ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 87

ตอนที่ 87 เถ้าแก่ นี่ท่าน…

โจวเจ๋อถือโทรศัพท์มือถือ ฝืนลุกขึ้นมาแล้วนั่งพิงผนัง อันที่จริงเขาสามารถขยับตัวได้บ้างแล้ว แต่อาจจะไม่ถึงกับสามารถลุกจากเตียงเพื่อเดินไปรอบๆ ได้ แต่ในอีกมุมหนึ่ง ดูเหมือนว่าไม่ได้อ่อนแอเท่าก่อนหน้านี้แล้วจริงๆ

ยื่นมือชี้ไปยังที่ที่หนึ่งใต้เตียง

เจ้าลิงน้อยหันไปมองพบว่ามีบุหรี่ยี่ห้อเสี่ยวซูที่แกะออกแล้วเหลืออยู่ครึ่งซอง

มันกระโดดลงไปหยิบบุหรี่ขึ้นมายื่นใส่ในมือโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อก็ทำท่าจุดไฟแช็กอีกครั้ง

เจ้าลิงชะงักไปครู่หนึ่ง รู้สึกขุ่นเคืองมากจนอยากจะหยิบเอาไม้อันใหญ่ของตัวเองออกไปฟาดโจวเจ๋อเข้าให้สักที!

“ไม่ได้สูบบุหรี่มานานแล้ว อยากสูบสักมวน”

เจ้าลิงน้อยกระโดดลงจากเตียงอีกครั้ง ไปคุ้ยกองขยะผ่านๆ จนในที่สุดก็หาไฟแช็กจนเจอจริงๆ แล้วโยนเข้ามาให้

เมื่อจุดบุหรี่ก็สูดเข้าไปเต็มปอดและพ่นวงแหวนควันบุหรี่ออกมา แม้ว่าร่างกายยังคงอ่อนแอเหมือนกับผ้าใบที่มีรอยเย็บปะนับไม่ถ้วน และอาจจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ แต่บุหรี่มวนแรกในช่วงสิบวันที่ผ่านมา ก็ยังทำให้โจวเจ๋อสัมผัสถึงความสบายใจอย่างหนึ่ง

เขาจงใจแสร้งทำเป็นไม่ขยับ ส่วนที่ว่าทำไปเพื่ออะไรนั้นโจวเจ๋อก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน

มีความละอายใจ?

รู้สึกติดค้างใช่ไหม

อาจจะมี หรืออาจจะไม่มี แม้แต่ตอนนี้โจวเจ๋อก็ไม่รู้สึกว่าตัวเขาเองเลือกผิดในตอนแรกเลย

แต่อย่างน้อยๆ เจ้าลิงตรงหน้าตัวนี้ ได้ช่วยชีวิตตัวเขาเอาไว้จริงๆ เขาเป็นหนี้มันมากเหลือเกิน

โจวเจ๋อถือโทรศัพท์มือถือไว้ เมื่อคิดๆ ดูแล้วก็พบว่าตัวเองจำหมายเลขโทรศัพท์ของไป๋อิงอิงหรือสวี่ชิงหล่างและคนอื่นๆ ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ สมัยนี้ไม่เหมือนกับเมื่อสมัยที่ไปใช้โทรศัพท์สาธารณะที่ร้านขายของชำเหมือนเมื่อก่อนแล้ว น้อยคนนักที่จะตั้งใจจำหมายเลขโทรศัพท์ ต่างก็บันทึกไว้ในบัญชีรายชื่อกันทั้งนั้น

ช่วยไม่ได้ สุดท้ายโจวเจ๋อก็ทำได้เพียงโทรไปที่หมายเลข ‘110’

เรื่องที่ตัวเองหายตัวไปนั้น พวกสวี่ชิงหล่างต้องแจ้งความไว้แล้วอย่างแน่นอน โจวเจ๋อบอกเจ้าพนักงานรับแจ้งเหตุทางโทรศัพท์ว่า ตัวเองสบายดีแล้วขอให้พวกเขาติดต่อผู้ที่แจ้งความให้มารับตัวเอง ดังนั้นไม่รบกวนคุณอาตำรวจให้ต้องออกโรงแล้ว

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา สวี่ชิงหล่างขับรถนิสสันเข้ามาและไป๋อิงอิงก็อยู่บนรถด้วย

สวี่ชิงหล่างที่ปิดจมูกอยู่เดินเข้าไปในเพิง หลังจากเห็นโจวเจ๋อนอนอยู่บนเตียง น้ำตาแทบร่วงในทันใด แต่ก็กลั้นมันเอาไว้ในทันที

บางที สิ่งที่โหดร้ายที่สุดบนโลกใบนี้ คือการบอกให้ฉันกลับบ้านไปทำอาหารซะดิบดี แต่คุณกลับไม่สามารถกลับมากินได้

ไป๋อิงอิงอุ้มโจวเจ๋อลงจากเตียง นางแข็งแรงมาก อุ้มโจวเจ๋อเหมือนของเล่นอย่างไรอย่างนั้น

โจวเจ๋อพูดกับสวี่ชิงหล่างที่อยู่ด้านข้าง “พาลิงตัวนั้นไปด้วย”

เจ้าลิงน้อยนั่งยองๆ อยู่ตรงขอบเตียง มองดูโจวเจ๋อถูกอุ้มไป ถือค้อนพลาสติกเล็กๆ ในมือตัวเอง แล้วโบกไม้โบกมือราวกับกำลังบอกลา

ทันทีที่สวี่ชิงหล่างเดินเข้าไปหามัน เจ้าลิงน้อยก็กระโดดหนีทันที กระโดดไปบนผนัง เห็นได้ชัดว่ามันไม่เต็มใจที่จะไป

