แอบรัก นิยาย บท 77

หลิวอี้อี้กลับมานั่งที่เดิม เธอหันไปมองแก้วไวน์ และหนังตาก็กระตุกเล็กน้อย

ยาละลายอย่างรวดเร็ว ตอนนี้มองไม่เห็นเม็ดยาแล้ว ซูเจิ้งเห็นหลิวอี้อี้มองแก้วไวน์ ใจเขาก็เต้นรัว

"อี้อี้ พวกเรามาดื่มกันซักหน่อยเถอะ?" ซูเจิ้งรู้สึกสับสนในใจ แต่เขาก็ยังพูดและทำท่าทางนิ่งๆเหมือนไม่มีอะไร

หลิวอี้อี้พยักหน้าเบาๆ และหยิบแก้วขึ้นมา.............

"ชนแก้ว ขอให้ต่อไปนี้คุณได้ใช้ชีวิตในแบบที่คุณชอบ และก็หวังว่าพวกเราหลังจากนี้.....ยังคงเป็นเพื่อนกันได้" จู่ๆซูเจิ้งก็พูดขึ้น

หลิวอี้อี้พยักหน้าและพูดว่า " ชนแก้ว"

เธอขยับแก้วมาแตะริมฝีปาก หลิวอี้อี้ดื่มเข้าไป หลังจากที่ไวน์ไหลลงคอ หลิวอี้อี้รู้สึกว่าค่อนข้างเปรี้ยว แต่หลังจากที่กลืนเข้าไปแล้ว กลับรู็สึกถึงรสชาติหอมและนุ่นมนวล

เธอปกติไม่ค่อยดื่มเหล้า แต่เนื่องจากไวน์แดงมีฤิทธิ์ช่วยเรื่องความสวยความงามนิดหน่อย เธอเลยดื่มบ้างฝนบางครั้ง

ซูเจิ้งเบิกจาโพรงตามองหลิวอี้อี้กลืนไวน์แดงลงไป แต่เป็นเพียงอึกเล็กๆ ซูเจิ้งเลยไม่รู้ว่ายาจะออกฤิทธิ์หรือไม่ เขาเลยพูดต่อว่า " มา มาดื่มกันอีกครั้ง"

หลิวอี้อี้ไม่ปฏิเสธ

ต่อมา ทั้งสองคนก็พูดคุยกันอีกสามสี่นาที หลิวอี้อี้เห็นว่าเวลาพอสมควรแล้ว เธอเลยพูดว่า " ซูเจิ้ง เวลาก็พอสมควรแล้ว พวกเราไปกันเถอะ..............."

ซูเจิ้งเห็นหน้าหลิวอี้อี้แดงนิดหน่อย แต่ก็ยังไม่แสดงอาการอะไรออกมา เขาก็เลยขมวดคิ้ว และคิดในใจว่า หรือว่ายาโดนแอลกอฮอลกัดกร่อนไปแล้ว?

ส่วนหลิวอี้อี้ในตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าร้อนวูบวาบในร่างกาย หลิวอี้อี้คิดว่าเป็นเพราะดื่มเหล้าเข้าไป บวกกับก่อนมาเธอหยอกล้อเล่นกันกับหยางถิง ตอนนี้เธอก็เลยคิดอะไรไปมั่วตั้ว

ในตอนนี้ ในหัวของหลิวอี้อี้คิดถึงภาพที่เธอจูบกับหยางถิง

"อี้อี้" ซุเจิ้งแสร้งถามว่า " เอ่อ....คุณกินอิ่มแล้วยัง?"

"อืม" หลิวอี้อี้พยักหน้า และพูดว่า " กินอิ่มแล้ว ฉันควรกลับได้แล้ว ดึกแล้วเดี๋ยวถิงถิงเป็นห่วง"

พูดจบ หลิวอี้อี้ก็จะลุกขึ้นยืน แต่ตอนที่เธอกำลังลุกขึ้นนั้น ร่างของเธอก็โซเซ ซูเจิ้งเห็นดังนั้นก็รู้สึกดีใจ รีบลุกขึ้นไปจับอวของหลิวอี้อี้ไว้ และพูดเสียงเบาๆว่า " คุณเมาแล้ว"

หลิวอี้อี้ขมวดคิ้ว หลังจากที่เธอโดนซูเจิ้งกอด เธอก็รู้สึกขยะแขยงในใจ แต่ไม่รู้ว่าทำไมร่างกายกลับมีความรู้สึกแปลกๆ

ความรู้สึกแบบนี้ ไม่ใช่เพราะเมา หลิวอี้อี้รู้ดี เธอก็เลยหันไปมองซูเจิ้ง และพูดว่า " คุณ....คุณให้ฉันดื่มอะไร?"

