ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 765

ตอนที่ 765 รุ่นที่สี่ผู้กล้าแกร่ง!

เมื่อจอดรถ โจวเจ๋อมองประตูรถ เขารู้สึกปวดใจอยู่บ้าง แต่พอลองคิดดูนี่คือรถของเหล่าจาง จึงสบายใจ ไม่ว่าอย่างไรรถของเหล่าจางพังโดยปู่ทวดของของเหล่าจาง ถือว่าสมเหตุสมผล วนไปวนมาล้วนเป็นเรื่องของครอบครัวตัวเอง

เหล่าจางลงจากรถ ประคองปู่ทวดที่กลิ้งลงไป โจวเจ๋อมองเงาหลังของเหล่าจาง รู้สึกว่ากลับไปเย็นนี้เหล่าจางสามารถเขียนโพสต์ในเว็บจือฮูได้แล้ว ‘บอกเล่าความรู้สึกที่จู่ๆ มีปู่ทวดโผล่เข้ามาในชีวิต’

“เหอะๆ” โจวเจ๋อหัวเราะ จากนั้นจึงพูดในใจ ‘จะว่าไป ก็สะดวกดีนะ หนังหน้าแก่ๆ ของคุณ ใช้ประโยชน์ได้ดีมากจริงๆ’ เมื่อแสดงความเด็ดขาดออกมา ปัญหาส่วนใหญ่จึงได้รับการแก้ไข เมื่อเห็นท่าทางตกใจกลัวของชายชราจนสุดท้ายตัวสั่นงันงก ถือว่าสมปรารถนาแล้ว

‘เอา…ไป…ใช้…กับ…พญา…ยม…ดู…สิ’

‘ดูคุณสิ คุณซนอีกแล้ว’

โจวเจ๋อบิดขี้เกียจ หยิบน้ำขวดหนึ่งที่อยู่ข้างๆ แล้วดื่มหนึ่งที

‘อ้อใช่ มีเรื่องหนึ่ง ผมยังไม่เคยได้ถามคุณเลย จำได้ว่าตอนแรกที่อยู่ในนรก คุณมั่นใจได้ยังไงว่าจะมีคนเปิดทางให้พวกเรา คุณถึงมั่นใจว่าผมจะเดินออกมาจากสะพานไน่เหอได้’

‘ไม่…แน่…ใจ…’

‘คุณโกหก ทหารของจิ่วหลี คุณไม่ได้แตะต้องพวกเขา คาดว่าสิ่งที่คุณไม่ได้แตะต้อง คงมีอยู่ไม่น้อย คุณเสียดายไม่อยากใช้งาน เพราะอยากกลับไปใช้งานอย่างเปิดเผยเวลาที่กลับไปไม่ใช่เหรอ’

‘เหอะ…เหอะ…’

‘คุณหัวเราะอะไร รู้สึกร้อนตัวในสิ่งที่ผมพูดใช่ไหม’

‘เป็น…หมา…ก็…เฝ้า…บ้าน…ให้…ดี…’

‘เหอะ โอเคๆ ไม่ถามแล้ว เลิกถามแล้ว ผมก็ขี้เกียจลงไปนรกกับคุณแล้วเหมือนกัน ตอนนี้ชีวิตดีมาก ผมโคตรรักเลย’

เหล่าจางประคองชายชราจมูกแดงกลับมา ชายชราจมูกแดงรอบนี้ไม่นั่งข้างคนขับแล้ว เขาไปนั่งเบาะหลังกับเหลนชายคนโตของตัวเองแทน

“ไม่ต้องกลัว จริงๆ แล้ววัฒนธรรมองค์กรในร้านหนังสือของพวกเรา มีความปรองดองกันมาก” โจวเจ๋อเอ่ยพูดปลอบใจ

เหล่าจางอยากจะถามเป็นอย่างยิ่งว่าวัฒนธรรมองค์กรในร้านหนังสือของพวกเราคืออะไร

“รอไปที่ร้านแล้ว ผมจะให้นักพรตเฒ่าของพวกเราเล่าให้คุณฟัง หรือไม่ก็พาคุณไปเดินเล่นในทงเฉิง พาคุณไปรู้จักสภาพแวดล้อมและประเพณีท้องถิ่นในทงเฉิงของพวกเรา อ้อ ใช่แล้ว นักพรตเฒ่าอย่างน้อยมีอายุอานามพอๆ กับคุณ พวกคุณน่าจะพูดภาษาเดียวกัน”

