ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 817

ตอนที่ 817 เจอคู่ต่อสู้

เอาชนะเขาไม่ได้ก็ชิงแทงตัวเอง ตัวเลือกและการแสดงออกนี้ทำให้โจวเจ๋ออึ้งอยู่บ้าง แต่เถ้าแก่โจวก็คือเถ้าแก่โจว ช่วงไม่กี่ปีมานี้มีพายุฝนอะไรบ้างที่ไม่เคยเจอ

เมื่อเห็นอีกฝ่ายกลับตัวกลับใจใหม่จนเริ่มฆ่าตัวตายแล้ว ถ้าอย่างนั้นเถ้าแก่โจวก็ไม่รังเกียจที่จะก้าวไปดันมีดให้เขา เขาจะได้หลุดพ้นจากทะเลแห่งความทุกข์ทรมานเร็วขึ้น

ใครใช้ให้เราใจอ่อนและมีจิตใจเมตตากรุณาผู้อื่นอยู่เสมอกันล่ะ

เพียงแต่ว่า เมื่อชายหนุ่มเสื้อขนเป็ดสีแดงดึงมีดสั้นออกมา ฉากเลือดสาดในจินตนาการดันไม่ปรากฏขึ้น กลับกลายเป็นของเหลวเหนียวหนืดสีดำเริ่มทะลักออกมาจากบาดแผลบนหน้าอกแทน เพียงครู่หนึ่ง ของเหลวเหล่านี้ก็กระเด็นไปทั่วร่างและพื้นที่วงกว้างใต้ฝ่าเท้าของเขา

หรือจะรู้ว่าฉันเป็นโรครักความสะอาด ถึงได้ใช้วิธีนี้มาขวางไม่ให้ฉันเข้าใกล้เขางั้นเหรอ

จะตำหนิเถ้าแก่โจวที่คิดแบบนี้ไม่ได้ เพราะปฏิกิริยาของคนตรงหน้าในเวลานี้มันช่างเหลือเชื่อจริงๆ แต่โจวเจ๋อก็ยังร่นระยะห่างให้สั้นลง

ห้าเมตร

สามเมตร

หนึ่งเมตร!

‘วืด!’

ชายหนุ่มเสื้อขนเป็ดสีแดงปล่อยกระแสสีแดงสองสายออกมาจากดวงตา

ทันใดนั้น ของเหลวสีดำรอบๆ ที่เพิ่งพรั่งพรูออกมาจากร่างของเขาทั้งหมดพลันลอยขึ้น และเคลื่อนตัวตรงไปทางร่างของโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อคอยระแวดระวังการเปลี่ยนแปลงประเภทนี้เสมอมา บางทีอาจจะได้รับอิทธิพลมาจากการต่อสู้และชัยชนะอย่างต่อเนื่องของเด็กชายเมื่อครู่นี้ก็เป็นได้ หรืออาจเป็นการเก็บเกี่ยวครั้งใหญ่ระหว่างการเดินทางที่เสฉวนทำให้เถ้าแก่โจวเติบโตขึ้น เอาเป็นว่า ตอนนี้เถ้าแก่โจวค่อนข้างมั่นอกมั่นใจเต็มเปี่ยม

เขากางมือซ้ายออก เล็บสีดำทั้งห้าตั้งตรง และเอ่ยเสียงเบาอยู่ตรงนั้น “กาแฟ!”

เสาที่ก่อตัวจากพลังปราณพิฆาตพุ่งขึ้นมารอบๆ โจวเจ๋อ และสกัดกั้นของเหลวสีดำเหล่านี้ออกไป

เสียง ‘พลั่กๆ’ ดังมาไม่ขาดสาย ของเหลวสีดำนี้ดันมีฤทธิ์กัดกร่อนรุนแรงอย่างมาก

โชคดีที่เถ้าแก่โจวอาศัยพลังปราณพิฆาตของตัวเองเติม ‘กาแฟ’ ใส่แก้วต่อไปเรื่อยๆ จึงไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะถูกกัดกร่อน เขายังไม่อยากลองใช้ร่างผีดิบต้านทานกรดซัลฟิวริกจำลองนี้จริงๆ แม้ว่าตัวเองจะไม่ตาย แต่จะอวดเก่งไปจนจบแล้วเนื้อตัวทะลุเป็นหลุมเป็นบ่อไปเพื่ออะไร

ขณะเดียวกัน โจวเจ๋อไม่ได้คิดจะให้โอกาสอีกฝ่ายได้มีบทบาทต่อ บอกตามตรง ชายตรงหน้าคนนี้ยุ่งยากน่ารำคาญจริงๆ ทำเหมือนโดราเอมอนหยิบจับอุปกรณ์พิเศษต่างๆ โผล่ออกมาอย่างไม่ขาดสาย

เล็บของโจวเจ๋อเจาะทะลุแผงเกราะป้องกันและแทงใส่คอของอีกฝ่าย

ชายหนุ่มเสื้อขนเป็ดสีแดงหลับตาหงายหลังจนทั้งตัวล้มลงกับพื้น นี่คล้ายกับการเคลื่อนไหวต่อมาหลังจากถูกยิง

เพียงแต่ว่า ขณะนี้ส่วนลึกในดวงตาของโจวเจ๋อดูจริงจังขึ้นมาเป็นครั้งแรก

ผิดปกติ!

