แอบรัก นิยาย บท 79

หวังรุ่ยเห็นท่าทางของซูเฉิน ก็รู้ว่าเด็กฟนุ่มคนนี้ต้องการจะพนันกับตัวเองจริงๆ

แต่ใรฐานนะที่หวังรุ่ยอยู่ในวงการนี้มาตั้งนาน จะยอมให้ซูเฉินมาพูดจาข่มขู่ได้อย่างไร? หวังรุ่ยใช่นิ้วโป้งปลดล็อคปืน และเอาปืนจี้ที่หน้าผากของซูเฉิน

"อย่า!" หยางถิงทนไม่ไหวส่งเสียงร้องออกมา

ซูเฉินเองก็ใจสั่น ถึงแม้ซูเฉินจะยอมพลีชีพเพื่อหลิวอี้อี้และหยางถิง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่กลัวตาย ใตอนนั้น ในของเขาก็เต้นแรงมาก ตึก ตึก ตึก ตึก

ไม่เพียงเท่านี้ หนังตาก็กระตุกรุนแรง แต่ซูเฉินอดทนไม่นั่งลง แต่เขายังยืนมองหน้าหวังรุ่ยต่อไป....................

"นายมีความกล้ามาก แต่ขู่ฉันไม่ได้หรอก！" หวังรุ่ยมองซูเฉิน ยิ้มและพูดเบาๆ "ความเกลียดทำให้ไม่กลัวตาย แต่นายต่อสู้รุนแรงขนาดนี้ ฉันก็สนองให้.......เด็กน้อย ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่นายจะมาเกเร"

พูดจบ หวังรุ่ยก็หยิบกริชออกมาจากกระเป๋ากางเกง และแทงเข้าไปที่หน้าท้องของซูเฉิน

"ระวัง!" หยางถิงที่อยู่ห่างออกมาเห็นท่าทางของหวังรุ่ยทุกอย่าง เห็นเขาหยิบกริชออกมาจากระเป๋ากางเกง ก็เลยรีบส่งเสียงเพื่อเตือนซูเฉิน

ซูเฉินในขณะนี้เกร็งไปหมดทั้งตัว เมื่อเห็นว่าหวังรุ่ยเอามือไปจับแถวๆเอวของตัวเอง ซูเฉินก็รู้ทันทีว่าเขากำลังหาอาวุธ บวกกับปฏิกิริยาของหยางถิง ซูเฉนก็เลยหลบไปด้านหลังโดยไม่ต้องคิด

"ฝึบ"

กริชจู่โจมเข้ามา ซูเฉินในตอนนี้ไม่มีเวลามาคิดอะไรมาก เขาให้ทั้งสองมือจับข้อมือของหวังรุ่ยเอาไว้

"เชี่ย" ซูเฉินส่งเสียงร้อง และจะแย่งกริชมาจากหวังรุ่ย

ในตอนนี้ หวังรุ่ยโกรธมาก เลยเอาปืนขึ้นมาจ่อที่หน้าผากของซูเฉิน นิ้วชี้ของเขาขยับเล็กน้อย และเหนี่ยวไกปืน

"ปัง!"

"หย่า!"

"ซูเฉิน!"

ในขณะนี้ ทุกคนต่างส่งเสียงร้อง หยางถิงนั่งลงไปกับพื้นด้วยความขาดสติ

ซูเฉินกลับได้ยินเสียงและแรงสั่นสะเทือนของปืนที่หู หลังจากนั้นร่างของเขาก็ลอยออกไป เขาไม่ได้ลอยไปเพราะปืนของหวังรุ่ย แต่เป็นเพราะซูเจิ้งพุ่งมาชน

ตอนที่ซูเฉินได้สติกลับคืนมา ซูเจิ้งวิ่งมาบังซูเจิ้งไว้ เลือดสดไหลลงมาบนพื้นทีละหยดๆ

ที่แท้เมื่อซูเจิ้งเห็นว่าหวังรุ่ยจะลั่นไกปืน เขาก็เลยพุ่งไปสุดแรง เขารู้สึกโกรธจัด

เขาโกรธที่ตัวเองขี้แพ้ ไม่มีความสามารถ และโกรธที่หวังรุ่ยเชื่อถือไม่ได้ และหลอกลวงตัวเขาในทุกๆวิถีทาง

เขาไม่เคยปกป้องผู้หญิงของตัวเองเหมือนผู้ชายเลยซักครั้ง นอกจากนุ่มนวลก็มีแต่ความอ่อนแอ ตอนที่เห็นซูเฉินพยายามสู้กับหวังรุ่ย ซูเจิ้งก็โทษตัวเองตลอด เขากำลังคิดว่า ถ้าเขาเองกล้าสละชีพตัวเองเพื่อปกป้องหลิวอี้อี้แบบนี้ล่ะก็ พวกเขาสองคนก็คงไม่เดินมาถึงจุดนี้

ไม่มีใครทำร้ายเขา..................

