ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 826

ตอนที่ 826 คนของร้านหนังสือ

……….

หากก่อนหน้านี้ทนายอันร่าย ‘รายงานสุนทรพจน์’ ยาวกว่านี้อีกสักหน่อย

หากโจวเจ๋อและคนอื่นๆ เดินออกจากร้านหนังสือช้ากว่านี้สักหน่อย

หากก่อนหน้านี้นักพรตเฒ่าทำความสะอาดเร็วกว่านี้อีกสักหน่อย

บางทีทุกคนอาจจะไม่ได้เจอกันในเวลานี้ เรื่องราวทั้งหมดจะเข้าสู่ความโกลาหลยิ่งกว่า และโกวซินที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยในเวลานี้ น่าจะเป็นคนที่มีสิทธิ์พูดความรู้สึกนี้มากที่สุด

ตอนนี้นักพรตเฒ่าเพิ่งจะพาผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถตัวเองและเขากำลังเตรียมจะเข้าไปนั่งตำแหน่งคนขับ ก็ดันเห็นพวกเถ้าแก่พาทุกคนเดินออกมาพอดี

“อยู่บนรถ” ทารกในอ้อมแขนทนายอันเอ่ยพูด

โจวเจ๋อชูมือขึ้น ทุกคนแยกย้ายกันไปล้อมรอบรถนักพรตเฒ่าทันที สีหน้าของทุกคนพลันจริงจังเล็กน้อย คล้ายกับเจ้าหน้าที่ตำรวจรักษาความปลอดภัยรอบตัวผู้เชี่ยวชาญแกะสลักระเบิด

ในความเป็นจริง เผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตประเภทที่พกติดตัวไปด้วย ต่อให้จะจริงจังแค่ไหนก็ไม่ถึงว่ามากเกินไป

แม้ว่าเจ้าสิ่งมีชีวิตนั่นจะถูกไท่ซานฝู่จวินรุ่นแรกผนึกไปชาติเศษแล้วและเสื่อมสลายไปเจ็ดแปดส่วนแล้ว

แม้ว่าครั้งนี้ต้นกำเนิดของมันจะออกมาเพียงบางส่วน

แม้ว่าต้นกำเนิดส่วนนี้จะถูกหั่นออกเป็นหลายส่วนแล้วผนึกไว้ในร่างของคนมากมาย

แต่ตะขาบแม้ถูกตัดขาดก็ไม่ตายยังคลานต่อได้ สิ่งมีชีวิตน่าสะพรึงกลัวโบราณนี้เกือบจะทิ้งร่องรอยตามตำนานกล่าวขานได้จึงไม่ควรดูถูกและประมาทเด็ดขาด

นักพรตเฒ่าเกาหัวและงงงวงกับศึกครั้งนี้นิดหน่อย คนทั้งร้านหนังสือมารวมตัวกันเพื่อช่วยเขากวาดถนนใช่หรือเปล่า

“เอ่อ เถ้าแก่ครับ” นักพรตเฒ่ามองโจวเจ๋อด้วยสีหน้าฉงนใจ

ขณะนี้โจวเจ๋อลังเลเล็กน้อย ด้านหนึ่งเขาอยากลองให้นักพรตเฒ่าพาคนที่นั่งในรถไปรับลมสักหน่อยแล้วดูว่าจะมีผลกระทบอะไรบ้าง ชะตาชีวิตของนักพรตเฒ่ายังแข็งต่อไปหรือไม่ ส่วนอีกด้านหนึ่ง เขาก็เป็นห่วงว่าถ้าหากครั้งนี้นักพรตเฒ่าไม่รอดและเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นเพราะเหตุนี้ งั้นตัวเลือกก่อนหน้านี้ของเขาก็ดูไร้ความรับผิดชอบเกินไปหน่อย

เหตุผลที่สำคัญที่สุดก็ยังคงเป็นสิ่งที่อยู่ในร่างคนนั้นในรถตรงหน้า โจวเจ๋อตั้งปณิธานแน่วแน่ต้องชนะ เจ้าโง่ในร่างยังกระจองอแงกินอาหารอยู่เลย

“ขึ้นรถ พาไปที่โล่งๆ หน่อย ทุกคนขึ้นรถให้หมด” โจวเจ๋อนั่งเข้าไปในรถนักพรตเฒ่า นักพรตเฒ่าก็เข้าไปนั่งตำแหน่งคนขับอย่างงงๆ ส่งผลให้ที่นั่งแถวหน้าเต็มเอี๊ยด

ทนายอันมักจะเดินไปเปิดประตูรถข้างหลังจนเป็นนิสัย พอเห็นหญิงสาวแววตาว่างเปล่านั่งอยู่ที่เบาะหลัง

อ้าว…

“เถ้าแก่ ผมนั่งรถคันหลังนะ” ขณะที่พูดทนายอันก็ปิดประตูรถอีกรอบแล้วเดินไปด้านหลังแทน

เขาไม่กล้านั่งเบาะหลังเด่นเป็นสง่ากับหญิงสาวคนนั้น สวรรค์รู้ว่าเธอจะระเบิดเมื่อไร!

