แอบรัก นิยาย บท 43

"นี่......................."

ได้ยินดังนั้น ซูเจิ้งก็ชะงักไป ถึงแม้เขาพอจะเดาได้ว่าหลิวอี้อี้อาจจะถูกข่มขืน แต่เมื่อได้ยินหมอพูดแบบนั้นแล้ว ก็ยังตะลึงและตกใจ

ตอนแรกคิดถึงขั้นที่ร้ายแรงที่สุดก็คือการถูกข่มขืน แต่นี่มันร้ายแรงกว่าสิ่งตัวเองคิดไว้ซะอีก

"พี่สะใภ้ผมเมื่อไหร่จะฟื้นครับ?" ซูเฉินถามขึ้น

คุณหมอถอนหายใจเบาๆและพูดว่า " เธอแค่เป็นลมหมดสติไป แต่ร่างกายไม่ได้มีปัญหาอะไร หมอได้ให้ยานอนหลับเธอไป ให้เธอได้นอนพักผ่อนหนึ่งคืน แล้วเดี๋ยวเธอก็จะฟื้นเองครับ"

"งั้น..............."

ซูเจิ้งลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็หุบปากไป

ต่อมา หยางถิงเอาหลักฐานยื่นให้เจ้าหน้าที่ตำรวจ ตำรวจคนนั้นรู้ว่าหยางถิงและหวังตุ้ยเป็นเพื่อนกัน หลังจากที่เก็บหลักฐานเรียบร้อย ก็พูดว่า " ถ้าต้องการอะไร สามารถติดต่อมาได้ตลอดเวลานะครับ"

"ได้ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ" หยางถิงพูดจบ ก็ส่งเจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนนั้นที่ใต้ตึกโรงพยาบาล

หลังจากนั้น หยางถิงก็ช่วยเรื่องย้ายหลิวอี้อี้ไปห้องพักผู้ป่วย โดยมีซูเจิ้งคอยดูแล

ส่วนซูเฉินหลังจากที่นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก็ถูกหยางถิงพากลับ และบอกว่าพรุ่งนี้ค่อยมาดูหลิวอี้อี้ด้วยกัน

เมื่อถึงชั้นล่าง หยางถิงเห็นซูเฉินยังคงมีท่าทางนิ่งเงียบไร้เรี่ยวแรง ก็เลยยื่นมือไปเคาะหัวเขาหนึ่งทีพร้อมพูดว่า "ทำไม กลัวพี่ชายนายจะไม่สงสัยหรอ?"

"สงสัยอะไร?" ซูเฉินถาม

"ก็สงสัยว่านายชอบพี่สะใภ้ตัวเองน่ะสิ!" หยางถิงสบถ "เชอะ" เบาๆ และพูดต่อว่า "ความกระตือรือร้นของนาย เป็นใครก็มองออก คืนนี้นายกลับบ้านกับฉันก่อนเถอะ ไม่ต้องอยู่ที่โรงพยาบาลหรอก"

ซูเฉินยิ้มแห้งๆ ไม่รู้ว่าในใจควรจะรู้สึกนึกคิดอะไรดี

เขาชอบหลิวอี้อี้จริงๆ โดยเฉพาะหลังจากที่รู้ว่าหลิวอี้อี้ตัดสินใจจะหย่ากับซูเจิ้งแล้ว ในใจก็แอบคิดถึงเรื่องที่จะได้อยู่กับหลิวอี้อี้

อีกอย่าง ซูเจิ้งเป็นลูกของหมอจาง ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับตน ถ้าตัวเขาจะคบกับหลิอี้อี้ก็ไม่ได้ถือว่าผิดอะไร?

ถึงแม้ว่าซูเฉินจะรู้ดีว่าความหวังที่เขาจะได้อยู่กับหลิอี้อี้นั้นริบหรี่มาก แต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่กลับมาจากบ้าน ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากจะอยู่กับหลิวอี้อี้มากขึ้น

คำว่าอยู่ด้วยกัน ไม่ได้หมายความเพียงแต่ว่าได้ครอบครองร่างกายกัน!

