ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 665

ตอนที่ 665 ปีศาจใหญ่ที่แปลกประหลาด!

โจวเจ๋อรู้สึกว่าหน้าอกของตัวเองมีสิ่งนุ่มนิ่มกดทับอยู่ เมื่อเงยหน้าก็พบว่ามีดวงตาสดใสคู่หนึ่งกำลังจ้องมองตัวเองอยู่ ถึงแม้จะพูดว่านอนหลับด้วยกันมานานแล้ว แต่หนึ่งคนหนึ่งสัตว์เพิ่งได้สบตากันเป็นครั้งแรก ให้ความรู้สึกเหมือนขึ้นรถแล้วค่อยซื้อตั๋วทีหลัง

โจวเจ๋อไม่รู้ว่านี่คืออะไร แต่พอจะเดาออกว่าคนที่ช่วยตัวเองตัดเถาวัลย์พวกนั้นก่อนหน้านี้ น่าจะเป็นเจ้านี่ที่อยู่ตรงหน้า ฮวาหูเตียวก็กำลังพิจารณามองโจวเจ๋อ โจวเจ๋อหันไปทางซ้าย ฮวาหูเตียวก็หันไปทางซ้าย โจวเจ๋อหันไปทางขวา ฮวาหูเตียวก็หันตาม เอ่อ…ต่อไปนี้ควรทำอย่างไรต่อ

เวลานี้หญิงสาวตัวดำกับอิงอิงรวมทั้งสวี่ชิงหล่างในที่สุดพวกเขาก็มาถึง ก่อนหน้านี้ทุกคนกำลังไปติดตั้งระเบิดอยู่ที่จุดวางระเบิด ถึงแม้จะได้รับสัญญาณจากทนายอันแล้ว แต่กว่าจะรีบรุดลงมาถึงที่นี่ก็ยังต้องใช้เวลาพอสมควร

“เถ้าแก่!” อิงอิงเห็นโจวเจ๋อฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอดีใจแทบน้ำตาไหล ตอนนี้ในหัวของเธอนอกจากกลับทงเฉิงพร้อมกับเถ้าแก่ของตัวเองก็ไม่มีความคิดอย่างอื่นแล้ว การเดินทางมายูนนานครั้งนี้ล้มลุกคลุกคลานมากจริงๆ จึงทำให้อิงอิงยิ่งคิดถึงวันเวลาที่อยู่ในทงเฉิงมากขึ้น

ถึงแม้ตอนที่อยู่ทงเฉิงจะไม่ถึงขั้นเงียบสงบไร้อุปสรรคก็ตาม แต่ก็ไม่ต้องวิ่งตะลอนจนหายใจไม่ทันเหมือนตอนที่มายูนนานในครั้งนี้!

เมื่อก่อนเถ้าแก่เคยสะบักสะบอมบาดเจ็บหนักกลับมาเป็นประจำ จนเธอถึงกับดูแลจนชินแล้ว แต่ที่ผ่านมาไม่ว่าเถ้าแก่จะไปซ่าอย่างไร ก็ไม่เคยถูกฟ้าผ่ามาก่อน

สวี่ชิงหล่างกำข้อมือของอิงอิงแน่น ห้ามอิงอิงไม่ให้เข้าใกล้โจวเจ๋อ ดวงตาคู่นั้นของเขาจ้องมองเจ้าตัวเล็กที่อยู่บนหน้าอกของโจวเจ๋อตาเขม็ง เป็นมัน มันนั่นเอง!

สวี่ชิงหล่างพุ่งความสนใจไปที่อุ้งมือของอีกฝ่าย เพราะก่อนหน้านี้เขามองเห็นเพียงอุ้งมือของอีกฝ่ายอย่างชัดเจนทนายอันยังคงไอเป็นเลือดอยู่ตรงนั้น เขาอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา แต่ก็ไม่กล้าบ่น กระทั่งไม่กล้าตะโกนเสียงดัง

หากจะพูดแบบไม่เกรงใจ เจ้าสิ่งนั้นที่อยู่บนหน้าอกของเถ้าแก่ ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงอะไร อย่างน้อยตอนนี้ยังไม่ถึงขั้นนั้น ไม่ใช่ผู้ช่วยและยิ่งไม่ใช่เพื่อน เจ้าสิ่งนั้นเมื่อแสดงความโหดออกมา สามารถฝังคนของร้านหนังสือทั้งหมดที่ตอนนี้อยู่ในสภาพบาดเจ็บไว้ที่นี่ได้พร้อมกัน!

สถานการณ์เข้าสู่ความเงียบงันทันที โจวเจ๋อจึงได้แต่สบตากับฮวาหูเตียวที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น ไม่กล้าทำอะไรอย่างอื่น หรือว่าต้องลูบหัวของมัน อันที่จริง สิ่งที่สำคัญที่สุด เป็นเพราะโจวเจ๋อมองเห็น ‘ความเย็นชา’ ที่อยู่ในแววตาของฮวาหูเตียว อีกฝ่ายไม่ได้ให้ความสนิทสนมกับเขาจริงๆ และไม่ได้เกิดรักแรกพบกับเขา อาจจะเป็นเพราะว่า ในสายตาของอีกฝ่าย ตัวเขาไม่ถือว่าเป็นสิ่งมีชีวิต แต่เป็นแค่ของเล่นหรือไม่ก็เป็นสิ่งที่นอนสบาย ดังนั้นเวลานี้หากแสดงความน่ารักต่อกันแล้วอุ้มมันมาอยู่ในอ้อมอกเหมือนสัตว์เลี้ยง จะเป็นการกระทำที่โง่เง่าและไร้เดียงสาที่สุด

