ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 769

ตอนที่ 769 ห้องใต้ดิน!

รถขับออกมาจากเขตเมืองทงเฉิงนานแล้ว ขับเข้าไปในอำเภอฉี่ตง อันที่จริง ไม่ได้มุ่งไปทางทิศเหนือ แต่มุ่งไปทางทิศใต้

ตามคำพูดของเหล่าจาง ทางตำรวจจะดำเนินการจับกุมที่เส้นการจราจรสายเหนือ แต่เถ้าแก่โจวกลับเชื่อจมูกของเจ้าลิงมากกว่า

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หลังจากเจ้าลิงได้กลิ่นแล้วยังอาเจียนจนถึงตอนนี้ หากคุณไม่ไล่ตามไปทางทิศใต้ตามที่มันบอกก็คงเกรงใจแย่

เมื่อผ่านฉี่ตง ขึ้นสะพานไป ไม่ช้าก็จะถึงเขตชานเมืองเซี่ยงไฮ้

“พวกเขาก็ฉลาด รู้จักกระทำการตรงกันข้าม เหอะๆ” โจวเจ๋อหัวเราะ เมื่อถึงด่านเก็บเงิน เขาหยิบน้ำขึ้นมาหนึ่งขวด ดื่มหนึ่งที จากนั้นยื่นให้เจ้าลิงที่อยู่ข้างหลัง

เจ้าลิงใช้อุ้งมือทั้งสองรับน้ำมา แล้วเริ่มล้างหน้าบ้วนปาก

“เหนื่อยหน่อยนะเจ้าลิง” โจวเจ๋อปลอบใจเล็กน้อย เมื่อผ่านด่านเก็บเงิน โจวเจ๋อมุ่งหน้าไปยังทิศใต้ต่อ

นักพรตเฒ่าอุ้มเจ้าลิง สีหน้าเคร่งขรึมอยู่บ้าง หนึ่งคือระยะห่างจากคู่สามีภรรยาที่เป็นคนลักพาตัวใกล้เข้ามาทุกที เป็นผลทำให้อารมณ์โกรธของเขายิ่งทวีคูณ

สองคือรู้สึกไม่สบายใจ เขามักรู้สึกว่าคำพูดที่เถ้าแก่คุยกับเขาก่อนหน้านั้น น่าตกใจพอสมควร

หลังจากจับคนได้แล้วทำอย่างไร

ผมลืมไปแล้ว ผมเป็นผี

นี่หมายความว่าอย่างไร

แตกต่างจากนักพรตเฒ่าที่ไม่สบายใจ ตอนนี้โจวเจ๋ออารมณ์ดีพอสมควร เมื่อก่อนโดนเหล่าจางลากไปทำคดี ไม่เห็นจะอามณ์ดีแบบนี้เลย

‘อา…รมณ์…ดี…จริงๆ…’

‘ผมกำลังขับรถอยู่ คุณอย่าโผล่ออกมาพรวดพราดได้ไหม’

‘ทำไม…ถึง…ชอบ…ยุ่ง…เรื่อง…คน…อื่น…’

‘ก็ไม่ทำไม ตัวผมเองก็เป็นเด็กกำพร้า’

‘เหอะ…เหอะ…’

เห็นได้ชัดว่าคนผู้นั้นไม่เชื่อ เพราะเขาไม่คิดว่าโจวเจ๋อยังไม่เดินออกมาจากประสบการณ์ที่ตัวเองเป็นเด็กกำพร้าในตอนนั้น

ชาติที่แล้วโจวเจ๋อเดินออกมาแล้วจริงๆ นับประสาอะไรกับชาตินี้ที่ต้องเจอเรื่องอีกมากมาย

‘เจ้าโง่ ผมไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไร คุณช่วยผมวิเคราะห์หน่อย ตอนนี้ผมมีความรู้สึกบางอย่าง ตอนที่ผมต้องเผชิญหน้ากับคนบางคน กับเรื่องบางเรื่อง และตอนที่เผชิญหน้ากับเรื่องบางเรื่องของคนข้างกาย ในใจของผมมักจะมีความรู้สึกบางอย่าง ดูเหมือนมันกำลังบอกผมว่า เรื่องนี้ควรทำหรือไม่ควรทำ ต้องทำหรือไม่ เหมือนมีคนกำลังชี้ทางให้ผม ท่ามกลางความมืดมิด’

อย่างเช่นตอนที่เจอหน้าเหล่าจาง เหตุการณ์ล่าสุดนั้น จริงๆ แล้วโจวเจ๋อเล่นไปตามน้ำ

‘อืม…’

‘หืม’

‘ไม่มีอะไรแล้วเหรอ’

‘เฮ้’

โจวเจ๋อตะโกนพูดอยู่ในใจ ตัวฉันพูดไปตั้งเยอะแยะ พูดอย่างละเอียด แต่นายกลับตอบ ‘อืม’ คำเดียว

’เหอะ…เหอะ…’

‘คุณหัวเราะอะไร’

‘อย่า…ถือ…ว่า…ตัว…เอง…วิ…เศษ…’

‘ผมเปล่า’

‘เจ้า…เป็น…แค่…สุ…นัข…เฝ้า…บ้าน…ตัว…หนึ่ง…’

‘โอเคๆ คุณช่วยพูดอะไรที่แปลกใหม่กว่านี้ได้ไหม เอาแต่พูดว่าเป็นสุนัขเฝ้าบ้านอยู่นั่นแหละ พูดจริงๆ นะ ผมฟังจนหูชาแล้ว’

‘ไอ้…เลว…’

‘เจ้างั่ง!’

‘มัน…ไม่…อยู่…แล้ว…’

‘ไม่สิ เจ้าโง่เพิ่งตอบผมเมื่อกี้’

นักพรตเฒ่ารู้สึกว่าเถ้าแก่ที่กำลังขับรถอยู่พลันเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว ขับรถไปขับรถมากลับมีอักขระปรากฏขึ้นบนตัวในทันใด และลมหายใจเริ่มรุนแรงขึ้น โอ้ว น่ากลัวจริงๆ! นี่คือขับรถด้วยความรู้สึกสนุกสุดเหวี่ยงใช่ไหม

เจ้าลิงน้อยตกใจไม่อาเจียนแล้ว มันขดตัวอยู่ในอ้อมอกของนักพรตเฒ่า

โจวเจ๋อพูดคำราม ‘คุณช่วยอยู่เฉยๆ หน่อยได้ไหม ผมกำลังขับรถอยู่ ผมกำลังขับรถอยู่นะ!’

หลังจากเถียงกันสักพักหนึ่ง โจวเจ๋อจึงถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก พิงอยู่บนเบาะรถ ความเร็วรถเปลี่ยนเป็นยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงขณะที่อยู่บนทางด่วน

‘พา…เขา…ไป…เห็น…เลือด…’ เสียงของอิ๋งโกวส่งผ่านมาอีกครั้ง

‘พาใคร พาเจ้าลิงไปหรือว่านักพรตเฒ่า หรือว่าผมต้องเรียกคนอื่นให้มาหา’ โจวเจ๋อถามติดกันเป็นพรวน แต่ไม่ได้คำตอบจากอิ๋งโกว และคนผู้นั้นก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอีก