ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 764

ตอนที่ 764 สยบ

โจวเจ๋อขึ้นรถ แต่ไม่รีบขับรถออกไป

เดิมทีมีรถสามคัน ตัวเขาเองขับรถของเหล่าจางมาที่นี่ ทนายอันขับมาอีกหนึ่งคัน จากนั้นเหล่าสวี่ก็ขับมาอีกหนึ่งคัน แต่รถของเหล่าอันโดนทุบ ถ้าเขาขับรถออกไปเลย ก็จะเหลือหนึ่งคัน ดังนั้นเขาจึงรอดูก่อน

ถ้าหากพวกเขาไม่ไป ยังคงรำลึกถึงความหลัง จัดการแก้ปัญหากันอยู่ เช่นนั้นตัวเขาเองจะกลับร้านหนังสือไปนอนกอดอิงอิงก่อน เป็นหัวหน้าคน พอออกแรงหมดแล้ว ก็ใช้อภิสิทธิ์หน่อย คงไม่เกินไปใช่ไหม แต่ใครจะคาดคิดว่า ประตูรถถูกเปิดออก คนสองคนเข้ามานั่ง คนหนึ่งเป็นเหล่าจาง อีกคนหนึ่งเป็นชายชราจมูกแดง

ชายชราก็ไม่เกรงใจ นั่งตรงเบาะข้างคนขับโดยตรง เหล่าจางนั่งเบาะหลังอย่างเรียบร้อย ไม่มีทางอื่น คนหนึ่งเป็นเถ้าแก่ คนหนึ่งเป็นทวดของตัวเอง เหล่าจางก็สิ้นหวังเช่นกัน

ชายชราด่าว่าเป็นไอ้เหลนเวร ด่าไปด่ามาผลสุดท้ายตัวเองกลับกลายเป็นเหลนของเขาจริงๆ…

ทนายอันไม่ได้ตามมา เขาได้ทำงานเกือบเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์แล้ว ที่เหลืออีกนิดหน่อย มอบให้เถ้าแก่จัดการ

โจวเจ๋อหยิบบุหรี่ออกมา โยนให้ชายชราที่นั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับหนึ่งมวน จากนั้นโยนให้เหล่าจางที่นั่งอยู่ข้างหลังหนึ่งมวน

ชายชราก็ไม่เกรงใจ หยิบไฟแช็กจากโจวเจ๋อแล้วจุดบุหรี่ สูบเข้าเต็มปอดหนึ่งครั้ง แล้วพ่นควันบุหรี่ออกมา จากนั้นเริ่มไอ ไอแรงมาก เหมือนไอจนปอดแทบจะเด้งออกมา

เหล่าจางยื่นมือตบหลังของเขา รู้สึกว่าตัวเองต้องทำอะไรบางอย่างอยู่เสมอ ไม่เช่นนั้นคงรู้สึกแปลกพิลึกอยู่ภายในใจ

“พี่น้อง เหลนชายของฉันคนนี้ คุณต้องลำบากหน่อยนะ ฉันขึ้นมาแค่อยากขอบคุณคุณเท่านั้น ฉันเนี่ยนะ หนึ่งเป็นหนึ่ง สองเป็นสอง เมื่อติดหนี้บุญคุณใคร ฉันต้องทดแทน” ชายชราจมูกแดงพูดด้วยความจริงใจอย่างยิ่ง

โอเค ชายชรามองเถ้าแก่โจวเหมือนคนอายุเท่ากันแล้ว ต่อไปควรจะเผชิญหน้ากับเพื่อนของทวดของตัวเองอย่างไร ไม่แน่หลังจากชายชราคนนี้ได้ใช้ชีวิตอยู่ในร้านหนังสือ ลำดับญาติของตัวเองคงตกลงเป็นแนวดิ่งแน่นอน

“ไม่เป็นไร สมควรแล้ว ผมกับเหล่าจาง…อ้อไม่ ผมกับเสี่ยวจางเอ๋อร์ดวงสมพงษ์กันมาก”

“…” เหล่าจาง

“ดวงสมพงษ์กันก็ดี ดวงสมพงษ์กันก็ดี เฮ้อ พี่น้อง คุณไม่รู้หรอกว่าสายเลือดของฉันลำบากลำเค็ญแค่ไหน ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงลำบากขนาดนี้ เริ่มตั้งแต่ฉัน ต่างเรียงแถวเสียสละเพื่อเกียรติยศ ทำเอาอยากจะรื้อป้ายบรรพบุรุษทิ้งจริงๆ!” ขณะที่พูด ชายชราเริ่มโมโหอีกครั้ง ชี้ไปที่เหล่าจางที่กำลังตบหลังให้เขาเมื่อครู่และด่าว่า “โดยเฉพาะไอ้คนอกตัญญูคนนี้ ไอ้ลิงยักษ์ เด็กเปรต ไอ้ซื่อบื้อ ไอ้งั่ง ไอ้บ้านนอก ไอ้เฮงซวย ไอ้ควาย!” ชายชราใช้ชื่อสัตว์ในตำนานแห่งตงเป่ยเป็นคำด่า ด่าออกมารวดเดียวแปดคำ

