ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 94

ตอนที่ 94 อะไรนะ?

ภายนอกบ้าน โจวเจ๋อสูบบุหรี่อยู่ และมีถังซือยืนเคี้ยวทอฟฟี่อยู่ข้างๆ

ภายในบ้าน ซากศพร่วงย้อยลงมาตามตัวผนัง สีหน้าผวาสั่นประสาทหวาดกลัวบนใบหน้าของเขาชัดเจนยิ่งกว่าอะไร ราวกับว่าการฆาตกรรมอำพรางศพเพิ่งเกิดขึ้นไปเอง

ต่างก็เสียชีวิตไปหมดแล้ว ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว

สวีเล่อเสียชีวิตแล้ว

คนที่ฆ่าสวีเล่อเสียชีวิตแล้ว

คนขับที่เกี่ยวข้องเสียชีวิตแล้ว

ลูกพี่ลูกน้องเสียชีวิตแล้ว

ทุกจุดบนเส้นทางนี้ล้วนเสียชีวิตทั้งหมด

แม้แต่โจวเจ๋อเอง ตามจริงก็เสียชีวิตไปแล้ว

เหมือนกับที่ถังซือได้พูดเอาไว้ บางครั้งไม่ใช่แค่คุณจงใจเลี่ยงปัญหา แล้วปัญหาจะจบหรอกนะ

กระเป๋าใบหนึ่งที่ถูกเปิดมานานแล้ว ไม่ว่าคุณจะเต็มใจหรือจะมีความสุขหรือไม่ก็ตาม จริงๆ แล้วคุณยังอยู่ในกระเป๋าใบนี้อยู่ดี

“ทุกคนตายหมดแล้ว เบาะแสก็ขาดหายไปแล้วสินะ”

ถังซือมองโจวเจ๋อพลางอมยิ้มที่มุมปาก ดูเหมือนเธอจะชอบเห็นอารมณ์และสภาพแบบนี้ของโจวเจ๋อ

ในฝูงหมาป่าที่แต่ละตัวมีสีหน้าเคียดแค้นฝังลึกมืดมนตลอดทั้งวัน แต่ดันมีสุนัขฮัสกี้ตัวหนึ่งปรากฏขึ้น และคิดเพียงแค่ต้องการนอนน่ารักๆ อยู่ตรงนั้น

เป็นเรื่องที่น่าหงุดหงิดจริงๆ

ทำไมในขณะที่พวกเราแต่ละคนต้องมานั่งคิดให้ปวดหัว มีแต่คุณที่บริสุทธ์ไร้เดียงสาอยู่คนเดียวล่ะ

ไม่ต้องกังวลว่ามากหรือน้อยแต่ควรกังวลว่าแบ่งให้เท่ากันรึเปล่า นี่ไม่เพียงแต่สะท้อนให้เห็นด้านการจัดสรรเงินทองในปัจจุบันเท่านั้น

“ดูจากตอนนี้แล้ว ก็คงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ”

โจวเจ๋อยื่นมือขึ้นไปนวดขมับตัวเอง

“และยังมีอีกเรื่องที่ผมต้องกังวล นั่นก็คือตำรวจจะสืบสาวมาถึงตัวผมหรือไม่”

ผู้ที่จ่ายเงินจ้างวานก็คือสวีเล่อ

คนขับเสียชีวิตแล้ว ลูกพี่ลูกน้องคนกลางที่ติดต่อก็เสียชีวิตแล้วเช่นกัน

นี่คือเหตุผลที่ก่อนหน้านี้โจวเจ๋ออดทนไม่ยอมแก้แค้น เขาไม่ต้องการที่จะเปิดเผยตัวเอง เพราะมันจะทำลายชีวิตปัจจุบันของเขา

สังคมสมัยปัจจุบันกับสมัยโบราณมีความต่างกันค่อนข้างมาก ถึงแม้ในสมัยโบราณจะมีระบบทะเบียนบ้านเหมือนกันก็ตาม แต่หากคนที่ไม่มีตัวตนอยากจะหลบซ่อนตัวอยู่อย่างสันโดษต่อไปจริงๆ ความจริงก็ไม่ยาก

