ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 588

ตอนที่ 588 ฟังคำสั่ง!

“เป็นอะไร” นักพรตเฒ่าลูบศีรษะ มองเด็กผู้ชายคนนั้นตัวสั่นสะท้าน รู้สึกสงสารจับใจ ไม่ใช่เพราะนักพรตเฒ่าจิตใจดีเกินไป ต่อให้ใจดีก็ต้องมีลิมิต นักพรตเฒ่าแค่รู้สึกว่าเด็กคนนี้เจออะไรมากันแน่ กลายเป็นผีแล้วก็ยังหวาดกลัว

มีคำกล่าวว่า คนตายเหมือนตะเกียงดับ ความทุกข์ยากอุปสรรคมากมายตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ แค่กระโดดจากดาดฟ้าก็หลุดพ้นจากทุกอย่างแล้ว

ในความเป็นจริง ตั้งแต่นักพรตเฒ่ามาทำงานที่ร้านหนังสือ เจอผีมาหาถึงหน้าประตูด้วยตัวเองก็ไม่น้อย ไม่ว่าตอนมีชีวิตอยู่จะตายอย่างไร ใช้ชีวิตแบบไหน หลังจากตายแล้ว ส่วนใหญ่ล้วนทำตามกฎระเบียบอย่างเชื่อฟัง

อย่างไรเสียที่นี่ก็เป็นสถานที่ทำการของยมทูต มีอิทธิพลของเถ้าแก่ปลาเค็มคอยควบคุม ผีทั้งหลายต้องระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง

แต่เด็กคนนี้ หลังจากเข้ามาในร้านแค่เปิดไฟก็เริ่มร้องโวยวาย ตอนนี้ยิ่งตกใจกลายเป็นแบบนี้ เวรกรรมจริงๆนักพรตเฒ่ารีบเก็บของเล่นในมือของเจ้าลิงทันที ไม่อยากทำให้เขาตกใจไม่ไปสู่สุขคติ

“ตอนมีชีวิตอยู่คงจะถูกทรมานมานาน” สวี่ชิงหล่างยืนอยู่ข้างๆ พลางพูดเดา จากนั้นเขามองไปทางโจวเจ๋อแล้วถามว่า “แต่ผีที่ตายอนาถแบบนี้มาที่ร้านหนังสือก็ไม่น้อย ทว่าสุดโต่งแบบนี้ พบเห็นได้น้อยมากจริงๆ”

โจวเจ๋อกลับดื่มเหล้าแล้วเอ่ยว่า “ถูกทรมานนานเกินไป บาดแผลทางใจบางส่วนจึงไหลลึกเข้าสู่จิตวิญญาณ ก่อนหน้านั้นศูนย์วิจัยทดลองสิ่งมีชีวิตของญี่ปุ่นที่อยู่ด้านล่างของสถานีตำรวจ วิญญาณของที่นั่นก็น่าจะเป็นแบบนี้เหมือนกัน”

“ไม่ได้พูดเกินจริงใช่ไหม” สวี่ชิงหล่างยักไหล่ ไม่ค่อยเชื่อ แล้วจึงพูดต่อ “นั่นเป็นยุคสมัยสงคราม” ในยุคปัจจุบันนี้ถ้าอยากจะทรมานแบบนี้ก็หาสภาพแวดล้อมไม่ได้ ต่อให้เข้าไปอยู่ในเตาเผาถ่านหิน ก็ไม่ถึงขั้นที่จะทำให้มีสภาพเป็นแบบนี้ได้

“มีดใบอ่อนกรีดเนื้อก็เจ็บเหมือนกัน กระทั่งเจ็บยิ่งกว่า”

โจวเจ๋อวางแก้วเหล้า แล้วปัดมือ พูดจริงๆ นะ พอได้ส่งวิญญาณเยอะมากขึ้น คนตายมักจะมีเรื่องราวอยู่เสมอ และโดยพื้นฐานแล้วจะเป็นเรื่องเศร้าอาลัยอาวรณ์เป็นอารมณ์ด้านลบเสียเป็นส่วนใหญ่ พอฟังมากขึ้น จึงมีภูมิคุ้มกันแข็งแรง

เด็กคนนี้เจออะไรมากันแน่ โจวเจ๋อขี้เกียจสนใจ เขาเป็นแค่ยมทูตเท่านั้น ไม่ได้เป็นซูเปอร์แมน

“กินก็กินแล้ว ดื่มก็ดื่มแล้ว ได้เวลาส่งนายเดินทางแล้ว วางใจได้ พอถึงทางเดินน้ำพุเหลือง นายไม่ต้องกลัว ตอนเดินข้ามสะพานไน่เหอ ช่วยทักทายพี่สาวคนนั้นแทนฉันด้วยนะ” ขณะที่พูด โจวเจ๋อวาดวงกลมด้วยเล็บของเขาทางด้านหน้า ปรากฏกรอบสี่เหลี่ยมสีดำขึ้นมา ประตูแห่งนรกได้เปิดแล้ว

หลังจากส่งผีเดินทางแล้ว ตัวเขาเองก็จะได้อาบน้ำพักผ่อน วันนี้ไปที่ดิสนีย์แลนด์ตอนเช้า แล้วไปหาของช่วงบ่าย ถือว่าเหนื่อยมากจริงๆ

“อย่าช็อตผม! อย่าช็อตผม! พวกเราจะเป็นเด็กดี พวกเราจะเชื่อฟัง พวกเราจะไม่ดื้อ อย่าช็อตผม อย่าช็อตผม!” เด็กผู้ชายยังคงขอร้องอ้อนวอนไม่หยุด แทบจะคุกเข่าโขกศีรษะบนพื้นแล้ว

“เถ้าแก่ มันแปลกนะ เขาพูดว่า ‘พวกเรา’” นักพรตเฒ่ารีบขวางทางข้างหน้าโจวเจ๋อแล้วเอ่ยขึ้น

“คุณหูฝาดแล้ว ผมไม่ได้ยิน” โจวเจ๋อเดินอ้อมนักพรตเฒ่า เตรียมตัวจับวิญญาณของเด็กผู้ชายคนนั้น

โง่หรือเปล่า ร้านของฉันเป็นร้านหนังสือ ทำธุรกิจส่งวิญญาณลงนรก ไม่ใช่ในเมืองไคเฟิงมีคนชื่อเปาปุ้นจิ้น!

“ข้าได้ยินไม่ผิด ไม่ผิดแน่นอน!” นักพรตเฒ่ารีบยื่นมือจับแขนของโจวเจ๋อ พลางพูดขอร้อง “เถ้าแก่ ถึงข้าจะเป็นคนถ่อย แต่ก็ทนเห็นเด็กทนทุกข์ทรมานไม่ได้”

โจวเจ๋อพยักหน้า

“แต่เจ้าลองคิดดู เถ้าแก่ เขาตายแล้ว เขาพูดว่า ‘พวกเรา’ หรือว่าจะมีอีกหลายคนที่โดนทรมานเหมือนเขา”

“ผมไม่ได้ยิน!

“เถ้าแก่ ข้าหวังดีกับเจ้านะ ถ้าวันพรุ่งนี้หรือวันมะรืน ต้องเจออีกคน สองคน ที่เป็นเหมือนเขา จิตสำนึกของเจ้าจะไม่เจ็บปวดเหรอ”

“ชินแล้ว” จิตสำนึกของฉันโดนกินไปแล้ว จะไปเจ็บอะไร!

“อย่างนั้นเท่ากับพวกเขาถูกเจ้าฆ่าตายนะ!”

“ตะวันออกกลางมีคนตายเยอะแยะทุกปี ผมก็ต้องรู้สึกละอายใจด้วยไหม”

“ไม่ใช่ๆ เถ้าแก่…” นักพรตเฒ่ารู้ว่าเถ้าแก่ของตัวเองมีนิสัยอย่างไร แต่เวลานี้กลับแกล้งโง่ เขาจึงทำอะไรไม่ได้

“เหล่าโจว ถ้าหากวันหลังมาอีกสองสามคน ร้านของพวกเราเปิดไฟตอนกลางคืนไม่ได้ คงจะยุ่งยาก คุณอยากจุดเทียนอ่านหนังสือพิมพ์ตอนกลางคืนเหรอ” สวี่ชิงหล่างเอ่ยพูดเวลานี้ ไม่ใช่เพราะเหล่าสวี่ติด ‘โรคแม่พระ’ จากนักพรตเฒ่า แต่เป็นเพราะตอนที่เขาเห็นเด็กคนนั้นคุกเข่ากับพื้นร้องไห้ขอร้อง วิญญาณของเขากะพริบแสงวาบไม่หยุด ความหวาดกลัวนี้ถลำลึกเข้าไปจนถึงขั้นนี้แล้ว แม้แต่ร่างวิญญาณก็รักษาไว้ไม่อยู่ นี่คือหลังจากคนตายแล้ว ก็ต้องทรมานวิญญาณของคุณจนขวัญหนีดีฝ่อเหรอ

โจวเจ๋อยิ้ม เลียปาก ตวัดมือแล้วประตูแห่งนรกจึงสลายไป เขายื่นมือชี้ไปที่หน้าของนักพรตเฒ่า

“ฮิๆ เถ้าแก่ ข้ารู้ว่าเจ้ามีจิตใจดี”

“อิงอิง!”

“เจ้าค่ะ เถ้าแก่”

“อาบน้ำ”

“เจ้าค่ะ เถ้าแก่”

โจวเจ๋ออาบน้ำ ทิ้งวิญญาณของเด็กผู้ชายคนนั้นอยู่ในห้องวีไอพี ตอนที่อาบน้ำเสร็จรับเสื้อผ้าสะอาดจากในมือของอิงอิงมาสวมแล้วเดินออกมา นักพรตเฒ่ากับสวี่ชิงหล่างเดินออกมาจากห้องวีไอพีพอดี

“หวังเฉา หม่าฮั่น ถามได้ความว่าอย่างไรบ้าง”

“ใต้เท้า เรื่องนี้มีความไม่ชอบมาพากลแน่นอน!” สวี่ชิงหล่างตอบกลับแนวขี้เล่นเหมือนกัน แต่สีหน้ากลับไม่ได้ล้อเล่น