ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 653

ตอนที่ 653 ปลาเค็มที่ไหม้เกรียม!

หลายสิบปีก่อน มนุษย์ได้ขึ้นไปเหยียบบนดวงจันทร์แล้ว ทุกวัน ทั่วทุกมุมโลกมีเครื่องบินรบ เครื่องบินพาณิชย์แผดเสียงดังก้องทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าไม่รู้กี่ลำ

ผู้คนแทบจะคิดว่าตัวเองได้พิชิตท้องฟ้ามานานแล้ว ไม่มีวังก่วงหานบนดวงจันทร์ และบนท้องฟ้าอันสดใสก็ไม่มีประตูสวรรค์ทางทิศใต้ ทว่าดอกสว่านของมนุษย์ไม่รู้ว่าเจาะลึกลงไปถึงขั้นไหนแล้ว

แต่ร่องรอยการมีอยู่ของ ‘นรก’ ก็หาไม่พบเลยสักนิดไม่ใช่เหรอ ทว่านรกนั้นมีอยู่จริง ยมทูตก็มีอยู่จริงเช่นกัน ดังนั้นมีความเป็นไปได้สูงที่ท้องฟ้าที่คุณเห็นอาจจะไม่ใช่ท้องฟ้าจริงๆ พื้นดินที่อยู่ใต้เท้าของคุณก็ไม่ใช่พื้นดินจริงๆ เช่นกัน

บนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไพศาล มีดวงตาคู่หนึ่งคอยมองเบื้องล่างอยู่ตลอดเวลาจริงไหม เหนือศีรษะสามฟุตมีเซียนอยู่จริงหรือไม่

ผู้คนในยุคปัจจุบันเชื่อมั่นในวิทยาศาสตร์ ซึ่งเหมือนกับคนโบราณที่เชื่อมั่นในเทววิทยาไม่ใช่เหรอ

ปัญหาเหล่านี้ ต้องปล่อยให้นักวิทยาศาสตร์และนักเทววิทยาค่อยๆ ศึกษาวิจัยต่อไป อย่างน้อยทุกคนที่อยู่ในร้านหนังสือตอนนี้ ไม่มีความคิดที่จะศึกษาเรื่องเหล่านี้เลย

สายฟ้าเล็กๆ แค่นี้ ถึงแม้ก่อนหน้านี้ปูฉากช่วงแรกนานเกินไป ความเร็วที่พุ่งออกมาก็ไวสุดๆ แต่ผลกระทบที่ตามมาถือว่าน่ากลัวยิ่งนัก ถึงแม้เป้าหมายของสายฟ้าฟาดจะไม่ใช่พวกเขา แต่ทุกคนก็ยังโดนอานุภาพแห่งท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ‘ชะล้าง’ ไปหนึ่งรอบ

ทนายอันรู้สึกว่าตัวเองถูก ‘ชำระให้บริสุทธิ์’ ไปทั้งตัว “แม่งเอ๊ย ต่อไปถ้ามีไอ้โง่คนไหนกล้าพูดว่าไปทิเบตชำระวิญญาณ ฉันจะตบปากมัน! ถ้าจะชำระวิญญาณก็ง่ายมากไม่ใช่เหรอ วันที่ฝนตกฟ้าร้องตัวเองก็วิ่งไปบนดาดฟ้าแล้วชูโลหะขึ้นไป รับรองโดนชำระให้บริสุทธิ์ได้แน่นอน”

‘เพียะๆๆ!’ ทนายอันตบหน้าตัวเองไม่หยุด พยายามบังคับตัวเองให้มีสติบ้าง ถึงแม้ร่างกายจะไม่มีบาดแผลอะไรชัดเจน แต่เขารู้สึกปวดทรมานไปทั้งตัว จากนั้นก้มหน้า โน้มตัวประคองสวี่ชิงหล่างขึ้นมา

เหล่าสวี่เลือดออกตามตา หู จมูก ปาก ใบหน้าซีดขาว มองแล้วให้ความรู้สึกเหมือน ‘แม่หญิงอาภัพ’

‘ปึ้ง!’ เสียงดังตึ้ง ทนายอันตกใจหันไปมอง พบว่าอิงอิงกระโดดลงมาจากตึกข้างบน ตกลงไปในสวนดอกไม้ แต่สภาพของอิงอิงก็แย่มากเช่นกัน ตกลงพื้นแล้วไม่สามารถยืนขึ้นทันที ต้องงอขาทั้งสองข้างฝืนยันไว้ครึ่งตัว

“อ้อ ใช่ แม่งเอ๊ย! เถ้าแก่!” เมื่อเห็นอิงอิงพยายามอย่างสุดชีวิต ทนายอันจึงเข้าใจทันที แม่มึง ฉันลืมไปได้อย่างไร!

