Your Talent Is Mine ระบบคัดลอกพรสวรรค์ นิยาย บท 110

พลังจิตของเย่เทียนสัมผัสได้ว่ามีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งอยู่ด้านนอกวิลล่า พวกเขาคือเหล่าผู้อาวุโสของฐานหลินไห่

“พวกเราขอคารวะปรมาจารย์เย่!”

ตาเฒ่าหลี่และผู้ฝึกยุทธ์ยืนอยู่นอกประตูบ้านของเย่เทียน และโค้งคํานับอย่างสุภาพ

“เข้ามาสิ!”

เสียงของเยเทียนดังขึ้น

เมื่อได้ยินดังนั้นตาเฒ่าหลี่และผู้ฝึกยุทธ์คนอื่นๆก็เข้าไปด้านใน และในไม่ช้าพวกเขาก็พบกับเย่เทียนและมังกรโลหิต

แม้ว่ามังกรโลหิตโลหิตจะเก็บซ่อนกลิ่นอายสายเลือดของมังกรไว้ แต่มันก็ไม่ได้ปิดบังพลังบ่มเพาะของมัน

สัตว์อสูรชั้นยอด!

ชายชราหลั่มองไปที่มังกรโลหิต ร่างกายของเขาสันสะท้านด้วยความหวาดกลัว

เขารู้สึกได้ว่าสัตว์อสูรตรงหน้ามีพลังมากพอที่จะฆ่าเขาได้ในพริบตา มันต้องเป็นสัตว์อสูรชั้นยอดที่น่าสะพรึงกลัวอย่างแน่นอน จากนั้นเขาก็มองไปที่เย่เทียนและตกตะลึงอีกครั้ง

“ระดับปรมาจารย์!

ขอบเขตปัจจุบันของเยเทียนคือปรมาจารย์ ไม่ใช่นักรบผู้เชี่ยวชาญแล้ว

ไม่เพียงแค่ตาเฒ่าหลี่เท่านั้น แต่ผู้ฝึกยุทธ์คนอื่นๆก็ตกตะลึงเช่นกัน

เหตุผลที่พวกเขาเรียกเย่เทียนว่าปรมาจารย์ ก็เพราะเย่เทียนมีพลังต่อสู้ที่เหนือกว่าระดับปรมาจารย์ทั่วไป แม้เขาจะสามารถสังหารปรมาจารย์ธรรมดาได้ แต่พลังบ่มเพาะของเขาก็ยังคงเป็นนักรบผู้เชี่ยวชาญ

และตอนนี้เย่เทียนได้ก้าวเข้าสู่ขอบเขตปรมาจารย์แล้ว

เย่เทียนที่อยู่ในระดับนักรบผู้เชี่ยวชาญยังสามารถสังหารปรมาจารย์ได้ เมื่อกลายเป็นปรมาจารย์ ไม่ใช่ว่าเขาจะสามารถฆ่าปรมาจารย์ได้ด้วยการโบกมือหรอกหรือ?

นี่คือความย่าเกรง

ทุกคนยิ่งยําเกรงเย่เทียนมากขึ้น ไม่กล้าแสดงท่าที่ไม่สุภาพเลยแม้แต่น้อย

“ปรมาจารย์เย่ ท่านกลับมาได้อย่างไร?”

ตาเฒ่าหลีแสดงท่าทางนอบน้อม เขาไม่กล้าที่จะแผ่กลิ่นอายของปรมาจารย์เหมือนก่อนหน้านี้ ราวกับว่าเขาเป็นเพียงคนรับใช้ที่ต่ําต้อยที่กําลังพูดอยู่กับเจ้านาย

“ฐานหลินไห่กําลังจะประสบกับวิกฤติ ดังนั้นข้าจึงกลับมา!”

เย่เทียนไม่ได้ปิดบังอะไร เขาต้องบอกคนของฐานหลินไห่ เพราะคนเหล่านี้มีสิทธิ์ที่จะได้รับรู้

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังหวังว่าผู้เฒ่าหลี่และคนอื่นๆ จะร่วมมือกันช่วยเขาในการจัดการเรื่องต่างๆ

“วิกฤตฐานหลินไห่!!”

ตาเฒ่าหลี่กล่าวด้วยความตื่นตระหนก

เดิมทีเขาก็เดาว่าจะเป็นสถานการณ์แบบนี้ จึงมีการประชุมแต่เขาก็ยังไม่แน่ใจ ในใจก็ยังมีความหวังว่ามันจะไม่เป็นดั่งที่เขาคิด แต่ตอนนี้เย่เทียนที่กลับมาจากฐานทะเลมารได้บอกด้วยตัวเองว่าฐานหลินไห่กําลังตกอยู่ในอันตราย

“ปรมาจารย์เย่ โปรดช่วยฐานหลินไห่ด้วย!”

หลินว่านหลี่ขอร้อง

ผู้ฝึกยุทธ์และผู้เฒ่าหลี่คนอื่นๆ รีบขอร้องเย่เทียน

“ปรมาจารย์เย่ โปรดช่วยฐานหลินไห่ด้วย!”

“เฮ้อ!”

เย่เทียนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง และโบกมือพร้อมกล่าวว่า

“ครั้งนี้ที่ข้ากลับมาก็เพราะต้องการจัดการเรื่องนี้ แต่ข้าขอเตือนพวกเจ้าก่อนว่าหากข้าสู้ไม่ได้ ข้าจะไม่อยู่ที่ฐานหลินไห่ และจะหนีไปทันที”

“พวกเจ้าก็เช่นกัน…ต้องเตรียมพร้อมที่จะหลบหนีได้ทุกเมื่อ แต่จะหนีรอดหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับโชคของแต่ละคน!”

สีหน้าของตาเฒ่าหลี่เปลี่ยนไปและถามว่า

“ปรมาจารย์เย่ หรือว่าราชาอสูรที่ทําลายฐานเขียวเหล็กจะโจมตีฐานหลินไห่?”

“ไม่ใช่!” เย่เทียนส่ายหัว

“หากเป็นภัยพิบัติเช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นกับฐานเขียวเหล็ก ผู้ฝึกยุทธระดับราชาของฐานทะเล มารจะไม่ปล่อยฐานหลินไห่ให้เผชิญกับวิกฤตเช่นนี้ เพราะที่นี่คือประตูสู่ฐานทะเลมาร แต่ตอนนี้ ฐานทะเลมารไม่สามารถช่วยฐานหลินไม่ได้ เพราะแม้แต่ฐานทะเลมารก็อาจจะต้องล่มสลายเช่นกัน!”

อะไรนะ!!!

ข่าวนี้ทําให้ตาเฒ่าหลี่และคนอื่นๆตกตะลึง

ฐานทะเลมารเป็นฐานขนาดใหญ่ มีปรมาจารย์อยู่นับไม่ถ้วน และระดับราชาก็มีอยู่ไม่น้อย ฐานขนาดใหญ่เช่นนี้จะล่มสลายได้หรือ? แล้วหายนะที่พูดถึงคืออะไรกันแน่?

พวกเขานึกภาพไม่ออก ไม่แม้แต่จะสามารถจินตนาการถึง!