ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 697

ตอนที่ 697 สมองลิง

“มาเร็ว ไปเร็ว คับแค้นใจที่ไม่ได้เจอกัน รักก็ง่าย หน่ายก็เร็ว ทุกอย่างหายไปตามสายลม…” ในโทรทัศน์ กำลังออกกาศซ้ำรายการงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ โจวหวาเจี้ยนกำลังร้องเพลงฮิตจากละครกำลังภายในของกิมย้ง นักพรตเฒ่านั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ ในมือบิถั่วลิสงโยนใส่ปากทีละเม็ด พร้อมกับฮัมเพลงไปพลางๆ ดูเพลิดเพลินเป็นอย่างยิ่ง

ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นบรรยากาศที่ตึงเครียด แต่คนในร้านหนังสือได้ฝึกฝนบทบาทของปลาเค็มมานานแล้ว จนถึงแม้ภูเขาไท่ซานจะพังทลายต่อหน้าก็ยังคงบทบาทไว้ได้ตามเดิม นักพรตเฒ่าเป็นคนที่เจออุปสรรคเจอลมฝนมานักต่อนัก มาแบบไหนก็รับมือแบบนั้น อันไหนควรกินก็กิน อันไหนควรดูก็ดู ควรสนุกก็สนุก ไม่ต้องถ่วงเวลาให้ล่าช้าไปทั้งสองอย่าง

สวี่ชิงหล่างเดินกลับมาจากข้างนอก ในใจของเขาเหมือนมีก้อนหินก้อนหนึ่งทับอยู่ ควันสีขาวที่หนาแน่นจนเกือบทำให้ตัวเองหายใจไม่ออกเมื่อวาน รวมทั้งหิมะที่ตกในคืนนี้ก่อนหน้านี้ ยิ่งทำให้สัญญาณที่บอกเป็นนัยกระจ่างขึ้น ไม่ นี่แทบจะบอกอย่างชัดเจนแล้ว

“งานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ของสถานี XX ไม่น่าดูเลยจริงๆ เชิญดารายอดนิยมอะไรมาก็ไม่รู้ ไม่เหมือนงานเลี้ยงเลย เหมือนคาราโอเกะมวลชนสมัยก่อน ใครก็ขึ้นมาแหกปากร้องเพลงบนเวทีได้ งานส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ของสถานีโทรทัศน์เจียงซูดูดีกว่า จัดเวทีสบายตา ได้ฟังเพลงและดูการแสดงค่อนข้างเยอะกว่า”

สวี่ชิงหล่างได้ยินดังนั้น จึงเงยหน้ามองโทรทัศน์จอแอลอีดีที่ติดอยู่บนผนัง โดยไม่พูดปฏิเสธสักคำ เขาสามารถทำตัวนิ่งไม่ตื่นเต้นมากเกินไปยามที่ต้องเผชิญหน้ากับเรื่องใหญ่ได้ แต่ไม่ไร้สาระถึงขั้นคุยเรื่องงานเลี้ยงกับนักพรตเฒ่าอย่างสนุกสนาน

“เจ้าลิงล่ะ” ดูเหมือนหลังจากตัวเองตื่นนอนลงจากเตียง ก็ไม่เห็นเจ้าลิงแล้ว

“ไอ้ลูกเวร ไม่ได้เรื่อง!” นักพรตเฒ่าด่าทออย่างคนไม่ได้ดั่งใจ

“หืม”

“ข้าก็ไม่รู้” ตัวเขาอุตส่าห์เลี้ยงดูเจ้าลิงมาอย่างยากเย็น แต่มันดันไปเอาอกเอาใจคนอื่น น่าอับอายขายหน้าจริงๆ

“อ้อใช่ เถ้าแก่ ฮวาหูเตียวที่เจ้าพากลับมา มันเป็นตัวผู้หรือตัวเมียกันแน่” ตอนนี้นักพรตเฒ่าคิดว่าถ้าเป็นตัวเมียยังพอรับได้ แต่ถ้าเป็นตัวผู้…

“ผมไม่รู้” โจวเจ๋อส่ายหน้า

“หืม ไม่รู้”

“ครั้งที่แล้วอยากจะดู แต่ลืมแล้ว”

“เอ่อ ก่อนหน้านี้มันอยู่บนไหล่ของเจ้ามาตลอดไม่ใช่เหรอ เจ้าน่าจะรู้สึกได้ถึงจะถูก” นักพรตเฒ่าชี้นิ้วออกไป แล้วจิ้มไปกลางอากาศที่อยู่ตรงหน้า อืม รู้สึก

“สัตว์ปีศาจแบบนั้น คุณยากที่จะแยกออกว่าเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย” โจวเจ๋อพูดอย่างขอไปที ก่อนจะหรี่ตา แล้วลุกขึ้นยืนจากโซฟา “ผมจะไปพักผ่อนแล้ว อิงอิง”

