แอบรัก นิยาย บท 69

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู หลิวอี้อี้ก็ตกใจมาก เธอสั่นเล็กน้อย ตอนที่เธอกำลังจะหาอะไรไว้ป้องกันตัว ก็ได้ยินเสียงของซูเจิ้ง

"ภรรยา ผมกลับมาแล้ว คุณอยู่ที่ไหนหน่ะ?" ซูเจิ้งตะโกน และกำลังเดินเข้ามาในห้องนอน

เดิมทีหลิวอี้อี้รู้สึกผิดกับการที่ซูเจิ้งจากไป แต่จากน้ำเสียงที่ฟังแล้วไม่ค่อยดีเท่าไหร่และด้วยการเปลี่ยนแปลงของเขาในตอนนี้ที่ไม่เหมือนแต่ก่อน หลิวอี้อี้ก็เลยต้องปกหันตัวไว้ก่อน

"ซูเจิ้ง?" เมื่อหลิวอี้อี้เห็นว่าซูเจิ้งเข้ามาในห้องนอน เธอก็ตกใจจนลุกขึ้นยืน

"หึ่ย ที่แท้อยู่บ้านนี่เอง ฉันยังคิดว่าคุณยังอยู่ที่โรงแรมซะอีก!" ซูเจิ้งยิ้มและพูด หลังจากนั้นก็มองหลิวอี้อี้ เห็นสีหน้าของหลิวอี้อี้ขาวซีด และดูเหมือนจะไม่มีแรง เขาก็พูดด้วยความโกรธว่า " เมื่อวานที่โรงแรมถูกทำจนฟินซินะ เช้าวันนี้ก็เลยยังไม่ค่อยมีสติ!"

"ซูเจิ้ง คุณพูดอะไรระวังหน่อยนะ " หลิวอี้อี้หน้าแดงด้วยความโกรธทันที

"ผมพูดไม่ระวังตรงไหน?" ซูเจิ้งยิ้ม มองหลิวอี้อี้และพูดว่า " ไ่ม่ใช่แต่ก่อนคุณอยากมากนักหรอ ชอบขอให้ผมมีอะไรด้วย เมื่อวานก็ไม่ใช่ว่าไปเปิดห้องกับผู้ชายต่อหน้าผมหรอ? ทำไม กล้าทำแต่กลัวคนเอาไปพูดหรอ?"

ได้ยินคำพูดของซูเจิ้ง หลิวอี้อี้โกรธมากจนหน้าแดงก่ำ แต่ก่อนตอนที่เธอและซูเจิ้งยังไม่หย่ากัน ซูเจิ้งยุ่งแต่เรื่องงาน เดือนนึงเขาไม่เคยทำการบ้านเลยซักครั้ง เธอในฐานะผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว แน่นอนว่าต้องมีความต้องการในเรื่องนั้นเป็นธรรมดา ตอนนี้ถูกซูเจิ้งเอามาพูดว่าเธอขอให้ซูเจิ้งทำให้ ความหมายก็เปลี่ยนไปเยอะ

บวกกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน และเห็นท่าทางแปลกๆของซูเจิ้ง หลิวอี้อี้ก็เลยโกรธมาก " คุณกลับมาทำไม?"

"ที่นี่เป็นบ้านของผม คุณถามว่าผมกลับมาทำไม?" ซูเจิ้งพูด

"บ้านคุณ?" หลิวอี้อี้มองซูเจิ้งและพูดว่า " พวกเราหย่ากันแล้วนะ"

"แต่บ้านนี้ผมเป็นคนดาวน์ รถผมก็เป็นคนซื้อ "ซูเจิ้งพูดและมองหลิวอี้อี้ หลังจากนั้นก็พูดด้วยความเย็นชาว่า " ตอนนี้ผมรู้สึกเสียดายที่เอาของพวกนี้ให้คุณ ไม่งั้น พวกเรามาจดทะเบียนกันใหม่สิ!"

"เพ้อเจ้อ" ตอนนี้หลิวอี้อี้หมดหวังกับซูเจิ้งมาก

ถึงแม้บ้านหลังนี้ซูเจิ้งจะเป็นคนดาวน์ แต่หลังจากอต่งงานกันแล้วทั้งสองคนก็ช่วยกันผ่อน และจากที่ซูเจิ้งพูดในตอนนี้ เหมือนกับว่าของทุกอย่างหลิวอี้อี้ไม่มีส่วนร่วมเลย

เธอไม่ได้สนใจบ้านและรถ ก่อนจะหย่าตอนที่ไปหาทนายให้แบ่งทรพย์สมบัติ เธอยังเคยพูดว่าบ้านหลังนี้ซูเจิ้งเป็นคนดาวน์ เธอเองขาดทุนหน่อยก็ไม่เป็นไร ผู้หญิงคนเดียว ไม่ได้ต้องการเงินมากเท่าไหร่

