แอบรัก นิยาย บท 81

ซูเฉินคิดในใจ และเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่

ในตอนนี้หลิวอี้อี้และหยางถิงก็ยกอาหารมาวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ชามและตะเกียบก็เตียมพร้อมหมดแล้ว ไปดินข้าวพร้อมกับผู้หญิงสวยทั้งสองคน ทำให้ซูเฉินนึกถึงตอนที่หยางถิงไปบ้านหลิวอี้อี้ในครั้งนั้น

วันนั้น หยางถิงใช้เท้าของเธอคลึงไปมาที่ระหว่างขาของซูเฉิน และซุเฉินก็จู่โจมกลับ สรุปว่าเท้าของเขาดันไปวางที่ต้นขาขาวๆของหลิวอี้อี้

ตอนนั้นทั้งสามคนก็มีความรู้สึกแปลกๆ โดยเฉพาะซูเฉิน ที่เพลิดเพลินที่สุด พัวพันกับผู้หญิงสวยทั้งสองคนในเวลาเดียวกัน

คิดอยู่ในใจ ซูเฉินก็เริ่มอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว

แต่เขาไม่ได้เอาหลิวอี้อี้เป็นฝ่ายจู่โจม แต่เขาใช้เท้าไปลูบถุงน่องสีดำๆของหยางถิง ลื่นๆนุ่มๆและรู้สึกเย็นๆ

ตอนที่เท้าของเขาไปแตะขาเล็กๆของหยางถิง หยางถิงก็ทำตาโตและมองมาที่ซูเฉิน เธอกระพริบตาอย่างซุกซน ใบหน้าก็มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ซุเฉินเห็นเธอเพลิดเพลิน ก็ยิ่งรู้สึกคันในใจ เขาใช้นิ้วโป้งเท้าลูบไล้ขาของหยางถิงไม่หยุด......

หบางถิงเห็นดังนั้น ก็เริ่มจู่โจมกลับ เมื่อหลิวอี้อี้เห็นว่าทั้งสองคนมีสีหน้าแปลกๆ เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอนที่เธอกำลังจะก้มหน้าไปดู ทำเอาหยางถิงและซูเฉินตกใจรีบดึงเท้ากลับ และกินข้าวต่อไป

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่กล้าแกล้งกันอีกแล้ว หลังจากกินข้าวเสร็จ หยางถิงและหลิวอี้อี้ก็เจ็บจานชาม แต่หยางถิงไม่ให้หลิวอี้อี้ช่วย

หลังจากเห็นหลิวอี้อี้เดินออกมาจากห้องครัว ซูเฉินก็ยักคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า " พี่สะใภ้"

"อืม" หลิวอี้อี้พยักหน้าเบาๆ สีหน้าดูแปลกๆ

หลังจากที่ซูเฉินเห็นว่าหลิวอี้อี้ดูแปลกๆ ซูเฉินก็ถามว่า " พี่สะใภ้ พี่เป็นอย่างไรบ้าง?"

"ซูเฉิน พี่ถามอะไรนายหน่อย นายตอบพี่ตามตรงนะ" หลิวอี้อี้มองซูเฉิน และพูดด้วยความจริงจัง

"ครับ...ได้ครับ" ซูเฉินขมวดคิ้ว

แต่ก็ตอบตกลงไป

หลิวอี้อี้หันกลับไปดูหยางถิงที่กำลังล้างจานอยู่ในห้องครัว หลังจากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า " พี่จะถามนายว่า ระหว่างนายและหยางถิง เคยมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?"

"หา?" ซูเฉินอึ่ง

"ตอบพี่มาตามตรง" หลิวอี้อี้ถามต่อด้วยความจริงจัง

"เอ่อ...เคยมีอะไรนิดหน่อย" ซูเฉินตอบอย่างกระอักอระอ่วม เขารู้สึกว่าที่หลิวอี้อี้ถามอย่างนี้ น่าจะเป็นเพราะตอนกินข้าวเมื่อกี้ ตอนที่เขาและหยางถิงแกล้งกันเธอคงจะเห็นแล้ว เขาก็เลยรีบโกหก

"รายละเอียดหล่ะ บอกพี่มานะ" หลิวอี้อี้กัดริมฝีปากด้วยความลังเล แต่เธอก็ตัดสินใจถามออกไป

ซูเฉินจะไม่รู้ได้ไง ว่าถ้าเขาพูดความจริงไปตอนนี้ เขาและหลิวอี้อี้ก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้วแม้แต่ครั้งเดียว หลังจากที่เขากระแอมเบาๆ เขาก็พูดว่า "ก็......แค่เล่นกันิดหน่อย!"

