แอบรัก นิยาย บท 90

ตอนที่หลี่ฟาหรานมีท่าทางแปลกๆ ซูเฉินก็เริ่มรู้สึกได้แล้วว่าต้องไม่ดีแน่ๆ

แต่เรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก ก่อนหน้านี้ตอนที่หยางถิงนัดกับซูเฉิน ซูเฉินก็เคยช่วยเธอซื้อผ้าอนามัยแล้วครั้งหนึ่ง

เพียงแต่ว่า เขาต้องมาซื้อในมหาวิทยาลัย ก็ยังหาซื้อได้ง่าย ซูเฉินแอบถอนหายใจเบาๆ คิดในใจว่า ห้ามให้เพื่อนของจ้าวซีเห็นเข้าเด็ดขาด

แต่มหาวิทยาลัยใหญ่ขนาดนี้ ไม่น่าจะบังเอิญเจอได้มั้ง

ซูเฉินคิดในใจครู่หนึ่ง เขามองหลี่ฟานหรานที่กำลังมองมาที่เขาอย่างไร้ที่พึ่งอื่น สีหน้าขอความช่วยเหลือ เห็นแล้วน่าสงสารมาก เขาก็เลยพยักหน้า และพูดว่า " อาจารย์หลี่ อาจารย์ใช้ยี่ห้ออะไรครับ?"

หลังจากที่หลี่ฟานหรานบอกออกไปแล้ว เธอก็จะเดินกลับไปหยิบเงินที่โต๊ะ

ซูเฉินไม่ได้สนใจเงินไม่กี่สิบหยวนนั้น เขาเลยหันหลังเดินออกไป หลังจากมาถึงร้านค้าของมหาวิทยาลัยแล้ว เขาก็ยืนอยู่ที่หน้าประตูร้านและมองเข้าไปในร้าน หลังจากเห็นว่าไม่มีคน เขาก็เดินเข้าไปและไปหยิบผ้าอนามัยยี่ห้องที่หลี่ฟานหรานใช้ รีบจ่ายเงินและออกจากร้าน

สรุปว่าตอนที่เข้ากำลังเดินออกจากประตูร้าน...............

เพื่อนสนิทของจ้าวซีสองคนก็กำลังจูงมือเดินเข้ามา เมื่อเห็นสิ่งที่ซูเฉินถืออยู่ในมือ พวกเธอก็ชะงัก

"ซูเฉิน นี่นายคือ?" พวกเธอหรี่ตามองและถามขึ้น

ซูเฉินรู้สึกลำบากใจ คิดในใจว่ากลัวอะไรเจอสิ่งนั้นสินะ? ก็เลยพูดติดๆขัดๆว่า " เอ่อ....หน้าร้อนเหงื่อชอบออกที่เท้า ฉันเห็นว่าในเน็ทบอกให้เอาอันนี้มารองไว้ใต้เท้า....หึหึ เดี๋ยวจะไปเล่นบาสหน่ะ"

ซูเฉินพูดจบ รู้สึกว่าตัวเองดูไม่น่าเชื่อถือเลย เห็นผู้หญิงทั้งสองคนทำปากแปลกๆพูดว่า ฎ อ้อ อ้อ?" หลังจากนั้นเขาก็รีบไปจากตรงนั้นทันที

เขากลับมาถึงที่ห้องเรียน ก็เห็นหลี่ฟานหรานกำลังขมวดคิ้วอยู่ มือข้างหนึ่งลูบหน้าท้อง อีกข้างวางไว้บนโต๊ะ ท่าทางปวดมาก

ในตอนนั้น ใกล้จะพลบค่ำแล้ว และหลี่ฟานหรานก็นั่งที่นั่งติดหน้าต่าง แสงพระอาทิตย์ที่กำลังตกสาดส่องเข้ามา แสงพระอาทิตย์อ่อนๆส่องมากระทบตัวเธอ เหมือนเธอชุบตัวด้วยแสงอ่อนๆอีกชั้น

หลี่ฟานหรานในตอนนี้ สวยกว่าปกติหลายเท่ามาก

ห้องเรียน โต๊ะหนังสือ พระอาทิตย์ตก ผู้หญิงสวย วัยหนุ่มสาว....คำสี่ห้าคำนี้เรียงร้อยเข้าด้วยกัน กำลังอธิบายภาพที่หลี่ฟานหรานกำลังฟุบอยู่บนโต๊ะได้ดี

"สวยมากเลย" ซูเฉินอดไม่ไหวกลืนน้ำลายไปอึกหนึ่ง และค่อยๆเดินถือผ้าอนามัยเข้าไป พูดว่า " ผม....ซื้อกลับมาแล้วครับ"

ฟลี่ฟานหรานเห็นซูเฉินกลับมาแล้ว ก็ถอนหายใจ คิดในใจว่า ถ้าเขายังไม่กลับมาอีก ต้องเลอะกระโปรงแน่ๆเลย และในกระเป๋าก็ไม่มีกระดาษทิชชู่ การมาของซูเฉิน เหมือนกีบการยื่นถ่านไฟให้ตอนหิมะตก

"ขอบใจมาก" หลี่ฟานหรานรับผ้่อนามัยด้วยใบหน้าแดง และรีบไปห้องน้ำทันที

ซูเฉินมองแผ่นหลังของเธอ คิดในใจว่า ผู้หญิงสวยๆแบบนี้ให้เขาไปซื้อผ้าอนามัยให้ ก็ไม่ถือว่าซวยนะ อิอิ

ผ่านไปไม่กี่นาที หลี่ฟานหรานก็กลับมาที่ห้องเรียน เธอมองมาที่ซูเฉิน และค่อยๆเดินเข้ามาพูดว่า "ขอบใจนายมากๆเลยนะ.....นี่เงิน ให้นาย"

"ไม่ต้องแล้ว" ซูเฉินไม่รับเงินมา

หลี่ฟานหรานเห็นซูเฉินไม่รับเงิน เธอเลยคิดในใจว่า เป็นเงินไม่เท่าไหร่ ตอนนี้คนส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยสนใจเงินจำนวนน้อยพวกนี้แล้ว เธอก็เลยมองมาที่เขา และพูดอย่างนุ่มนวลว่า " งั้นฉันเลี้ยงข้าวนายแล้วกัน ดีมั้ย?"

