ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 767

ตอนที่ 767 เสื้อไหมพรมสีแดง

ถ้าหากนักพรตเฒ่าร้องไห้โฮ โจวเจ๋ออาจจะถีบหนึ่งครั้ง ด่าหนึ่งประโยคว่า ‘ชอบทำตัวเหลวไหล’ แต่เมื่อเห็นท่าทางของนักพรตเฒ่าในตอนนี้ เถ้าแก่โจวรู้สึกเป็นห่วงอยู่บ้าง

ควรทราบว่าจิตใจของนักพรตเฒ่าสามารถทนรับความรุนแรงได้แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเจ็ดสิบปี ถือว่าเดินทางมาพร้อมกับประเทศจีนใหม่ ผ่านอุปสรรคความลำบากมามากมาย สุดท้ายยังกัดฟันต่อสู้

เมื่อก่อนไม่ว่าเจอเรื่องอะไร นักพรตเฒ่าจะหัวเราะเหอะๆ อย่างน้อยในระดับของจิตใจ เขาเป็นแบบอย่างมาตลอด เป็นคนยิ่งใหญ่ในเรื่องจิตวิญญาณ

แต่ตอนนี้ นักพรตเฒ่ากลับกำเสื้อไหมพรมสีแดงตัวนั้นด้วยความสับสนมึนงง นั่งยองๆ อยู่ตรงนั้น นั่งยองๆเหมือนไม้แกะสลักชิ้นหนึ่ง

โจวเจ๋อเดินเข้าไปนั่งยองๆ ตรงหน้านักพรตเฒ่า “เป็นอะไร”

นักพรตเฒ่าเงยหน้ามองโจวเจ๋อ พยายามโฟกัสการมองเห็น จากนั้นหัวเราะอย่างที่เคยเป็น “เถ้าแก่ เจ้ามาแล้ว”

“ไป พวกเรากลับบ้าน” โจวเจ๋อพูดพลางประคองนักพรตเฒ่าขึ้นมา และไม่ได้ถามว่าเกิดเรื่องอะไรกันแน่ ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน ทุกคนควรจะล้อเล่นอย่างไรก็ล้อเล่นแบบนั้น แต่ตอนนี้สภาพของนักพรตเฒ่า ไม่ใช่สิ่งที่ต้องพูดในเวลานี้

หญิงสาวตัวดำเคยสรุปนิสัยของโจวเจ๋อคร่าวๆ ว่าเย็นชา ยากที่จะเป็นฝ่ายเริ่มทุ่มเทและเชื่อใจคนอื่นก่อน แต่กับคนที่ตัวเองมั่นใจ กลับปกป้องเป็นอย่างมาก ตอนนี้ยังไม่ต้องพูดถึงว่านักพรตเฒ่าทำความผิดอะไร ต่อให้ทำผิดจริง โจวเจ๋อก็จะไม่พูดพร่ำทำเพลงพาเขาออกจากที่นี่โดยตรง!

“เฮ้ บันทึกคำให้การก่อน” ตำรวจนายหนึ่งเคาะโต๊ะพูด

โจวเจ๋อไม่สนใจ พานักพรตเฒ่าเดินออกไปเลย ตำรวจนายนั้นก็ส่ายหน้า ไม่พูดอะไร เมื่อขึ้นรถแล้ว โจวเจ๋อสตาร์ทรถ นักพรตเฒ่าที่นั่งตรงเบาะข้างคนขับยังคงกำเสื้อไหมพรมสีแดงตัวนั้นแน่น ไม่ยอมปล่อยเลยสักนิด

“โอเค” โจวเจ๋อพยักหน้า ไม่กลับร้านหนังสือ แต่ขับรถมาที่ถนนตงเหมิน ถนนตงเหมินมีซูเปอร์มาร์เก็ตต้ารุ่นฟาแห่งหนึ่ง แต่เมื่ออ้อมต้ารุ่นนฟาแล้วขับเข้าไปอีกนิดหน่อย ก็จะเป็นตลาดผักขนาดเล็ก ซึ่งมีถนนสายหนึ่ง

บนถนน มีร้านนวดเท้าและร้านทำผมเปิดอยู่หลายร้าน โจวเจ๋อไม่รอนักพรตเฒ่าบอกทาง ค่อยๆ ขับเข้าไปพร้อมสังเกตอาการของนักพรตเฒ่าในขณะเดียวกัน สายตาของนักพรตเฒ่าจ้องมองร้านเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ชื่อว่า ‘ร้านนวดเท่าชิ่นจู๋’ โจวเจ๋อจึงจอดรถ

