ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 590

ตอนที่ 590 เล่นเกินเหตุ!

เด็กผู้ชายเตรียมจะต่อยคน เขาตัดสินใจที่จะเลือกผู้ปกครองสองสามคนมาต่อย เขาเป็นคนตัวเล็ก เพราะตอนที่ตายนั้นยังเด็กมาก หลังจากที่กลายเป็นผีดิบร่างกายก็ไม่ได้โตขึ้นอีกเลย แต่เขาไม่โง่ ตัวตนใดก็ตามที่มีความสามารถทางความคิด คุณปล่อยให้เขามีชีวิตห้าร้อยปี โดยพื้นฐานแล้วสามารถกลายเป็นคนที่มีความฉลาดกว่าคนธรรมดาทั่วไปได้อย่างไม่มีเป็นปัญหา ดังนั้นเขาจึงลองมองในมุมมองของนักพรตเฒ่าตามความเข้าใจของตัวเอง ตามหาเป้าหมายที่ตัวเองอยากจะต่อย

ส่วนลึกในนัยน์ตาของเขาเริ่มมีแสงสีดำหมุนวน พลังปราณถูกขับเคลื่อน บังเอิญมีผู้ปกครองคู่หนึ่งไปห้องน้ำที่อยู่ด้านหน้า จึงเหมาะที่จะลงมือเป็นอย่างมาก

ทว่าในเวลานี้ พลังอันน่าเกรงขามพลันร่วงหล่นลงมา ตกใส่บนร่างของเขาโดยตรง พลังไม่หนักมาก ไม่ได้ทำให้เด็กผู้ชายต้องตกใจจนก้มหัวยอมศิโรราบ กระทั่งเด็กผู้ชายเงยหน้าเล็กน้อย จากนั้นพลังอันน่าเกรงขามก็ถูกเขาทำให้กระจัดกระจายได้อย่างง่ายดาย

น่าสนุก เด็กผู้ชายเก็บกำปั้น พลางคิดว่าต่อยคนธรรมดา ถ้าหากต่อยผิด เถ้าแก่จะตำหนิได้ แต่ถ้าไม่ใช่คนธรรมดาจะไม่เป็นปัญหาใหญ่

เห็นได้ชัดว่า ภายในห้องฝึกอบรมเล็กๆ เหล่านี้ ‘อุดมไปด้วยของสะสมในห้องใต้ดิน’ จริงๆ เด็กผู้ชายเดินขึ้นไปชั้นสามโดยตรง ชั้นสามเป็นออฟฟิศของอาจารย์ และยังมีห้องเรียนว่างอีกสองสามห้อง แต่ช่วงนี้ห้องฝึกอบรมนี้ไม่มีแผนที่จะรับสมัครนักเรียนใหม่อย่างชัดเจน และห้องเรียนว่างสองสามห้องนั้นก็ไม่มีแม้แต่โต๊ะเก้าอี้

เมื่อเปิดประตูออฟฟิศห้องหนึ่งเข้าไป ไม่มีคนอยู่ด้านใน หลังจากเดินเข้าไปแล้ว เด็กผู้ชายพบว่ามีธงเกียรติยศแขวนอยู่ด้านในเต็มไปหมด ‘ต้นท้อต้นหลี่ไม่พูดกลับมีดอกผลที่น่าดึงดูด’ ‘อาจารย์ดีมีคุณธรรมสูงส่ง’ ‘ต้นไม้ใช้เวลาสิบปีการสร้างคนต้องใช้เวลาร้อยปี’ ธงเหล่านี้น่าจะส่งมาจากผู้ปกครองของนักเรียนในห้องฝึกอบรมแต่ละรุ่น เห็นได้ชัดว่าห้องฝึกอบรมนี้ถึงแม้จำนวนนักเรียนไม่เยอะมาก แต่กลับรักษาพลังชีวิตให้สูงเอาไว้ได้ตลอด และในแวดวงของผู้ปกครองก็มีชื่อเสียงที่ดีมาก ไม่ต้องโฆษณาแต่อย่างใด อาศัยผู้ปกครองแนะนำกันเองก็สามารถรักษาแหล่งที่มาของนักเรียนได้มากพอ

ไม่ว่าอย่างไร ยุคสมัยนี้เป็นเรื่องยากเล็กน้อยที่จะหาลูกรักคนโปรดของสวรรค์ในหมู่บ้านของตัวเองที่ทั้งมีความประพฤติดีและการเรียนเด่นสามารถสอบเข้าเป่ยต้าชิงหวา[1]ได้ และสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเด็กผู้ชายอย่างแท้จริง จริงๆ แล้วคือภาพวาดหมึกจีนภาพหนึ่ง ในภาพวาดเป็นชายชราถือหนังสือนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ กำลังสอนหนังสือลูกศิษย์กลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านล่าง

“เจ้าอยู่ในนี้” เด็กผู้ชายเดินมาตรงหน้าภาพวาด ยื่นมือวางบนตัวของชายชราที่อยู่ในภาพวาด ชั่วเวลาเพียงครู่เดียว ภาพวาดเริ่มกลายเป็นสีดำ ชายชราที่อยู่ในภาพเหมือนจะขยับตัวได้ ร่างกายเริ่มขยายใหญ่ขึ้น เกือบจะกินพื้นที่ครึ่งหนึ่งของภาพวาด

