แอบรัก นิยาย บท 78

ได้ยินน้ำเสียงที่ซุเฉินพูดับตัวเอง ซูเจิ้งก็โกรธขึ้นมาทันที

เขาจ้องไปที่ซูเฉินและพูดว่า " ทำไม ตอนนี้นายกล้ายอมรับต่อหน้าทุกคนแล้วหรอ?"

"ยอมรับอะไร?" ซูเฉินขมวดคิ้วและพูดว่า "ผมและพี่สะใภ้ไม่ได้เป็นเหมือนที่คุณคิด ....คุณปล่อยเธอก่อน เรื่องนี้ผมจะอธิบายให้ฟังทีหลัง"

"อธิบาย? หึหึ นายพูดฟังดูดีนะ ซูเฉิน นายคิดว่าฉันจะเชื่อนายอีกหรอ?" พูดจบ ซูเจิ้งก็กอดหลิวอี้อี้

"งั้นก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว" ซูเฉินพูดด้วยสีหน้าเย็นชา " ซูเจิ้ง ก่อนหน้านี้ ผมเห็นคุณเป็นพี่ชายมาโดยตลอด แต่ตอนนี้....คุณก็คือคุณ ผมก็คือผม....หลิวอี้อี้ ผมจะดูแลเอง!"

พูดจบ ซูเฉินก็โถมเข้าโจมตีซูเจิ้งอย่างแรง เดิมทีซูเฉินก็สูงกว่าซูเจิ้งอยู่แล้ว และเขาก็ออกกำลังกายบ่อยๆ ส่วนซูเจิ้งเดิมทีเขาก็อ่อนแอ ช่วงที่ผ่านมาทั้งเมา ทั้งติดพนัน ยิ่งทำให้ร่างกายแย่ เมื่อเห็นซูเซินโถมเขาหา เขาก็ขัดขวาง

ซูเฉินไม่ได้ใช้อาวุธ แต่ใช้มือเปล่าๆจับซูเจิ้งกดลงรถ และยกหัวเข่ากระแทกไปอย่างแรง

เดิมทีเขาไม่อยากทำซูเจิ้งแรงๆ แต่ซูเจิ้งดันไม่ฉลาด คนที่ต่อสู้กับพวกหวังฟานไม่ได้ขี้แพ้เหมือนซูเจิ้ง ซูเฉินก็เลยต้องรีบจัดการซูเจิ้ง แล้วไปช่วยหวังฟาน

"ปัง!"

ซูเจิ้งถูกซูเฉินกดลงบนรถ หลังจากที่ตัวเขากระแทกกับรถเขาก็ล้มลงไปบนพื้น

อีกด้านหนึ่ง ถึงแม้พวกหวังฟานจะเป็นแค่นักศึกษา แต่พวกเขาฝึกฝนกีฬามาโดยตลอด บวกกับอาวุธที่มีในมือ พวกเขาก็เลยไม่เป็นรอง ต่อมามีซูเฉินเข้ามาช่วยต่อสู้ ไม่นานพวกเขาก็ต่อยทั้งสามคนจนหน้าและจมูกบวมช้ำ

"ซูเฉิน ตอนนี้เอาไงต่อ?" จู่ๆหวังฟานก็ถามขึ้น

ซูเฉินหันไปมองหลิวอี้อี้ที่นอนพิงอยู่ที่เบาะหลังของรถ เขาขมวดคิ้วและพูดว่า " ฉันต้องไปส่งพี่สะใภ้กลับบ้านก่อน พวกนายกลับมหาวิทยาลัยไปก่อนแล้วกัน"

พูดจบ ซูเฉินก็โน้มตัวลงไปกอดหลิวอี้อี้ ตอนที่กำลังจะออกไปนั้น หวังรุ่ยก็พาลูกน้องคนหนึ่งออกมาจากตึก เดิมทีเขากำลังรอการมาของหลิวอี้อี้อยู่ สรุปว่ารออยู่นานมากแล้วก็ยังไม่มาซักที สุดท้ายรอไม่ไหว ก็เลยมองออกมานอกหน้าต่าง ก็พบว่าคนของตัวเองกำลังถูกทำร้าย

"เด็กน้อย นายมาจากไหน?" หลังจากที่หวังรุ่ยเดินออกมาแล้ว เขาก็ถามซูเฉินด้วยหน้าตาไม่เป็นมิตร

ซูเฉินคิดไม่ถึงว่าซูเจิ้งยังมีพรรคพวกอยู่ เขาก็หันไปมองซูเจิ้งด้วยความโกรธ กัดฟันและด่าออกไปว่า " ที่นี่มีผู้ชายเยอะขนาดนี้ คุณยังจับตัวพี่สะใภ้มาอีก เชี่ย ยังมีความเป็นคนอยู่มั้ย?"

หลังจากด่าเสร็จ ซูเฉินก็ให้หยางถิงดูแลหลิวอี้อี้ และไปยืนตรงหน้าหวังรุ่ย และพูดเย็นชาว่า " ผมมาจากที่ไหนคุณไม่ต้องยุ่ง แต่ถ้าคุณยังจะทำร้ายพี่สะใภ้ผม ผมก็จะสู้!"

สิ้นเสียงพูดของซูเฉิน พวกหวังฟานทั้งสองคนก็ถืออาวุธเดินมาอยู่ด้านหลังของซูเฉิน

"เห่อ เห่อ สมแล้วที่เป็นวัยรุ่น ไม่กลัวเลยนะ!" หวังรุ่ยหัวเราะ หลังจากนั้นก็ยื่นมือไปด้านหลัง และดึงปืนออกมา

"ตอนนี้ฉันถามนาย ว่านายจะสู้กับฉันอย่างไร?" หวังรุ่ยหยิบปืนขึ้นมา เล็งไปที่หน้าผากของซูเฉินและถาม

ขณะนั้นเอง หยางถิงก็เพิ่งจะพยุงหลิวอี้อี้มาถึงรถของตัวเอง กำลังจะเรียกซูเฉินให้ออกไปจากที่นี่ด้วยกัน ก็หันไปเห็นหวังรุ่ยกำลังถือปืนข่มขู่ซูเฉินอยู่

ในตอนนั้น หยางถิงตกใจมากจนส่งเสียงร้องออกมา ทำให้ดึงดูดความสนใจของหวังรุ่ยทันที

"จึ จึ จึ วันนี้ฉันโชคดีจริงๆ มีผู้หญิงสวยมาอีกคนหนึ่งแล้ว" หวังรุ่ยพูด