ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 623

ตอนที่ 623 ผู้จับกุมที่มีคุณค่าสูงสุดในประวัติศาสตร์!

ไม่มีใครอยู่ต่อในโลกมนุษย์ แต่กระจายหายไปอย่างสงบสุขกลับชาติไปเกิดใหม่ เป็นฉากที่เคร่งขรึมจริงจังและน่านับถืออย่างมาก หน้าที่ของยมทูต จริงๆ แล้วก็คือกระจายไปทุกพื้นที่ในโลกมนุษย์ จับวิญญาณที่มีเหตุผลต่างๆ หรือไม่ยอมลงไปนรกด้วยตัวเองให้กลับไปนรก

ด้วยเหตุนี้ เวลาที่อยู่ในร้านหนังสือจึงเห็นวิญญาณที่มีความแค้น ได้รับความไม่ยุติธรรม หรือยังอาลัยอาวรณ์จนคุ้นชิน คนที่เจอบ่อยๆ ก็จะเบื่อ คนที่ฟังมากๆ ก็จะหูชา แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้า อีกด้านหนึ่งของแม่น้ำนู่ กลับถึงบ้านแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องเสียดาย ข้ามชายแดนตายอยู่ในแผ่นดินของประเทศ เมื่อสมปรารถนาจึงนอนตายตาหลับ

สวี่ชิงหล่างสูดลมหายใจลึกๆ มุมตามีน้ำตาซึมเล็กน้อย เขาเห็นผีชอบพูดเซ้าซี้อยู่ในร้านหนังสือเป็นประจำ และเห็นตัวอย่างของวิญญาณที่เกิดความแค้นเพราะเรื่องบุญุคุณความแค้นของตัวเอง เรื่องชายหญิง หรือเรื่องของทรัพย์มามากมาย แต่เวลานี้ฉากที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ความคิดของเขากลับตาลปัตร

“โอเค ไปหมดแล้ว ความกังวลของคุณ เป็นส่วนเกิน”

ทนายอันได้ยินแล้วจึงหัวเราะเอ่ยว่า “จริงๆ แล้วก็พอเด้าออกว่าจะเป็นแบบนี้ พวกเขาเดินทัพไปต่างประเทศในตอนนั้น สิ่งที่คาดหวังคือปกป้องชายแดนรักษาความสงบสุขของประชาชนชายแดนไม่ใช่เหรอ ในเมื่อตายไปกลายเป็นผีแล้ว จะกลายเป็นพิษทำลายประชาชนได้อย่างไร”

“เมื่อกี้๊คุณไม่ได้พูดแบบนี้”

“แบบนี้เรียกว่าพูดตรงกันข้ามกับผลลัพธ์ที่ต้องการให้กำลังใจทางอ้อม คุณเข้าใจไหม” ทนายอันตบขากางเกง ยืนตัวตรง บิดขี้เกียจแล้วได้ยินเสียงเอวของตัวเองดัง ‘ก๊อก’

“โอ๊ย สองสามวันนี้เหนื่อยจริงๆ เดี๋ยวไปหาอำเภอที่อยู่ใกล้ๆ แถวนี้แล้วจะไปนวดทั้งตัวเลย นวดตรงมุมสามเหลี่ยมกางเกงในด้วยก็ดี”

“ลงไปดูก่อน ไม่เห็นเถ้าแก่นอนอยู่ตรงนั้นเหรอ คุณไม่เป็นห่วงเลยหรือไง”

“เป็นห่วง? ไม่เป็นไร เถ้าแก่ไม่ตายหรอก คุณไม่เห็นมาดของเขาที่เดินติดต่อกันสองวันสองคืนเหรอ แม่งเอ๊ย ถ้าไม่รู้ คิดว่าเขาคงตื่นรู้กำลังจะปรินิพพานแล้ว”

“ผมไม่เป็นห่วงเขา ผมเป็นห่วงคุณ”

“เป็นห่วงผม” ทนายอันพูดอย่างสงสัย “ผมมีอะไรต้องเป็นห่วง”

สวี่ชิงหล่างเดินไปข้างหน้าก่อน เลือกเนินที่ไม่ชันมากแล้วไถลลงไป ทนายอันก็ตามอยู่ข้างหลังเขา ทั้งสองคนลงจากหน้าผามาถึงริมน้ำ สวี่ชิงหล่างถึงได้เอ่ยว่า “แม้แต่ผมก็ยังมองออก คุณคิดว่าเถ้าแก่เขาจะมองไม่ออกเหรอ”

“ผมหวังดีกับเขา”

“พวกขุนนางส่วนใหญ่ก่อนที่จะถูกฆ่าทิ้งเพราะหมดประโยชน์แล้วก็มักจะพูดแบบนี้”