เป็นราชาเจ้าถิ่นอยู่ที่นี่ มีกองทัพแมวและสุนัขอยู่ภายใต้คำสั่ง มีน้องเล็กมากมายประเคนของให้ตัวเองทุกวัน สบายจะตาย ถึงอย่างไรมันก็ไม่ยอมไปหรอก

อีกทั้งเจ้านี่ที่ตัวเองได้ช่วยชีวิตเอาไว้ มันยังรู้สึกขัดหูขัดตาเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย

สวี่ชิงหล่างมองโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อพูดซ้ำ “พาไปด้วย”

ไม่มีการต่อรอง สัตว์เลี้ยงที่ฉันเพ่งเล็งไว้ถึงอย่างไรก็ต้องพาไปด้วย

สวี่ชิงหล่างเข้าไปจับเจ้าลิง ตัวของเจ้าลิงนั้นปราดเปรียวว่องไวนัก ทำให้สวี่ชิงหล่างตามจับมันไม่ได้

ไป๋อิงอิงวางโจวเจ๋อไว้ในรถแล้วรีบวิ่งพุ่งปราดเข้าไป เจ้าลิงนึกไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะเร็วได้ถึงปานนี้ เมื่อกระโดดช้าลงก้าวหนึ่งก็ถูกจับเข้าที่หางทันที

‘เจี๊ยกๆๆ!!!’

เจ้าลิงแยกเขี้ยวยิงฟันใส่ไป๋อิงอิงและเผยสีหน้าดุร้าย!

หญิงชั่ว นางกล้าจับข้า!

‘โฮก!’

ไป๋อิงอิงอ้าปากแยกเขี้ยวผีดิบสู้กลับ

ภาพฉากใบหน้าแยกเขี้ยวกลับมานั้น ทำให้เจ้าลิงตกใจจนอึ้งไปในทันที

ถ้ายังซนอีกละก็ เชื่อไหมว่าข้าจะจับเจ้ากินเสีย!

“เด็กดี ตามป้ามา”

ไป๋อิงอิงลากก้นเจ้าลิงด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างหนึ่งจับหางของมันไว้แล้วส่งมันเข้าไปในรถ จากนั้นทั้งประตูและหน้าต่างรถก็ถูกปิดล็อก

โจวเจ๋อนั่งอยู่เบาะหลัง นอนครึ่งตัว ส่วนเจ้าลิงนั่งอยู่ข้างโจวเจ๋อ มือกอดอกเห็นได้ชัดว่ากำลังไม่พอใจ

มันคิดว่าตัวเองช่วยชีวิตโจวเจ๋อไว้ แต่โจวเจ๋อกลับต้องการลิดรอนอิสระภาพของมัน นี่มันแย่มาก!

ข้ามองเจ้าเป็นเหมือนคนป่วย แต่เจ้ากลับอยากจะแอบสั่งสอนข้า!

“ที่พาแกไป ก็เพราะกลัวว่าหากแกไปช่วยชีวิตคนอีก แต่กลับเป็นว่าจะถูกคนฆ่าต่างหากเล่า” โจวเจ๋ออธิบายอย่างอ่อนระโหยโรยแรง “ความคับแค้นใจในชาติก่อน ก็ถือว่าให้เลิกแล้วต่อกันไปเถอะ ส่วนชาตินี้ก็ถือว่าฉันเป็นหนี้บุญคุณแกก่อนก็แล้วกัน อยู่กับฉันที่นั่นไปสักพักก่อน จากนั้นถ้าแกยังต้องการจะไป ก็ไปเถอะ”

ไม่รู้ว่าเจ้าลิงจะฟังเข้าใจหรือไม่ แต่ว่านี่ก็จริงใจมากกว่าเดิมแล้วนะ

สวี่ชิงหล่างโยนกล่องคุกกี้ลงมา และเจ้าลิงก็รับมันไปแกะถุงด้วยตัวเอง ใช้มือจับกินโดยที่ไม่ลืมป้อนใส่ปากของโจวเจ๋อ

คนหนึ่งคนกับลิงหนึ่งตัว ชีวิตในช่วงเวลานี้กลับหล่อเลี้ยงและเข้าใจหัวอกเรื่องราวชีวิตของกันและกันไปโดยปริยาย

“โอ๊ะ ดูเหมือนว่าผมจะกังวลไปเปล่าๆ เลยสินะ ช่วงนี้พวกคุณทั้งสองใช้ชีวิตดูค่อนข้างสบายใจเหลือเกิน”

สวี่ชิงหล่างแซวขณะขับรถ

“คุณหึงลิงตัวหนึ่งเหรอคะ”

จู่ๆ ไป๋อิงอิงก็พูดแทรกขึ้นมา

สวี่ชิงหล่างสำลักและไม่พูดอะไรอีก

ยังไม่ได้ย้ายร้านหนังสือ จู่ๆ เถ้าแก่โจวเจ๋อก็หายตัวไปครึ่งเดือน ใครยังจะมีกระจิตกระใจย้ายอีกล่ะ ดังนั้นสวี่ชิงหล่างยังคงขับรถกลับไปยังสถานที่เดิม

หลังจากลงจากรถ ยังคงเป็นไป๋อิงอิงอุ้มโจวเจ๋อเข้าไปในร้านหนังสือ โจวเจ๋อเองก็สบายใจ ถ้าให้เลือกระหว่างสวี่ชิงหล่างและไป๋อิงอิงละก็ โจวเจ๋อก็ยังรู้สึกว่าถ้าเป็นไป๋อิงอิงอุ้มตัวเองก็พอรับได้มากกว่าหน่อย

เจ้าลิงไม่ได้วิ่งหนี แต่ก้าวเดินตามเข้าไปในร้านหนังสือด้วยกัน