เหล่าจางได้ยินดังนั้น รีบจับมือของปู่ทวดตัวเองอย่างแน่น

“โอ๊ย…แกบีบฉันทำไม ไอ้เหลนเหี้ย ไม่รู้เหรอว่าตอนนี้ตัวเองมือหนักแค่ไหน”

เหล่าจางส่ายหน้าอย่างขมขื่น

โจวเจ๋อสตาร์ทรถอีกครั้ง พร่ำบ่นเป็นครั้งสุดท้ายถือว่าเป็นอันจบสิ้น แต่รายละเอียดการมอบงานและการจัดการต่อไป ต้องรอทนายอันกลับมาพูดกับชายชราคนนี้ อย่างแรกเลยเป็นเพราะโจวเจ๋อไม่มีเวลาว่าง กลัวความยุ่งยาก สอง หากตัวเองทำตัวสนิทสนมเกินไป คนอื่นจะดูถูกได้ง่าย

หลังจากสิบห้านาทีผ่านไป รถมาจอดที่หน้าร้านหนังสือ โจวเจ๋อลงจากรถ ผลักประตูร้านหนังสือ แล้วจึงได้กลิ่นน้ำซุปไก่เข้มข้นหลังจากเดินเข้าไป

บนโต๊ะกินข้าว มีหม้อดินใบใหญ่ใบหนึ่งวางอยู่ ข้างๆ ยังมีกับข้าวอีกสองสามอย่าง อิงอิงกำลังยกยำมะเขือเทศออกมา เธอในเวลานี้ใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพู น่ารักน่าชังเป็นที่สุด

“เถ้าแก่ ท่านกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ”

“ใช่” โจวเจ๋อนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว

อิงอิงวางอาหารเรียกน้ำย่อยบนโต๊ะ พลางแอบพูดว่า “เถ้าแก่ ข้าสั่งอาหารจากข้างนอกมาให้ท่านแล้ว อยู่ในห้องข้างบน ท่านขึ้นไปกินเถอะเจ้าค่ะ”

โจวเจ๋อได้ยินดังนั้น พลันขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางที่จริงใจของอิงอิง เขาจึงพยักหน้าตกลง

อิงอิงของเขามีความเอาใจใส่อย่างยิ่ง แม้แต่ช่วงที่ผู้ชายต้องทนฝืนตัวเองชิมอาหารแล้วยกนิ้วโป้งชมว่า ‘อร่อย’ อย่างขมขื่นก็ยังตัดออกให้เขา

บนโลกนี้ ไม่รู้ว่ามีผู้ชายมากน้อยแค่ไหนที่ไม่สามารถผ่านด่านนี้ได้ แน่นอนว่า ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เช่นกัน นี่ก็เพื่อจะได้ไม่ไปขัดขวางความกระตือรือร้นในการทำกับข้าวของภรรยาตัวเองทำให้เธอทำกับข้าวต่อไปในภายหลังไม่ใช่เหรอ

แน่นอนว่า โจวเจ๋อแม้แต่ช่วงที่ต้องบอกว่าควันไฟทำให้ผิวพรรณของคุณเสียแล้วอะไรแบบนี้ ก็ยังสามารถข้ามไปได้ ดังนั้นมีสาวใช้ผีดิบอยู่ด้วยจึงประหยัดเวลาตัดความยุ่งยากไปได้หลายเรื่อง

ด้านนอก ชายชราจมูกแดงลงจากรถภายใต้การประคองของเหล่าจาง แต่ไม่รีบเข้าไปในร้านหนังสือ ทว่ากลับหรี่ตากวาดตามองร้านขายยาที่อยู่ด้านซ้ายของร้านหนังสือ และกวาดตามองสวนผักที่ปิดมิดชิดซึ่งอยู่ถัดไปทางด้านขวา

“รูปแบบ สถานที่ ไม่เลว!”