ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 93

ตอนที่ 93 หลังกำแพง

โจวเจ๋อกลัวความยุ่งยากมาก กลัวความยุ่งยากมากจริงๆ แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเมื่อมีบางสิ่งบ่งชี้มาที่ชื่อแซ่ของตัวเองจริงๆ แล้วตัวเองยังจะเอาใบไม้โง่ๆ สองใบมาปิดตาและแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นอะไรเลย

หลังจากที่ตัวเองพูดคำเหล่านั้นไป สวี่ชิงหล่างเห็นว่าสีหน้าของโจวเจ๋อแปรเปลี่ยนเป็นจริงจังมากขนาดนี้ เขาก็ตะลึงไปครู่หนึ่งและถามขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ”

โจวเจ๋อส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”

“งั้นผมขึ้นไปก่อนนะ”

“อืม”

สวี่ชิงหล่างขึ้นไปแล้วค่อยก้าวเท้าถอยหลังลังเลตามสัญชาตญาณ เขารู้สึกว่ามีเรื่องแน่ๆ แต่ทว่าโจวเจ๋อไม่เต็มใจจะบอกเขา เขาไม่ได้บังคับ ทุกคนต่างก็มีความลับเล็กๆ น้อยๆ และมีแบบแผนการคิดคำนวณของตัวเองกันทั้งนั้น

“คุณจริงจังขึ้นมาแล้วเหรอ”

ถังซืออมยิ้มพลางมองโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อก็มองถังซือ เขี่ยขี้บุหรี่ในมือและพูดขึ้น

“คุณมาตรวจสอบผมทำไม”

“ฉันเคยบอกไปแล้วว่าเป็นเพราะความอยากรู้” ถังซือเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์เพื่อลดระยะห่างระหว่างตัวเองกับโจวเจ๋อ ขณะเดียวกันก็วาดไล้ปลายนิ้วบนเคาน์เตอร์บาร์ “คุณรู้ไหม คุณแตกต่างจากพวกเรา ต่างกันจริงๆ”

“คุณเคยพูดแบบนี้มาก่อน เพราะผมไม่เคยประสบพบเห็นกับนรกมาก่อนจริงๆ แต่พวกคุณนั้นต่างก็เคยถูกทรมานมาก่อน”

“ไม่ เรื่องนี้ไม่ง่ายขนาดนั้น หลังจากประสบกับความน่าสยดสยองที่สุดของนรกแล้ว บังเอิญโชคช่วยที่ฉันและคนคนนั้นหลบหนีเอาตัวรอดออกมาได้ แต่คุณสามารถหลบหนีออกมาได้ตั้งแต่เพิ่งจะเดินบนเส้นทางสู่นรกเท่านั้น

คุณรู้ไหม หนึ่งเรื่องราวหนึ่งประสบการณ์ ก็เพียงพอที่จะเปลี่ยนคนคนหนึ่งไปได้อย่างสมบูรณ์

อย่างเช่น ทุกครั้งที่ฉันกับคนคนนั้นพูดถึง ‘นรก’ สองตัวอักษรนี้ทีไร มักรู้สึกใจหวิวโดยไม่รู้ตัว เพราะคำว่า ‘นรก’ สองตัวนี้รวมถึงภาพฉากทั้งหมด ล้วนแล้วแต่เป็นความสยองขวัญอันใหญ่หลวงที่ฝังอยู่ในใจของเรา

แม้ว่าเราจะกลับมามี ‘ชีวิต’ อีกครั้ง แต่ด้วยเหตุนี้อุปนิสัยและพฤติกรรมการจัดการเรื่องราวต่างๆ ของเราก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

แต่กับคุณไม่เหมือนกัน คุณเพียงแค่ไปท่องนรกแล้วก็กลับมา

ดังนั้น คุณถึงสามารถนั่งที่โต๊ะเล็กๆ กับตำรวจคนนั้นพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนรกพลางยิ้มแย้มอย่างอิ่มเอิบไปด้วยความสุขได้”

“สรุปแล้วมันหมายความว่าอย่างไร คุณตรวจสอบได้อะไรบ้าง”

คนขับรถบรรทุกที่ขับรถชนตัวเองเสียชีวิตแล้ว

ลูกพี่ลูกน้องของสวีเล่อที่เคยช่วยจ้างวานฆ่าตัวเองมาก่อนก็เสียชีวิตด้วย

ทั้งสองคนเสียชีวิตในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน

คนธรรมดาไม่อาจโยงการตายของคนสองคนนี้ได้ แต่สำหรับโจวเจ๋อแล้วเรื่องนี้ไม่ธรรมดาอย่างมาก

