ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 766

ตอนที่ 766 ประกาศหาคู่

อิงอิงคอยปรนนิบัติล้างหน้าให้โจวเจ๋อ จากนั้นช่วยจัดอาหารบนโต๊ะตัวเล็กให้โจวเจ๋อ เธอตั้งใจซื้อหัวหมู เต้าหู้รมควัน ข้าวลวกจีนมาจากชุยจี้เมืองซิงเหริน และเต้าหู้ยี้มาจากซิงตงโดยเฉพาะ เป็นกับข้าวที่เรียบง่าย ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นอาหารมื้อดึก เลี่ยนมากไปก็ไม่ดี ส่วนที่อยู่ข้างล่าง อืม เดิมทีไม่ได้ทำให้เถ้าแก่กินอยู่แล้ว!

“เถ้าแก่ ชายชราที่อยู่ข้างล่าง เป็นใครเจ้าคะ”

“อ้อ เขาเหรอ เป็นปู่ของเหล่าจาง อ้อไม่ใช่ เป็นปู่ทวด”

“เป็นยมทูตเหมือนกันหรือเจ้าคะ”

“ผู้ตรวจสอบ”

“เหมือนทนายอัน?”

“อืม จะว่าแบบนั้นก็ได้”

“อ้อ คิดไม่ถึงจริงๆ เหล่าจางก็เป็นผีรุ่นที่สอง”

‘พรืด!’ โจวเจ๋อพ่นน้ำซุปออกมา ผีรุ่นที่สอง มีวิธีการพูดเช่นนี้ด้วยเหรอ

“อ้อใช่ เถ้าแก่ นักพรตเฒ่าได้รับสายด่วนเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนแล้วรีบออกไปเจ้าค่ะ”

“อืม ผมรู้แล้ว” โจวเจ๋อเงียบสงบเป็นอย่างมาก เพราะนักพรตเฒ่าต่อให้เกิดเรื่อง ก็สามารถรอจนกระทั่งเขาและคนอื่นๆ ไปช่วยถึงจะถูกต้อง

เขากินข้าวมื้อเรียบง่ายอีกสองสามคำ เพราะเดิมทีก็มองว่าเป็นอาหารมื้อดึกกะจะกินแค่นิดหน่อยอยู่แล้ว หลังจากกินเสร็จ โจวเจ๋อจึงลุกขึ้นเดินไปสูบบุหรี่ที่ริมหน้าต่าง

ทนายอันส่งข้อความวีแชตมา บอกว่าพวกเขาต้องใช้เวลาเก็บงานช่วงสุดท้ายอีกพักหนึ่ง อย่างน้อยที่สุด ต้องพาสิงโตตัวนั้นกลับมา

โจวเจ๋อตอบกลับว่า ‘รับทราบ’ แล้วยื่นมือเขี่ยบุหรี่ที่ริมหน้าต่าง เมื่อสูบบุหรี่เสร็จแล้ว โจวเจ๋อจึงเดินลงไปข้างล่างเห็นเหล่าจางกับชายชราคนนั้นนั่งอยู่บนโซฟา มีน้ำชาวางอยู่ข้างหน้า

ชายชราลุกขึ้นยืน ค้อมตัวให้โจวเจ๋อเล็กน้อย ท่าทางนอบน้อมเป็นอย่างมาก โจวเจ๋อจึงพยักหน้าให้เขา หลังจากรินน้ำให้ตัวเองพร้อมกับใส่น้ำแข็งสองสามก้อน ก็เดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาเช่นกัน

อันที่จริง เมื่อต้องเผชิญหน้ากับโจวเจ๋อ ในใจของชายชรารู้สึกไม่ค่อยยินยอมอยู่เล็กน้อย คนอย่างเขาดูโหงวเฮ้งเป็น เมื่อตอนมีชีวิตก็ชอบศึกษาสิ่งนี้ หลังจากตายแล้ว จึงศึกษาเยอะขึ้น ทั้งยังมีความรอบรู้ชำนาญเรื่องค่ายกลไม่ด้อยไปกว่าสวี่ชิงหล่าง แถมสายตาและความรู้ความอ่านในด้านนี้ ยังอยู่เหนือกว่าเหล่าสวี่ไม่น้อย

เขามั่นใจว่า ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้รับเหลนชายของเขามาอยู่ข้างกาย ไม่ว่าจะด้วยเจตนาหรือไร้เจตนา จะต้องมองคนรุ่นที่สี่ผู้กล้าแกร่งของสายเลือดเขาเป็นเกราะกำบังแน่นอน!

จริงๆ แล้ว ช่วงนี้โจวเจ๋อมีความรู้สึกเช่นนี้ ตอนแรกเยวี่ยหยาบอกว่า เหล่าจางแค่รับผิดชอบด้าน ‘ความสวยงามราวดอกไม้’ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นความถูกต้องทางการเมืองของร้านหนังสือ ในที่แห่งหนึ่ง จะมีแต่คนเห็นแก่ตัวไม่ได้ อย่างไรก็ต้องนำเสนอ ‘บุคคลที่ยอดเยี่ยม’ หรือ ‘หน่วยงานขั้นสูง’ ออกมา แบบนี้เรียกว่าอะไรนะ อ้อใช่ หนึ่งขาวปิดได้ร้อยอัปลักษณ์

ทว่าชายชราไม่สามารถเอาเรื่องนี้มาเรียกราคา หนึ่ง เขาคิดว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ตอนแรกที่รับเหลนชายของเขาเป็นยมทูต น่าจะไม่ได้คิดอะไรมาก

