ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 731

ตอนที่ 731 ฤดูใบไม้ผลิที่สองของชายแก่

สวี่ชิงหล่างขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนกำลังถามทนายอันที่อยู่ข้างๆ แต่ก็เหมือนกำลังพึมพำกับตัวเอง “นี่กำลังทำอะไรน่ะ”

ทนายอันส่ายหน้า บอกตามตรง เขาดูแล้วยังสับสนอยู่เลยด้วยซ้ำ บางอย่างอยู่นอกเหนือวิสัยทัศน์ของเขาจริงๆ ถ้าคุณขอให้เขาทำเล่ห์เพทุบายหรือวางแผนเดินหมากล้วนไม่มีปัญหา พูดคุยเรื่องรายละเอียดตอนล้มลุกคลุกคลานในระบบก็ไม่ใช่ปัญหา

แต่คุณอยากจะทำความเข้าใจการสอนเคล็ดวิชาส่วนตัวประเภทนี้ของอิ๋งโกวน่ะเหรอ คุณจะฝืนใจผู้ตรวจสอบรุ่นก่อนอย่างผมเกินไปแล้วมั้ง

เหล่าจางที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ยังจับแก้วเก็บอุณหภูมิของตัวเองที่ใส่ชาเก๋ากี้ไว้ต่อไป แม้แต่ ‘การคลุ้มคลั่ง’ อย่างกะทันหันของโจวเจ๋อก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้รบกวนเขาแต่อย่างใด ถึงอย่างไรเขาก็รู้ดีว่าโจวเจ๋อไม่ทำอะไรเขาอยู่แล้ว ดังนั้นไม่ว่าโจวเจ๋อจะทำอะไร เขาก็นิ่งมาก แม้แต่ในเวลานี้ มองเห็นโจวเจ๋อโอบอิงอิงในอ้อมแขน เขาก็ยังนิ่งได้ ท้ายที่สุดแล้ว ภายในจิตใจของเขาก็เป็นชายแก่ที่พูดถึงเรื่องงานแต่งงานของลูกชายแล้ว แถมความอ่อนโยนและความโรแมนติกของคนหนุ่มสาวแบบนี้ก็มีให้เห็นมานานแล้ว

ในเบ้าตาของโจวเจ๋อมีความแวววาวสีดำขลับกำลังไหลเวียนอยู่ เขาในเวลานี้ จิตสำนึกของเขาสงบนิ่งลงมาอย่างสมบูรณ์แล้ว ทว่าร่างกายกลับยังคงแผ่ซ่านกลิ่นอายผีดิบคลุ้มคลั่งเข้มข้น แต่ดูเหมือนถูกปกคลุมด้วยผ้าสีดำชั้นหนึ่ง จึงไม่อวดดีอีกต่อไป แต่ความยับยั้งชั่งใจเช่นนี้กลับน่ากลัวยิ่งกว่า

สัตว์ร้ายนั้นน่ากลัวอย่างแน่นอน แต่สัตว์ร้ายที่มีจิตใจสงบนิ่งนั้นน่ากลัวยิ่งกว่า!

‘อย่าง…นี้…ก็…ได้…’

‘ไร้สาระน่า คนโง่อย่างคุณที่บังคับขืนใจคนอื่นแล้วยังกล้าพูดอย่างไร้ยางอายได้ในอีกหลายพันปีว่า ถ้าหากไม่มีข้า เจ้าก็ไม่มีทางอยู่มานานถึงขนาดนี้ ไม่มีทางเข้าใจหรอก’

‘เจ้า…ดู…ภูมิใจ…มาก…’

‘แน่สิ’

‘เช่นนั้น…ก็…ภูมิใจ…เถิด…’

เสียงของเจ้าโง่หายไปแล้ว ซึ่งทำให้โจวเจ๋อประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะว่าง่ายขนาดนี้

ขณะที่โจวเจ๋อยังคงจมอยู่ในความรู้สึกของการอยู่ร่วมกันระหว่างความสงบและความบ้าคลั่งอยู่นั้น จู่ๆ ก็รู้สึกว่าลิ้นของอิงอิงดุนดันกับฟันของเขา เธออยากจะเข้ามา

ใน ‘การฝึกฝนทักษะของสาวใช้’ ไม่ได้พูดถึงเรื่องการทำอาหาร แต่สำหรับเรื่องอื่นนั้นกลับอธิบายไว้อย่างละเอียดยิบ!