“เจ้าค่ะ เถ้าแก่” อิงอิงเดินตามทันที ประคองเถ้าแก่ของตัวเองด้วยความเคยชิน ถึงแม้แขนข้างนั้นของเถ้าแก่จะฟื้นคืนกลับมาแล้วก็ตาม

…

เจ้าลิงน้อยลงมาจากหลังคาด้วยความเศร้าสร้อย ฮวาหูเตียวตัวนั้นนอนอยู่บนหลังคา นอนอาบพระจันทร์ ตัวมันร้องเรียกอยู่ข้างๆ นานครึ่งค่อนวัน พูดด้วยอยู่นานสองนาน เดิมทีคิดว่าทุกคนสามารถสื่อสารกันด้วยภาษาสัตว์ได้ ใครจะไปรู้ว่าอีกฝ่ายไม่สนใจมันเลยแม้แต่นิดเดียว

เจ้าลิงน้อยหดหู่และเศร้าใจอยู่บ้าง โดยเฉพาะตอนที่เห็นท่าทางของอีกฝ่ายกำลังดูดซับแก่นของพระจันทร์ตัวนิ่งไม่ขยับ ถึงจะไม่เข้าใจแต่รู้สึกว่าสุดยอดมาก!

สิ่งที่เจ้าลิงน้อยไม่รู้คือ ไอ้ตัวนั้นไม่รู้ว่านอนหลับใหลอยู่ในหินสีเขียวที่เกิดจากพิษผีดิบมานานกี่ปี สามารถดูดซับแก่นแท้ของพระจันทร์ได้เสียที่ไหนล่ะ แกล้งทำเป็นเท่ต่อหน้าเจ้าลิงน้อยที่มันมองว่าเป็นคนบ้านนอกในเผ่าพันธุ์ปีศาจล้วนๆ

เมื่อเข้าไปในหน้าต่างชั้นสองมาถึงชั้นสอง เจ้าลิงน้อยจึงตบปากตัวเอง หาวหวอด มันรู้สึกว่าตัวเองควรไปนอนแล้ว

“เจี๊ยกๆๆ” เจ้าลิงน้อยสูดจมูก มันได้กลิ่น กลิ่นของทะเล! ความเค็ม ความชื้น ความแรด! เจ้าลิงน้อยเบ้ปาก มันไม่ชอบจิ้งจอกตัวนั้นนัก มักรู้สึกว่าเธอเป็นปีศาจที่แปลกประหลาด แต่ในเมื่อเธอมาแล้วก็ต้องเข้าไปทักทาย ไม่ว่าอย่างไร มันก็ถือว่าเป็นเจ้าบ้านครึ่งหนึ่งของที่นี่

เจ้าลิงกระโดดมาที่หน้าประตูห้อง ประตูไม่ได้ล็อก เจ้าลิงยื่นอุ้งมือผลักประตูเปิดเบาๆ ทว่าภายในห้องมีแต่ความว่างเปล่า บนเตียงก็ไม่มีคน

“เจี๊ยกๆๆ!” เจ้าลิงน้อยมองซ้ายแลขวา ขยับจมูกไม่หยุด มันเกาหัว แล้วเดินลงไปข้างล่างอีกครั้ง มันเหมือนจะได้กลิ่นเหม็นตุเล็กน้อย แต่กลับไม่รู้ว่าจิ้งจอกขาวอยู่ที่ไหนกันแน่ มันรู้สึกแปลกอยู่บ้าง รู้สึกถึงความผิดปกติอย่างบอกไม่ถูก

สติปัญญาของเจ้าลิงมีความแข็งแกร่งอยู่แล้ว อีกทั้งเจ้าลิงของร้านหนังสือยังเป็นลิงที่บำเพ็ญตบะหลายภพชาติกลับชาติมาเกิด ขณะเดียวกันยังได้สืบทอดมรดกจากวานรย้ายภูเขา ด้านการรับรู้ จึงว่องไวโดดเด่นไม่เหมือนใคร

มันกำลังหา มันกำลังสอดส่อง แต่มองไม่เห็น เจ้าลิงน้อยกระโดดลอดบันได ขยับจมูกฟุดฟิดต่อไป อยู่ที่ไหน อยู่ที่ไหนกันนะ เมื่อเงยหน้า เจ้าลิงน้อยเห็นโจวเจ๋อกับอิงอิงกำลังเดินมาทางมัน “เจี๊ยกๆๆๆ!!!!!” เจ้าลิงน้อยร้องขึ้นมา มันจะส่งสัญญาณเตือนว่าไม่เห็นจิ้งจอกแล้ว!

แต่โจวเจ๋อกับอิงอิงเหมือนไม่เห็นมันเลยด้วยซ้ำ เดินผ่านหน้ามันไปเลย

“เจี๊ยกๆๆ!!!!” เจ้าลิงน้อยกระโดดพรวดไปที่ขั้นบันได ขวางทางของโจวเจ๋อกับอิงอิง มันกระโดดดึ๋งๆ กำลังร้องเรียก ทว่าโจวเจ๋อกับอิงอิงกลับเดินผ่านไปอีกครั้ง