ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 555

ตอนที่ 555 ใช้อำนาจข่มเหงคนอื่น!

รถสามคันออกเดินทางพร้อมกัน หลังจากผ่านสะพานซูทงแล้ว ก็หยุดพักที่สถานีบริการด้านล่างพักหนึ่ง แล้วจึงมุ่งหน้าไปไปยังตัวเมือง

ตอนที่ยังไม่ถึงไนต์คลับซึ่งเป็นสถานที่รวมตัวของยมทูต นักพรตเฒ่าบอกให้หยุดรถ เขาขอลงจากรถก่อน แต่ทิ้งเจ้าลิงอยู่ในรถให้เดินทางไปพร้อมกับทุกคน

นักพรตเฒ่ารู้ว่าตัวเองไปแล้วไม่ได้มีประโยชน์อะไรมาก ดังนั้นจึงขอใช้เวลานี้ไปเยี่ยมคนรู้จักหน่อย หลังจากเจอคนรู้จักแล้ว เขาค่อยไปรวมตัวกับทุกคน

เมื่อมาถึงหน้าประตูไนต์คลับแห่งนั้น ก็เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้ว เหลืออีกสองชั่วโมง ‘การสอบ’ ถึงจะเริ่มขึ้น และที่นี่อยู่ไม่ไกลจากสวนสนุกดิสนีย์แลนด์มากเท่าไร โจวเจ๋อจึงชี้ไปที่ป้ายบอกทางทางนั้นแล้วเอ่ยว่า “อิงอิง ถ้าคุณรู้สึกเบื่อ ก็พาทุกคนไปเที่ยวที่ดิสนีย์แลนด์ได้นะ อย่าลืมซื้อบัตรพรีเมียร์ จะได้ไม่ต้องรอต่อแถวโง่ๆ”

“ไม่ไป” อิงอิงส่ายหน้ายืนกรานหนักแน่น เธออยากปกป้องความปลอดภัยให้กายเนื้อของเถ้าแก่ เวลานี้จะไปเที่ยวเล่นได้อย่างไร ฟ้าใหญ่แผ่นดินใหญ่ แต่ก็ใหญ่ไม่เท่าเถ้าแก่ของตัวเอง

“อย่างนั้นรอผมกลับมาจากนรกแล้ว ผมจะพาคุณไปเที่ยวที่ดิสนีย์แลนด์”

“ได้เจ้าค่ะ เถ้าแก่!” อิงอิงดีใจมาก อันที่จริงโจวเจ๋อรู้สึกละอายใจเล็กน้อย เธอปรนนิบัติเขาเรื่องอาหารและเสื้อผ้าตลอดหนึ่งปี แถมยังต้องนอนเป็นเพื่อนเขาทุกคืน ทว่าเขากลับไม่ได้พาเธอออกไปเที่ยวสักเท่าไร

ทุกคนเปิดห้องในโรงแรมคริสตัลออเรนจ์ที่อยู่แถวนี้สองสามห้อง โจวเจ๋อเข้าไปอาบน้ำ ไม่ว่าอย่างไรเถ้าแก่โจวคิดว่ามาเที่ยว ถ้าไปสนามสอบอยากสอบได้คะแนนดี แน่นอนว่าต้องรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย แต่ถ้าอยากระวังไม่ให้ตัวเองสอบได้คะแนนดีเกินไป ระดับความยากและอารมณ์จึงแตกต่างกันอย่างมาก ปล่อยตัวตามสบายก็พอ

โจวเจ๋อจำได้ตอนเป็นเด็กเรียนวิชาคอมพิวเตอร์ เขาเคยล็อกอินเล่นเกมของ 4399 เคยเล่นเกมที่ชื่อว่า ‘พ่อลูกจอมโหด’

ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน ตอนนี้เขาวิ่งเข้าไปอยู่ในกลุ่มยมทูต รู้สึกเหมือนรังแกคนอื่นเล็กน้อย เหล่าจางเดินเข้ามาเห็นโจวเจ๋อกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ จึงคิดว่าเป็นพิธีจำเพาะหรือประเพณีอะไร ถึงแม้เขาจะเป็นตำรวจอาชญากรรมนานยี่สิบกว่าปี เจอเรื่องน้อยใหญ่มาก็เยอะ แต่เขาไม่เคยไปนรกจริงๆ

คราวที่แล้วที่ตัวเองสละชีวิต วิญญาณยังไม่ทันลงนรก ก็ถูกโจวเจ๋อช่วยกลับมาก่อน ครั้งนี้ถือว่าได้เข้าวังครั้งแรกจริงๆ ทันใดนั้นเหล่าจางไม่พูดพร่ำทำเพลง กลับไปที่ห้องของตัวเองแล้วเริ่มอาบน้ำเหมือนกัน

