แอบรัก นิยาย บท 84

เห็นท่าทางหยางถิงแปลกๆ หลิวอี้อี้ก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี

"ไม่ฟังได้มั้ย?" หลิวอี้อี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดออกมา

หยางถิงถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า " พยายามหนีก็ไร้ประโยชน์...ฉันจะบอกเธอ เมื่อตอนบ่ายแม่ของซูเจิ้งไปดูศพของซูเจิ้ง เหมือนจะพาวัยรุ่นไปด้วยคนหนึ่งชื่อซูเอ้อหู เหมือนจะพูดว่าจะฟ้องเธอ"

"ฟ้อง?" หลิวอี้อี้ขมวดคิ้วและถามว่า "ฟ้องเรื่องอะไร?"

"เรื่องบ้านไง ตอนที่ซูเจิ้งหย่ากับเธอ เฉินซู่ชิวไม่รู้ว่าซูเจิ้งยกบ้่านให้เธอ ตอนนี้ซูเจิ้งตายแล้ว แต่บ้านกลับไม่ได้อยู่ในมือของเฉินซู่ชิว ตอนนี้ก็เลยพาหลานมาฟ้องร้องเธอ" หยางถิงพูด

ได้ยินแบบนี้ หลิวอี้อี้ก็จมวดคิ้วแน่น คลื่นลูกเก่าไปคลื่นลูกใหม่มาอีกแล้ว

"เฉินซู่ชิวไม่ใช่ว่ามีสติไม่ค่อยครบถ้วนแล้วหรอ หรือว่าทั้งหมดซูเอ้อหูเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมา?" หลิวอี้อี้นึกถึงภาพของซูเอ้อหู ขนก็ลุกซู่

ถ้าลำพังเพียงแค่เฉินซู่ชิวล่ะก็ หลิวอี้อี้ก็จะยอมให้ แต่ถ้าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับซูเอ้อหูล่ะก็ เธอก็จะไม่ยอม

เพราะรู้ว่า ซูเอ้อหูเป็นนักเลงในหมู่บ้านที่โลภมาก ถ้าหลิวอี้อี้ยอมยกบ้านหลังนี้ให้ เฉินซู่ชิวต้องไม่ได้ส่วนแบ่งแน่ๆ เพราะยังไงตอนนี้สติของเธอก็ไม่ค่อยครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว

ส่วนซูเอ้อหูก็เอาเปรียบเฉินซู่ชิวด้วยการมาทวงคืนความยุติธรรม

หลิวอี้อี้เชื่อว่า ถ้าเธอยกบ้านให้ ต่อไปซูเอ้อหูก็จะมาขอเงินจากเธอเรื่อยๆ ไม่มีวันจบสิ้น

อีกด้านหนึ่ง หยางถิงเห็นท่าทางของหลิวอี้อี้อยู่ไม่เป็นสุข เธอเลยพูดปลอบใจว่า "แต่บ้านหลังนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา ก่อนจะหย่าก็ทำสัญญาแบ่งทรัพย์สินกันแล้ว ตอนนี้เธอและตระกูลซูไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกอย่างสิ้นเชิง พวกเขาไม่ชนะคดีหรอก"

"ฉันรู้....แต่เป็นแบบนี้ต่อไป บ้านก็ขายไม่ได้" หลิวอี้อี้พูดด้วยควสมกลุ้มใจ

"ขายไม่ได้ก็เก็บไว้ก่อนสิ" หยางถิงพูด

"แต่ศพของซูเจิ้งยังไม่ได้จัดการเลย ฉันอยากจะขายจะได้มีเงินมา....ห่าย" หลิวอี้อี้พูด และรู้สึกปวดหัวขึ้นมา

"งั้นเธอก็อย่าเพิ่งจัดการก่อน แม่ของเขายังยุ่งอยู่กับการแย่งสมบัติอยู่เลย แล้วเธอจะไปสนใจมากมายทำไม " หยางถิงพูดจบ ก็ส่งเสียงหึ่ยออกมาคำหนึ่ง และพูดต่อว่า " ไม่งั้นก็ถ่วงเวลาไว้สิ เธอก็พักอยู่ที่นี่ พวกเขามาก็ไม่มีที่อยู่ แล้วยังต้องดำเนินเรื่องฟ้องร้องอีก ถ่วงเวลาพวกขาซักสามเดือนก็ได้แล้ว"

".............." หลังจากที่หลิวอี้อี้ได้ฟังแล้ว เธอก็ขมวดคิ้วไม่พูดอะไร

....................

พูดถึงซูเฉิน หลังจากที่เขากลับไปที่มหาวิทยาลัยแล้ว เป็นตอนเย็นที่เลิกเรียนแล้ว เขาคิดๆแล้ว ก็ไม่ได้ไปที่ตึกเรียน แต่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาจ้าวซี

"ซูเฉิน" เสียงของจ้าวซีดีใจมาก " นายกลับมาแล้วหรอ?"

"อืม" อืม ซูเฉินสูดลมหายใจเข้าลึกๆเบาๆ และพูดว่า " จ้าวซี เดี๋ยวฉันไปรอที่ประตูตึกเรียนแล้วกันนะ"

"หา?............อ้อ อ้อ" จ้าวซีได้ยินซูเฉินเรียกชื่อของเธอ เธอเลยรู้สึกแปลกๆ เพราะปกติแล้ว ไม่ใช่ซูเฉินเรียกเธอว่าภรรยาหรอ?

แต่จ้าวซีก็ไม่คิดอะไรมาก เพราะซุเฉินเพิ่งจะกลับมา เธอเลยรีบเก็บของ และรีบลงจากตึกไป