‘กี้ดๆ กี้ดๆ กี้ดๆ…’

เสียงเสียดสีแสบแก้วหูอย่างรุนแรง ราวกับกลไกฟันเฟืองที่ทำงานเกินกำลังด้วยแรงม้าที่เพิ่มขึ้น บรรยากาศน่ากังวลเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง และไต่ระดับขึ้นไปท่ามกลางการเสียดสีนี้จนในที่สุดก็ถึงจุดสูงสุด!

‘พรวด!’

มีคำกล่าวไว้ว่าผู้หญิงเกิดมาจากน้ำ แต่ตอนนี้ชายหนุ่มเสื้อขนเป็ดสีแดงกำลังตีความประโยคนี้ใหม่อย่างลึกซึ้ง ร่างกายของเขาเหมือนจะระเบิดออกมาจนหมด คราบน้ำกระเด็นออกไปเป็นวงกว้าง และคราบน้ำเหล่านี้ก็ก่อตัวเป็นค่ายกลขนาดเล็กในบริเวณห้องนั่งเล่นด้วยความเร็วที่ว่องไวมาก

เถ้าแก่โจวเริ่มถอยหลังออกไปทันทีที่รู้ตัว เขาไม่มีทางทำอะไรเกินตัวเหมือนเจ้าโง่นั่นหรอก ทั้งๆ ที่ตัวเองอ่อนแอมากแต่ดันทุรังอยากรอให้พระพุทธเจ้าปรากฏตัวอยู่ใต้ประตูแห่งพุทธะ

แต่ทว่า โจวเจ๋อยังไม่ทันได้หลบเลี่ยงออกจากบริเวณนี้ไป จู่ๆ เสียงสวดภาษาสันสกฤตก็ดังขึ้น สิ่งที่ตามมาเป็นกลิ่นไม้จันทน์อันน่าสะพรึงกลัวที่เข้มข้นจนแทบจะกลายเป็นน้ำมันให้ขุดออกมา!

“รีบ…หนี…” ทันใดนั้นเสียงเจ้าโง่ดังขึ้นจากก้นบึ้งหัวใจ เห็นได้ชัดว่าเวลานี้เขาก็ตื่นตระหนกเช่นกัน

โดยทั่วไปแล้ว แม้ว่าในเวลาปกติเรื่องบางเรื่องจะแฝงไปด้วยอันตรายอยู่บ้าง แต่ขอเพียงไม่เกินขีดจำกัดที่โจวเจ๋อสามารถรับมือได้ เจ้าโง่ก็จะเงียบอยู่อย่างนั้น พยายามให้โจวเจ๋อรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลงสนามเล่นเกมแบบเล่นคนเดียว แต่จะไม่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงคนรับเก็บเลเวลแทนที่ต้องใช้เวลาทำภารกิจประจำวันอย่างหนักหน่วงในแต่ละวัน

ตอนนี้ในเมื่อเจ้าโง่พูดออกมาแล้ว นั่นก็หมายความว่าสถานการณ์ทั้งหมดพลันแย่ลงอย่างกะทันหัน!

หากเป็นตอนปกติ เขาอาจจะจงใจรอให้โจวเจ๋อขอร้องเขา แต่คราวนี้เขาเป็นคนเริ่มก่อน

อันที่จริง เถ้าแก่โจวไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้จะไม่มีการเตือนของเจ้าโง่ก็ตาม เมื่อครู่นี้เขามีลางสังหรณ์ไม่ดีเช่นกัน ความรู้สึกหนาวสะท้านตามกระดูกสันหลังวูบหนึ่งยังกระตุ้นเขาลึกๆ ด้วยเช่นกัน

ทันใดนั้น โจวเจ๋อส่งเสียงคำราม และเปิดใช้งานสภาวะผีดิบอย่างสมบูรณ์ จากนั้นกระโดดพุ่งตัวขึ้น ใช้กำลังฉีกทึ้งเครื่องพันธนาการและออกจากพื้นที่นี้

เมื่อสาวน้อยโลลิที่เฝ้าดูการต่อสู้อยู่ด้านข้างมาโดยตลอดจู่ๆ ก็เห็นเถ้าแก่ของตัวเองวิ่งหนี เธอก็ไม่กล้ารีรอ แลบลิ้นแล้วรีบตามออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อร่างของเธอเข้ามาใกล้โจวเจ๋อ โจวเจ๋อก็อ้าแขนออกไปอุ้มเธอและเร่งความเร็วอีกครั้ง!

‘ปัง!’

‘กึงกัง กึงกัง!’

โจวเจ๋อบังคับตัวเองพุ่งออกจากหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดาน หลังจากร่างทั้งสองลื่นไถลในสวนดอกไม้ไปไกลกว่าสิบเมตร ก็ชนเข้ากับรั้วเหล็กถึงได้หยุดลง

เกือบจะในเวลาเดียวกันนี้ จู่ๆ เปลวไฟขนาดใหญ่ก็ปะทุไปทั่วบ้านหลังนี้!

‘ซี้ด!’

ไม่มีเสียงระเบิด ไม่มีแผ่นดินไหวภูเขาสั่นสะเทือน และไม่มีคลื่นลมพายุม้วนตัว

ไฟเผาไหม้อย่างเงียบๆ แต่ก็ไม่อ่อนโยนเลยสักนิด

เพียงชั่วพริบตา หน้าต่างห้องรับแขก ห้องอ่านหนังสือ และห้องนอนหลายห้องบนชั้นสองก็สะท้อนแสงสีส้มทั้งหมด จากนั้นภายในสามวินาที มันกลับดับมอดลงในชั่วพริบตา..ด้วยวิธีที่แปลกประหลาดยิ่งกว่า!