แอบรัก นิยาย บท 14

ภายใต้การโจมตีของคนแปลกหน้า ราวกับกำลังลอกความอายออกทีละชั้น บวกกับเพราะซูเฉินและหยางถิง ยิ่งทำให้หลิวอี้อี้ได้รับความสุขขึ้นเ็นเท่าตัว

"หยุด หยุดเดี๋ยวนี้...." หลิวอี้อี้พูดเบาๆออกไป

เสียงเบามาก ราวกับเสียงยุงบิน ทำให้ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ยิน นิ้วของเขาขยับอยู่ในร่างของหลิวอี้อี้ ส่วนอีกมือหนึ่งกำลังปลดกางเกงตัวเอง

รับรู้ได้ถึงการกระทำของผู้ชายคนนั้น หลิวอี้อี้เริ่มสับสน ไม่นานเขาก็ดึงนิ้วออกมา แล้วรับรู้ได้ถึงสิ่งอุ่นๆแทน!

"ไม่ได้ ทำต่อไปไม่ได้แล้ว! ทำไมถึงได้ถูกผู้ชายที่ไม่รู้จักทำ......บนรถเมล์หล่ะ"

หลิวอี้อี้คิดในใจ ทั้งสมองมีแต่ความกลัว ขาสองข้างก็ไม่มีแรง

ผู้ชายคนนั้นรับรู้ได้ถึงความสั่นของหลิวอี้อี้ เลือดก็ยิ่งสูบฉีด ส่วนล่างของเขาก็แนบชิดกับก้นของหลิวอี้อี้ ราวกับว่ากำลังจะดันเข้ามาจากข้างหลัง.....

อีกด้านหนึ่ง สิ่งนั้นของซูเฉินในมือนุ่มๆของหยางถิง ก็ถึงจุดสูงสุด

มือเท้าหมดแรง ทำให้สมองของซูเฉินว่างเปล่า หยางถิงกลับยิ้มออกมา แล้วค่อยๆดึงมือออกมา

ในมือเต็มไปด้วยน้ำของซูเฉิน เธอยิ้มแล้วพูดด้วยความอ่อนโยนว่า " หนุ่มน้อย น้ำของนายเยอะจัง!"

"หู้ว!" ซูเฉินที่ยังไม่ฟื้นตัวไม่ทันได้ตอบหยางถิง เขาถอนหายใจยาวๆ กำลังจะอ้าอากตอบออกไปนั้น ก็หันมาเห็นสายตาของหลิวอี้อี้

สายตาของหลิวอี้อี้ดูเลือนลาง แต่ก็จ้องมาที่ตัวเขา

ด้วยเพราะมุมในการมองเห็น ทำให้หลิวอี้อี้เห็นการกระทำทั้งหมดของซูเฉินและหยางถิงอย่างชัดเจน แต่ซูเฉินกลับมองไม่เห็นท่อนล่างของหลิวอี้อี้

เขาก็เข้าใจอย่างไร้เดียวสาว่าหลิวอี้อี้กำลังเสียใจ....

หยางถิงกลับไม่สนใจอะไร ฝ่ามือเธอเต็มไปด้วยร้ำของซูเฉิน เธอพิงตัวเองบนร่างของซูเฉินเพื่อความสมดุล แล้วเอามืออีกมือหนึ่งหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมา เช็ดอีกมือหนึ่งจนสะอาด!

"อ๊ะ!" หลังจากเห็นแววตาซูเฉินแล้ว หลิวอี้อี้ก็รู้สึกตัว เธอรีบหุบขาตัวเองจนแน่น

ผู้ชายคนนั้นรับรู้ถึงการขัดขืนของหลิวอี้อี้ เขารู้สึกหวาดกลัว รถเมล์ก็เหยียบเบรกจอดที่ข้างถนน

"ประกาศจากรถเมล์สายที่6 สถานีธุรกิจนานาชาติถึงแล้ว กรุณาใช้ประตูหน้าในการขึ้นรถ และลงจากรถด้วยประตูข้างหลัง สถานีต่อไปสนามจตุรัสเหรินหมิน!"

