ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 771

ตอนที่ 771 คำรามด้วยความเกรี้ยวกราด!

“เจี๊ยกๆๆ!!!!” โจวเจ๋อจอดรถ แล้วอุ้มเจ้าลิงน้อยลงมา

นักพรตเฒ่าอยู่ข้างหลัง มองซ้ายแลขวา เอ่ยว่า “แถวนี้น่าอยู่เหมือนกัน”

ที่นี่น่าอยู่จริงๆ ถึงแม้ที่นี่จะไม่ใช่ย่านหรูในเขตเมืองที่เจริญอะไร ก่อนที่จะมีการปรับปรุงก็ถือว่าเป็นหมู่บ้านชนบท แต่แตกต่างกับสิ่งที่เรียกว่าหมู่บ้านในเขตภูเขาอย่างสิ้นเชิง

ทว่าไม่มีเหตุผลที่จะพูดว่าสถานที่อันห่างไกลต้องแย่แน่นอน และใต้แสงไฟในเมืองต้องสะอาดโดยแท้

“ลองแยกแยะให้ละเอียด อย่าหาบ้านผิดล่ะ” โจวเจ๋อกำชับเจ้าลิงน้อย

“เจี๊ยกๆๆ!” เจ้าลิงน้อยชี้ทางข้างหน้าต่อ โจวเจอก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ดูเหมือนไม่มีความลังเลเลยสักนิด

“เจี๊ยก!” เจ้าลิงน้อยชี้ไปยังตึกทรงตะวันตกขนาดเล็กที่อยู่ตรงหน้า

“หาเจอแล้ว” โจวเจ๋อถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก แล้ววางเจ้าลิงลง

นักพรตเฒ่ายืนอยู่ข้างๆ โจวเจ๋อ มองประตูที่อยู่ข้างหน้า

“คนอยู่ข้างในนี้ คุณไปจัดการเถอะ” โจวเจ๋อหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวน ยื่นให้นักพรตเฒ่า “สูบสักมวน จะได้ใจกล้า”

นักพรตเฒ่ากัดก้นบุหรี่ แล้วหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สองครั้ง แต่กลับไม่ก้าวเท้าเข้าไป เขาไม่ถามโจวเจ๋อว่าทำไมถึงไม่แจ้งตำรวจ เพราะเถ้าแก่ของเขาถ้าหากอยากแจ้งความให้ตำรวจมาจัดการเรื่องนี้ละก็ จะไม่ลากเขามา แต่จะลากเหล่าจางมาแทน

เขาไม่สามารถถามโจวเจ๋อว่าทำไมถึงปล่อยให้เขาเข้าไปก่อน เพราะถ้าไม่เห็นเขาตอนที่นั่งอยู่ในสถานที่ทำงานของฟางซิ่งก่อนหน้านี้ เถ้าแก่คงไม่ลากเขาออกมาแก้แค้นให้ฟางซิ่ง

อึกๆ อักๆ ก็คือตัวเอง โง่เขลาเบาปัญญาก็คือตัวเอง รู้สึกโกรธแค้นก็คือตัวเอง ดังนั้นจึงควรจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง จึงจะสมเหตุสมผล เพื่อความยุติธรรม เพื่อความเป็นธรรม เพื่อฟางซิ่ง นักพรตเฒ่าสูดลมหายใจลึกๆ แล้วสูดลมหายใจลึกๆ อีกครั้ง เขาพูดเร่งตัวเองไม่หยุด โน้มน้าวตัวเองไม่หยุด แต่เท้าข้างนี้กลับไม่ก้าวเข้าไป

‘เพียะ!’ นักพรตเฒ่าตบหน้าตัวเองหนึ่งที ตบเสียงดังมาก เจ้าลิงน้อยที่อยู่ข้างๆ ยังตกใจ รีบมุดไปอยู่บนไหล่ของนักพรตเฒ่า ใช้อุ้งมือน้อยๆ ของมันนวดใบหน้าของนักพรตเฒ่า

โจวเจ๋อจุดบุหรี่หนึ่งมวน ยืนรออยู่ข้างนักพรตเฒ่านานมากแล้ว จึงเอ่ยว่า “เดี๋ยวนะ คุณกำลังเตรียมตัวยิงหรือไง จะรอให้คนลักพาตัวที่อยู่ข้างในถูกคุณฆ่าตายเหรอ”

“เจี๊ยกๆๆ!” เจ้าลิงน้อยจู่ๆ หันหน้ามาทางโจวเจ๋อ พร้อมทำท่าอยากจะโกรธแต่ก็ไม่กล้า เจ้าลิงน้อยกลัวโจวเจ๋อ กลัวตั้งแต่แรกแล้ว แต่มันเป็นลิงวิเศษ ดังนั้นที่ผ่านมา รวมถึงตอนนี้ เจ้าลิงน้อยจึงสามารถรับรู้ได้ว่าโจวเจ๋อกำลังพูดบีบบังคับนักพรตเฒ่าอยู่

โจวเจ๋อนั่งลงบนบันได ไม่ว่าอย่างไรเจ้าลิงน้อยก็อยู่ตรงนี้ บุคคลเป้าหมายที่อยู่ข้างในอยากจะหนีก็หนีไม่พ้น

