แอบรัก นิยาย บท 57

เห็นท่าทางที่จ้าวซีปฏิเสธกับท่าทีที่เขินอาย ซูเฉินรู้ว่า ถ้าเขาพยายามอีกนิด จ้าวซีไม่มีทางหนีรอดไปได้

เขากอดจ้าวซีเบาๆ และยกเธอนั่งบนขาของตัวเอง หลังจากนั้นก็ค่อยๆขยับมือลงไป ขยับเบาๆจนถึงจุดบอบบางที่สุดของจ้าวซี

แต่เนื่องจากทำแบบนี้เป็นครั้งแรก ซูเฉินก็เลยให้จ้าวซีได้มีพื้นที่กันชน เขาไม่ได้ยื่นมือเข้าไปใต้กางเกงในของจ้าวซี แต่เขากดผ่านผ้าฝ้ายบางๆด้านนอกกางเกงใน

แต่การทำแบบนี้ก็ถือว่าน่าตื่นเต้นมากแล้วสำหรับจ้าวซี ร่างของเธอสั่นเล็กน้อย หลังจากนั้นเธอก็กอดร่างกายของซูเฉินไว้

ซูเฉินรู้สึกดีใจ เขาก็เลยกัดใบหูของจ้าวซี และพูดบางอย่างที่เป็นคำที่เจ้าชู้ใส่ในหูของเธอ

จ้าวซีที่เดิมทีเป็นคนไร้เดียงสา บวกกับสภาพแวดล้อม ในใจเธอรู้สึกกลัว ตื่นเต้น ฮึกเหิม ความรู้สึกแบบนี้ เลยทำให้ในขณะที่เธอถูกซูเฉินโจมตีอยู่นั้น เพียงไม่กี่ครั้งเธอก็ถึงจุดสูงสุด

"อ้อ อู้ว!" ร่างกายของจ้าวซีสั่นกระตุกเล็กน้อย เธออ้าปากแดงๆของเธอ ราวกับว่ากำลังหาอะไรอยู่

ซูเฉินรีบก้มหน้าจูบเธอ ผ่านไปไม่กี่วินาที จ้าวซีก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเคลิบเคลิ้ม

"รรยา สบายมั้ย?" ซูเฉินยิ้มเจ้าเล่ห์และถามขึ้น

จ้าวซีที่เดิมทีก็อายมากอยู่แล้ว เธอรู้สึกว่าเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมมาก ใช้นิ้วสองนิ้วเหมือนกัน แต่ทำไมถึงได้รู้สึกสบายและฟินกว่าตอนที่เธอแอบทำคนเดียวตอนกลางคืนหล่ะ?

"นายมันร้ายมาก" จ้าวซีหดตัวภายใต้ความสงสัยของซูเฉิน รู้สึกเหมือนตัวเองจะละลายไปทั้งตัว

ซูเฉินกลับพูดต่ออีกว่า " เธอรู้สึกสบายแล้ว แต่ฉันยังไม่รู้สึกถึงความสบายเลยนะ"

จ้าวซีชะงัก และหันไปมองที่ระหว่างขาของซูเฉิน เห็นว่าเป้ากางเกงของเขาสูงขึ้น ทำให้หน้าแดงๆของจ้าวซียิ่งแดงมากขึ้น

"ต้องให้โบนัสฉันซักหน่อยมั้ย?" จ้าวซูเหิงถาม

ตอนนี้จ้าวซีรับรู้ได้ถึงความเป็นของกันและกันบนตัวของซูเฉิน ตัวเองเองสบายแล้ว แน่นอนว่าเธอเองก็ไม่อยากให้ซูเฉินรู้สึกไม่ดี หลังจากที่เธอลังเลครู่หนึ่ง เธอก็พูดว่า "เพียงแค่สถานที่ตรงนี้....ไม่ดี"

"งั้นพวกเราไปโงแรมกันดีมั้ย?" เมื่อซูเฉินเห็นจ้าวซีตกลงจะทำให้ เขาก็รีบพูด

หลังจากที่จ้าวซีได้ยินแล้ว เธอก็ขมวดคิ้วและพูดว่า " นาย...นายเห็นฉันเป็นอะไร ฉันไม่ไปโรงแรมกับนายหรอก"

ซูเฉินได้ยินจ้าวซีพูดแบบนี้ เขาก็เงียบ เดิมทีคิดว่าเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว จ้าวซีไม่น่าจะคัดค้านแล้ว สรุปเสียเปล่า!