“รักษาโรคอยากหายไวก็ต้องใช้ยาแรง! หากไม่มีการกระตุ้นจากหมอกหนานี้ คุณคิดว่าเถ้าแก่จะเข้าถึงสู่อารมณ์ได้เร็วไหม”

“ผมสงสัยมาก เหล่าอัน ถ้าหากสุดท้ายแล้วเถ้าแก่สุดท้ายทำไม่สำเร็จ วิญญาณทหารหลายหมื่นนายก็จะถูกส่งไปยังสถานที่ที่ไม่รู้ว่าเป็นที่ไหนเพราะหมอกนี้ใช่ไหม จิตสำนึกของคุณถูกหมากินไปแล้วหรือไง”

ทนายอันยักไหล่ “อย่างน้อยสถานการณ์ตอนนี้ ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี”

“โอเค คุณจัดการเองแล้วกัน คุณระวังไว้เถอะรอเถ้าแก่ตื่นมาก่อน”

“คุณไม่พูด ผมไม่พูด ขอแค่ไม่พูด เขชาก็จะไม่ว่าอะไร” ทนายอันพูดทันที

“ทำไม”

“คุณมองไม่ออกเหรอ เถ้าแก่เปลี่ยนไปเยอะมาก หลังจากกลับมาจากนรก ก็เปลี่ยนไปเยอะมาก ถึงแม้จากคำบรรยายของเถ้าแก่จะบอกว่า อิ๋งโกวฆ่าคนไปทั่วนรก ทำลายร่างธรรมของพญายมมากมาย แถมยังกวาดล้างทหารของยมโลกนรกอีกมาก ดูแล้วมีมาดสง่าน่าเกรงขามมิอาจต้านทาน

แต่เงื่อนไขของเรื่องนี้ทั้งหมด อย่างแรกคือมผิงเติ่งหวังลู่ยอมใช้มีดผ่าตัวเอง มอบให้อิ๋งโกวได้กิน แล้วจึงจุดไฟลูกนั้นของอิ๋งโกว จากนั้นอิ๋งโกวจึงเรียกกายเนื้อยุคแรกของตัวเองที่แข็งแกร่งที่สุดในตอนนั้นออกมา ใช้ไฟเผาร่างเพื่อแลกกับการรับพลังรอบที่สอง

แต่คุณลองคิดดู บนโลกนี้คุณจะไปหาผิงเติ่งหวังคนที่สองจากที่ไหน และกายเนื้อยุคแรกของอิ๋งโกวถูกรีดเค้นคุณค่าสุดท้ายออกไปแล้ว และมลายหายไป สิ่งสำคัญที่สุดคือ ตัวของอิ๋งโกวที่ได้กลับชาติมาเกิดหลายครั้งเพื่อสะสมทรัพย์สินในบ้าน ได้ถูกบังคับนำมาใช้หายไปตั้งแต่ครั้งนั้น และตัวเองก็ตกอยู่ในห้วงของการหลับใหล

เถ้าแก่พูดว่าถ้าหากสามารถหาวิธีได้ ก็คือสามารถปลุกอิ๋งโกวให้ตื่นได้ และยังไม่ต้องพูดถึงว่ายากที่จะหาวิธีเจอ ต่อให้หาเจอ หลังจากอิ๋งโกวตื่นขึ้นมาแล้ว คาดว่าคงจะไม่มีความสามารถและพลังที่จะกวาดล้างนรกได้เหมือนครั้งที่แล้ว ถ้าหากคุณอยากจะถามว่าสามารถหาวิธีฟื้นพลังของอิ๋งโกวได้ไหม เหอะๆ ถ้าหากหาได้จริงๆ อย่างนั้นอิ๋งโกวที่กลับชาติไปเกิดสองสามพันปีกำลังกินขี้อยู่เหรอ ตัวเขาเองไม่ตามหาเหรอ เลี้ยงสุนัขตั้งมากมายขนาดนั้นน่าสนุกหรือไง”

ทนายอันพูดรวดเดียวจนหมดแล้วจึงเดาะปากเสียงดัง “ดังนั้น เถ้าแก้ครั้งนี้เถ้าแก่ถึงได้ยอมมาที่ยูนนาน เขามีความรีบร้อนจริงๆ ถึงแม้ท่าทีจะไม่แตกต่างจากเมื่อก่อน แต่ทางด้านสภาพของจิตใจ กลับไม่เหมือนเดิมแล้ว”

“สภาพของจิตใจ” สวี่ชิงหล่างไม่ค่อยเข้าใจ

“ประมาณว่าเมื่อก่อนอิ๋งโกวมองเขาเป็นที่รัก ตอนนี้อิ๋งโกวไม่ไหวแล้ว เขาอยากสะสมทรัพย์สมบัติให้ตัวเอง รอให้อิ๋งโกวตื่นขึ้นมา แล้วปล่อยให้อิ๋งโกวเป็นที่รักของเขา”