"หมายความว่าอย่างไร?" หลิวอี้อี้หน้าแข็ง

"พี่สะใภ้ พี่อย่าเพิ่งโกรธ" ซูเฉินมองหลิวอี้อี้ และพูดด้วยความเป็นห่วงว่า " เล่นกัน....พี่เองก็รู้นิสัยของพี่หยางถิง บางทีเธอก็มาหอมผมซักที ไม่ก็แกล้งโน่นนี่ผมประมาณนี้ ผมเองก็เล่นกับพี่เค้าแบบคลุมเครือนิดหน่อย......

พูดจบ ซูเฉินก็อ้อนหลิวอี้อี้เหมือนเด็กที่ทำความผิก " พี่สะใภ้ ต่อไปผมจะไม่เล่นอีกแล้ว พี่อย่าโกรธนะ ได้มั้ย?"

"พี่ พี่ยังตัดสินใจม่ได้" หลิวอี้อี้หน้าแดง

"มีอะไรต้องคิดอีก?" ซูเฉินพูดว่า " ตอนนี้....ซูเจิ้งก็ตายไปแล้ว และหมอจาง หวังรุ่ย...คนพวกนั้นก็จะไม่เข้ามาในโลกของพี่อีกแล้ว พี่เองก็ลาออกแล้ว ผมและพี่ซูเจิ้งก็ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด พวกเราก็เป็นผู้ชายผู้หญิงโสดที่มาสร้างความสัมพันธ์ด้วยกันเท่านั้นเอง"

ไม่ใช่ครั้งนี้ครั้งแรกที่ซูเฉินคิดเรื่องนี้ เพียงแค่เขาไม่มีความกล้าพอที่จะพูดกับหลิวอี้อี้เท่านั้นเอง ตอนนี้อุดส่ามีโอกาสพูดแล้ว เขาก็เลยพูดออกมาทั้งหมด

โดยที่ไม่รู้เลยว่า หลิวอี้อี้เองก็คิดเรื่องนี้มาแล้วเหมือนกัน และเมื่อซุเฉินพูดออกมาในตอนนี้ ทุกอย่างดูเหมือนจะแน่นอนมากขึ้น

"ซูเฉิน ที่นายจะมาคบกับพี่ เพราะอะไร?" หลิวอี้อี้ลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ถามออกมา

"ก็เพราะรักไง" ซุเฉินเกาหัว และร้องเพลงออกมาว่า " เพราะว่ารัก ก็เลยรัก ความรู้สึกไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น อิอิ!"

"งั้นถ้าพี่เลือกที่จะคบกับนาย แต่ไม่มีอะไรกับนายหล่ะ?" หลิวอี้อี้ถาม

เธอถามออกมาแบบนี้ ซูเฉินก็ชะงักไป เขารู้ว่า ที่หลิวอี้อี้ถามแบบนี้ เธออยากจะรู้ว่าจริงๆเขาชอบหลิวอี้อี้หรือชอบที่จะมีอะไรกับหลิวอี้อี้กันแน่?

เพศ? หรือว่า รัก?

"นายรู้สึกว่าไง?" หลิวอี้อี้เห็นซูเฉินไม่พูด

ก็เลยถามต่อ

ที่จริง เธอรู้สึกว่าซูเฉินชอบเธอมาก แต่เมื่อคิดถึงแต่ก่อนตอนที่ซูเฉินเคยหรี่ตามองรูปร่างของเธอ หลิวอี้อี้ทั้งรู้สึกชอบแต่ก็รู้สึกขัดแย้ง ตอนนี้ถ้าเธอตัดสินใจจะคบกับซูเฉิน เธอก็ต้องเข้าใจให้ชัดเจนซะก่อน ว่าอะไรของเธอที่ดึงดูดเขากันแน่?