“นักพรตเฒ่า คุณรู้ไหม คนเรามักมีความคิดวู่วามอยากทำลายเรื่องที่สวยงาม นี่คือสันดานของคน”

นักพรตเฒ่ามองโจวเจ๋ออย่างตกตะลึงอยู่บ้าง เขาไม่รู้ว่าประโยคนี้หมายความว่าอะไรกันแน่

“โอเค ผมไปจัดการเอง ไม่อยากทำให้คุณลำบากใจ คุณยืนมองผมอยู่ข้างหลัง ค่อยๆ ดูไปเรื่อยๆ ได้ใช่ไหม” ขณะที่พูด โจวเจ๋อโยนก้นบุหรี่ไปบนพื้นแล้วขยี้ จากนั้นลุกขึ้นเดินเข้าไปข้างใน

“เถ้าแก่!” นักพรตเฒ่ายื่นมือจับข้อมือของโจวเจ๋อเอาไว้แน่น พลางเม้มปาก ประโยคนั้นที่ว่า แจ้งความเถอะ หรือบอกเหล่าจางเถอะ ประโยคเหล่านี้ไม่อาจพูดออกไป เขามักรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้ ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบเท่าไร อุตส่าห์ตามหาเจอแล้ว คนก็อยู่ข้างใน ไม่ใช่แค่คนที่ลักพาตัวเท่านั้น แต่ยังเป็นฆาตกรอีกด้วย คนที่อยู่ข้างในตายไปก็ไม่เสียดาย!

นักพรตเฒ่าไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะใช้เหตุผลใดห้ามเถ้าแก่ของตัวเอง ไม่ว่าอย่างไรเถ้าแก่ของตัวเองก็เป็นผี และกฎหมายไม่สามารถผูกมัดผีได้

“คุณยังจะห้ามผม” โจวเจ๋อย้อนถาม เส้นเลือดฝอยปรากฏขึ้นในดวงตา

นักพรตเฒ่าสะดุ้งตกใจเพราะแววตานี้ เขารู้สึกจริงๆ ว่าวันนี้เถ้าแก่ไม่ค่อยปกติเท่าไร ไม่ค่อยปกติจริงๆ เหมือนมีปัญหาเกิดขึ้นตรงไหน เพราะที่ผ่านมาเถ้าแก่กลัวเจอเรื่องยุ่งยากมากที่สุด เจอเรื่องอะไรก็ไม่วู่วาม ส่วนที่เถ้าแก่บอกว่าเห็นใจเด็กที่มาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเหมือนกัน ถ้าจะพูดแบบไร้น้ำใจนิดหน่อย มันเกี่ยวเหรอ

“เถ้าแก่ๆ อย่าไป อย่าไปเลย!” นักพรตเฒ่ายื่นมือจับมือของโจวเจ๋อ ไม่ปล่อยมือ นี่คือกระตุ้นความกล้าของตัวเองเต็มที่แล้ว! เขาไม่อยากเสียเถ้าแก่คนที่สองแล้ว!

“คุณปล่อย!” โจวเจ๋อกระชากอย่างแรง

นักพรตเฒ่าตัวเซ แต่ก็ยังไม่ปล่อย “ข้าไม่ปล่อย เถ้าแก่ เจ้าใจเย็นหน่อย ใจเย็นๆ ก่อน!”

“ลู่ฟ่างเวิง ทำไมคุณไม่ได้เรื่องแบบนี้”

“ข้าไม่ได้เรื่อง ข้าไม่ได้ความ ข้ารู้ ข้ารู้แล้ว ข้าเป็นคนดีเกินเหตุ แต่ไม่มีความรับผิดชอบ ชาตินี้เอาแต่ใช้ชีวิตอยู่ในความฝันของตัวเอง ทำความดีก็เป็นแบบนี้ เป็นคนก็เป็นแบบนี้ อายุเจ็ดสิบปี ก็ใช้ชีวิตตัวเองอย่างงุนงงสับสนแบบนี้! ฟางซิ่งตายแล้ว ข้าเสียใจ ข้าเกลียดคนพวกนี้ ข้าอยากจะฆ่าพวกเขามาก แต่เถ้าแก่ วันนี้รู้สึกว่าเจ้า…”

“เข้าไปด้วยกันกับผม!” โจวเจ๋อลากนักพรตเฒ่าเดินเข้าไปข้างใน

“เถ้าแก่ๆ!” นักพรตเฒ่าพูดเสียงทุ้มต่ำ ทันใดนั้นโจวเจ๋อรู้สึกว่าส่วนลึกของจิตวิญญาณตัวเองเหมือนกำลังพังทลายลงมา เกิดเสียงดังขนาดใหญ่ส่งผ่านเข้ามา

“โอ๊ย!” ความเจ็บปวดปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของโจวเจ๋อเพียงชั่วครู่ แต่ในแววตากลับฉายแววอย่างอื่น

โจวเจ๋อหัวเราะทันที เอ่ยว่า “ผมไม่ได้พูดว่าจะเข้าไปฆ่าคน คุณรีบร้อนไปทำไม”