หลังจากนั้นคนก็เริ่มขยับมาด้านหลัง คนขับรถเปิดประตูรถทั้งหน้าและหลัง เมื่อเห็นคนทยอยขึ้นรถที่ประตูหน้า ก็ตะโกนว่า "ขยับไปข้างหลังหน่อยครับ ข้างหลังยังพอมีที่ว่าง"

ซูเฉินเห็นคนขยับไปข้างหลัง เขาก็จับมือหยางถิงเดินไปข้างหลัง

หลิวอี้อี้ยืนอยู่ใกล้ประตูรถ เธอรีบดึงกระโปรงลง แล้วก้มหน้าเดินลงรถไป ภายในใจรู้กระวนกระวาย เพราะกลัวว่าผู้ชายที่อยู่ข้างหลังจะตามมาด้วย

"พี่สะใภ้" หลังจากลงรถไป ซูเฉินก็เรียกหลิวอี้อี้คำหนึ่ง เขารู้สึกลุกลี้ลุกลน และหวังว่าเมื่อกี้หลิวอี้อี้จะไม่เห็นว่าเขาและหยางถิงทำอะไร

เวลานี้หลิวอี้อี้รู้สึกสับสนมาก บวกกับขาสองที่ไร้เรี่ยวแรง จะมีกะจิตกะใจที่ไหนไปคิดถึงเรื่องของซูเฉิน

เธอลูบใบหูเบาๆ ละถามออกไปว่า "ซูเฉิน ถิงถิง พวกเธออยากกินอะไร?"

"ได้....ได้หมด...ถามซูเฉินดู" หยางถิงรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ ถึงแม้เธอจะนิสัยกล้าหาญ แต่เมื่อกี้ที่ยั่วยวนอย่างน้อยก็เป็นน้องชายสามีของเพื่อนสนิท ก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวาย

"กิน กินปิ๊งย่างดีกว่า " ซูเฉินตอบออกมา

ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบกินเนื้อ โดยเฉพาะผู้ชายที่แข็งแรงบึกบึนอย่างซูเฉิน ไม่ชอบกินอาหารที่ไม่มีเนื้อ!

"โอเค" หลังจากที่ทั้งสามคนตกลงกันได้แล้ว ก็เดินไปยังชั้นที่ขายอาหารของห้าง

........

เพราะภายในใจมีอะไรบางอย่าง อารมณ์ทั้งสามคนก็เลยไม่ร่าเริง แต่เพื่อปกปิดความคิดของตัวเอง ก็เลยต้องทำเป็นมีความสุขสนุกสนาน

ถ้าอยู่ดีดีไม่มีอะไรจะพูด ก็จะคีบอาหารให้ซูเฉิน สาวสวยทั้งสองคนเดี๋ยวก็คีบเนื้อให้ซูเฉิน เดี๋ยวก็คีบปีกไก่ให้ซูเฉิน ไม่นานก็ทำให้ซูเฉินอิ่มแล้ว

แต่ซูเฉินเองก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เห็นว่าบรรยากาศไม่ได้ดูเขิลอายเท่าไหร่แล้ว แต่ถ้าตัวเองไม่กินเข้าไปล่ะก็ แล้วบรรยากาศกลับมาเย็นยะเยือกอีกรอบจะทำอย่างไร?

มื้อนี้ หลิวอี้อี้และหยางถิงกินไปน้อยนิด แต่ซูเฉินกลับรู้สึกราวกับว่าตัวเองกินเนื้อไปแล้วกิโลครึ่ง ขนาดเดินก็ต้องเดินเกาะกำแพงมา ให้ตายเถอะ!

"พี่สะใภ้ พวกเรากลับบ้านกันมั้ย?" หลังจากออกจากร้านปิ๊งย่าง ซูเฉินก็ถามขึ้นมา

หลิวอี้อี้ก็ไม่ได้อยากเดินช๊อปปิ้ง ก็เลยตอบว่า " ได้หมด....!"

"อ้อ งั้นพวกเธอก็กลับไปก่อนเลย ตอนบ่ายฉันจะไปเล่นโยคะ ไม่กลับพร้อมพวกเธอแล้ว" หยิงถิงรีบพูดออกมา

พูดจบ หยางถิงก็เดินจากไป ที่จริงลึกๆเธอก็รู้สึกเสียใจ ตอนแรกแค่อยากจะแอบๆถาม ดูว่าเพื่อนสนิทได้ทำให้เด็กน้อยหลงไหลหรือมั้ย แต่ไม่ทันระวังก็เอาตัวเองไปเกี่ยวด้วยซะแล้ว!"

"หวังว่าอี้อี้จะไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น" หยางถิงคิดในใจ จู่ๆก็รู้สึกวังเวง