แอบรัก นิยาย บท 80

"เป็น.....ยานอนหลับ....ไม่ ไม่อันตราย" หวังรุ่ยในตอนนี้ไม่น่าเกรงขามอีกแล้ว เขาพูดตามตรง

"งั้นทำไมเธอถึงได้หลับลึกขนาดนั้น ถ้าเป็นยานอนหลับทั่วๆไป ตอนที่แกยิงปืนเมื่อกี้ เธอก็น่าจะตื่นขึ้นมาแล้ว" ซูเฉินยังถามต่อ

หวังรุ่ยพูดอธิบายว่า " เป็นเพราะว่า...ยานอนหลับชนอดนี้เป็นชนิดที่มีประสิทธิภาพมาก ดังนั้น...เธอก็เลยหลับสนิทและหลับลึก แต่ไม่....ไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน"

เมื่อได้ยินหวังรุ่ยพูดแบบนี้ ซูเฉินก็เชื่อไปก่อน หลังจากนั้น หยางถิงก็รีบแจ้งความ

โชคดีที่ก่อนหยางถิงจะแจ้งความ มีคนที่อยู่ในตึกนั้นแจ้งความไปก่อนแล้ว เจ้าหน้าที่ตำรวจก็เลยมาถึงอย่างรวดเร็ว ต่อมาซูเฉินก็เลยมอบปืนให้เจ้าหน้าที่ตำรวจ เขาถูกใส่กุญแจมือ และถูกนำตัวไป

ส่วนหลิวอี้อี้ยังคงไม่ได้สติอยู่ ก็มีแค่หยางถิงไปเป็นเพื่อน

เนื่องจากเป็นคดีฆาตกรรม ทุกคนจึงต้องถูกสอบสวนกันทั้งคืน ส่วนซูเฉินและพวกหวังฟานรู้ดีว่า ครั้งนี้พวกเขาเป็นผู้ได้รับความเสียหาย ดังนั้นพวกเขาจึงบอกทุกเรื่องทุกอย่างทั้งหมด และให้ปากคำตรงกัน

หวังรุ่ยเป็นเป้าหมายหลักที่เจ้าหน้าที่ตำรวจตามตัวมานานแล้ว เพียงแค่เขาเป็นคนเก่ง ขนาดผู้หญิงอย่างจางยู่เขายังควบคุมจนอยู่หมัด รวมถึงผู้หญิงคนอื่นๆที่หลงระเริงในแสงสีและเหล้ายา ดังนั้นจึงไม่มีใครแจ้งความและไม่มีหลักฐาน

หลังจากที่ตรวจสอบแล้ว กว่าจะเสร็จก็บ่ายของอีกวันหนึ่ง พวกซูเฉินก็ถูกปล่อยตัวออกมา

ส่วนซูเจิ้งที่กลับตัวในภายหลัง บวกกับเขาตายไปแล้ว ดังนั้นเลยแจ้งแม่ของเขาให้มารับศพกลับไป

ส่วนโฉนดบ้าน เจอในตัวของหวังรุ่ย ก็เลยคืนให้หลิวอี้อี้ นอกจากนี้แล้วหวังรุ่ยและลูกน้องของเขาก็ต้องเข้าไปอยู่ในคุก คนที่หักหลังหวังรุ่ยก็คือลูกน้องของเขาเอง

เนื่องจากหวังรุ่ยรับโทษประหาร และลูกน้องของเขาเพื่อต้องการจะได้รับโทษที่เบสลง ก็เลยบอกทุกเรื่องที่หวังรุ่ยทำกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ

สุดท้าย ภายใต้ความประสงค์ของหวังตุ้ย ซูเจิ้งและเพื่อนๆจึงได้รับรางวัลพลเมืองดีของเมืองนี้ พวกเขาก็เลยกลายเป็นคนดังของมหาวิทยาลัย

หลังจากเรื่องเสร็จสิ้นลงแล้ว หวังฟานและเพื่อนอีกคนก็กลับมหาวิทยาลัยไปก่อน ส่วนสิ่งที่ซูเฉินทำเป็นสิ่งแรกหลังจากออกมาจากสถานีตำรวจก็คือ รีบไปหาหลิวอี้อี้และหยางถิง