สวี่ชิงหล่างยืนอยู่ที่โถงทางเดินเห็นผู้ชายกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องทั้งสองห้อง จึงพ่นควันบุหรี่ออกมาจากนั้นยิ้มพูดกับเด็กผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ว่า “คนที่ไม่รู้ คงคิดว่าไม่ได้ไปสอบ แต่ไปทำงานที่ไนต์คลับ”

“บริกรที่ไนต์คลับไม่จำเป็นต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไปทำงานใช่ไหม” เด็กผู้ชายถาม

“ไม่ต้องเป็นบริกรก็ได้”

เด็กผู้ชายพยักหน้า เข้าใจแล้ว

“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไรต่อ” สวี่ชิงหล่างถาม

“รอพวกเถ้าแก่เข้าไปทำงานที่ไนต์คลับ…ไม่ใช่ หลังจากเข้าไปสอบแล้ว ข้ากับเจ้าลิงจะรับผิดชอบคอยจับตาดูไนต์คลับในจุดที่อยู่ใกล้ๆ พวกคุณพักผ่อนอยู่ที่โรงแรมก่อน แล้วรอเปลี่ยนเวรกับพวกเรา”

สวี่ชิงหล่างพยักหน้าเห็นด้วย

โจวเจ๋ออาบน้ำเสร็จเดินออกมาอย่างสดชื่น จากนั้นเรียกทุกคนลงไปกินข้าวข้างล่าง พอคิดว่าต้องลงไปนรก คาดว่าคงกินอะไรไม่ได้หลายวัน และของกินในนรกก็ไม่อร่อย ถึงแม้จะเป็นผักดองที่ชุ่ยฮวาเอ๋อร์ทำ แต่อยู่ในนรกก็หมดรสชาติไปนานแล้ว

ใต้ตึกโรงแรงมีร้านซุปเนื้อหว่านเป่ย หลังจากทุกคนลงไปแล้ว นอกจากเด็กผู้ชายกับอิงอิง คนที่เหลือต่างกินโรตีแบบจีนสองชิ้นและซุปวุ้นเส้นเนื้อหนึ่งชามใหญ่ รสชาติอาจจะไม่อร่อยเท่าสวี่ชิงหล่างทำกินในบ้าน แต่ก็พอที่จะกินให้อิ่มท้อง

หลังจากกินข้าวเสร็จ โจวเจ๋อยื่นบุหรี่ให้เหล่าจางหนึ่งมวนที่หน้าร้านอาหาร เหล่าจางรับมา มือที่ถือบุหรี่สั่นเล็กน้อย จะต้องลงไปนรกแล้ว เขารู้สึกลนลานเล็กน้อย

ไม่ว่าจะฐานะสูงต่ำ ไม่ว่าคุณจะเป็นเจ้าขุนมูลนายหรือว่าพ่อค้าหาบเร่ สำหรับนรกแล้ว ทุกคนล้วนเท่าเทียมกัน

“หลังจากลงไปแล้ว คุณเดินตามผม เดินตามผมตลอด วางใจได้ ไม่มีอะไรหรอก”

เหล่าจางพยักหน้า

“แล้วก็ ไม่ว่าเหล่าอันจะพูดอะไรกับคุณ คุณห้ามคิดจริงจัง” โจวเจ๋อพ่นควันบุหรี่ออกมา พลางพูดด้วยความเคร่งขรึม “ความพยายามของพวกเรา เพื่อมีชีวิตที่ดีกว่า ไม่ได้พยายามมีชีวิตอยู่”

“ต่างกันยังไง” เหล่าจางสงสัยอยู่บ้าง แต่จริงๆ แล้วก็เข้าใจความหมายของโจวเจ๋อ

“โอเค พวกเราไปกันเถอะ”

ทุกคนในร้านหนังสือโบกมือตามหลังให้โจวเจ๋อ

“เถ้าแก่ สู้ๆ!” อิงอิงให้กำลังใจโจวเจ๋อ เหมือนสาวใช้ในสมัยโบราณ รอคอยนายท่านของตัวเองผ่านการสอบจอหงวน

“เหอะๆ” โจวเจ๋อหัวเราะ เดินอยู่ข้างหน้า ส่วนเหล่าจางเดินตามหลังเขา

ตอนที่ทั้งสองคนเดินมาถึงหน้าประตูไนต์คลับฮุยหวง โจวเจ๋อมองโทรศัพท์ เหลืออีกสิบห้านาทีก็หกโมงแล้ว

ณ ดาดฟ้าของตึกที่อยู่ไกลออกไป เด็กผู้ชายยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางของผู้สูงส่ง ทอดมองไปข้างล่าง สายลมพัดแขนเสื้อ เงียบสงบและเคร่งขรึม