เห็นได้ชัดว่า อิงอิงเป็นคนที่อ่านหนังสือเป็น เธออ่านเข้าหัวแล้ว

จู่ๆ โจวเจ๋อก็อยากจะหัวเราะ แม้ว่าชาติก่อนเขาจะเป็นชายโสดจากความสามารถที่แท้จริง ตอนนี้เขาก็รู้ว่าถ้าหัวเราะออกมาดังๆ ในเวลานี้เป็นเรื่องที่โง่เง่ามาก แต่ทว่าเมื่อเห็นทนายอัน เหล่าสวี่ และคนอื่นๆ ยืนอยู่ตรงนั้น โจวเจ๋อก็ลังเลครู่หนึ่ง และถอยไปก้าวหนึ่ง ผละริมฝีปากออก ความหวานอ่อนๆ ที่หลงเหลืออยู่นั้นชวนให้คะนึงหาเหลือเกิน

อิงอิงแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น และไม่รอให้เธอได้ทันคิดอะไร มือของโจวเจ๋อก็กดท้ายทอยของเธอ และแนบหน้าของเธอชิดหน้าอกของตัวเองด้วยความอ่อนโยนต่อไป

งื้อ~~

โจวเจ๋อเงยหน้าขึ้น เสียงสั่นอยู่ในลำคอ กลิ่นอายผีดิบบนร่างกายเริ่มมลายหายไป ทั้งร่างกลับมาเป็นปกติแล้วเช่นกัน แต่ก็คล้ายกับเพิ่งออกไปวิ่งในฤดูร้อนจนเหงื่อท่วมไปทั้งตัว รู้สึกตัวเหนียวเหนอะและอึดอัดนิดหน่อย

“เถ้าแก่ ท่านอยากอาบน้ำใช่ไหมเจ้าคะ”

คนที่เข้าใจคุณมากที่สุดอยู่ข้างๆ คุณแล้ว

ที่จริง ความสัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างคนสองคน มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เรียกว่าความโรแมนติกและคำสาบานรักนิรันดร์ในทุกๆ วัน แสงสะท้อนของแสงเทียนและความงดงามไม่อาจคงอยู่ได้ตลอดไป สิ่งเหล่านี้มีอยู่แค่ในนิยายรักโรแมนติกและหนังสือเคล็ดลับความรักของเหล่านักเขียนที่ตัวเองแทบจะไม่เคยมีแฟนมาก่อนด้วยซ้ำ

มองแค่แวบเดียว เธอก็รู้ว่ามื้อเที่ยงคุณอยากกินอะไร ดูเหมือนว่าแบบนี้ต่างหากถึงจะเป็นชีวิตจริง

โจวเจ๋อเข้าห้องน้ำ ส่วนอิงอิงก็เข้าไปช่วยอาบน้ำถูหลังให้ ที่ชั้นหนึ่งของร้านหนังสือ สวี่ชิงหล่างและทนายอันมองหน้ากัน ในสายตาของทั้งสองคนฉายแววประหลาดใจ จบลงแค่นี้เนี่ยนะ

มาเร็วเกินไปราวกับพายุทอร์นาโด โหมกระหน่ำจนเละไปทั่วพื้น แล้วก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

อย่างน้อยก็บอกลาปิดท้ายสักหน่อยดีไหม

เหล่าจางดื่มชาอุ่นๆ ต่อไป พลางหัวเราะหึๆ ดูเหมือนเขาแก่ยิ่งกว่านักพรตเฒ่าเสียอีก

อาหารมื้อดึกของวันนี้ สวี่ชิงหล่างเป็นคนทำ แม้ว่าร่างกายจะยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ แต่จะเอาแต่กินอาหารเดลิเวอรี่ก็ไม่ใช่เรื่อง

อาหารมื้อดึกนั้นเรียบง่ายมาก แต่ยังคงยืดมั่นในผีมือปลายจวักอันพิถีพิถันของเหล่าสวี่

เนื้อหั่นเต๋าในข้าวถั่วแขก เสิร์ฟพร้อมผักดองและหัวไชเท้าดองที่ร้านหนังสือดองเอง พร้อมด้วยซุปไข่สาหร่าย ทุกคนกินอย่างพออกพอใจมาก

