แอบรัก นิยาย บท 72

ในตอนนี้ หลิวอี้อี้รู้ดีว่า เรื่องระหว่างเธอและซุเฉินปิดไม่ได้แล้ว บวกกับหยางถิงก็เป็นเพื่อนสนิทของเธอ หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เล่าเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบให้หยางถิงฟัง

ตั้งแต่เธอกับซูเฉินอยู่ด้วยกัน และพูกผู้อำนวยการหลี่แอบถ่าย จนเขาข่มขู่ให้ไปเปิดห้องกับเขา จนกระทั่งมาเจอกับซูเจิ้ง เล่าเรื่องราวทั้งหมด

หยางถิงคิดไม่ถึงแล้วว่าจะมีเรื่องราวซับซ้อนชนาดนี้เกิดขึ้นกับหลิวอี้อี้ เธอฟังจนคิ้วขมวดเข้าหากัน ผ่านไปครู่หนึ่งถึงมีปฏิกิริยาโต้ตอบ เธอถามว่า " แล้วซูเจิ้งรู้เรื่องของเธอกับซูเฉินมั้ย?"

"ตอนแรกไม่รู้ แต่ตอนที่เขาไปหาผู้อำนวยการหลี่.....ก็ไม่แน่" หลิวอี้อี้พูด และรู้สึกเสียใจ

ถึงแม้หยางถิงจะรู้สึกสงสารหลิวอี้อี้ แต่เธอก็รู้สึกใจสั่นด้วย ในขณะเดียวกันก็แอบด่าอยู่ในใจ ซูเฉินตัวดี ไม่ใช่บอกว่าไมมีอะไรกับหลิวอี้อี้หรอ เดี๋ยวรอดูว่าฉันจะจัดการนายยังไง!

รู้สึกเสียใจอยู่แค่ชั่วครู่ เธอก็ไม่สนใจอะไรแล้ว ถึงแม้เธอเองจะชอบซูเฉิน แต่เธอเป็นประเภทไม่อยากแต่งงาน แค่คบเล่นๆ ดังนั้นเธอเลยไม่คิดอะไรมาก

อีกอย่าง ตอนที่เธอใกล้ชิดกับซูเฉิน เธอเองก็แปลกใจมาโดยตลอดว่าซูเฉินชอบหลิวอี้อี้หรือเปล่า

ตอนนี้คำตอบแผ่อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เธอก็เลยไม่มีอะไรต้องสงสัยอีก เธอเริ่มมาปวดหัวกับเรื่องของหลิวอี้อี้มากกว่า

"เธอเตรียมใจไว้บ้างมั้ย?" เห็นหลิวอี้อี้อ่อนเพลียเหนื่อยหล้า หยางถิงอดไม่ไหวถามออกไป

หลิวอี้อี้เงียบอยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า " ฉัน....ฉันอยากไปจากเมืองเจียงเฉิง

"ไป?" หยางถิงขมวดคิ้วและพูดว่า " ที่จริง.....ถ้าเธอไม่อยากเจอหน้าผู้อำนวยการหลี่และคนที่บริษัท เธอก็แค่เปลี่ยนงานก็พอ เจียงเฉิงใหญ่ขนาดนี้ ไม่แน่ชาตินี้อาจจะไม่ได้เจอกันแล้วก็ได้"

หลังจากหลิวอี้อี้ได้ยินแล้ว เธอก็ส่ายหน้าเบาๆ และพูดว่า " ฉันกลัวว่าฉันจะเดินออกมาไม่ได้ ก็เลยอยากเปลี่ยนไปอยู่ที่ใหม่ ถ้าฉันไม่จากไป ซูเฉินก็ต้องหาวิธีติดต่อฉันจนได้ ส่วนซูเจิ้งตอนนี้ไม่รู้เป็นไงบ้าง เขาเองก็จะออกตามหาฉันเช่นเดียวกัน"

หยางถิงเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ทำได้เพียงแค่พูดปลอบใจหลิวอี้อี้ ให้เธอพักผ่อน

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ซูเฉินก็โทรเข้ามา ถามว่าหยางถิงและหลิวอี้อี้อยู่ที่ไหน อยู่ที่โรงพยาบาลหรือเปล่า?

หยางถิงหันไปมองหลิวอี้อี้ คิดในใจว่าอุตส่าทำให้หลิวอี้อี้วางใจลงได้ เธอเลยพูดว่า ซูเฉิน ไม่ใช่บอกแล้วว่านายไม่ต้องมาหรอ?"

"เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ผมจะมีจิตใจอยู่นิ่งได้อย่างไร พี่ถิงถิง ขอร้องพี่เถอะ บอกผมมานะ พี่สะใภ้ผมอยู่ที่ไหน?" ซูเฉินถามด้วยความร้อนใจ

หยางถิงเถียงเขาไม่ได้ สุดท้ายเลยหันไปมองหลิวอี้อี้และพูดว่า " ซูเฉิน"

"ให้เขามาเถอะ....."หลิวอี้อี้ถอนหายใจยาวๆ และพูดออกไป

ด้วยความเซ็ง หยางถิงบอกที่อยู่กับซูเฉิน หลังจากนั้นก็โทรไปถามรายละเอียดจากหวังตุ้ย ทำให้รู้ว่าผู้อำนวยการหลี่ไม่ได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้เขาออกจากสถานีตำรวจแล้ว อีกอย่างเขายังออกตัวบอกว่าจะเจรจาไกล่เกลี่ยกันส่วนตัว ไม่ฟ้องร้องซูเจิ้ง ดังนั้นซูเจิ้งจึงถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว

อยากถิงรู้ดีว่าเป็นเพราะคลิปวิดีโอนั้น ถ้าผู้อำนวยการหลี่กล้าฟ้องร้องซูเจิ้ง แล้วซูเจิ้งบอกว่าผู้อำนวยการหลี่ใช้คลิปวิดีโอมาข่มขู่เพื่อต้องการข่มขืนหลิวอี้อี้

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ผู้อำนวยการหลี่สู้ไม่ชนะซูเจิ้งหรอก เขาก็เลยต้องบอกกับหวังตุ้ยว่าขอเจรจาส่วนตัว

หลังจากรู้แล้วว่าซูเจิ้งไม่เป็นอะไร หลิวอี้อี้ก็โล่งใจ หลังจากนั้นก็เริ่มกังวลใจขึ้นมาอีก

จากการเป็นสามีภรรยากันมาตั้งหลายปี หลิวอี้อี้ไม่อยากให้ซูเจิ้งต้องติดคุก และเธอก็หวังว่าซูเจิ้งจะกลับตัวได้ และกลับมาเดินบนทางที่ถูกต้อง แต่ก็เป็นห่วงว่าหลังจากที่เขาออกมาแล้ว เขาจะมาหาเรื่องตัวเองอีก

ท่าทางของหยางถิง เป็นท่าทางของคนหึง ซูเฉินขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกผิด แล้วหันมามองหลิวอี้อี้

หลิวอี้อี้พยักหน้า ไม่ได้คัดค้านคำพูดของหยางถิง ซึ่งมันทำให้ซูเฉินตกใจมาก อดไม่ไหวพูดเบาๆว่า " พี่ พี่ซูเจิ้ง.......เขารู้แล้วหรอ?"

"อืม ตอนที่พวกเราไปดูหนังด้วยกัน....มีคนแอบถ่ายไว้" หลิวอี้อี้พูดจบ ก็มองไปที่ซูเฉินด้วยความเป็นห่วงและกังวล และพูดว่า " ช่วงนี้ นายไม่ต้องมาหาพี่แล้วนะ ส่วนซูเจิ้ง เดี่ยวพี่จะพยายามอธิบายให้เขาฟังเอง......."

ซูเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

"โอเค กลับมหาวิทยาลัยได้แล้ว เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กๆไม่ต้องยุ่ง " หลิวอี้อี้พูดเบาๆ ราวกับว่าพูดจนเหนื่อยแล้ว

ที่เธอให้ซูเฉินมาหา ก็เพราะอยากจะเตือนซูเฉิน และอยากจะให้เข้าใจความรู้สึกในช่วงที่ผ่านมา ไม่ว่าการที่เธอคบกับซูเฉินจะผิดหรือถูก แต่ชีวิตเธอวุ่นวายขนาดนี้แล้ว เธอไม่อยากให้ซูเฉินต้องได้รับผลกระทบเพราะเธอ

นี่เป็นเหตุผลที่หลิวอี้อี้ต้องการจะไปจากเมืองนี้

เห็นท่าทางของหลิวอี้อี้ ซูเฉินไม่อยากไป แต่ก็รู้ว่าถ้าเขายังยื้อและก่อกวนเธออยู่หลิวอี้อี้จะยิ่งเสียใจ เขาก็เลยยอมถอย ยอมไปจากโรงพยาบาลก่อน

หลังจากได้รับน้ำเกลือแล้วหนึ่งขวด หลิวอี้อี้ก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านของหยางถิง

เช้าวันต่อมา หลิวอี้อี้ก็โทรนัดซูเจิ้งออกมา เนื่องจากกลัวว่าซูเจิ้งจะทำอะไรมั่วๆ หลิวอี้อี้ก็เลยไม่ได้กลับบ้าน แต่นัดซูเจิ้งมาเจอกันที่ร้านกาแฟ

ตอนที่ซูเจิ้งมาถึงร้านกาแฟ หลิวอี้อี้ก็มาถึงก่อนแล้ว ส่วนซูเจิ้งก็มีท่าทางโกรธและหรี่ตามอง