สอง ความกล้าแกร่งของคนรุ่นที่สี่ของครอบครัวเขามีมูลค่ามากนักเหรอ คนเขาเป็นถึงเจ้าทะเลแห่งความตาย และยังมีภูเขาไท่ซานอีกไม่ใช่เหรอ

“เกือบครึ่งปีที่แล้ว ตอนนั้นนรกเกิดเรื่องใหญ่ จู่ๆ ผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งก็ฟื้นขึ้นมา ก่อกวนความสงบของนรกจนเกิดความโกลาหล ถึงแม้สุดท้ายผู้ยิ่งใหญ่คนนั้นจะถูกปราบโดยยมโลกแล้ว แต่ยมโลกได้สูญเสียผู้พิพากษาและผู้ตรวจสอบไปไม่น้อยด้วยเหตุนี้ เรื่องที่เดิมทีควรมีคนจัดการ จึงไม่มีใครทำ ตัวฉันนั้น เดิมทีถูกกักบริเวณอยู่ จากนั้นก็ถูกถีบออกมาให้มาทำงาน ก่อนหน้านี้สาเหตุที่โดนกักขังบริเวณ ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับอันปู้ฉี่เป็นหลัก ฉันรับผิดชอบเฝ้านรกชั้นที่สิบเก้า ตอนนั้นอันปู้ฉี่แอบนำกำลังคนเข้าไป แอบเปิดกรงขังเหล่านั้น หลังจากนั้น ฉันจึงถูกทำโทษเพราะบกพร่องในหน้าที่”

เหล่าจางก้มหน้า ไม่อยากมองหน้าเถ้าแก่ของตัวเอง โจวเจ๋อหัวเราะพลางพยักหน้าเล็กน้อย

ชายชราคอยจ้องมองสีหน้าของโจวเจ๋อตลอดเวลา แต่มองอะไรไม่ออกจริงๆ จึงได้แต่พูดว่า “รายละเอียดของเรื่อง ฉันจะไปพูดกับอันปู้ฉี่เอง”

“ครับ” โจวเจ๋อยินดีและสบายใจอย่างยิ่ง

“เหลนชายของฉันคนนี้ ต้องรบกวนคุณช่วยดูแลมากๆ หน่อย”

เหล่าจางนั่งอย่างทรมาน รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กไม่รู้ความนั่งน้ำมูกไหล

“แน่นอนครับ แน่นอนครับ เสี่ยวจางเป็นเด็กที่เชื่อฟังมากครับ”

“…” เหล่าจาง

“ฉันมีธุระนิดหน่อย ต้องไปจัดการ วันพรุ่งนี้ฉันค่อยมาหาอันปู้ฉี่ คุณวางใจได้ เหลนชายคนโตของฉันคนนี้อยู่กับคุณ”

โจวเจ๋อพยักหน้า “อันปู้ฉี่บอกว่าเชื่อในตัวคุณ ผมจึงเชื่อใจ”

“นิสัยคนเราเชื่อไม่ได้ สิ่งที่สามารถเชื่อได้คือความสามารถ” ชายชราจมูกแดงกลับพูดเสียงดังอย่างเปิดเผย “ตอนนั้นที่ต่อสู้กับชาวต่างชาติที่จินเหมิน ฉันก็เข้าใจหลักการนี้แล้ว”

ชายชราออกไปแล้ว เหล่าจางพาเขาออกไปด้วยกัน บอกว่าจะไปเยี่ยมลูกชายกับหลานๆ เหลนๆ โจวเจ๋อนั่งบนโซฟาข้างล่างสักพักหนึ่ง เห็นว่านักพรตเฒ่ายังไม่กลับมา จึงอาบน้ำแล้วขึ้นไปนอน

ค่ำคืนผ่านไปอย่างเงียบงัน จนกระทั่งตอนกลางวันวันที่สอง โจวเจ๋อถึงตื่นขึ้นมา จริงๆ แล้วเมื่อวานไม่ได้บาดเจ็บเท่าไร แต่ตอนที่รับมือกับสิงโตตัวนั้น เสียพลังจิตไปเยอะมาก ดังนั้นจึงนอนหลับนานอยู่บ้าง อิงอิงนอนข้างโจวเจ๋อ หันหลังให้โจวเจ๋อ ใส่ชุดนอนสีฟ้าอ่อน

โจวเจ๋อกลืนน้ำลาย รู้สึกกระหายน้ำเล็กน้อย เขาลุกจากเตียงไปอาบน้ำ แล้วเดินไปที่นอนที่โซฟาตรงนั้น

เหล่าสวี่กับทนายอันพวกเขากลับมาแล้ว มุมหนึ่งในชั้นหนึ่งของร้านหนังสือถูกวางด้วยสิงโตตัวนั้น มียันต์กระดาษสองสามใบแปะอยู่ข้างบน

“อีกสักพักกินข้าวกลางวันเลยนะ ผมจะทำกับข้าวง่ายๆ สองสามอย่าง” สวี่ชิงหล่างใส่ผ้ากันเปื้อนเดินออกมา เขาไม่ได้ตื่นขึ้นมาตอนเช้าเช่นกัน

“อืม” โจวเจ๋อพยักหน้า ถือว่าเป็นการทักทายกัน อาศัยช่วงที่อิงอิงไปรีดหนังสือพิมพ์ โจวเจ๋อหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดเวยป๋อ โฆษณาบนหน้าจอ ไม่มีหนุ่มหน้าละอ่อนหรือกิจกรรมของเครื่องใช้ไฟฟ้าอะไรอีก แต่กลับเป็นโฆษณา ‘ประกาศหาคู่’ ตัวเบ้อเริ่ม

รูปภาพเงาหลังของชายชราลึกลับคนหนึ่ง บนนั้นเขียนอธิบายว่า