แอบรัก นิยาย บท 46

เหนื่อยมาทั้งคืน ตื่นเช้ามาซูเฉินรู้สึกว่าขาทั้งสองข้างอ่อนแรงมาก

เมื่อวานอยู่ร้านอินเตอร์เน็ททั้งวัน และเพราะยุ่งเรื่องของหลิวอี้อี้ ทำให้ไม่ได้กินข้าวเย็น พอกลับมาจากโรงพยาบาล ทั้งคืนก็จัดให้หยางถิงอีกสามรอบ

"กรอก กรอก กรอก" ซูเฉินลูบหน้าท้องและพูดว่า " พี่ถิงถิง เราออกไปกินข้าวกันเถอะ"

หยางถิงนอนอยู่บนเตียง ผ้าห่มปกคลุมร่สงกายที่อ่อนช้อย หัวไหล่ที่ขาวนวลโผล่อยู่ข้างนอก เธอขยี้ตาเบาๆ และพูดด้วยน้ำเสียงน่ารักๆว่า " ขอพี่นอนต่อีกสิบนาทีนะ!"

"นอน?" ซูเฉินคิดถึง่าทางมีเสน่ห์ของหยางถิงเมื่อคืนนี้ ก็มุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม แล้วใช้ปากกัดใบหูของเธอ และพูดเบาๆว่า "ตื่นได้แล้ว พี่คนดี"

ลมร้อนผ่าวเบาๆจากปากของซูเฉินสัมผัสเข้าที่ใบหูของหยางถิง ทำให้เธอรู้สึกขนลุกซู่

"ยอมนายแล้วก็ได้" ครู่หนึ่ง หยางถิงก็ขยี้ตาและค่อยๆลุกขุึ้นมา และพูดว่า " ไปเอาน้ำมาให้พี่แก้วนึงสิ"

"โอเคครับ" ซูเฉินลุกขึ้นสวมกางเกงขาสั้น และเดินไปรินน้ำที่ห้องนั่งเล่น

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไปกินอาหารเช้า และไปโรงพยาบาลด้วยกัน

เมื่อถึงที่ห้องพักฟื้นผู้ป่วย หลิวอี้อี้ก็รู้สึกตัวแล้ว แต่ลักษณะท่าทางดูไร้เรี่ยวแรง ตาแดงก่ำ ดูแล้วน่าจะเพิ่งร้องไห้

เมื่อมองไปที่ซูเจิ้ง ก็มีท่าทางที่เงียบขรึม ไม่รู้ว่าเพราะเพิ่งทะเลาะกับหลิวอี้อี้ หรือเสียใจเรื่องของหลิวอี้อี้ สรุปคือบรรยากาศดูแข็งกระด้างไปหมด

"พี่สะใภ้" ซูเฉินขมวดคิ้ว แล้วเดินเข้าไป

หลิวอี้อี้หันมามองซูเฉินแต่ไม่พูดอะไร ขณะเดียวกันหยางถิงก็เดินมาแล้วยื่นอาหารเช้าให้ซูเจิ้ง และไปเลื่อนโต๊ะอาหารผู้ป่วยมาที่เตียง แล้วเอาอาหารเช้าวางบนโต๊ะ พร้อมพูดอย่างนุ่มนวลว่า " อี้อี้ กินอะไรซักหน่อยนะ"

หลิวอี้อี้มองหยางถิง รู้สึกอึดอัดพูดอะไรไม่ออก

หยางถิงรู้ว่าหลิวอี้อี้มีสิ่งที่อยากจะพูด ก็เลยบอกกับซูเฉินว่า " นายไปส่งพี่ชายนายกลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่า เดี๋ยวฉันดูแลต่อเอง"

"อ้อ" ซูฉันเองก็ไม่ได้โง่ รู้ว่าหยางถิงหมายความว่าอย่างไร

ไม่ต้องรอให้ซูเฉินพูดอะไร ซูเจิ้งก็ลุกขึ้นมาเอง และหันหน้าเดินออกไปนอกห้อง เมื่อซูเฉินเห็นสถานการณ์ดูแปลกๆ เขาก็ขมวดคิ้ว และรีบตามออกไป

"พี่" ซูเฉินรีบวิ่งตามออกไป เมื่อตามทันก็ถามว่า " พี่ เกิดอะไรขึ้น?"

ซูเจิ้งหยุดเดิน หันมามองซูเฉินและพูดว่า " ี่สะใภ้นายต้งการจะหย่ากับฉัน!"