"พี่สะใภ้ พี่ถิงถิง" หลังจากที่ซูเฉินไปถึงบ้านของหยางถิง และเห็นพวกเธอทั้งสองคนแล้ว เขาก็ยิ้มกว้าง และเอามือเกาหัวเบาๆ

"เด็กน้อย" หลังจากที่หยางถิงเห็นซูเฉิน เธอก็ยิ้มกว้าง และพูดว่า " ดูเนื้อตัวมอมแมม ไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยววันนี้พี่จะทำอาหารมื้อใหญ่ให้นายกิน"

"ขอบคุณครับพี่ถิงถิง" ซูเฉินยิ้ม หลังจากนั้นก็หันไปมองหลิวอี้อี้

หลิมอี้อี้ที่หมดสติไป เมื่อเธอฟื้นขึ้นมา หยางถิงก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้หลิวอี้อี้ฟัง

เธอรู้ว่า ครั้งนี้ซูเฉินช่วยเธอไว้อีกแล้ว และยังเป็นการช่วยที่ยอมพลีชีพตัวเอง ดังนั้นเมื่อเห็นว่าสายตาของซูเฉินหันมามองเธอ เธอเลยทนไม่ไหวอ้าแขนกว้างและโผเข้าหาซูเฉิน

ซูเฉินเองก็คิดไม่ถึงว่าหลิวอี้อี้จะกล้ากอดตัวเองต่อหน้าหยางถิง หลังจากที่เขาชะงักไปครู่หนึ่ง เขาก็ยิ้มและกอดหลิวอี้อี้ และเรียกเบาๆว่า "พี่สะใภ้........"

"ยังเรียกพี่สะใภ้อีกหรอ?" หยางถิงยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง และพูดด้วยความอิจฉา "ถ้าพวกเธอยังเป็นความสัมพันธ์พี่สะใภ้กับน้องสามีกันอยู่ ฉันก็จะเริ่มมีความคิดหัวแก่เขี้ยวหญ้าอ่อนแล้วนะ....จึจึจึ อี้อี้ โชคของเธอจริงๆ!"

จับสิ่งที่อยู่ในมือ ซุเฉินเริ่มจินตนาการภาพที่หลิวอี้อี้และหยางถิงอยู่บนเตียงกับตน หลังจากนั้นน้องชายของเขาก็ผงาดขึ้นมา

..........................

ใช้มือทั้งซ้ายและขวาขยับไปเรื่อยๆ......ช้าบ้าง...เร็วบ้าง ไม่นาน ซูเฉินก็ส่งเสียงครางออกมา และน้ำเหนียวๆก็พุ่งใส่กางเกงในสองตัวนั้น

ต่อมา ซูเฉินก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และใช้ฝักบัวซักกางเกงในให้สะอาดและเอากลับไปแขวนที่เดิม

"ฮู้ว" หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว ซูเฉินก็อาบน้ำ ตอนที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่ หลิวอี้อี้ก็มาเคาะประตูเบาๆ

"ซูเฉิน พวกพี่เตรียมเสื้อผ้าใหม่ให้นายแล้ว เดี๋ยวชุดเก่าก็เอาไปใส่ในเครื่องซักผ้านะ" หลิวอี้อี้พูดเบาๆอยู่หน้าประตู

เมื่อได้ยินเสียงของหลิวอี้อี้ ซุเฉินก็รีบเปิดประตูออก เห็นเธอถือเสื้อผ้ายืนอยู่หน้าประตู ซุเฉินเปิดประตูโดยไม่สนใจว่าตัวเองกำลังโป๊อยู่

หลิวอี้อี้หน้าแดง รีบหันหลังกลับไป

ซูเฉินชะงัก เริ่มรู้ตัวว่าตัวเองรีบร้อนเกินไป ก็เลยรีบปิดประตู และยื่นมือออกไปรับเสื้อผ้า

และปิดประตูอีกครั้ง ตอนที่ซูเฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ เขาก็พูดกับตัวเองว่า " ห่าย ถ้าพี่สะใภ้เป็นเหมือนกับพี่ถิงถิงก็ดีสิ ถ้าเมื่อกี้เป็นพี่หยางถิงล่ะก็ พี่เค้าต้องกอดและจูบฉันแล้ว..........."