เมื่อพูดจบ ชายชราจึงเกาศีรษะด้านหลังแกรกๆ ทำตัวเหมือนเป็นคนย้ำคิดย้ำทำเล็กน้อย พลางครุ่นคิด “ยังขาดอะไรอีกนะ”

โจวเจ๋อสตาร์ทรถพลางตอบว่า “ไอ้เหี้ย”

…

“อิงอิง เจ้าลองดูแปลนออกแบบนี้ให้หน่อย ข้าจะเก็บห้องนี้ไว้ให้เจ้า จะทำเป็นห้องเล่นเกม พื้นที่กว้างมากพอ จากนั้นพวกเราค่อยหาซื้อเครื่องเล่นที่เป็นที่นิยมมาใส่ไว้ในห้องนี้ จัดพร้อมกันทีเดียว” นักพรตเฒ่าถือแปลนออกแบบมาให้อิงอิงดู

“อ๋า เหลือคอมพิวเตอร์ไว้เครื่องเดียวก็พอ ไม่ต้องใช้พื้นที่ใหญ่ขนาดนี้” อิงอิงไม่พิถีพิถันเรื่องนี้

“ไม่ได้นะ ตอนนี้อาศัยอยู่ในพื้นที่กว้างแล้ว พวกเราออกแบบให้กว้างสบายหน่อย ห้องฟิตเนสเอย ห้องโฮมเธียเตอร์เอย ต้องจัดเสียหน่อย”

“นักพรตเฒ่า ลำบากเจ้าแล้วนะ”

“ไม่เป็นไร ไม่ลำบากเลย”

“มาชิมอาหารเถอะ เวลาพักผ่อนพอดี”

“…” นักพรตเฒ่า

จะว่าไปแล้ว นักพรตเฒ่าพบว่าอิงอิงมีการพัฒนาที่เร็วมาก อย่างน้อยที่สุด ยำแตงกวานี้อร่อยถูกปากเป็นอย่างมาก นักพรตเฒ่าส่ายปากกาไปมา ดื่มน้ำอึกๆๆ พลางเหลือบตามองการถ่ายทอดสดในโทรทัศน์เป็นระยะ ดูจนกระทั่งคะแนนสามต่อศูนย์แล้ว นักพรตเฒ่ารู้สึกจนปัญญาอยู่ภายในใจ แพ้แล้ว หมดแรงจะพลิกสถานการณ์แล้ว

นักพรตเฒ่าไม่ใช่แฟนบอลอะไรขนาดนั้น ปกติก็แค่ดูผ่านๆ ชนะแล้วก็ดีใจ แพ้แล้วก็ขี้เกียจด่า เขามองสิ่งที่เรียกว่าแผนการแล่นและกลยุทธ์อะไรพวกนี้ไม่ออก จำได้เพียงเมื่อยี่สิบปีก่อนเคยเห็นนักกีฬาพวกนี้มีแต่กล้ามหน้าท้อง แต่มาดูตอนนี้อีกครั้ง ล้วนเป็นทีมไก่ต้มสับ

เวลานี้โทรศัพท์ของนักพรตเฒ่าดังขึ้น เขารับสายด้วยความสงสัย “ฮัลโหล สวัสดีครับ ข้าชื่อลู่ฟ่างเวิง อ๋าอืม อันนี้ รู้จัก หา อะไรนะ เป็นไปไม่ได้!” นักพรตเฒ่าตัดสาย ผุดลุกขึ้น หายใจหอบไม่หยุด

อิงอิงที่ใส่ผ้ากันเปื้อนเอี้ยวตัวออกมาจากในห้องครัว เอ่ยถามว่า “เป็นอะไร นักพรตเฒ่า” ภายในห้องครัว กำลังต้มพระกระโดดกำแพง

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ไม่ๆ มีเรื่องนิดหน่อย ข้าออกไปข้างนอกแป๊บหนึ่งนะ ออกไปข้างนอกหน่อย” นักพรตเฒ่าถือโทรศัพท์ออกไปด้วย เดินโซเซ ดูเหมือนตกใจเสียขวัญอยู่บ้าง

อิงอิงมองภายในห้องครัวอย่างจนใจ เอ่ยว่า “รอทนายอันกลับมาค่อยให้ทนายอันชิมแล้วกัน” ไม่ว่าอย่างไรทนายอันก็ยังดื่มกาแฟหมดอายุได้ ของพวกนี้น่าจะไม่เป็นไร แต่จะให้เถ้าแก่ชิม เหอะๆ อิงอิงไม่อยากทำ