"อืม?" ซุเฉินลังเลครู่หนึ่ง และพูดว่า "ครับ!"

จ้าวซีกลับบ้านไปแล้ว จะกลับมาอีกทีก็เย็นวันอาทิตย์ ไปกินข้าวคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวก็ไม่มีกะจิตกะใจ บวกกับหลี่ฟานหรานสวยขนาดนี้ ซูเฉินเลยคิดในใจว่า อาจารย์กับลูกศิษย์กินข้าวด้วยกัน ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอก!

หลังจากที่พูดหาข้ออ้างให้ตัวเองแล้ว ซูเฉินก็ไปกินข้าวกับหลี่ฟานหราน

เนื่องจากเธอเองก็เป็นนักศึกษาที่จบจากมหาวิทยาลัยเจียงเฉิน เธอเลยคุ้นเคยกับแถวนี้เป็นอย่างดี เธอไม่ได้ถามความคิดเห็นของเขา เธอพาเขาไปร้านอาหารตามสั่งเล็กๆร้านหนึ่ง

"อิอิ แต่ก่อนฉันมากินข้าวที่นี่บ่อยๆ ตั้งแต่ออกไปฝึกงานข้างนอก....ก็ไม่ได้กลับมากินข้าวที่นี่ครึ่งปีได้แล้ว" หลังจากที่หลี่ฟานหรานนั่งลงแล้ว เธอก็พูดออกมาด้วยความรอคอย

"ต้องรักษาระยะห่างใช่มั้ย?" ซูเฉินพูด

"ก็ไม่ใช่...." หลี่ฟานหรานไม่ได้หมายความว่าให้ซูเฉินห่างออกไป หลังจากที่เธอกระพริบตาแล้ว เธอก็พูดต่อว่า "ก็คือ ต้องระวังหัวข้อการสนทนา!"

"อ้อ เข้าใจแล้วครับ" ซูเฉินคิดและแอบยิ้ม

ต่อมา ทั้งสองคนก็กินข้าวไปด้วยพูดคุยไปด้วย ซูเฉินเข้าใจในตัวของหลี่ฟานหรานมากขึ้น เธอเป็นคนเจียงเฉิงโดยกำเนิด ครอบครัวก็ดี พ่อแม่ทำงานเกี่ยวกับการศึกษาทั้งสองคน

ส่วนซูเฉินก็ไม่ค่อยอยากจะพูดถึงครอบครัวซักเท่าไหร่ เขาบอกเพียงแค่ว่าเขามาจากหมู่บ้านนอกเมือง ไม่ได้พูดเรื่องความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านอย่างแน่นอน

เวลาผ่านไป....

หลังจากกินข้าวเสร็จ ซูเฉินก็บอกลาหลี่ฟานหราน ตอนที่เขากำลังจะกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยนั้น ซูเอ้อซูก็พุ่งเข้ามาหาซูเฉิน และเอามือมาจับคอเสื้อของซูเฉินไว้ และตะคอกว่า "ในที่สุดฉันก็เจอตัวนาย......"

"ทำไม?" ซูเฉินดิ้น และตะคอกใส่ซูเอ้อหูกลับไป

"หยุด หยุดนะ" ถึงแม้หลี่ฟานหรานจะค่อนข้างกลัว แต่เมื่อคืดว่าตัวเองเป็นอาจารย์ของซูเฉิน ก็รีบวิ่งกลับไป

เธอเดินไปอยู่ข้างๆซูเฉิน และปกป้องซูเฉิน พูดว่า " คุณผู้ชาย ไม่ทราบว่าคุณมีเรื่องอะไรคะ ที่นี่เป็นมหาวิทยาลัย หวังว่าจะพูดกันด้วยมารยาท......"

"โอ้ว ผู้หญิงสวยอีกคน" หลังจากที่ซูเอ้อหูเห็นหลี่ฟานหรานแล้ว แววตาเขาก็มีประกาย และพูดว่า " ซูเฉิน นายนี่เปลี่ยนผู้หญิงเร็วนะ!"

"คุณอย่าพูดมั่วๆ ฉันเป็นอาจารย์ของซูเฉิน"หลี่ฟานหรานดูท่าทางไร้เรี่ยวแรงของซูเอ้อหู และรู้สึกรังเกียจในใจ

"ซูเอ้อหู นายจะเอาไงอีก ฉันก็เคยบอกไปแล้วไง ว่าแผนการเลวๆของนายไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน และฉันก็ไม่สนใจเงินสกปรกของนาย" ซูเฉินพูดจบ เขาก็ดึงหลี่ฟานหรานให้มาอยู่ข้างหลังเขา

เพราะเป็นนักกีฬาบาส มือของซูเฉินก็เลยใหญ่ และมีแรงเยอะ เมื่อหลี่ฟานหรานโดนออกแรงดึงแบบนั้น จู่ๆเธอก็มีความรู้สึกถึงความปลอดภัยขึ้นมาในใจ