แอบรัก นิยาย บท 91

ถูกซูเฉินดึงมาให้อยู่ด้านหลัง ทำให้หลี่ฟานหรานเกิดความเข้าใจผิด ในตอนนี้เหมือนซูเฉินกำลังปกป้องตัวเธออยู่?

แต่ความคิดนี้แว็บขึ้นมาในสมอง หลี่ฟานหรานก็สลัดมันทิ้ง และคิดในใจว่า ในสถานการณ์แบบนี้การที่ผู้ชายให้ผู้หญิงมาอยู่ด้านหลังเป็นเรื่องปกติมั้ง? ไม่งั้นล่ะก็ ผู้ชายคนนั้นก็ไม่เหมาะสมที่จะเป็นผู้ชาย!

"ใช่ ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ" หลี่ฟานหรานคิดในใจ และออกแรงส่ายหัวสลัดความคิดออกไป ราวกับว่าสลัดความปลอดภัยและการพึ่งพาซูเฉินออกไปจากสมองแล้ว

"ฉันหาหลิวอี้อี้หาอยู่หลายวันมากแล้ว เนื่องจากเหตุผลบางอย่าง ทางสถานีตำรวจไม่สามารถบอกที่อยู่ของเธอได้ ศาลก็ไม่รับพิจารณา ฉันไม่มีทางอื่นแล้ว ถึงได้มาหานาย" ซูเอ้อหูพูด

"ไม่รับพิจารณา ก็แสดงว่าคำขอร้องของนายไม่ถูกต้องตามกฏหมาย เข้าใจมั้ย?" ซูเฉินอดไม่ไหวยิ้มออกมาและพูดว่า " ซูเอ้อหู ฉันรู้ว่านายคิดจะเอาเปรียบ แต่ความยุติธรรมมันอยู่ในใจ ฉันไม่มีทางช่วยนายหรอก"

"งั้นป้ารองของนายหล่ะ?"ซูเอ้อหูพูดและชี้ไปที่เฉินซู่ชิวที่อยู่ด้านหลัง

เฉินซู่ชิวในตอนนี้ไม่ได้แตกต่างกับเมื่อกี่ไม่วันก่อน ในมือถือขวดน้ำเปล่าและเดินตามหลังซูเอ้อหู ไม่พูดอะไรซักคำ

ซูเฉินขมวดคิ้วและพูดว่า "บ้าน พี่สะใภ้.......หลิวอี้อี้หน่ะกำลังจะขายแล้ว ส่วนเงินก็จะแบ่งให้ป้ารองด้วย และเงินอีกส่วนหนึ่งก็เอาไปฌาปนกิจศพพี่ซูเจิ้ง แต่เนื่องจากนายต้องการเอาบ้าน ดังนั้นทำให้การดำเนินเรื่องทั้งหมดต้องชะงักไป......ซูเอ้อหู ป้ารองเป็นแบบนี้แล้ว อีกอย่างศพพี่ซูเจิ้งก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ถ้านายใรจิตใจที่ดีจริงๆ ก็อย่ามาก่อความวุ่นวายเลยนะ"

"ขายบ้าน?" ซูเอ้อหูขมวดคิ้วและถามขึ้น "ขายเท่าไหร่?" ให้พวกเรา.....เอ้ย ไม่ใช่ ให้ป้ารองเท่าไหร่?"

"ฉันจะไปรู้ได้ไงหล่ะ" ซูเฉินมองบนให้ซูเอ้อหู และพูดว่า "ฉันบอกถึงขนาดนี้แล้ว ถ้านายอยากจะลิ้มรสของหวานล่ะก็ งั้นนายก็พาป้ารองกลับหมู่บ้านไปรอดีกว่า แต่ถ้านายยังจะอยู่ที่นี่ก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงนายก็หาหลิวอี้อี้ไม่เจอ"

พูดจบ ซูเฉินก็จับมือของหลี่ฟานหรานกำลังจะจากไป

"เดี๋ยว......เดี๋ยว" ซูเอ้อหูเห็นดังนั้นก็รีบยื้อไว้ และพูดว่า "เอ่อ นายถามหลิวอี้อี้ให้หน่อยได้มั้ย ว่าป้ารองจะได้เงินเท่าไหร่?"

พวกเขาอยู่ที่เจียงเฉิงมาหลายวันแล้ว เงินของซูเอ้อหูน่าจะจ่ายไปเยอะแล้ว เดิมทีเขาเป็นคนไร้งานที่เที่ยวเล่นไปวันๆ เงินที่มีอยู่สองพันกว่าหยวนก็เป็นเงินที่ยืมมา ทุกวันพักที่โฮสเทล ถึงแม้จะเป็นที่ถูกๆ แต่ทุกวันก็ต้องจ่ายค่าเช่าห้าสิบหยวน

ยังมีค่าอาหารวันละสามมื้ออีก และซูเอ้อหูก็ต้องคอยไปเฝ้าที่บ้านของซูเจิ้ง เพื่อดักรอหลิวอี้อี้

แต่เขารอมาได้นานขนาดนี้ ก็ถือว่ามีความอดทนมากแล้ว เงินที่มีอยู่ก็น่าจะไม่พอแล้ว อีกอย่างทุกๆวันก็ยังต้องเอาเฉินซู่ชิวไปด้วย เธอบ้าๆบอๆก็คงรำคาญใจน่าดู

" ไม่มีอะไรที่ควรจะไปถามเธอหรอก" ซูเฉินพูด

"หึ หึหึหึ" ซูเอ้อหูหัวเราะและพูดว่า " ซูเฉิน นายเองก็พูดแล้วว่า ศพพี่ซูเจิ้งยังไม่ได้จัดการเลย พวกราคนตระกูลซูมีจิตใจดี เพียงแค่เงินที่หลิวอี้อี้ให้พอสำหรับการใช้ชีวิตที่เหลือของป้ารอง ฉันก็โอเค!"

พูดจบ ซูเอ้อหูก็ยิ้มและพูดต่อว่า " นายคิดดูดีดี แล้วค่อยโทรหาฉัน......อ่อ จะไปหาฉันก็ได้ ฉันอยู่ที่โฮสเทลเวินซิน202"

ซูเฉินได้ยินแล้ว ก็ใช้สายตารังเกียจมองซูเอ้อหู และพูดว่า " ได้ ไปเถอะ"

พูดจบ เขาก็จับมือเล็กๆของหลี่ฟานหรานและเดินจากไป หลังจากเดินไปเรื่อยๆจนถึงข้างถนน เขาถึงจะปล่อยมือของหลี่ฟานหราน และพูดว่า " อาจารย์หลี่ครับ ต้องขอโทษมากๆนะครับ....มีเรื่องน่าขันให้คุณดู"

"ไม่เป็นไร" หลี่ฟานหรานยิ้มอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง รู้สึกเพียงแค่ว่ามือของตัวเองโดนซูเฉินจับยังอุ่นๆอยู่เลย

หลังจากนั้น หลี่ฟานหรานก็โบกแท็กซี่คันหนึ่ง เธอมองไปที่ซูเฉินและพูดเบาๆว่า "นายระวังตัวหน่อยนะ....ฉันกลับก่อนหล่ะ"