เขาไม่รู้สึกถึงความผิดปกติในห้องพักผู้ป่วยจริงๆ ไม่ใช่เพราะประมาท แต่เพราะไม่มีความสามารถนั้น ในฐานะคนที่ถูกโจวเจ๋อลากกลับโลกมนุษย์ตอนอยู่ครึ่งทางแม้แต่นรกก็ไม่เคยไป หลายครั้งที่ร้านหนังสือประสบปัญหา เขาก็มักจะรู้สึกกระอักกระอ่วนเสมอ แม้ว่าวันนี้จะเพิ่งค้นพบทางใหม่ แต่ทางใหม่นี้มันค่อนข้างกากจริงๆ

ตำรวจเฉินยังนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย ยังไม่ฟื้นขึ้นมา แต่เงาดำกลับค่อยๆ ทิ้งห่างจากผนัง และใช้วิธีไหลลื่นราวกับสารปรอทลงมาอย่างราบรื่น

“ฮู่ว…ปิดได้สักที”

หลังจากปิดหน้าต่างแล้วเหล่าจางหันหลังเดินกลับมายืนอยู่ข้างเตียง รองเท้าหนังบนเท้าบังเอิญเหยียบตรงจุดที่เงาดำด้านล่างอยู่พอดี แต่เพราะในห้องพักผู้ป่วยเปิดแค่ ‘ไฟหรี่’ ดังนั้นพื้นที่ส่วนใหญ่ก็ยังมืดมิด การเปลี่ยนแปลงของสีบนพื้น จึงเป็นอะไรที่สังเกตยากมากจริงๆ

“วันนี้พอแค่นี้ก่อน ผมกลับก่อนนะ หวังว่าคุณจะฟื้นขึ้นมาเร็วๆ” พูดจบ เหล่าจางก็โน้มตัวเข้าไปใกล้เล็กน้อย มองเจ้าหน้าที่ตำรวจเฉิน แล้วยืนตัวตรงทันทีหลังจากนั้นด้วยความพึงพอใจ และพร้อมที่จะออกไปแล้ว

‘ตึก…ตึก…ตึก…’

มันเป็นเสียงรองเท้าหนังกระทบพื้น เหล่าจางเปิดประตูห้องพักผู้ป่วย แล้วเดินออกไป

ทางเดินมีแสงสว่างจ้า ยังมีพยาบาลกะกลางคืนนั่งพูดคุยกันอยู่ที่เคาน์เตอร์พยาบาล เหล่าจางไปทักทายพยาบาลที่อยู่ตรงนั้น หวังว่าพวกเธอจะทำงานเพิ่มขึ้นอีกหน่อยเพื่อดูแลตำรวจเฉิน จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเดินไปที่ลิฟต์

พยาบาลที่เพิ่งคุยกับเหล่าจางเสร็จบิดขี้เกียจไปหนึ่งที จากนั้นขยี้ตาและพึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัยเล็กน้อย “ทำไมรู้สึกว่าเงาของตำรวจเมื่อกี้ดูเหมือนจะขยับได้เองนะ”

พยาบาลที่อยู่ข้างๆ พูดติดตลก “เธอหวั่นไหวละสิไม่ว่า ฉันขอบอกเธอเลยว่า เขาเพิ่งอยู่ในวัยสามสิบต้นๆ ไม่ถือว่าแก่เลย แถมยังเป็นหัวหน้าตำรวจอาชญากรรมด้วย เป็นอะไร ยายคนหลายใจเธอชอบเข้าแล้วหรือไง”

“เธอน่ะสิเป็นคนหลายใจ ยายคนหลายใจ ฉันว่าเธอเองมากกว่าที่ชอบน่ะ ดูสิว่าตอนเธอทักทายเมื่อกี้ระริกระรี้แค่ไหนน่ะ”

“เหอะ ฉันหย่าแล้ว แถมมีลูกชายหนึ่งคน เขาจะมาชอบฉันได้ยังไง ”

“ก็ไม่แน่นะ ผู้ชายชอบลีลาเด็ดๆ น่ะ”

“ยายคนหลายใจ ดูซิว่าฉันจะฉีกปากเธอออกได้ไหม!”

…………………………………………………………