ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 624

ตอนที่ 624 ล่อผึ้งเรียกผีเสื้อ!

ระหว่างทางกลับ สวี่ชิงหล่างเป็นคนขับรถ ทนายอันนั่งอยู่ตำแหน่งข้างคนขับ จมูกช้ำหน้าบวม อิงอิงไม่ได้ออมมือ ต่อยหนักทุกหมัดที่ซัดลงไป

ทนายอันก็ไม่ตอบโต้และไม่หลบ ยอมโดนต่อยไปหลายสองสามหมัดแต่โดยดี ถึงแม้อิงอิงจะไม่ได้ลงมือหนักถึงขั้นเอาให้ตาย แต่กำปั้นของผีดิอบสาวก็หนักไม่เบาอยู่แล้ว ใบหน้าของเขายังดีหน่อยโอเค แค่หน้าแตกเท่านั้น ตามแขนและตามขาน่าจะมีกระดูกหักสองสามจุด แต่ใบหน้าของเขากลับไม่มีสีหน้าของความคับแค้นใจ ตรงกันข้ามกลับผ่อนคลาย ถ้าหากไม่ใช่เพราะมุมปากแตกเขายังอยากจะผิวปากแสดงอารมณ์แห่งความสุขของตัวเอง

ถ้าหากเถ้าแก่ไม่พูดอะไรเลย ดูเหมือนจะลมสงบ แต่ได้จดบัญชีนี้ไว้แล้ว และต้องมีเวลาลงโทษในภายหลังแน่นอน เมื่อเทียบกับทุกคนทำสีหน้า ‘สงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น’ สู้ให้อิงอิงต่อยตัวเองสักตาจะดีกว่า กลับกันจะกลายเป็น ‘อุ้มสูงๆ แล้ววางลงเบาๆ’ และเรื่องนี้ต่อให้ถูกจัดการแบบนี้แล้ว ก็คือถือว่านึกถึงน้ำใจของทุกคน ด้วยเหตุนี้ ถึงแม้จะโดนต่อย ทนายอันกลับรู้สึกอารมณ์ดี ก้อนหินที่หนักอกของเขา ตอนนี้ได้ร่วงลงมาแล้ว

เขาโทรติดต่อไปที่ร้านหนังสือ นักพรตเฒ่าตอบกลับมาว่าพวกโกวซินทั้งสามคนยังไม่ฟื้นเลย ยังอยู่ในห้องไอซียู และเนื่องจากสาเหตุการสืบคดีเหตุระเบิดของฝั่งตำรวจ การตกแต่งในร้านหนังสือจึงเพิ่งจะเริ่มต้น อีกนานกว่าจะจำปรับปรุงเสร็จ และถึงแม้จะตกแต่งเสร็จแล้ว ก็ยังต้องปล่อยให้ระบายอากาศอีกระยะหนึ่ง

ด้วยเหตุนี้ โจวเจ๋อและคนอื่นจึงตัดสินใจไม่รีบกลับไป กว่านานๆ จะได้ออกมาสักครั้งไม่ง่าย เช่นนั้นก็เที่ยวเล่นให้สนุกไปเลย ถือเสียว่าจัดทริปท่องเที่ยวเป็นสวัสดิการของบริษัท ไม่ว่าอย่างไรในหมู่พวกเขาสี่คนที่อยู่ในรถ ยังมีคนป่วยอยู่สองคน และเมืองยูนนานที่มีทิวทัศน์อันสวยงามก็เหมาะที่จะรักษาตัว

สุดท้ายทุกคนจึงเลือกไปลี่เจียง ทนายอันยกแขนที่พันด้วยผ้าพันแผล เลือกโฮมสเตย์แห่งหนึ่งในเมืองโบราณลี่เจียง ตอนที่ขับรถมาถึงลี่เจียงก็เป็นเวลาโพล้เพล้แล้ว หลังลงจากรถ อิงอิงจึงประคองโจวเจ๋อ สวี่ชิงหล่างประคองทนายอัน ทุกคนเดินเข้าไปด้านในภายใต้การนำทางอย่างกระตือรือร้นของเถ้าแก่โฮมสเตย์

เถ้าแก่คนนี้ตัวผอมสูง ใบหน้าเปื้อนยิ้มที่จริงใจ ถึงแม้จะรู้สึกแปลกใจกับคนป่วยเหล่านี้อยู่บ้าง แต่กลับไม่แสดงออกมาทางใบหน้า

ตอนที่จัดห้อง โจวเจ๋อกับอิงอิงนอนห้องเดียวกัน ทนายอันเดิมทีพยายามบังคับให้สวี่ชิงหล่างนอนห้องเดียวกับตัวเอง เพราะว่าเขาบาดเจ็บหนักอยู่คนเดียวจึงไม่สะดวก แต่สุดท้ายด้วยคำยืนกรานของสวี่ชิงหล่าง ยังคงเลือกนอนกันคนละห้อง หลังจากวางสัมภาระแล้ว ทนายอันเดินทีละก้าวอย่างงกๆ เงิ่นๆ เข้าไปในห้องของโจวเจ๋อก่อน โจวเจ๋อกำลังนอนอยู่บนเตียง อิงอิงกำลังเตรียมน้ำอุ่นอยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ เดินทางไกลมานานขนาดนี้ เธอรู้ว่าเถ้าแก่ของตัวเองอยากอาบน้ำแน่นอน