ในขณะที่กำลังคิด รอยยิ้มบนใบหน้าซูเฉินก็แข็งกระด้าง

"ซู.....สามี ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น " จ้าวซีเห็นว่าซูเฉินไม่พอใจ เธอก็รีบพูดว่า " ฉันไม่ได้ไม่อยากเอาตัวเองให้นาย เพียงแค่รู้สึกว่า....เร็วไป"

ซูเฉินได้ยินจ้าวซีพูดแบบนั้น เขาก็หัวเราะเห่อเห่อ และพูดว่า " สามีของเธอไม่เร็วหรอก นานอยู่นะ"

"ไอคนเลว" จ้าวซีหนิกไปที่ต้นขาของซูเฉิน ซูเฉินเจ็บจนต้องกัดฟัน หลังจากนั้นเขาก็พูดว่า " พวกเราไปหาที่เงียบๆ ฉันจะทำให้เธอรู้สึกสบาย ดีมั้ย?"

"ที่เงียบๆ?" หลังจากที่ซูเฉินได้ยินแล้ว ก็พูดขึ้นว่า " ห้องส่วนตัวในร้านอินเตอร์เน็ท?"

จ้าวซีดื้อรั้นไม่เท่าซูเฉิน เธอก็เลยต้องใช้มือสำเร็จความใคร่ให้ซูเฉินที่นอกห้องเรียน สรุปว่าตอนที่ซูเฉินกำลังมีอารมณ์อยู่นั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงหวังฟานเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว ทั้งสองคนกำลังสวมเสื้อผ้าเพื่อจะออกจากห้อง

จ้าวซีตกใจมากจนรีบดึงมืออกมาจากกางเกงของซูเฉิน ซูเฉินยังไม่ทันเสร็จรู้สึกอารมณ์ค้าง รู้สึกโกรธในใจ!

แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้เพียงแค่เดินออกจากทางเดินไปกับจ้าวซีด้วยความกลัดกลุ้ม และทั้งสองก็นัดกันตอนค่ำเพื่อจะช่วยซูเฉินอีกรอบ....

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หลิวอี้อี้กลับมาทำงานที่บริษัทแล้ว และเธอก็โดนผู้อำนวยการหลี่เข้ามาพัวพัน

เนื่องจากช่วงเวลาที่อยู่โรงพยาบาล เธอต้องลางานและคนเซ็นอนุมัติก็คือผู้อำนวยการหลี่ และทุกคนในแผนกต้องมีภาระงานที่ต้องทำให้เสร็จ ดังนั้นผู้อำนวยการหลี่จึงฉวยโอกาสในตอนนี้ ยื้อให้หลิวอี้อี้อยู่ตอนเย็นหลังจากเลิกงานแล้ว

เมื่อหยางถิงเห็นดังนั้น จึงบอกว่าเธอจะอยู่ช่วยหลิวอี้อี้ สรุปเธอโดนผู้อำนวยการหลี่ใช้อำนาจคุกคาม ขู่จะไล่เธอออก

ด้วยนิสัยของหยางถิง เธอเกือบจะลงไม้ลงมือกับผู้อำนวยการหลี่แล้ว สุดท้ายหลิวอี้อี้มาพูดโน้มน้าวให้เธอกลับไปก่อน

"ยังไงซะที่นี่ก็เป็นที่ทำงาน เขาไม่กล้าทำอะไรหรอก" หลิวอี้อี้พูด และพูดต่อว่า "ผู้อำนวยการหลี่มีอคติกับเธอมาตลอด เธอกลับไปก่อนแล้วกัน ถ้าไม่ไหวยังไงฉันจะโทรขอความช่วยเหลือจากเธอ"

หยางถิงส่งเสียงหึ่ยออกมาคำหนึ่ง ที่ก่อนหน้าหน้านี้ ผู้อำนวยการหลี่เห็นว่าหยางถิงเป็นคนเซ็กซี่และเป็นคนเปิดกว้าง เขาเองก็เคยล่อลวงหยางถิง แต่ตอนนี้แฟนของหยางถิงเป็นเทรนเนอร์ฟิตเนส หลังจากที่เขาพบว่าผู้อำนวยการหลี่มาพัวพันกับหยางถิง เขาก็เลยโกรธมาก

ต่อมาผู้อำนวยการหลี่ก็เลยเบี่ยงเบนความสนใจมาที่ตัวของหลิวอี้อี้แทน

เขารู้ว่า หลิวอี้อี้โดนผู้ชายสองคนข่มขืน บวกกับเพราะหย่าแล้ว เขาเลยคิดว่าเธอต้องรู้สึกเหงาและต้องการคนปลอบใจ

เมื่อเห็นหยางถิงไปแล้ว ผู้อำนวยการหลี่ก็ถือแก้วน้ำและเดินออกมาอยู่ข้างๆหลิวอี้อี้ เขาดื่มชาไปอึกหนึ่งและพูดว่า " หลิวอี้อี้ ที่จริงเรื่องของคุณ ผมก็พอจะรู้มาบ้างแล้ว!"