สวีเล่อเสียชีวิต และมอบร่างให้กับตัวเขา

คนขับเสียชีวิตแล้ว

ลูกพี่ลูกน้องก็เสียชีวิตแล้ว

ทุกคนที่เคยสมรู้ร่วมคิดในเหตุการณ์นี้มาก่อน เสียชีวิตไปแล้วทั้งหมด

มันจะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้จริงๆ หรือ

“พวกเราจัดอยู่ในประเภทเอเลี่ยนในโลกนี้ แม้กระทั่งพวกเรายังดูต่างจากยมทูตด้วยซ้ำ พวกเราเป็นผู้ลักลอบ แต่คุณกลับเป็นเอเลี่ยนท่ามกลางเอเลี่ยนอีกต่างหาก พวกเรานั้นต่างกัน”

“เข้าเรื่องหน่อย” โจวเจ๋อเคาะกระดานดำ (บาร์)

“คุณไม่เคยสงสัยเลยเหรอว่าการตายของคุณและการเกิดใหม่ของคุณมันอาจจะไม่ใช่อุบัติเหตุ”

ถังซือกดเสียงต่ำลงและถามช้าๆ

“คุณลองคิดให้รอบคอบนะ ในนี้มีรายละเอียดอะไรที่คุณเคยมองข้ามไปบ้างหรือเปล่า”

…

‘พวกเขาตามฉันมาแล้ว พวกเขาเจอฉันแล้ว…’

เล็บของชายชราจิกที่แขนของเขา และชายชราก็ยิ้มด้วยความโล่งใจในที่สุด

ด้านหน้าสัญญาณไฟจราจร รถของตัวเองเพิ่งจะแล่นออกไป

รถบรรทุกขนาดใหญ่วิ่งฝ่าไฟแดงออกไปและพุ่งตรงเข้าหาตัวเองอย่างจัง

ไฟของเตาเผาศพและอุณหภูมิที่ร้อนระอุนั้น

ความเฉื่อยชาและความอ้างว้างบนเส้นทางสู่นรก

เสียงแผดร้องคำรามไม่ยินยอมของหญิงไร้หน้า

เล็บสีดำงอกออกมาจากปลายนิ้วตัวเอง

ตัวเองมึนๆ งงๆ เดินโซเซอยู่ริมถนน

และชายในเสื้อสเวตเตอร์ก็วิ่งออกมาจากร้านหนังสือ

เขาฆ่าสวีเล่อด้วยไม้เบสบอล

จากนั้นตัวเองก็เข้าไปในร่างของสวีเล่อ

…

โจวเจ๋อเงยหน้าขึ้นช้าๆ และลืมตา

คนที่ฆ่าสวีเล่อคนนั้น

หลังจากที่ตัวเองแจ้งตำรวจไป เกิดอะไรขึ้นกับเขาต่อไปกันแน่

โจวเจ๋อมองข้ามเรื่องนี้มาโดยตลอด

เขาไปๆ มาๆ วนลูปอยู่แต่กับเรื่องร้านหนังสือและเรื่องหมอหลินมาตลอด เกี่ยวกับการตายของสวีเล่อและ ‘การบุกรุกยึดร่างผู้อื่น’ ของตัวเอง โดยมากแล้วเข้าใจว่าเป็นเรื่องวัฏจักรกฎแห่งกรรมของการแก้แค้น

ในอีกความหมายหนึ่งก็คือสวรรค์มีตา

แต่ทว่าชายชราที่ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลเพื่อเตรียมช่วยชีวิตจงใจจิกเล็บเข้าไปในแขนของเขา

คนขับรถบรรทุกคันใหญ่จงใจฝ่าไฟแดงชนตัวเขาเสียชีวิต

คนตั้งมากมายล้วนแต่จงใจกันทั้งนั้น

ถ้าอย่างนั้น ชายหนุ่มที่เคยอธิบายว่าตัวเองหัวร้อนเตรียมจะขโมยเงินและใช้ไม้เบสบอลตีสวีเล่อจนตาย เขาจะจงใจทำอย่างนั้นด้วยหรือไม่

ถ้าเขาจงใจทำ นี่ก็หมายความว่าการตายของตัวเองไปสู่การมีชีวิตของตัวเอง

ทางสายนี้ถือว่าได้ถูกกำหนดไว้แล้ว ตัวเขาเองก็เหมือนรถแข่งของเล่นในสนามแข่งของเล่น ดูเหมือนจะรวดเร็วปานลมกรดและสายฟ้าแลบ แต่จริงๆ แล้วก็แค่วิ่งไปตามเส้นทางที่กำหนดไว้ก็เท่านั้นเอง

“ดูเหมือนว่า คุณคิดอะไรออกแล้วใช่ไหม”

ถังซือส่งทอฟฟี่กระต่ายขาวตัวใหญ่อีกเม็ดเข้าปาก

โจวเจ๋อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขากำลังจะโทรไปที่โรงพัก ครั้งก่อนตัวเองแจ้งความเอาไว้แถมยังไปลงบันทึกประจำวันที่โรงพักไว้อีกด้วย และก็เป็นสถานที่ที่พบกันครั้งแรกระหว่างตัวเองกับหมอหลินเช่นกัน