ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 598

ตอนที่ 598 พกเกลือมาเอง!

เทพเจ้าประจำเมือง ถึงแม้หลายปีที่ผ่านมามีสภาพแย่ลงทุกวัน แต่ก็ยังสามารถเรียกได้ว่าแมลงร้อยขาตายก็ไม่ล้ม ลำพังแค่การโจมตีหนึ่งครั้ง เสี่ยวเฮยและเสี่ยวไป๋ที่คอยกันอยู่หน้าสุดแทบจะหมดแรงอย่างเห็นได้ชัด

เสือตายแล้วก็ยังมีความน่าเกรงขามอยู่ นับประสาอะไรกับเทพเจ้าประจำเมือง โกวซินสีหน้านิ่ง เขาหันหน้าไปมองนักพรตเฒ่าที่อยู่ข้างๆ ทันที นักพรตเฒ่าตัวสั่นหงึกๆ เขาเองก็รู้ว่าเมื่อครู่ตัวเองพูดผิดไป เพียงแต่เวลานี้โกวซินไม่มีเวลาถือสาเรื่องนี้กับนักพรตเฒ่า

ชั่วขณะหนึ่ง เสี่ยวเฮยและเสี่ยวไป๋สองคนลอยกระเด็นออกไปพร้อมกัน ตัวกระแทกกับพื้นอย่างจัง ไม่รู้ว่ากระดูกหักไปกี่ท่อน

“เอาชีวิตเจ้ามา!” ร่างธรรมสีเหลืองของเทพเจ้าประจำเมืองพุ่งเข้าหาโกวซินโดยตรง โกวซินถอยหลังสองสามก้าว สองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋า รัศมีสีฟ้าลอยออกมาปกคลุมเขาโดยตรง

ในเมื่อเป็นคนที่มีบุญและโชคลาภ ดังนั้นข้างกายจึงมีเครื่องรางของขลังติดตัวไม่น้อย สำหรับโกวซินแล้ว ถือว่ามั่งคั่งแทบจะนำไปเปิดร้านขายของได้เลย

‘ปึ้ง!’ ร่างธรรมของเทพเจ้าประจำเมืองกระแทกกับม่านแสงสีฟ้าอย่างแรง ร่างหยุดชะงักครู่หนึ่ง และไม่สามารถเข้าใกล้ตัวของโกวซินได้อีก ทว่าร่างของโกวซินก็สั่นเช่นกัน เลือดไหลออกจากมุมปาก

สภาพที่ดูไม่ได้เช่นนี้ เขาไม่เคยเจอมานานแล้ว พวกคนแก่มักพูดว่า ต่อให้โชคดีแค่ไหน แต่หากโชคดีเกินไปก็อาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ ชื่อเล่นของเด็กมากมายในสมัยโบราณจึงมักจะตั้งชื่อไปในทางที่แย่ โดยมีความหมายแฝงถึงความโชคดีและอยู่รอด

ด้วยเหตุนี้โกวซินที่ก่อนหน้านั้นดูเหมือนจะเป็นหนุ่มเอ้อระเหยลอยชาย แต่ในความเป็นจริงเขาเป็นคนที่ดวงแข็งอย่างมาก ทันใดนั้นเขาอาศัยช่วงที่ม่านแสงยังไม่ถูกทำลาย หยิบกระจกทองเหลืองที่สุดแสนจะโบราณและเรียบง่ายออกมา เหมือนของที่หญิงสาวในสมัยโบราณใช้ยามแต่งหน้าแต่งตัว ด้านบนแปะด้วยยันต์แผ่นหนึ่ง

เขาดึงยันต์ลงมา กระจกทองเหลืองจึงเปล่งประกายแสงอันน่าสะพรึงกลัวออกมาภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง มือที่เรียวสวยข้างหนึ่งยื่นออกมาจากกระจกทองเหลือง ขณะที่ร่างธรรมสีเหลืองของเทพเจ้าประจำเมืองได้พุ่งโจมตีอีกครั้งเพื่อทำลายม่านแสงนั้น มือที่อยู่ในกระจกทองเหลืองยื่นออกไปหาทันที!

‘เปรี๊ยะ!’

‘ครืน!’

เสียงดังโครมคราม ทั้งๆ ที่อยู่ห่างไปไม่กี่ตารางนิ้ว แต่กลับสร้างปรากฏการณ์ดุจดังกองกำลังทหารอันเกรียงไกรนับพันนับหมื่นห้อตะบึง! วินาทีต่อมา กระจกทองเหลืองแตกเป็นเสี่ยงๆ มือนั้นแตกสลาย ร่างธรรมสีเหลืองของเทพเจ้าประจำเมืองก็จางลงไปไม่น้อยเช่นกัน ไม่แข็งแกร่งเหมือนตอนก่อนหน้านี้!

