แฝดสี่บันดาลรัก นิยาย บท 6

“โอ๊ยป้า” เยี่ยชิงชิงรีบปิดปากเยี่ยเหอฮวาทันที “ป้าจะเสียงดังทำไมเนี่ย?”

“มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่” เยี่ยเหอฮวาแบมือออกอย่างไม่ยี่หระ “หลานที่แกมีให้ตระกูลจ้านก็อายุตั้งสี่ขวบแล้ว รอแกได้แต่งงานร่วมหอกับจ้านอวี่หานแล้วถ้าแกยังบริสุทธิ์อยู่ แบบนั้นสิถึงจะเรียกว่าโป๊ะแตก!”

“มันไม่ใช่แบบนั้นตั้งนานแล้วค่ะ” เยี่ยชิงชิงปล่อยมือ “หนูจะไปใช้ประโยชน์จากตาแก่หูเผิงนั่นได้ยังไงล่ะ?”

“งั้นก็รีบโทรหาหูเผิงซะสิ” เยี่ยเหอฮวายุยงส่งเสริม “อย่างมากก็แค่นอนกันอีกสักรอบ รอให้แกได้เป็นคุณนายตระกูลจ้านเมื่อไหร่ แกค่อยหาวิธีกำจัดเขาก็สิ้นเรื่อง!”

หลินซวงเปิดเปลือกตาขึ้นในเช้าวันต่อมา

เธอเห็นว่าเหล่าลูกชายทั้งหลายส่งข้อความเข้ามาในกลุ่มแชตครอบครัวสุขสันต์

ไท่หยาง: หม่ามี้ จ้านอวี่หานยังมีลูกชายอีกคนหนึ่ง!

เยว่เลี่ยง: เขาชื่อจ้านอี้ อายุเท่าพวกเราเลย!

ซิงซิง: เห็นว่าแม่เขาคือเยี่ยชิงชิง!

หลินซวงรีบส่งสติ๊กเกอร์ตกใจไปให้ทันที

จ้านอวี่หานกับเยี่ยชิงชิงมีลูกด้วยกันแล้วเหรอ?

งั้นเธอยังจะไปเอาความกับไอ้บ้านั่นทำไมอีก?

คนอย่างหลินซวงปล่อยวางได้อยู่แล้ว!

ไม่สิ เธอไม่ได้ต้องการให้ผู้ชายคนนั้นรับผิดชอบ แค่ต้องการรู้ให้แน่ชัดว่าคนที่ทำให้เธอท้องและต้องเกิดลูกออกมาเมื่อห้าปีก่อน ใช่เขาหรือเปล่า!

ถ้าเป็นเขาจริงๆ แบบนั้นเธอก็ต้องการเลือดของเขาเพื่อมาช่วยชีวิตลูก!

หลินซวงรีบลุกขึ้นทันที เธอตั้งใจว่าจะเอาผมของจ้านอวี่หานกับลูกชายเธอไปตรวจดีเอ็นเอพิสูจน์ความเป็นพ่อลูก

เธอมีผมของลูกชายอยู่ และหาเจอจากบนเตียงเด็กเส้นหนึ่ง

แต่ผมของจ้านอวี่หานล่ะ?

แย่แล้ว เมื่อวานพอดึงผมของผู้ชายคนนั้นแล้ว เธอก็เอามันพับใส่ทิชชูแล้วก็ยัดเข้ากระเป๋ากางเกงยีน

แต่เมื่อวานเธอเอากางเกงยีนไปซักในเครื่องซักผ้าแล้ว!

กรี๊ดดด!

หลินซวงรีบวิ่งไปที่ระเบียง แต่ในกระเป๋ากางเกงยีนตัวนั่นกลับว่างเปล่าไปซะแล้ว

บ้าเอ๊ย! ทำไมถึงได้สะเพร่าขนาดนี้เนี่ย?

การดึงผมมาจากหัวของผู้ชายคนนั้น มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง?

แต่ถึงจะยากเย็นแค่ไหน เธอก็ต้องไปดึงผมจ้านอวี่หานมาเส้นหนึ่งให้ได้!

หลินซวงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก “เช็กให้ฉันหน่อยว่าตอนนี้จ้านอวี่หานอยู่ไหน?”

ไม่นานเธอก็ได้รับคำตอบ “เพิ่งถึงจ้านซื่อกรุ๊ปครับ กำลังประชุมอยู่”

“อืม” หลินซวงกำลังจะกดวางสาย แต่อีกฝ่ายพูดขึ้นเสียก่อน “พี่ใหญ่ อย่าลืมนะครับว่าวันนี้พี่รับปากจะไปรับงาน”

“ดูเวลาก่อนแล้วกัน” หลินซวงกดวางสายอย่างหงุดหงิด จากนั้นก็เรียกแท็กซี่

สี่สิบนาทีต่อมา เธอก็มาถึงหน้าสำนักงานใหญ่ของจ้านซื่อกรุ๊ปที่มีถึงแปดสิบเก้าชั้น

~

เมื่อจ้านอวี่หานประชุมเสร็จก็เข้ามานั่งในห้องผู้บริหาร จากนั้นเลขาของเขาก็เข้ามารายงาน “คุณเยี่ยชิงชิงเอาขนมมาให้ครับ เป็นขนมที่เธอทำเองกับมือ”

จ้านอวี่หานเอ่ยกับเลขาเสียงทุ้ม “ให้เธอเข้ามา”

“อวี่หาน” เยี่ยชิงชิงผลักประตูเข้ามา เธอถือกล่องขนมอยู่ในมือ

เลขากุลีกุจอออกไปพร้อมกับปิดประตูให้ทันที

เยี่ยชิงชิงเป็นคู่หมั้นของคุณชายสามตระกูลจ้าน และเป็นว่าที่คุณผู้หญิงของจ้านซื่อกรุ๊ปด้วยเช่นกัน

ทุกคนจึงเร่งประจบประแจงเธอเข้าไว้

จ้านอวี่หานเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ฉันไม่ได้สนิทกับเธอ!”

“…” เยี่ยชิงชิงรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที สีหน้าของเธอดูอึดอัดมาก แต่ไม่นานใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็ยกกล่องขนมขึ้น “ฉันทำเองค่ะ คุณลองชิมดูสิคะ”

“ที่ให้คุณเข้ามาไม่ใช่เพราะขนม” สายตาดุดันภายใต้สันคิ้วที่เฉียบคมราวกับใบมีดของจ้านอวี่หานจ้องมองไปที่เยี่ยชิงชิง “ใครอนุญาตให้คุณใช้อภิสิทธิ์ตระกูลจ้านไปไล่เด็กสามคนนั้นออกจากโรงเรียน!”

เยี่ยชิงชิงรู้สึกแปลกใจ จ้านอวี่หานรู้เรื่องนี้แล้วเหรอ?

ก็ใช่สิ ไอ้เด็กบ้าสามคนนั่นอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลจ้านนี่ วันนี้ไม่ไปเรียน แค่ถามก็รู้ได้แล้ว

“อวี่…อ้อ ไม่ใช่สิ คุณชายสาม” เยี่ยชิงชิงเอ่ยอย่างลนลาน “เมื่อวานพวกเขาลบหลู่คุณป้า ฉันก็เลยกู้หน้าให้ตระกูลจ้านไงคะ”