“เถ้าแก่จะไปไหนครับ นี่ผมกำลังจะไปส่ง…” นักพรตเฒ่าพูดไปเรื่อยๆ จนเลิกพูดแล้ว สายตาเริ่มสังเกตมองผู้หญิงที่นั่งเบาะหลังผ่านกระจกมองหลัง

ในช่วงสองปีที่ผ่านมาเขามีประสบการณ์ลมพายุฝนในร้านหนังสือแล้ว นักพรตเฒ่าก็ถือได้ว่ามีประสบการณ์เพิ่มขึ้น ขณะนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจถึงสาเหตุที่พวกเถ้าแก่ตั้งมั่นพร้อมรับมือกับศัตรูขนาดนี้ ทำไปเพราะผู้หญิงคนนี้นั่งอยู่ด้านหลังนะสิ

หายใจเข้าลึก

หายใจเข้าลึกๆ

นักพรตเฒ่าเอาแต่สงบจิตใจของตัวเองไม่หยุด

ณ ตอนนี้เวลานี้ เขาล่ะอยากหาข้ออ้างไปรถอีกคันเหมือนทนายอันจริงๆ แต่ตอนนี้เขานั่งอยู่ตำแหน่งคนขับไปแล้ว หรือจะบอกให้เถ้าแก่ลงรถแล้วอ้อมมานั่งตำแหน่งขับรถฝั่งตัวเองล่ะ

“ไปสนามแข่งกีฬาโอลิมปิกเขตชานเมือง” โจวเจ๋อสั่ง

“ครับ…เถ้าแก่”

นักพรตเฒ่าสตาร์ทรถ ขณะขับรถไปตลอดทาง นักพรตเฒ่ารู้สึกว่ามือทั้งสองข้างของเขาเปียกชื้นขึ้นมานิดหน่อย บนพวงมาลัยเต็มไปด้วยเหงื่อผุดออกจากฝ่ามือเขา

ให้ตายสิ เขาพาคนป่วยหรือพาระเบิดเวลามากันแน่เนี่ย

สนามกีฬาโอลิมปิกแห่งใหม่เขตชานเมืองทงเฉิงอยู่ระหว่างการก่อสร้าง เนื่องจากเป็นวันตรุษจีนจึงไม่ดำเนินการก่อสร้างต่อ บริเวณรอบนอกก็ค่อนข้างโล่ง ไม่มีบ้านพักอาศัยและไม่ค่อยนิยมมากนัก

รถแล่นเข้าไปจอดด้านหน้าลานกว้างของสนามกีฬาโอลิมปิกที่สร้างได้แค่ครึ่งหนึ่ง โจวเจ๋อเปิดประตูและลงรถ นักพรตเฒ่าก็ลนลานเปิดประตูรถพร้อมเซจนเกือบจะล้มลงกับพื้น จากนั้นใช้ทั้งมือทั้งเท้าวิ่งเตลิดออกไปให้ไกลที่สุด แค่ครู่เดียวก็ไม่กล้าอยู่ที่นี่

รถที่คนอื่นๆ ในร้านหนังสือนั่งก็ขับตามมาเช่นกัน จอดอยู่ห่างๆ และทุกคนพากันลงจากรถ ทนายอันอุ้มทารกเดินมาอยู่ข้างตัวโจวเจ๋อ หญิงสาวคนนั้นยังนั่งเฉื่อยอยู่ในรถ ไม่ได้ลงมาด้วย

