ตอนนั้นที่หลิวอี้อี้นอนโรงพยาบาล คนที่ทำงานนอกจากหยางถิงแล้ว พวกเขาก็ไปเคยไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล หนึ่งในนั้นก็รวมผู้อำนวยการหลี่ด้วย
อีกทั้ง เขาไม่ได้มาเพียงแค่ครั้งเดียว
หลังจากที่หลิวอี้อี้ยิ้วด้วยความเซ็งและ เธอก็พูดว่า " ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ เป็นเหตุผลอื่น ไม่รบกวนเลาของผู้อำนวยการหลี่ดีกว่าค่ะ"
"งั้นก็ได้" ผู้อำนวยการหลี่พูดแค่เพียงเท่านี้
หลังจากวางสายโทรศัพท์ หลิวอี้อี้ก็ขับรถไปรับซูเฉิน หลังจากเขาขึ้นรถแล้วก็ถามว่า " แผลฟื้นตัวเป็นไงบ้างแล้ว?"
"ไม่เป็นอะไรแล้วครับ เวลายกเก้าอี้อะไรพวกนั้นก็ไม่ปวดแล้ว" ซูเฉินพูดไปด้วย ลูบแขนของตัวเองไปด้วย และพูดว่า " เพียงแค่ยังเล่นบาสไม่ได้...ทีมจะหาคนใหม่มาแทนผมอยู่แล้ว"
" ทุกสัปดาห์นายไม่ได้ไปร่วมกิจกรรม ตอนนี้มีแฟนแล้วด้วย พวกเขาหาคนมาแทนก็เป็นเรื่องปกติ " หลิวอี้อี้ยิ้ม สตาร์ทรถและขับพาซูเฉินไปโรงพยาบาล
ถึงโรงพยาบาล หลังจากที่หมอตรวจเสร็จแล้ว ก็พบว่าแขนของซูเฉินกลับมาแทบจะเป็นปกติแล้ว หมอก็เลยตัดไหม และจ่ายยาทาแก้รอยแผลเป็นให้เขา
ตอนที่ออกจากโรงพยาบาล หลิวอี้อี้ก็ถามซูเฉินว่า "กลับมหาวิทยาลัยมั้ย?"
"ไม่รีบกลับครับ ผมลามาแล้วหนึ่งวันหน่ะ!" ซูเฉินพูดจบ ก็พูดอีกว่า "พี่สะใภ้ ช่วงที่ผมอยู่ที่มหาวิทยาลัยเป็นเด็กดีมากเลยนะ!"
เมื่อหลิวอี้อี้ได้ยินก็รู้ว่าซูเฉินต้องการรางวัล แต่เป็นคำพูดที่เธอพูดออกไปเอง เธอก็ไม่กล้ากลับคำ หลังจากที่เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดว่า "งั้นนายจะกลับมหาวิทยาลัยตอนไหน?"
"ไม่รู้...." ซูเฉินขมวดคิ้วและพูดว่า " พี่สะใภ้ ทำไมพี่ดูซีดเซียวไร้เรี่ยวแรงลงเยอะเลยหล่ะ? เพราะว่าอยู่คนเดรยว ก็เลยคิดเยอะหรอ?"
"เพราะเรื่องงาน" หลิวอี้อี้เอามือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองและถามว่า "ฉันดูซีดเซียวหรอ?"
"ผอมลงนิดหนึ่ง มีถุงใต้ตาเล็กน้อย" ซูเฉินขมวดคิ้วและพูดว่า " พี่สะใภ้ ไม่งั้นผมพาพี่ไปดูหนังดีกว่า แล้วก็ไปเดินช๊อปปิ๊ง ตอนเย็นพี่ก็ค่อยไปทำความสวยความงาม จะได้พักผ่อนดีดีซักวันหนึ่ง?"
"ฉันอุตส่าตามความคืบหน้าของงานทันไม่ใช่ง่ายๆ ไม่กล้าพักผ่อนหรอก" เมื่อหลิวอี้อี้คิดถึงเรื่องที่ต้องทำโอทีกับผู้อำนวยการหลี่ เธอก็พูดปฏิเสธ
ซูเฉินไม่รู้ว่าที่ผ่านมาหลิวอี้อี้ถูกผู้อำนวยการหลี่ยื้อให้อยู่ออฟฟิศทำโอทีเพื่อตามความคืยหน้าของงาน ให้ทำโอทีดึกถึงสี่ห้าทุ่มไม่เท่าไหร่ พอถึงเวลาจะกลับบ้าน ผู้อำนวยการหลี่ยังยื้อให้เธอไปกินมื้อดึกด้วย
หลิวอี้อี้ไม่สามารถปฏิเสธเขาได้ทุกรอบ แต่เธอก็ไม่อยากตดค้างเขามากมาย ดังนั้นเธอตั้งใจไว้ว่าครั้งหน้าเธอจะเป็นคนจ่ายเงินเอก
ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผู้อำนวยการหลี่คงคิดว่าหลิวอี้อี้เป็นก้อนหินที่เขาลูบจนเริ่มละลายลงบ้างแล้วมั้ง? สรุปใครจะไปรู้ว่าหลิวอี้อี้ยังคงต่อต้านอยู่เหมือนเดิม ดังนั้นเขาเลยมีความคิดไม่ดี
ถ้าวิธีนี้ไม่ได้ผลจริงๆ ขอเพียงแค่มอมเหล้าหลิวอี้อี้ให้เมา หรืออาจจะไม่ต้องมอมเหล้าจนเมาก็ได้ เพียงแค่ให้เธอดื่มเหล้านิดหน่อย แล้วเขาก็ค่อยใส่ยาให้หลิวอี้อี้กิน
เมื่อได้กันแล้วก็ค่อยบอกว่าเมากันทั้งสองคน เพราะเดิมทีร่างกายของหลิวอี้อี้ก็เคนเกิดเรื่องแบบนี้มาแล้ว และเขาเองก็ยังเป็นหัวหน้าของเธออีก บวกกับบอกว่าเมากันทั้งสองคน คิดว่าได้กับเธอครั้งหนึ่ง หลิวอี้อี้คงไม่กล้าไปแจ้งความหรอก
นี่เป็นแผนที่ผู้อำนวยการหลี่วางไว้ เดิมทีตั้งใจว่าคนนี้จะชวนหลิวอี้อี้ออกไปดื่มเหล้าที่ไหนซักแห่ง ใครจะไปรู้ว่าเธอดันลางาน
เขาทนแรงปราถนามาตั้งนาน ผู้อำนวยการหลี่ไม่อยากจะรอต่อไปแล้ว หลังจากที่เห็นว่าหลิวอี้อี้ลางาน เขาก็เลยขับรถมาที่โรงพยาบาล
ตอนที่ผู้อำนวยการหลี่ถึงโรงพยาบาล และตอนที่เขากำลังโทรหาหลิวอี้อี้เพื่อถามว่าเป็นอย่างไรบ้างอยู่นั้น เขาก็หันไปเห็นรถของหลิวอี้อี้ขับออกจากโรงพยาบาลไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แอบรัก