แน่นอนว่า สถานการณ์ที่กล่าวมาคือสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้น แต่ตอนนี้.....เธอต้องเผชิญหน้ากับคำพูดดูถูกของซูเจิ้ง เธอไม่มีทางอารมณ์ดีขึ้นมาได้

"เพ้อเจ้อ?" ซูเจิ้งหัวเราะหึหึ และก้าวขายาวๆเดินไปยืนตรงหน้าหลิวอี้อี้และพูดว่า " หลิวอี้อี้ รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ คิดไม่ถึงว่าคุณก็เป็นคนโลภมาก ที่คุณขึ้นเตียงกับหัวหน้าคุณก็เพราะเงินใช่มั้ย?"

"พูดเหลวำหล" หลิวอี้อี้ผลักซูเจิ้ง และพูดว่า " เมื่อคืนฉันไม่ได้ทำอะไรเลย พอคุณไป....ฉันก็กลับบ้านเลย"

"ใครจะไปเชื่อ หึหึ" ซูเจิ้งเดินเข้ามาอีกครั้ง และจับคางของหลิวอี้อี้ พร้อมพูดว่า " คุณดูสิ หน้าคุณซีดไร้เรี่ยวแรง ถ้าไม่ใช่เพราะโดนมาทั้งคืน แล้วทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้ได้?"

ในขณะที่พูด จู่ๆซูเจิ้งก็รู้สึกมีแรงกระตุ้นขึ้นในใจ

เดิมทีซูเจิ้งร่างกายอ่อนแอ เมื่อคืนก็กินยาและบ้าคลั่งกับจางยู่ทั้งคืน หลังจากมีอะไรเสร็จก็หมดแรง บวกกับผลข้างเคียงจากฤทธิ์ยาที่ยังหลงเหลืออยู่ กำลังของซูเจิ้งในตอนนี้จึงมีมากกว่าหลิวอี้อี้อยู่นิดเดียวเท่านั้นเอง

ดังนั้นเมื่อไม่ทันระวังตัว ซูเจิ้งก็เลยถูกหลิวอี้อี้ลากแขกจนหัวไปกระแทกกับกำแพง

ต่อมา หลิวอี้อี้ก็รีบหยบกระเป๋าและกุญแจรถรีบหนีออกจากบ้านไป ตอนที่ซูเจิ้งลุกขึ้นมา เขาก็รู้สึกมึนหัว รู้สึกไม่สบายตัว

"เชี้ย เธอหนีไปแล้ว" ซูเจิ้งโกรธมากเลยวิ่งไปดูที่หน้าต่าง เห็นหลิวอี้อี้วิ่งขึ้นรถด้วยรองเท้าที่ใส่ในบ้าน เธอยังไม่ทันได้เปลี่ยนรองเท้าเลย และเธอก็ขับรถออกไป

ซูเจิ้งในตอนนี้ปวดหัวมาก เดิมทีตั้งใจว่าจะมาเอาเงินที่หลิวอี้อี้ซักหน่อย

ก่อนหย่า ก็คือตอนที่หลิวอี้อี้อยู่โรงพยาบาล ตอนที่เขาทำสัญญาการหย่า เอาบ้านและรถใส่เป็นชื่อของหลิวอี้อี้ ใครจะไปรู้ว่าพออยากจะย้อนกลับไป ดันไปล่วงเกินจนทำให้หลิวอี้อี้ไม่พอใจ

"แม่งเอ้ย คงต้องหาวิธีอื่นแล้ว" ซูเจิ้งขมวดคิ้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆเขาก็นึกถึงซูเฉินขึ้นมา

"หลิวอี้อี้น่าจะไม่ป้องกันตัวจากซูเฉิน ฉันจะใช้เขาเป็นเครื่องมือ แต่....หัวหน้าของหลิวอี้อี้คนนั้น แม่งเอ้ย กล้าสวมเขาให้ฉัน ฉันจะไปว่าเขา!" ซูเจิ้งพูดคนเดียว หลังจากนั้นเขาก็ไปหาอะไรกินในห้องครัว และก็เตรียมตัวไปที่ทำงานของหลิวอี้อี้

ในตอนนี้ ผู้อำนวยการหลี่ก็โทรหาหลิวอี้อี้ แต่พบว่าหลิวอี้อี้สายไม่ว่าง และเขาก็พูดว่า " ระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ ดูเหมือนจะนานไป ต้องรีบจัดการหลิวอี้อี้ ยิ่งปล่อยไว้นานยิ่งจัดการยาก!"

ขณะที่กำลังคิดอยู่ เขาก็โทรหาหลิวอี้อี้อีกครั้ง