ควรทราบว่าตอนที่อยู่ในร้านหนังสือ โจวเจ๋อที่ขี้เกียจขยับตัวตั้งแต่เช้าจรดเย็นต้องอาบน้ำถึงสองครั้ง ถ้าหากออกไปข้างนอก หลังจากกลับมาต้องอาบน้ำอีกครั้ง

ทนายอันหยิบบุหรี่สองซองออกมาจากกระเป๋า โยนให้โจวเจ๋อที่อยู่บนเตียง แล้วตัวเองจึงหยิบออกมาอีกหนึ่งซองจากนั้นหยิบบุหรี่ออกมาสองมวน โยนให้โจวเจ๋อหนึ่งมวน ตัวเองคาบหนึ่งมวน

“ฮิๆ ผมขอยาจากเถ้าแก่คนนั้นมานิดหน่อย เถ้าแก่คุณอยากได้หน่อยไหม”

“ยา”

“ใช่แล้ว เถ้าแก่คุณเป็นหมอ น่าจะมองออก เถ้าแก่คนนั้นเล่นยาจนร่างกายซูบผอมหมดแล้ว ต่อให้ไม่มีเคราะห์ร้ายอะไร คงมีชีวิตอยู่ไม่ถึงสองสามปี แต่เสพยาพวกนั้นช่วยระงับความเจ็บปวด เมื่อกี้๊ตอนที่ผมขอจากเขา เขายังแกล้งโง่ใส่ผมเลย”

“ผมไม่เอา”

“อืม ได้ อ้อใช่ ที่นี่ตอนเย็นจะจัดเลี้ยงปิ้งย่าง เถ้าแก่คุณอยากไปไหม มีลูกค้าที่พักอยู่ที่นี่แล้วก็เพื่อนที่เถ้าแก่เชิญมา ถึงแม้จะบอกว่าปิ้งย่าง แต่คล้ายกับการนัดบอดเล็กน้อย แม่งเอ๊้ย เมื่อก่อนไม่รู้สึก ตอนนี้รู้สึกว่าพอเข้าลี่เจียงแล้วกลิ่นอายวสันต์ของความรักกระจายไปทุกที่” ไอรีนโนเวล

ในความเป็นจริง ไม่ใช่แค่ลี่เจียงแต่ยังมีต้าหลี่และสถานที่อื่นๆ ถึงแม้จะโปรโมตทกับภายนอกว่าเป็นโรงแรมหรือโฮมสเตย์ แต่มักจะใช้จุดนี้มาเป็นตัวโปรโมตท โจวเจ๋อส่ายหน้า เรื่องที่เกี่ยวกับความ ‘แฮปปี้’ เหล่านี้เขาไม่สนใจเลยสักนิด ตอนนี้อิงอิงที่ปรับน้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำหันมาพูดว่า “เถ้าแก่มีแผลตามตัว จะไปได้ยังไง”

ทนายอันได้ยินแล้วจึงหัวเราะ ประนมสองมือแล้วพูดว่า “สามารถทำอมิตาภพุทธได้”

เมื่อเห็นว่าโจวเจ๋อไม่สนใจเรื่องนี้ ทนายอันจึงไม่รั้งอยู่นาน ลุกขึ้นเดินกะเผลกออกไป มองดูเงาหลังที่มีสภาพสะบักสะบอมของทนายอันแล้ว โจวเจ๋อรู้สึกนับถือเขาขึ้นมาในใจ เขามีสภาพเป็นอย่างขนาดนี้แล้ว ยังอยากจะไปเที่ยวเล่นอีก ไม่กลัวทำกระดูกหักเหรอ

“เถ้าแก่ เตรียมน้ำเรียบร้อยแล้ว มาแช่ได้เลยเจ้าค่ะ” ภายใต้การการประคองของอิงอิง โจวเจ๋อลงไปนั่งในอ่างอาบน้ำ แต่รู้สึกว่าน้ำร้อนไปนิด

“ร้อนไหมเจ้าคะเถ้าแก่ ข้าฉันจะใส่น้ำเย็นอีกหน่อย”

“ไม่ต้อง คุณเข้ามานั่งก็พอ”

…

งานเลี้ยงปิ้งย่างตอนกลางคืนจัดอยู่บนดาดฟ้าของโฮมสเตย์ เตาปิ้งย่างสองตัววางไว้เสร็จสรรพ ผู้ชายและผู้หญิงนั่งรวมกลุ่มกัน และมีลูกค้ากับเพื่อนของเถ้าแก่อยู่ไม่น้อยที่รีบเดินมาที่นี่ สวี่ชิงหล่างนั่งบนเก้าอี้จิบเบียร์ไปพลาง เพราะเขาถูกทนายอันลากมา

“สองสามคนนี้ ดูแวบเดียวก็รู้ว่าทำธุรกิจด้านนี้อยู่แถวนี้ ถึงแม้จะแสร้งทำเป็นไร้เดียงวสา แต่ไม่อาจปิดบังบุคลิกและสไตล์ได้เลย ส่วนอีกสองสามคนนั้นที่นั่งอยู่ตรงนั้น น่าจะเป็นลูกค้าที่มาเที่ยว และลูกค้าที่พักอยู่ที่นี่ เสียดายหน้าตางั้นๆ เหอะๆ” สวี่ชิงหล่างดื่มเบียร์ต่อ ไม่สนใจคนพูดจาไร้สาระที่อยู่ข้างๆ