แอบรัก นิยาย บท 48

"อะไรนะ?" หยางถิงตกใจ ไม่ทันได้ถามว่าใครเป็นคนทำร้ายซูเฉิน รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาซูเฉินทันที

น่าเสียดายที่โทรศัพท์มีเสียงรอสาย"ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด" แต่ไม่มีคนรับ

ในขณะเดียวกัน โทรศัพท์ของซูเฉินที่อยู่ในหระเป๋ากางเกงก็สั่นไม่หยุด เขาเองก็ไม่รู้ว่าใครโทรมา และไม่มีเวลาจะมาคิด

ในระหว่างที่ซูเฉินไม่รู้ว่าตเองทำอย่างไรดี ก็มีผู้ชายสองคนสวมชุด รปภ. วิ่งมาจากด้านข้าง ในมือของพวกเขามีกระบอก ในขณะที่วิ่งมาก็ตะโกนว่า " วางอาวุธลงเดี๋ยวนี้!"

แขนเสื้อของซูเฉินเต็มไปด้วยสีแดงของเลือด เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามาช่วย เขาก็กัดฟันวิ่งถอยออกไป

หมอจางอายุก็ไม่น้อยแล้ว วิ่งวุ่นมาทั้งวัน บวกกับต้องคอยหลบการจับกุมของตำรวจ เมื่อกี้ที่เขาพยายามแทงซูเฉินถึงแม้จะเพียงแค่สองสามครั้ง แต่กลับทำให้เขารู้สึกเหนื่อยมาก

"อย่า อย่าหนีนะ!" หมอจางกัดฟันพูด กำมีดในมือแน่นแล้ววิ่งตามมา

รปภ. สองคนนั้นเห็นเหตุการณ์แล้ว ก็กัดฟันพุ่งเข้าใส่ เนื่องจากมหาวิทยาลัยของซูเฉินเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำของเมืองนี้ รปภ. ที่นี่ก็เลยไม่เหมือน รปภ. ที่มหาวิทยาลัยอื่นที่ส่วนใหญ่ะเป็นคนมีอายุ

รปภ. พวกนี้ มีส่วนหนึ่งเป็นทหารที่ปลดประจำการ ถึงแม้จะเป็นคนทั่วไป แต่ก็มีรูปร่างแข็งแรงบึกบึน อีกทั้งตอนที่มาทำงานพวกเขาเองก็ต้องผ่านการฝึกอบรมมาก่อน

เมื่อเห็นว่าซูเฉินหนี รปภ. สองคนนั้นก็ใช้กระบองขัดขวางหมอจาง

"เดี่ยวตำรวจก็มาแล้ว รีบวางอาวุธลงซะ อาจจะไม่ต้องติดคุก หวังว่าคุณจะรีบกลับตัว!" รปภ. คนหนึ่งพูดขึ้น

พวกเขาไม่รู้ว่าอาวุธในมือของหมอจางปลิดชีพมาแล้วหนึ่งคน บวกกับหลบหนีการจับกุม อนาคตในตอนนี้มีแต่หายนะ

"พวกนายออกไปนะ ฉันไม่อยากฆ่าคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่" หมอจางพยายามหายใจเข้าออกอยู่หลายครั้ง มือสองข้างขยับไม่หยุด รู้สึกมีแรงขึ้นมาอีกนิด

ซูเฉินหลบอยู่หลัง รปภ. ทั้งสองคน เห็นสายตาของหมอจางแล้ว รู้ทันทีว่าเขาไม่มีทางปล่อยตนไปง่ายๆ ซูเฉินค่อยเอามือล้วงไปในกระเป๋ากางเกง แล้วกำโทรศัพท์จนแน่น

ตอนนี้ในร่างกายไม่มีอาวุธอะไร มีแค่โทรศัพท์ที่สามารถขว้างออกไปเพื่อป้องกันตัวไว้ก่อน

"โอ้ย!" ระหว่างที่ซูเฉินคิดอยู่นั้น ก็เริ่มรู้สึกเจ็บแผลที่แขนซ้าย

แผลที่โดนมีดบาดค่อนข้างลึก หลังจากที่ซูเฉิดศูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปสองสามครั้ง ก็ใช้เวลาช่วงนี้แอบดูว่าใครโทรมา เห็นว่าเป็นหยางถิงโทรมา

เขาไม่รู้ว่าหยางถิงโทรหาเขาทำไม แต่ในเหตุการณ์อันตรายแบบนี้ เขากดตัดสายโดยไม่คิดอะไร ส่วนหมอจาง หลังจากที่สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้ว ก็เตรียมตัวที่จะโจมตีเข้ามา

"ฉันแค่อยากจัดการไอ้เด็กนั่น แต่พวกนายสองคนก็แค่มาทำงานที่มหาวิทยาลัยนี้ เงินเดือนแค่ไม่กี่พัน เกิดอะไรขึ้นมาต่อชีวิตมันคุมหรอ?" หมอจางพูด

เขารู้ว่าตัวเขาไม่เหมาะที่จะเป็นคู่ต่อสู้กับ รปภ.สองคนนี้ บวกกับตอนนี้มีนักเรียนมามุงดูเหตุการณ์ หมอจางรู้ดีว่าต้องมีคนแจ้งความแล้วแน่ๆ เพราะฉะนั้นตัวเขาเองมีเวลาเหลือไม่มากแล้ว

ต้องทำให้ได้!

มีดที่อยู่ในมือหมอจางโบกไปมา เขามอง รปภ. สองคนนั้นด้วยสาตาที่ดุร้าย

เมื่อ รปภ.ทั้งสองเห็นแล้ว ก็รู้ทันทีว่าเขาตั้งใจที่จะสู้เต็มที่ รปภ.ทั้งสองมองตากัน รู้กันว่าจะไม่ยอมปล่อยแน่ๆ

"แม่งเอ้ย ฆ่ามัน!" จู่ๆหมอจางก็ตะโกนขึ้นมา แล้วพุ่งเข้าใส่ซูเฉิน

รปภ.ทั้งสองคนรู้ดีว่าถ้าพวกเขาเข้ามาบัง ต้องโดนมีดแทงจนได้รับบาดเจ็บแน่นอน แต่ทั้งสองคนก็เข้ามาช่วยแล้ว แน่นอนว่าพวกเขาไม่ใช่คนที่อ่อนแอ

เมื่อเห็นว่ารปภ.ทั้งสองคนถอยหลัง หมอจางก็เข้าใจว่าพวกเขากลัว สายตาเขาก็มีแววตาความหวังขึ้นมา