"ไวน์แดงไง" ซูเจิ้งรู้ว่าหลิวอี้อี้มีปฏิกิริยาโต้ตอบแล้ว ถึงแม้ในใจจะรู้สึกดีใจมาก แต่อยู่ในที่สาธารณะต่อหน้าคนอื่นๆเขาไม่กล้าพูดความจริง เขาก็เลยพูดว่า " คุณเป็นอะไร หน้าแดงมาก เมาแล้วหรอ?"

ในช่วงที่ผ่านมา ซูเจิ้งอยู่ข้างนอกเจอมาแล้วทุกรูปแบบ ทั้งการโดนหลอก คนเย็นชาไม่มีน้ำใจต่างๆ ตอนนี้กับอีแค่พูดโกหกเขาสามารถพูดได้ลื่นไหลแล้ว บวกกับหลิวอี้ี้ที่เดิมทีก็รู้สึกไม่คอยดีอยู่แล้ว ดังนั้นเวลาเธอเห็นท่าทางของซูเจิ้ง เธอเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"อาจจะมั้ง...." หลิวอี้อี้ก็ไม่กล้ายืนยัน มือของเธอข้างหนึงพยุงหัวของตัวเองไว้ และพูดว่า "คุณ.....ไปส่งฉันกลับบ้านหน่อย"

"อ้อ"ซูเจิ้งเสแสร้งตอบรับ หลังจากนั้นก็พยุงหลิวอี้อี้เดินออกไป

รถคันข้างหน้าขับเร็วมาก หลังจากที่เลี้ยวซ้ายและเลี้ยวขวา ขับมาประมาณสิบกว่านาที ก็มาถึงคอนโด

ซูเฉินมองรถคันที่อยู่ข้างหน้า พร้อทั้งพูดด้วยความโกรธว่า " พี่ถิงถิง คนที่มาหลอกพี่สะใภ้คือซูเจิ้งหรอ?"

ในตอนนี้ เขาไม่เรียกซูเจิ้งว่าพี่อีกแล้ว ซูเฉินคิดไม่ถึงว่า ซูเจิ้งจะทำเรื่องที่เลวทรามอย่างนี้ แม้แต่กับหลิวอี้อี้ยังทำได้

"ใช่" หยางถิงตอบ และขับรถไปจอกอีกด้านหนึ่ง

ซุเฉินได้ยินแล้ว ก็กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ หลังจากที่รถจอดแล้ว ก็เห็นรถคันนั้น มีผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งและซูเจิ้งกำลังช่วยกันพยุงหลิวอี้อี้เข้าตึกไป

"ลงมือ!" ซูเจิ้งตะโกนขึ้นมา และดึงท่อเหล็กออกมาจากแขนเสื้อ และพุ่งเข้าไป

หวังฟานและเพื่อนของซูเฉินอีกคนหนึ่งเห็นสถานการณ์ ก็ดึงท่อเหล็กออกมาเช่นเดียวกัน ทั้งสามคนอยู่ในทีมบาสเก็บบอล รูปร่างสูงใหญ่ ปกติเวลาเล่นบาสก็มักจะมีปัญหากับคนอื่นไม่น้อย บวกกับหวังฟานเห็นว่าหยางถิงมีหน้าตาสวยงาม อยากจะโชว้ให้หยางถิงเห็นซักครั้ง ก็เลยพุ่งออกไปสุดแรง

หลังจากที่ทั้งสามคนพุ่งตัวออกไปแล้ว หวังฟานและเพื่อนอีกคนของซูเฉินก็มุ่งตรงไปยังผู้ชายสองคนนั้น ส่วนซูเฉินก็เผชิญหน้ากับซูเจิ้ง เขากัดฟันและพูดว่า "ที่แท้......ก็เป็นนายจริงๆด้วย!"

"ซูเฉิน?" ซูเจิ้งตกใจ รู้สึกลุกลี้ลุกลนในใจ

ผ่านมานานมากแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ซูเฉินเจอซูเจิ้ง รู้สึกว่าเขาอ้วนขึ้น และดูผ่านโลกมาอย่างโชกโชน แต่หลังจากที่เห็นสิ่งที่ซูเจิ้งทำกับหลิวอี้อี้แล้ว เขาก็เกิดความรู้สึกเกลียดชังและความรู้สึกไม่คุ้นเคย

"ปล่อยเธอ" ซูเฉินยกท่อเหล็กขึ้นมา ขี้ไปที่ซูเจิ้งและพูด