นักพรตเฒ่าผลักประตูรถ เดินลงมา แล้วสูดลมหายใจลึกๆ หนึ่งที ถึงแม้เถ้าแก่โจวยากที่จะเข้าใจ มาหาสาวขายบริการ ต้องทำสีหน้าคิดหนักขนาดนี้ด้วยเหรอ ผู้ชายปกติทั่วไปน่าจะกระโดดโลดเต้นเมื่อมาสถานที่แบบนี้ ‘รู้สึกเหมือนลอยได้’ ไม่ใช่เหรอ

นักพรตเฒ่าถอนหายใจ เดินข้ามถนนมุ่งไปทางนั้น โจวเจ๋อเดินตามหลัง เวลานี้สภาพจิตใจของนักพรตเฒ่าทำให้โจวเจ๋อคาดเดาไม่ค่อยถูก

เมื่อผลักประตูร้าน มีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งในร้านกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นว่าแขกมา จึงลุกขึ้นเอ่ยว่า “ขอโทษนะคะ วันนี้มีฉันคนเดียวอยู่ที่ร้าน ตอนนี้พวกเราบริการแบบปกติเท่านั้นค่ะ” ความหมายของประโยคนี้คือ เมื่อก่อนพวกเราสามารถทำแบบไม่ปกติได้เช่นกัน และความหมายอีกขั้นหนึ่งคือ หากคุณเพิ่มเงินก็สามารถทำแบบไม่ปกติได้เหมือนกัน

“น้องสาว ข้าแค่มาดูเท่านั้น ข้าเป็นเพื่อนของฟางซิ่งเอ๋อร์”

ผู้หญิงวัยกลางคนหลังจากได้ยิน ‘ฟางซิ่ง’ สองคำนี้ สีหน้าเปลี่ยนทันที เอ่ยว่า “เหอะๆ โอเค ไม่เป็นไร คุณเข้าไปเองเลย ฉันมาจากร้านที่อยู่ข้างๆ เถ้าแก่เนี้ยยังอยู่ที่สถานีตำรวจ จึงเรียกฉันมาเฝ้าร้าน”

นักพรตเฒ่าพยักหน้า “ขอบใจนะ”

“คุณไม่ต้องเกรงใจ อยู่นอกบ้าน มีเพื่อนที่จริงใจสักคน เยี่ยมยิ่งกว่าสิ่งใด” ผู้หญิงวัยกลางคนมองนักพรตเฒ่าพลางทอดถอนใจเล็กน้อย จากนั้นสายตาของเธอจึงมองไปที่ตัวของโจวเจ๋อที่อยู่ข้างหลังนักพรตเฒ่า แล้วเอ่ยว่า “น้องชายล้างเท้าหน่อยไหมคะ”

โจวเจ๋อส่ายหน้า เรื่องชีวิตความเป็นอยู่ส่วนตัวของเขา โดยพื้นฐานแล้วอิงอิงเป็นคนเหมาทุกอย่าง หลังจากคุ้นชินกับความอ่อนโยนเอาใจใส่และความเป็นมืออาชีพของอิงอิงแล้ว สิ่งนอกบ้านเหล่านี้ ไม่มีแรงดึงดูดแม้แต่นิดเดียว

อีกอย่าง สถานที่แบบนี้เป็นสถานที่เที่ยวที่ผู้ชายแก่มีอายุอย่างนักพรตเฒ่าชื่นชอบ ไม่เหมาะกับรสนิยมของเถ้าแก่โจว

“ค่ะ” ผู้หญิงวัยกลางคนหยิบแก้วใช้ครั้งเดียวทิ้งออกมาสองแก้ว ใส่ใบชาลงไปแล้วรินน้ำ ก่อนจะยื่นให้โจวเจ๋อกับนักพรตเฒ่า

“ขอบคุณครับ”

“ไม่ต้องเกรงใจ”

ผู้หญิงวัยกลางคนกลับไปนั่งบนโซฟาดูโทรทัศน์ต่อ

นักพรตเฒ่ามัวแต่เดินเข้าไปข้างใน ข้างในมีบันไดที่เล็กแคบ แคบสุดๆ หลังจากเลี้ยวตรงมุมแล้ว จึงรู้สึกกว้างมากขึ้น เมื่อเดินขึ้นมาชั้นบน รูปแบบของชั้นสองกว้างพอสมควร มีห้องเดี่ยวขนาดเล็กหกเจ็ดห้อง

ถ้าหากแค่นวดเท้าอย่างเดียว โดยทั่วไปไม่ต้องใช้ห้องเล็กมากมายขนาดนี้ ทุกคนมานวดเท้าไม่ใช่เหรอ แค่วางเก้าอี้เรียงแถวกันให้เห็นชัดๆ อยู่ตรงนั้น ก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ

เมื่อบวกกับพื้นหลังสีชมพู ประกอบกับพื้นที่ส่วนตัวแยกเป็นอิสระ ผู้ชายที่มีประสบการณ์ชีวิตอยู่เล็กน้อย ล้วนคาดเดาขอบเขตการใช้สอยของที่นี่ได้แล้ว