ทว่าในสังคมสมัยปัจจุบัน ป้ายข้อมูลประจำตัวบุคคลกลับมีความสำคัญมาก แน่นอนว่าโจวเจ๋อสามารถซ่อนได้หากต้องการ แต่ราคาที่เขาต้องจ่ายสำหรับสิ่งนี้คือคุณภาพชีวิตตกต่ำ และบางครั้งก็ต้องคอยหลบซ่อนตัวไปทุกหนทุกแห่ง

ตอนนี้โจวเจ๋อไม่ได้เป็นคนฆ่า แต่หลังจากพวกเขาถูกฆ่าไปแล้วโจวเจ๋อต้องแบกรับความเป็นไปได้ทั้งหมดที่อาจก่อให้เกิดความวุ่นวายไปโดยปริยาย

ไม่ได้สัมผัสกับความรู้สึกแก้แค้นอย่างสาสม แล้วยังต้องรับโทษแทน โมโหจริงๆ!

โจวเจ๋อหยิบโทรศัพท์โทรไปที่โรงพัก

“ฮัลโหล ผมต้องการแจ้งเหตุครับ”

ถังซือไม่ได้ตามโจวเจ๋อไปที่โรงพัก แต่กลับไปที่ร้านหนังสือก่อน สวมเสื้อกันฝนและเหยียบพื้นถนนที่เต็มไปด้วยโคลนในวันที่ฝนตกเพื่อไปตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุฆาตกรรมอำพรางเป็นเพื่อนโจวเจ๋อ เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอสามารถทำได้แล้ว เธอไม่สามารถตามโจวเจ๋อไปเผชิญหน้ากับการลงบันทึกและการสอบสวนที่ซับซ้อนในโรงพักได้อีก

ส่วนโจวเจ๋อนั้น เขาทำอะไรไม่ได้ เขาต้องทำแบบนี้เพราะเขาเพิ่งจะโทรไปสอบถามที่อยู่อาศัยของผู้ตายกับโรงพัก ถ้าหากว่าไม่แจ้งตำรวจตอนนี้ หลังจากศพถูกพบแล้วความน่าสงสัยของตัวเองก็จะเพิ่มมากขึ้นไปอีก

ถึงกระนั้นการกำจัดศพอย่างลับๆ นั้น โจวเจ๋อไม่ยอมทำแน่นอน เมื่อยังไม่ทราบแน่ชัดว่าใครเป็นผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดนี้กันแน่ โจวเจ๋อไม่อยากถือดีอวดเก่งช่วยตามล้างตามเช็ดให้คนอื่นหรอกนะ

ถ้าไม่ระวังละก็อาจจะกลายเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองก็ได้

…

การตรวจสอบและสอบปากคำดำเนินไปจนถึงเวลาสองทุ่ม หลังจากเปลี่ยนเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายครั้ง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาปฏิบัติเหมือนโจวเจ๋อเป็นฆาตกร

อย่าคิดว่าฆาตกรจะไม่โทรแจ้งตำรวจก่อนเด็ดขาด

ในความเป็นจริงนั้น จากสถิติข้อมูลของตำรวจ ฆาตกรในคดีฆาตกรรมมากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์จะกลับไปยังที่เกิดเหตุและเสแสร้งเป็น ‘ชาวบ้านรอเผือก’ นั่นเอง

ความคิดของฆาตกรส่วนใหญ่คือการปลอมตัวไปตรวจสอบข้อมูล และมีส่วนน้อยที่มีความคิดวิปริตว่า ‘ฉันเป็นคนฆ่าที่แท้จริงเอง ฉันต้องชื่นชมงานศิลปะของฉันหน่อยสิ’

หากไม่พบผู้เสียชีวิตเป็นเวลานาน สำหรับฆาตกรแล้วนับว่าเป็นของดีที่ไม่มีใครรู้ค่าอย่างไม่ต้องสงสัย รอยยิ้มของโมนาลิซ่าถูกคลุมด้วยผ้าสีดำ ทำให้คนรู้สึกขัดใจ ดังนั้นตัวเองถึงได้โทรแจ้งตำรวจเพื่อง่ายต่อการให้ผ้าคลุมศีรษะชั้นนี้ถูกเปิดออก

ตอนท้ายที่สุด นักสืบเฒ่าผมหงอกครึ่งหัวนั่งอยู่หน้าโจวเจ๋อ พลางปิดสมุดบันทึกและพูดกับโจวเจ๋อ