"ผม.......ผมแสดงออกชัดเจนมากเลยหรอ?" ซูเฉินขมวดคิ้วถาม

หยางถิงพยักหน้า พูดว่า "ถ้าไม่ใช่เพราะช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่ยุ่งๆ ฉันคิดว่าพี่ชายนายก็คงรีบมาเรียกตัวนายไปคุยแล้ว"

"หรอ!" ซูเฉินยิ้มแห้งๆ ไม่แสดงอาการปิดบังอะไร

ทั้งสองคนขึ้นรถ หยางถิงหันมามองท่าทางหมดอะไรตายอยากของซูเฉิน เธอแอบรู้สึกอิจฉาหลิวอี้อี้ ถึงแม้ว่าแรกเริ่มเดิมทีเธอแค่อยากจะแกล้งซูเฉินสนุกๆ แต่เมื่อได้รู้จักกันมานาน ก็พบว่าเด็กหนุ่มคนนี้มีเสน่ห์มาก

ผู้หญิงส้วนใหญ่จะชอบผู้ชายสองแบบ แบบแรกคือผู้ชายที่โตเป็นผู้ใหญ่ เป็นคนดีจิตใจดี สามารถดูแลปกป้องเราได้ และอีกแบบก็แบบที่ซูเฉินเป็นอยู่ เวลาอยู่ด้วยกันกับเขา เหมือนกับว่ากำลังมีความรัก อยากจะออดอ้อนเขา อยากจะแกล้งเขา

รถขับไปไม่ได้เร็วมาก หยางถิงพูดกับซูเฉินไปเรื่อยๆ

"ที่พี่สะใภ้นายอยากจะหย่า นายมีส่วนเกี่ยวข้องมั้ย?" จู่ๆหยางถิงก็ถามขึ้น

หลังจากอาบน้ำจนสบายตัวแล้ว เข้าก็ตะโกนถามว่า "พี่ถิงถิง ผมนอนห้องไหน?"

"ทำไม ไม่นอนกับพี่หรอ?" หยางถิงแง้มประตูห้องน้ำ แล้วโผล่หน้าน่ารักๆออกมาถาม

"นอนด้วยกัน....พี่ไม่โกรธผมหรอ?" ซูเฉินถามด้วยความงง

"โกรธเรื่องอะไร?" หยางถิงถาม แล้วเอาผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวไว้ และพูดว่า "ฉันรู้ตั้งนานแล้วว่านายชอบหลิวอี้อี้ แค่นายเพิ่งยอมรับด้วยตัวเองเท่านั้นเอง"

"หา?" ซูเฉินขมวดคิ้ว และถามว่า " พี่ดูออกได้ยังไง?"

"ก็ใช้ความฉลาด ความอัจฉริยะของพี่ไง และสัมผัสที่หกของผู้หญิง ดูออกได้ง่ายๆ! " พูดแล้วหยางถิงก็เปิดประตูกระจกของห้องน้ำออกหมด แล้วโน้ตัวก้มหัวเช็ดผมที่เปียกของเธอ

ค่อยๆเช็ดไปเรื่อยๆ ราวกับฉากในละคร ทำให้ซูเฉินรู้สึกหลงใหล

"ถ้าอย่างนั้น ต่อไปผมยังสามารถอยู่กับพี่ได้มั้ย พี่ถิงถิง?" ซูเฉินกลืนน้ำลาย และถามออกมา

"ดูสถานการณ์ก่อน เกิดหลิวอี้อี้ไม่เอานายขึ้นมา งั้นพี่ก็เก็บนายไว้เอง ไว้เป็นคนรัก" ระหว่างที่หยางถิงพูด เธอก็เดินมากอดซูเฉิน กัดที่ใบหูของเขาและพูดเสียงเบาไว่า " ไม่ต้องตื่นเต้น พี่ชอบความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัดไม่ต้องแต่งงาน....อีกอย่าง นายและอี้อี้จะเป็นยังไงยังไม่รู้เลย"

พูดจบ มือเล็กๆของหยางถิงก็ไปจับที่ระหว่างขาของซูเฉิน

น้องชายของซูเฉินอยู่ในกำมือเล็กๆนุ่มๆ เขามองหน้าหยางถิง มุมปากก็เผยอขึ้น

อึดอัดมาตั้งนาน ซูเฉินก็อยากจะปลดปล่อยแล้ว หยางถิงรู้ความรู้สึกของเขา ปากแดงๆก็ขยับและพูดว่า " หนุ่มน้อย คืนนี้ถึงเวลาแล้วที่จะพิสูจน์ดูว่านายไหวไม่ไหว............."