ตั้งแต่แรกจนจบ ล้วนมาจากเขาไม่สู้เท่านั้นเอง!

ในระหว่างที่คิดอยู่ ซูเจิ้งเหมือนมีกองไฟสุมอยู่ในอก เขาลุกขึ้นยืน พุ่งตัวเอามือข้างหนึ่งไปจับข้อมือของหวังรุ่ย หมืออีกข้างหนึ่งก็ไปดึงปากกระบอกปืนที่จี้อยู่ที่หน้าผากของซูเฉิน

"ซูเฉิน หย่า!" หยางถิงรีบโผเขาไปจับซูเฉินไว้

ซูเฉินกัดฟัน มือที่ถือปืนอยู่สั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะความโกรธ

ตอนนี้ซูเจิ้งนอนอยู่บนพื้น ที่หน้าอกของเขาโดนยิงสี่ห้านัด เลือดสีแดงเต็มเสื้อไปหมด เขานอนแผ่อยู่บนพื้น ดวงตาทั้งสองข้างมองไปด้านบน ปากยังอ้าอยู่ ราวกับว่ายังอยากพูดอะไรซักอย่าง

เห็นสภาพของซูเจิ้งแล้ว ซูเฉินอยากลั่นไกปืนยิงหวังรุ่ยให้ตายเพื่อแก้แค้นให้ซูเจิ้ง

"ซูเฉิน......ผ่อนคลาย อย่าฆ่าคน......อย่าฆ่าคน......." หยางถิงพูดนิ่งๆ " เดี๋ยวฉันแจ้งความ นายยังมีอนาคต อย่าทำลายตัวเองเพราะคนเลวๆแบบนี้.........."

ซูเฉินได้ยินคำพูดของหยางถิง แต่เขาก็ยังรู้สึกโกรธอยู่

"ยังมีพี่ ยังมีพี่สะใภ้.....ถ้านายฆ่าคน แล้วพวกเราจะทำอย่างไร?" หยางถิงจับข้อมือของซูเฉิน และพูดต่อ

เมื่อคิดถึงหลิวอี้อี้และหยางถิง สายตาของซูเฉินก็อ่อนโยนขึ้น เขามองหวังรุ่ยที่กุมแขนตัวเองและส่งเสียงร้องขอชีวิตของหวังรุ่ย ซุเฉินเลยพูดขึ้นว่า " แก.........รอถูกประหารด้วยการยิงเป้าซะเถอะ!"

หวังรุ่ยเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีอาญามาหลายคดีแล้ว ถ้าเมื่อกี้ซูเฉินเกิดยิงเขาตาย ก็สามารถพูดได้ว่ายิงเพราะป้องกันตัว..................

แน่นอนว่า ซูเฉินคิดแบบนี้ แต่มันถือเป็นการป้องกันตัวหรือเปล่า ก็ยังไม่แน่ใจ อีกอย่าง ลูกน้องของหวังรุ่ยก็ยังอยู่ บวกกับอาจจะมีคนที่อยู่ในตึกนี้แอบมองอยู่ ถ้าซูเฉินยิงปืนในตอนนี้ เขาก็จะตกเป็นคนฆ่าเหยื่อที่ไม่มีแรงต่อสู้

"หึ่ย" ซุเฉินทนไม่ไหวส่งเสียงสบถออกมา หลังจากนั้นก็เอาปืนจี้ไปที่หน้าผากของหวังรุ่ย และพูดด้วยความเกลียดว่า " แกให้พี่สะใภ้ฉันกินอะไร?"

เมื่อคิดถึงภาพที่หลิวอี้อี้หมดสตินอนอยู่บนรถ มือที่จับปืนอยู่ก็สั่นอีกครั้งด้วยความโกรธ