ควรทราบว่า ตอนที่ฟ้าผ่าลงมา เถ้าแก่อยู่ใกล้พระรูปนั้นมากที่สุด ถ้าหากเถ้าแก่โดนฟ้าผ่าตายไปด้วย เขาอันปู้ฉี่ยังจะเล่นอะไรได้อีก! ทนายอันรีบปล่อยมือ เกิดเสียงดัง ‘พลั่ก’ สวี่ชิงหล่างที่ถูกเขาประคองอยู่ล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง

แต่ทนายอันก็ไม่เหลียวหลังกลับมามองแม้แต่น้อย วิ่งโซซัดโซเซไปบนถนนที่อยู่ตรงหน้า อย่างแรกที่เขามองเห็นคือเถ้าถ่านกองหนึ่ง เป็นเถ้าถ่านที่สะอาดและบริสุทธิ์มาก สามารถพูดได้ว่าเป็นเถ้าถ่านที่ทำให้คนรู้สึกสบายตาและสมบูรณ์แบบที่สุด คำบรรยายเหล่านี้ ดูเหมือนไม่เข้ากับ ‘เถ้าถ่าน’ เป็นอย่างมาก แต่มันเป็นความจริง

อะไรที่เรียกว่าสิ่งมหัศจรรย์ธรรมชาติสร้าง ปล่อยฟ้าผ่าคนให้กลายเป็นเถ้าถ่านล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นอายของศิลปะ! ยังดีที่ในสายตาของทนายอันยังมองเห็นถ่านที่ไหม้เป็นรูปร่างคน ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องคุกเข่าร้องไห้โฮต่อหน้ากองเถ้าถ่านนี้ ไม่ได้ร้องไห้ให้เถ้าแก่ แต่ร้องไห้ให้เขาเองที่มีโชคชะตาน่าสงสาร

ทนายอันมาตรงหน้าร่างคนที่ไหม้ดำ แล้วนั่งลงยองๆ ทันที เสื้อผ้าของเถ้าแก่ถูกเผาจนไหม้เกรียม โชคยังดี เพราะการต่อสู้ก่อนหน้านั้น ดังนั้นเสื้อผ้าของเถ้าแก่จึงขาดวิ่นเหลือไม่มาก มีส่วนที่ไหม้เกรียมเป็นส่วนน้อยติดตามตัว เป็นแผลไม่ใหญ่มาก แต่ที่สำคัญที่สุดคือ ผิวหนังของเถ้าแก่กลายเป็นสีไหม้ดำ เหมือนเครื่องปิ้งขนมปังปิ้งขนมปังไหม้ ความไหม้เกรียมทั้งตัวแบบนี้เมื่อเทียบกันแล้ว ขาดแขนไปข้างหนึ่งกลับไม่เสียดแทงนัยน์ตาขนาดนั้นแล้ว

“เถ้าแก่ๆ!” ทนายอันไม่กล้ายื่นมือไปแตะโจวเจ๋อโดยตรง เขากลัวว่าตัวเองออกแรงเพียงนิดเดียว โครงร่างของเถ้าแก่จะพังต่อหน้า เหมือนกินปลาย่างที่ร้านปิ้งย่างในตลาดกลางคืน หยิบตะเกียบคนนิดเดียว กระดูกกับเนื้อก็แยกออกจากกัน

“เถ้าแก่ๆ!” ในที่สุดอิงอิงก็เดินมาด้วยความยากลำบาก ล้มลงข้างตัวของโจวเจ๋อ แต่ยังคงมอง ‘ถ่านไหม้ดำ’ ที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าที่ตึงเครียดร้อนใจ

“ยมโลกมีกฎ!” ทนายอันทำท่ามุทราทันที ปลายนิ้วเกิดแสงแวบจางๆ แล้ววาดไปบริเวณศีรษะของโจวเจ๋อจากนั้นสีหน้าจึงคิดหนักทันที! บ้าจริง สัมผัสไม่ได้ถึงวิญญาณ!

กายเนื้อถูกทำลายก็ถูกทำลายไป ถึงแม้กายเนื้อจะมีมูลค่าสูงมาก โดยเฉพาะร่างกายของเถ้าแก่ ยิ่งเป็นสิ่งที่สุดล้ำค่า เหมือนไอดีของผู้เล่นเลเวลสูงที่ฝึกฝนออกมาด้วยความยากลำบาก แต่ขอเพียงวิญญาณยังอยู่ อย่างมากก็แค่ฝึกฝนใหม่ตั้งแต่ต้น แต่ถ้าหากไร้ซึ่งวิญญาณแล้ว ก็เท่ากับถูกยกเลิกไอดีไปโดยตรง!

“ทำไม เกิดอะไรขึ้น!” อิงอิงมองทนายอันแล้วถามด้วยความร้อนใจ

“ไม่มีอะไร ไม่เป็นไร” ทนายอันส่ายหน้า เอ่ยว่า “พวกเราย้ายที่ให้เถ้าแก่ก่อน อิงอิง คุณไปหาเปลหาม หรือไม่ก็เตียงมา” สภาพของเถ้าแก่ ไม่สามารถแบกใส่หลังได้โดยตรง เขาไม่กล้าทำแบบนี้ ดูท่าทางแล้ว เถ้าแก่ถูกเผาจนกรอบนอกนุ่มใน ทนายอันเป็นห่วงจริงๆ ว่าหากจัดการไม่เหมะสมร่างกายของเถ้าแก่จะพังทลายทันที อย่างน้อย…อย่างน้อย…อย่างน้อยๆ ถึงแม้ตอนนี้จะไหม้ดำ แต่ดูแล้วก็ยังเป็นรูปร่างคนอยู่ไม่ใช่เหรอ

อิงอิงถึงแม้ร่างกายยังไม่ฟื้นฟูกลับมาทั้งหมด แต่ยังกัดฟันรีบไปหาฟูกมาหนึ่งอัน นี่คือฟูกที่ลากออกมาจากห้องในโรงแรม คนหนึ่งกลัวจะไม่เสถียร ทนายอันกับอิงอิงจึงอยู่คนละข้าง แต่ก็ยังไม่กล้าอุ้มหัวกับขา ทั้งสองคนจึงโอบเอวของโจวเจ๋อพร้อมกันด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง