แอบรัก นิยาย บท 47

หลิวอี้อี้ตกใจ พูดว่า "คุณ.............."

ซูเจิ้งพยักหน้าด้วยความเศร้า และพูดว่า " วันนี้ ผมกลับไปที่หมู่บ้าน ที่หมู่บ้านเกิดเรื่องแล้ว"

หลิวอี้อี้ขมวดคิ้ว ราวกับว่ามีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องร้ายๆขึ้น

"ซูต้าจ้วงขู่เอาเงินห้าหมื่นหยวนจากหมอจาง เมื่อได้มาแล้วยังขอเพิ่มอีกสามหมื่น สรุปว่าเขาเรียกเงินเพิ่ม....." ซูเจิ้งพูดแล้วสูดลมหายใจเข้าๆลึกๆครั้งนึง และพูดต่อว่า " สุดท้าย เขาโดนหมอจางฆ่า"

"หา?" นิ้วมือหลิวอี้อี้จับข้อมือของหยางถิงแน่น พูดด้วยความตื่นเต้นว่า " งั้นหมอจางหล่ะ?"

ถึงแม้ว่าเธอจะเกลียดหมอจางมาก แต่เขาก็เป็นพ่อแท้ๆของซูเจิ้ง เรื่องเกิดขึ้นแบบนี้ ก็อดสงสารซูเจิ้งไม่ได้

"ทำเรื่องเลวๆไว้หนีไปไหนไม่รอดหรอก เห่อ เห่อ เขาจะหนีไปไหนได้?" ซูเจิ้งหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และพูดว่า "อี้อี้ ผมต้องขอโทษคุณ เฉินซู่ชิวและหมอจางก็ต้องขอโทษคุณ คุณหย่ากับผมถูกต้องแล้ว"

พูดจบ ซูเจิ้งก็หันหลัง และเดินออกไป

ริมฝีปากแดงๆของหลิวอี้อี้เผยอ อยากจะวิ่งไปปลอบซูเจิ้ง ถึงแม้ตอนนี้จะเซ็นใบหย่าไปแล้ว แต่ความผูกพันธ์ที่ได้ใช้ชีวิตแต่งงานด้วยกันหลายปีมานี้ก็ยังไม่ได้จางหายไปไหน

"ซู.........." หลิวอี้อี้ลุกขึ้น แต่เนื่องจากเพราะลุกขึ้นฉับพลัน ทำไมรู้สึกมึนหัว แล้วเซลงไป

เมื่อหยางถิงเห็นแล้ว ก็รีบยื่นมือไปกอดหลิวอี้อี้ไว้ ป้องกันไม่ให้เธอล้มลง

"อี้อี้ ตกลงเกิดเรื่องอะไรกันแน่?" หยางถิงยิ่งสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ของคนสามสี่คนนี้ ตอนที่ซูเฉินเล่าก็ไม่ค่อยชัดเจน ยิ่งทำให้งงเข้าไปใหญ่

จนถึงตอนนี้ หลิวอี้อี้เก็บเรื่องราวมากมายภายในใจมานานมาก เธอก็เลยระบายทุกอย่างออกมาให้หยางถิงฟัง

หลังจากที่หยางถิงได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว เธอก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น แต่เธอก็ต้องตกใจอ้าปากค้าง และพูดด้วยความตกใจว่า " นึกไม่ถึงเลย........นี่มันละครโศกนาฏกรรม?"

หลิวอี้อี้พยักหน้า

"ยังดีที่หมอจางโดนจับแล้ว ไม่อย่างนั้นซูเฉินก็อาจจะต้องตกอยู่ในอันตราย " จู่ๆหยางถิงก็พูดขึ้นมา

...................................................ง

เวลานี้ ซูเฉินก็มาถึงมหาวิทยาลัย เมื่อลงรถแล้ว เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาจ้าวซี บอกว่าเขาถึงมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว

ผ่านไปไม่กี่วินาที จ้าวซีก็ตอบข้อความกลับมา พูดว่า " ทำไมนายไม่บอกให้เร็วกว่านี้ ฉันเก็บของก่อน เดี๋ยวจะเรียกรถกลับไปมหาวิทยาลัย"

เห็นข้อความของจ้าวซีเต็มไปด้วยความรัก ซูเฉินก็อดไม่ไหวยิ้มออกมาเบาๆ ระหว่างที่เดินกลับหอพัก จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงคนวิ่งมาทางเขา

เสียงฝีเท้าเร็วมาก "ตึก ตึก ตึก"

ซูเฉินรู้สึกแปลกใจก็เลยหันหน้าไปมอง เขาเห็นหมอจางถือมีดแหลมวิ่งมา ต้องการจะแทงที่ท้องของเขา

"หมอจาง!" เมื่อซูเฉินเห็นเหตการณ์ดังนั้น เขาก็ตกตะลึง และค่อยๆถอย

"ซูเฉิน ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าแก!" หมอจางพูด แล้วใช้มีดปลายแหลมแทงเข้ามาแรงๆ

ซูเฉินไม่รู้ว่าหมอจางเกิดบ้าอะไรขึ้นมา มองไปที่มีดด้วยความกลัว เขากลืนน้ำลาย และจ้องไปที่มีดว่าหมอจางจะแทงมาทางไหน แล้วเขาก็หลบไปข้างๆ สามารถหลบปลายมีดในครั้งแรกได้

แต่เขารีบร้อนไปหน่อย แค่เพียงใช้โอกาสตอนที่ซูเฉินไม่รู้ตัว ค่อยๆเดินเข้ามาแล้วแทงเข้าไปที่ซูเฉิน แค่นี้ก็เรียบร้อยไปแล้ว!

แต่เนื่องจากหมอจางรู้ว่าตัวเองหนีไปไหนไม่รอด กลัวว่าตำรวจจะตามมาทัน เมื่อเห็นซูเฉิน ก็เลยรีบร้อนวิ่งมาเพื่อจะแทงเขา

เมื่อเห็นว่าหมอจางคลั่งขนาดนั้น ซูเฉินเองก็ไม่กล้าที่จะสู้ด้วย หลังจากที่หลบมีดไปสองครั้ง มีครั้งหนึ่งหลบไม่ทัน มีดก็เลยบาดเข้าที่แขน

"ฟึบ!" บาดแผลลึกมาก เลือดก็ไหลออกมา

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่ซูเจิ้งออกจากห้องพักผู้ป่วยไม่นานมาก เฉินซู่ชิวก็โทรเข้ามา เมื่อเขาเห็นชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอ เขาก็กดตัดสายโดยไม่ลังเล หลังจากที่เธอโทรเข้ามาสองสามครั้งติดกันแล้ว ซูเจิ้งก็เลยกดรับสาย และพูดว่า " จะเอาอะไรอีก ทำลายชีวิตผมยังไม่พออีกหรอ?"

"อาเจิ้ง จางเถี่ยจู้ไปหาซูเฉินแล้ว ลูกรีบติดต่อหาซูเฉินเลยนะ รีบๆนะ" เฉินซู่ชิวพูดด้วยความรีบร้อน

"พูดว่าอะไรนะ?" ซูเฉินไม่ทันได้ตั้งตัว เพราะเข้าไม่รู้ว่าจางเถี่ยจู้คือใคร?

"จางเถี่ยจู้ ก็คือหมอจาง เขาไปหาซูเฉินที่มหาวิทยาลัยแล้ว" เฉินซู่ชิวพูดซ้ำอีกครั้ง

ซูเจิ้งตะลึง คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับซูต้าจ้วง ก็รีบวางสาย และโทรหาซูเฉินทันที

เสียงรอสายดัง "ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด" แต่ไม่มีคนรับสาย ! ในขณะเดียวกันเขาก็วิ่งกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย ลแะรีบถามว่า " ซูเฉินออกไปจากที่นี่นานแล้วยัง?"

"ประมาณครึ่งชั่วโมงได้แล้ว ทำไม?" หยางถิงถามขึ้น

"ห่าย! " ซูเจิ้งตบหัวของตัวเอง พูดว่า " เกิดเรื่องแล้ว เธอ.....เธอรีบโทรหาซูเฉิน ถ้าโทรติด บอกเขาว่าอย่าเพิ่งกลับมหาวิทยาลัย มีคนต้องการจะทำร้ายเขา!"