"....................." ซูเฉินขมวดคิ้ว รู้สึกทนไม่ไหว แต่เรื่งแบบนี้ก็ไม่สะดวกที่จะบอกกับเขา

เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่แค่เกี่ยวข้องกับชีวิตการแต่งงานของเขาและหลิวอี้อี้เพียงอย่างเดียว แต่ยังมีเรื่องของเฉินซู่ชิวและหมอจางด้วย......แต่ถ้าไม่พูดออกไป ซูเฉินก็จะรู้สึกไม่ดี ที่ต้องเห็นซูเจิ้งเสียใจ และมีท่าทางอ่อนแรงแบบนี้

เห็นว่าเป็นพี่ถังที่อยู่ด้วยกันมาหลายสิบปี บวกกับเขาก็ดีกับตัวเองมาก

"พี่ เรื่องนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ถ้าพี่อยากรู้เรื่องล่ะก็ พี่ต้องไปถามป้ารอง " ซูเฉินพูด และถอนหายใจยาวๆ และพูดต่อว่า " ยังมีอีก ชีวิตแต่งงานนี้เป็นของพี่....ถ้าพี่รักษามันไว้ได้ มันก็เป็นของพี่ ใครก็มาแทรกแซงไม่ได้"

เมื่อซูเจิ้งได้ฟังดังนั้น ก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม และพูดออกมาว่า "จริงด้วย ชีวิตการแต่งงานนี้เป็นของตัวเอง เป็นของตัวเอง"

ระหว่างที่เขากำลังพูดอยู่กับตัวเองอยู่นั้น ซูเจิ้งก็เอามือไปตบไหล่ของซูเฉิน และพูดเบาๆว่า " นายไม่ต้องไปส่งฉันแล้ว ขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนพี่สะใภ้เถอะ......"

เมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว ซูเฉินก็เลยออกจากโรงพยาบล เรียกแท็กซี่นั่งกลับมหาวิทยาลัย

รอจนซูเฉินกลับไป หยางถิงหันไปมองหลิวอี้อี้ และพูดว่า " ทำไมเธอต้องไล่เขากลับไปด้วย?"

"เจิ้งซูจะกลับมาแล้ว ถ้าเขายังอยู่ ซูเจิ้งก็จะถามหาเหตุผลไม่หยุด" หลิวอี้อี้พูดด้วยเสียงต่ำ

"เธอต้องการหย่ากับซูเจิ้ง แต่ไม่บอกเหตุผลกับเขา?" หยางถิงขมวดคิ้วไม่หยุด และพูดต่อว่า " ถ้าเป็นอย่างนี้ ซูเจิ้งไม่น่าจะยินยอมใช่มั้ย?"

ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกัน ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาจากนอกห้อง "ก๊อก ก๊อก" และซูเจิ้งก็เดินเข้ามาช้าๆ ในมือถือเอกสารฉบับหนึ่ง

"เอกสารการหย่าผมเซ็นเรียบร้อยแล้ว...."ซูเจิ้งเดินเข้ามาช้าๆ และพูดว่า " ส่วงก็นทรัพย์สินก็มีคนรับรองให้แล้ว เธอลองดูสิ"

พูดจบ ซูเจิ้งก็ยื่นเอกสารการหย่ามาให้ ภายใต้สายตาที่ไม่น่าเชื่อของหลิวอี้อี้และหยางถิง

ถึงแม้ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆซูเจิ้งถึงยอมหย่า แต่ก็บรรลุเป้าหมายที่ตัวเองตั้งไว้แล้ว ส่วนเรื่องการแบ่งทรัพย์สิน หลิวอี้อี้ไม่ได้อ่านรายละเอียดเลยก็เซ็นชื่อลงไปแล้ว

"ไม่ลังเลเลยหรอ?" ซูเจิ้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆและพูดออกมา

"เป็นเรื่องที่ตัดสินใจไว้นานแล้ว ทำไมต้องลังเลด้วย?" เมื่อหลิวอี้อี้เซ็นชื่อเสร็จแล้ว ก็ค่อยๆวางปากกาในมือลง และพูดว่า " ขอบคุณคุณมากๆ"

".................ไม่มีอะไรต้องขอบคุณ" ซูเจิ้งยิ้มแห้งๆ พูดว่า " ผมติดหนี้คุณ เรื่องทั้งหมด.....ผมรู้หมดแล้ว!"