“คุณสวี คุณไปได้แล้ว แต่ขอห้ามคุณเดินทางออกจากทงเฉิงในเดือนนี้ชั่วคราว เราอาจจะเรียกหาคุณเพื่อสอบถามข้อมูลเพิ่มเติม”

“ครับ”

โจวเจ๋อลุกขึ้น ออกจากห้องสอบสวน และเดินไปที่หน้าประตูโรงพัก

เมื่อหันหลังกลับไปมองตำรวจที่เข้าๆ ออกๆ ข้างหลังและรวมไปถึงรถตำรวจที่จอดเรียงแถวข้างใน รู้สึกกดดันอย่างอธิบายไม่ถูก

บางที อีกไม่นานความจริงเกี่ยวกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่จัดฉากขึ้นอาจจะแดงขึ้นมา ถึงเวลานั้นสิ่งที่ตัวเองต้องเผชิญอาจเป็นคลื่นพายุที่แท้จริงก็ได้

ผู้เสียหายตัวจริงคือตัวเอง แต่ฆาตกรตัวจริงก็คือตัวเขาเองเช่นกัน

โจวเจ๋อเตรียมจะกลับร้านหนังสือ เขาเหนื่อยเล็กน้อยและต้องการพักผ่อนเสียก่อน แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นในเวลานี้ มันเป็นสายของน้องภรรยา

“ฮัลโหล สวีเล่อ ลุงของคุณมาที่นี่อีกแล้ว นั่งอยู่ตรงทางเข้าน่ะ ฉันบอกให้เขาเข้ามานั่งแล้วแต่เขาไม่ยอม บอกแค่ว่าเขาจะรอคุณกลับมา”

ลุงงั้นเหรอ

“บอกไปว่าผมไม่กลับไปแล้ว และอย่าบอกที่อยู่ร้านใหม่ของผมกับเขาล่ะ” โจวเจ๋อไม่อยากสนใจคนที่ไม่เกี่ยวข้องในเวลานี้

‘ปังๆ!’

มีเสียงทุบประตูดังลอดจากปลายสายโทรศัพท์

โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อยและถาม “มีอะไร”

“เอ่อ ลุงของคุณกำลังทุบประตูอยู่ เขาบอกว่าถ้าวันนี้คุณไม่กลับมา จะเอาคุณเข้าคุก”

เมื่อได้ยินดังนั้น

โจวเจ๋อเงยหน้าขึ้น กัดฟันและพูดว่า “บอกเขาไปว่าผมจะรีบกลับ”

…

ไม่มีใครอยากมีชีวิตเหมือนคนที่ถูกรังแกบ่อยๆ ไม่มีใครอยากให้ชีวิตตัวเองโดนถ่วงความเจริญก้าวหน้า ทุกคนล้วนแล้วแต่อยากอยู่อย่างสบายๆ แต่ชีวิตคนเราก็เป็นเช่นนี้แหละ

ตอนที่คุณอายุได้ไม่กี่เดือน คุณสามารถฉี่ได้ทุกที่ ฉี่รดที่นอนได้ตามต้องการ แถมพวกผู้อาวุโสและพวกญาติๆ ของคุณยังทักทายด้วยรอยยิ้มอีกด้วย

แต่เมื่อคุณอยู่ในวัยสิบหรือยี่สิบกว่าปีแล้ว อยากจะฉี่มั่วๆ ตามแต่ใจอีกครั้ง นั่นไม่สามารถทำได้แล้ว

เป็นการยากที่คุณจะจินตนาการถึงภาพผู้อาวุโสวัยสี่สิบห้าปีและวัยรุ่นอายุยี่สิบกว่าปีได้

‘คุณฉี่อีกแล้วนะ ซนจังเลย’

ภาพฉากนี้ ช่างไม่น่ามองเสียจริงๆ

ด้วยเหตุนี้ เมื่อโจวเจ๋อปรากฏตัวด้านหน้าสวีต้าชวนในตอนนี้

สีหน้าสวีต้าชวนดูมืดมน และโจวเจ๋วเองก็มีสีหน้ามืดมนเช่นเดียวกัน

ทุกคนต่างไม่มีความสุข

ทุกคนต่างไม่มีความปีติยินดี