โกวซินสูดลมหายใจลึกๆ ยืนอยู่ที่เดิม เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผาก ด้วยฐานะของยมทูตคนหนึ่ง เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเทพเจ้าประจำเมือง สามารถต่อสู้ได้คะแนนเสมอติดต่อกันสองครั้ง เขาจึงรู้สึกภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง

“ได้เลย ข้าจะดูว่าเจ้า ยังมีอาวุธวิเศษคุ้มตัวอีกกี่มากน้อย!” เทพเจ้าประจำเมืองแผดเสียงคำรามอันน่ากลัวออกมา เทพเจ้าประจำเมืองผู้ที่ทรงอานุภาพและน่าเกรงขามในอดีต เมื่อไร้ทางไปจึงไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเองอีกแล้ว

เวลานี้ส่วนลึกในใจของท่านมีแต่ความเคียดแค้น ท่านอยากจะระบายความอัปยศอดสูที่ได้รับและความโกรธแค้นที่สะสมมานานนับร้อยนับพันปีออกมาให้หมด!

โกวซินหัวเราะ หยิบแหวนนิ้วหัวแม่มือหยกออกมาจากกระเป๋า และเอ่ยว่า “ผมยังมีอีกเยอะ” ขณะเดียวกัน เสี่ยวเฮยและเสี่ยวไป๋สองคนที่กระเด็นออกไปเมื่อครู่ได้ลุกขึ้นยืนพร้อมกัน เส้นไหมสีแดงเส้นหนึ่งปรากฏอยู่ในมือของพวกเขาทั้งสองคน สอดไขว้กันและชูขึ้นมาโดยตรง!

‘ครืน!’ เกิดเสียงดังสะท้านฟ้า เงาร่างของเทพเจ้าประจำเมืองถูกก้อนเส้นไหมสีแดงพันธนาการเพื่อถ่วงเวลาไว้และแหวนนิ้วหัวแม่มือหยกที่อยู่ในมือของโกวซินก็ละลายทันที กลายเป็นรูปเงาของพู่กันด้ามหนึ่ง เขากระโดดขึ้นทั้งตัว ปลายพู่กันประดุจดาบคม แทงเข้าไปตรงกลางระหว่างคิ้วของร่างธรรมเทพเจ้าประจำเมืองโดยตรง ขณะเดียวกันตรงกลางฝ่ามือของเขาได้ปรากฏยันต์กระดาษสีม่วงใบหนึ่งขึ้นมาแล้วแปะมันลงไป!

ตลอดกระบวนการนี้ลื่นไหลประดุจสายน้ำ ทำเสร็จเพียงแค่อึดใจเดียว! ตอนที่ร่วงลงมาเขาได้คำรามเสียงทุ้มต่ำว่า “สลาย!”

‘ครืน!’

เส้นไหมสีแดงแตกหัก ปลายพู่กันสลายตัว ยันต์กระดาษลอยยุ่งเหยิง และร่างธรรมของเทพเจ้าประจำเมืองได้ถูกโจมตีให้ล่าถอยออกไปอีก ร่วงลงไปด้านบนของกระถางธูปที่อยู่ตรงหน้าวิหาร

ตอนนี้ร่างธรรมของเทพเจ้าประจำเมืองไม่ได้เรืองรองเหมือนก่อนหน้านี้อีก มีความอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด เกิดสีปนเปผสมกันอยู่ในนั้น นี่คือการแสดงให้เห็นถึงรอยแตกของร่างธรรม

ร่างธรรมก็คือร่างกายอย่างหนึ่ง มันต่างกับจิตวิญญาณ และไม่เหมือนกับกายเนื้ออย่างสิ้นเชิง ร่างธรรมคือภาพลวงตาทางความคิดของผู้บำเพ็ญเพียร เป็นรูปแบบที่แสดงให้เห็นถึงการหลุดพ้นจากกายเนื้อและระดับจิตวิญญาณขั้นใหม่

กายเนื้อแตกสลายคือการสูญเสียรากฐานอันมั่นคง หากจิตวิญญาณเกิดปัญหาก็เท่ากับสูญเสียรากแก่นอย่างสิ้นเชิง และร่างธรรมก็คือประกันอีกชั้นหนึ่งระหว่างทั้งสองอย่างนี้

ตอนแรกที่อิ๋งโกวอยู่ในนรก เขาไม่เคยฆ่าพญายมคนใดเลยจริงๆ แต่กลับระเบิดร่างธรรมของพวกเขาแต่ละคน นี่มากพอที่จะทำให้พวกเขาต้องบาดเจ็บหนัก ทำให้การบำเพ็ญตบะตกต่ำลง! ดฮณ๊ฯดฯฌซ,

นักพรตเฒ่ามองอยู่ข้างๆ อย่างเมามัน แม่งเอ๊ยไอ้หมอนี่สุดยอดจริง ถึงแม้นักพรตเฒ่าจะไม่เข้าใจว่าเทพเจ้าประจำเมืองมีระดับความสามารถเป็นแบบไหน แต่ดูจากฝีมือการต่อสู้แล้ว มากพอที่จะพิสูจน์ว่าเทพเจ้าประจำเมืองยากที่จะคบหา

ทว่าพ่อหนุ่มที่เถ้าแก่ฝากให้ตัวเองดูแลกลับแข็งแกร่งเช่นนี้ อาวุธวิเศษมีเยอะใช้เท่าไรก็ไม่หมด แม่งเอ๊ยเหมือนกับหยิบเงินหยวนมาตบหน้าคน และมีประสิทธิผลมากอีกด้วย!

ถ้าหากเปลี่ยนเป็นเถ้าแก่ของตัวเอง โอ้ว ไม่แน่เถ้าแก่ของตัวเองตอนนี้คงกำลังเจ็บปวดใจ