“เกิดปัญหาขึ้นกับนางแล้วใช่ไหม” ทนายอันถาม

“น่าจะเกิดปัญหาขึ้นแล้ว ตอนที่นางต่อสู้บนเส้นทางสู่นรกและออกมาพร้อมกับพวกเรานั้นถูกโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ เดิมทีวิญญาณก็อ่อนแอและมีรอยแตกร้าวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บวกกับความไม่ทราบสาเหตุส่งผลให้ผนึกของนางแตกออก เมื่อทั้งสองอย่างปะทะกันจิตสำนึกของนางก็ตกอยู่ในสภาวะจับต้นชนปลายไม่ถูก ร่างนี้ในตอนนี้จึงดูเหมือนศพเดินได้เสียมากกว่า ตัวตนเจ้านั่นกำลังกลืนกินวิญญาณของนางและพยายามควบคุมผนึกและร่างนี้”

“เช่นนั้นทำไมนางถึงหาพวกเราเจอ” ทนายอันถาม

“น่าจะเป็นเพราะสัมผัสได้ถึงการดำรงอยู่ของข้าละมั้ง ตอนนี้นางกำลังสับสนมึนงง มีทั้งจิตสำนึกของตัวเองและมีจิตสำนึกของเจ้านั่นด้วยจึงตามหาและเข้าใกล้ประเภทเดียวกันกับตัวเองโดยสัญชาตญาณ เมื่อข้ามาถึงทงเฉิงก่อนหน้านี้ นางก็อยู่เมืองข้างเคียง นางเป็นคนที่นั่นอยากจะกลับไปเยี่ยมบ้าน แต่น่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างทาง จนท้ายที่สุดก็เริ่มเข้ามาใกล้ข้าเรื่อยๆ ด้วยความสับสนมึนงง”

โจวเจ๋อโบกไม้โบกมือให้คนของร้านหนังสือและพูด “เตรียมตัวกันหน่อย ผมไม่ออกโรง พวกคุณลุยนะ”

เหยื่อมาหาตัวเองถึงหน้าประตู ได้คู่ฝึกซ้อมดีๆ ขนาดนี้จะไปหาคนที่สองได้จากที่ไหนอีก ฉะนั้น หากไม่จัดสรรให้ดี ก็คงจะต้องขอโทษสำหรับโอกาสอันดีเช่นนี้จริงๆ

ไม่ใช่ว่าเถ้าแก่โจวอยากจะแอบขี้เกียจ แต่เป็นเพราะไม่ว่าจะประสบการณ์จิตสำนึกการต่อสู้ที่เจ้าครึ่งหน้าทิ้งไว้ให้หรือให้อิ๋งโกวออกโรง อย่างมากก็สามารถลงมือได้แค่ครั้งสองครั้ง จากนั้นร่างกายของเขาก็จะทนไม่ไหวแล้ว คงจะไม่ได้ให้ตัวเองนอนอยู่บนเตียงครึ่งเดือนโดยทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างใช่ไหม งั้นอาหารพวกนั้นล่ะจะทำอย่างไร

“เตรียมพร้อมหมดแล้ว เตรียมพร้อมแล้ว!” ทนายอันตะโกน ขณะเดียวกันเขาก็ถอดเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่ด้านในออกและผูกทารกไว้บนหลังตัวเอง

สภาพแบบนี้ ถ้าพูดให้น่าฟังหน่อยก็คล้ายกับจูล่งแห่งฉางซานฝ่าทัพช่วยนายน้อย หากพูดระคายหูหน่อยก็คล้ายกับ ‘มือซ้ายจับไก่ มือขวาจับเป็ดแล้วแบกเด็กอ้วนจ้ำม่ำไว้บนหลัง…’

“หึๆ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าวันหนึ่งข้าจะได้เป็นพ่อคน” ทนายอันไม่ได้ต่อกรกับเฉิงเกิน แต่ในเวลานี้อดหยอกล้อไม่ได้

“หากสตรีนางนั้นของเจ้าไม่ตาย ก็อาจจะทำให้เจ้าพึงพอใจได้”

ทนายอันได้ยินดังนั้นสีหน้าพลันเคร่งขรึมและเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “หากยังเอ่ยถึงนางอีก ระวังข้าจะโกรธเจ้าเอาได้นะ”

“เฮอะ เจ้าเองทำได้ ข้ากลับพูดไม่ได้งั้นหรือ แวดวงผู้ตรวจสอบของกลุ่มเรา ตอนนั้นมีใครไม่รู้บ้างว่าเจ้าอันปู้ฉีเป็นนายทัพโกรธเกศาชันเพื่อโฉมงาม เข้าไปพัวพันกับวังวนของการก่อรัฐประหารเพื่อสตรีนางหนึ่งที่ตายไปแม้กระทั่งวิญญาณดับสูญอย่างไม่ลังเล”

“เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้”