เวลานี้ โจวเจ๋อเหมือนตัวละครหนึ่งในภาพยนตร์หน่วยกู้ระเบิด ไม่ใช่คนกู้ระเบิด แต่เป็นตัวประกอบที่ถูกมัดอยู่กับระเบิดเวลา เพียงแต่ต้นไม้อยากอยู่นิ่งแต่ลมกลับไม่หยุดพัด เดิมทีโจวเจ๋ออยากจะนอนต่อไปแบบนี้ก่อนที่จะหาวิธีการที่แน่นอนได้ แต่เถาวัลย์ที่ถูกตัดเมื่อครู่กลับงอกออกมาจากภายในร่างกายของตัวเองอีกแล้ว ความรู้สึกเหมือนต้นอ่อนได้ชนกระแทกและพุ่งอยู่ในร่างกายของคุณแบบนี้ เถ้าแก่โจวไม่สามารถทนได้อย่างสิ้นเชิง ร่างกายเริ่มสั่นสะท้านอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ราวกับว่าทั้งตัวกลายเป็นรังผึ้ง ผึ้งงานน้อยที่ขยันทำงานอยู่ข้างในกำลังบุกเบิกพัฒนาเขาวงกตของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

ฮวาหูเตียวตัวนั้นไม่พอใจกับการบิดไปบิดมาของโจวเจ๋อเป็นอย่างมาก ในสายตาของมัน เตียงของตัวเองจะต้องมั่นคง มันจึงชูอุ้งมือขึ้น แล้วตบอุ้งมือของมันลงไป คาดว่าเถ้าแก่โจวคงต้องตายอยู่ที่นี่เป็นแน่แท้ ในความเป็นจริง ไม่มีเหตุการณ์ที่เป็นกรณีพิเศษเกิดขึ้นแต่อย่างใด และเถ้าแก่โจวก็ไม่มีความสามารถที่จะทำให้ปีศาจตัวนี้ตกใจก้มหัวกราบไว้ตัวเอง อุ้งมือตกลงมา!

‘ปึ้ง!’

‘ครืน!’

เถาวัลย์ที่อยู่ใต้ร่างงอกออกมาแล้ว โจวเจ๋อถูกสะบัดลอยออกไปทั้งตัว และอุ้งมือนั้นได้ตบอยู่กลางอากาศเกิดเสียงดังอู้อี้ ตำแหน่งที่โจวเจ๋อนอนก่อนหน้านี้ เกิดเป็นรอยบุ๋มลงไปอย่างไม่น่าเชื่อ

มนุษย์เรามีจิตสัมผัส พืชก็มีความรู้สึกถึงวิกฤตเป็นของตัวเอง เมื่อครู่ พืชที่อยู่ภายในร่างของโจวเจ๋อแสดงการตอบสนองด้วยการหลบหลีกโดยสัญชาตญาณ เป็นฉากที่ตลกอย่างมาก สิ่งหนึ่งก่อนหน้านี้ได้ช่วยชีวิตเขาแต่ตอนนี้จะฆ่าเขาเสียแล้ว แต่อีกสิ่งหนึ่งก่อนหน้านี้อยากฆ่าเขาแต่ตอนนี้กลับช่วยชีวิตเขา นักแสดงบนเวทีเปลี่ยนบทบาทกันเองตามอำเภอใจ ส่วนเถ้าแก่โจวที่เป็นต้นไม้อยู่หลังฉากจะเป็นเช่นไร ไม่มีใครสนใจ

แต่อย่างน้อยเวลานี้ ในที่สุดฮวาหูเตียวกับโจวเจ๋อก็อยู่ห่างกันระยะหนึ่ง ไม่นอนซ้อนกันแล้ว ลูกตาของฮวาหูเตียวหมุนวน ดูเหมือนจะไม่พอใจมากที่ตัวเขาซึ่งเป็นเตียงมีขายาวเดินออกมาได้ มันหายตัว หายวับไปจากที่เดิม ด้วยความเร็วนี้ทำให้คนต้องตื่นตะลึง

เถาวัลย์แต่ละเส้นปรากฏอยู่ตรงหน้าโจวเจ๋อ รวมตัวกันเป็นแนวป้องกันสีเขียว จากนั้นแนวป้องกันนี้ถูกฉีกออกอย่างรวดเร็ว ความไวและความน่ากลัวของพลังโจมตีของฮวาหูเตียวได้แสดงออกมาอีกครั้ง เพียงแต่เถาวัลย์ที่อยู่ตรงหน้าโจวเจ๋อหลังจากถูกฉีกแล้วได้งอกออกมาอีกอย่างรวดเร็ว พยายามใช้การเชื่อมต่อกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเพื่อปกป้องตัวเอง

ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในสารละลายสีเขียว พืชชนิดนี้อาศัยโจวเจ๋อสะสมพิษผีดิบไปไม่น้อย อันที่จริงพิษผีดิบส่วนใหญ่ถูกคนผู้นั้นที่นอนหลับอยู่ในร่างของโจวเจ๋อดูดซึมเข้าไปโดยสัญชาตญาณ ส่วนน้อยที่เหลือถูกพืชชนิดนี้แย่งไป เถ้าแก่โจวซึ่งเป็นคนที่อยู่ในเหตุการณ์ กลับไม่มีอะไรเหลือ แค่อาจจะได้กำไรผ่านมือเล็กน้อย ไม่มีแม้แต่ค่าธรรมเนียม ไม่อย่างนั้นตอนนี้คงไม่ย่ำแย่ดูไม่ได้ถึงขั้นนี้