“ปีศาจชั่ว กล้าทำตัวกำเริบเสิบสานในโรงเรียนได้ยังไง! รู้ไหมว่าเจ้าทำอะไรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ล้วนมองเห็น รู้หรือไม่ว่าเหล่าปัญญาชนล้วนมีจิตวิญญาณอันซื่อตรง!” เสียงดังสนั่นแบบนี้ ถ้าหากมีขโมยเข้ามาแล้วถูกจับได้ มีความเป็นไปได้สูงที่จะตกใจจนร้องไห้ กระทั่งอับอายอย่างมาก สุดท้ายคุกเข่าบนพื้นด้วยความเสียใจ

ทว่าเด็กผู้ชายไม่ใช่ขโมย เขาอายุมากแล้วและมีระดับที่สูงมาก ในฐานะนักสู้มือทองเบอร์หนึ่งภายใต้กองกำลังในร้านหนังสือของเถ้าแก่โจวทุกวันนี้ ถ้าหากตกใจขวัญหายเพราะคนในภาพได้อย่างง่ายดาย อย่างนั้นตัวของเถ้าแก่โจวคงจะซื้อเต้าหู้แล้วกระแทกหัวตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

“ปีศาจชั่ว?” เด็กผู้ชายยิ้มมุมปากเล็กน้อย เล็บงอกยาวออกมา เกิดเสียงดัง ‘ครูด’ ภาพวาดถูกกรีดขาดเป็นสองท่อน ทว่าภาพวาดกลับไม่ร่วงลงไปบนพื้น แต่ลอยขึ้นมาแล้วผสานตัวใหม่อีกครั้ง น้ำหมึกที่อยู่ในภาพวาดเริ่มเป็นระลอกน้ำกระเพื่อม เป็นกลุ่มก้อนเป็นสาย ราวกับระลอกคลื่นบนพื้นที่ราบเรียบ ชายชราถือหนังสือกระโดดออกมาจากภาพวาด แล้วตบหน้าผากของเด็กผู้ชายโดยตรง!

‘เพียะ!’ เด็กผู้ชายโดนตบแต่ไม่ได้หลบ เขามองชายชราในภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างนิ่งสงบ ราวกับมองคนโง่

ชายชราตอนแรกมั่นใจอย่างมาก ก่อนหน้านั้นชายชราสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวพลังปราณของเด็กชาย ดังนั้นจึงปล่อยพลังอันน่าเกรงขามเพื่อตักเตือนเขา จากนั้นจึงตวาดใส่เขา และตอนนี้ก็มาโจมตีเขา เห็นได้ชัดว่ามั่นใจในตัวเองเป็นอย่างมาก

เด็กผู้ชายอยากจะหัวเราะ เพราะชายชราเหมือนจะไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่า ความแตกต่างระหว่างทั้งสองคนมีความน่ากลัวมากเพียงใด!

เขาเป็นผีดิบ เป็นผีดิบผู้ยิ่งใหญ่ที่มีอายุหลายร้อยปี! ไม่ใช่หมาแมวที่ไหนที่สามารถถูกรังแกได้อย่างง่ายดาย!

“โฮก!” เขี้ยวงอกออกมาพร้อมเสียงคำรามหนึ่งครั้ง! ชั่ววินาทีเดียว ภาพเริ่มสั่น เงาร่างของชายชราสลายไปทันที สุดท้ายเสียงดัง ‘ปึก’ ภาพร่วงลงไปบนพื้น และในภาพ ชายชราที่แต่เดิมถือหนังสือสอนเด็กอยู่เวลานี้กลับไปหลบอยู่หลังต้นไม้ โผล่ให้เห็นแขนเสื้อนิดหน่อย ตัวสั่นงันงก!

เด็กผู้ชายถอนหายใจ เวลานี้เขาเพิ่งตระหนักได้ว่า หลังจากถูกเถ้าแก่พาออกมาจากในป่าเขามาใช้ชีวิตในเมือง นิสัยของตัวเองเริ่มดีขึ้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนเมื่อตัวเองมายืนที่นี่แล้ว ชายชราคนนี้น่าจะตกใจกลัวจนหัวหดเป็นแน่ มีหรือจะกล้าทระนงตัววิ่งมาหาเรื่องเขา ความเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ เด็กผู้ชายไม่ถึงขั้นว่าชอบ แน่นอนว่าไม่ได้เกลียดเช่นกัน ไอรีนโนเวล

เขากับทนายอันเคยพูดถึงเรื่องนี้ คำตอบของทนายอันคือ ‘แบบนี้ก็ดีนะ’

เมื่อเทียบกับความน่ากลัวที่มาจากโดนฟ้าผ่าเพียงเพราะกระโดดออกมา ตอนนี้ถ้าหากรู้จักเก็บลมหายใจเรียนรู้การรักษาจิตใจให้สงบ ถือว่าเป็นการพัฒนาระดับจิตใจอย่างหนึ่ง

ตอนนั้นเด็กผู้ชายถามทนายอันว่า เถ้าแก่ฝึกจิตทุกวันใช่ไหม ทนายอันรู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อยแล้วถอนหายใจ

…