แฝดสี่บันดาลรัก นิยาย บท 6

“โอ๊ยป้า” เยี่ยชิงชิงรีบปิดปากเยี่ยเหอฮวาทันที “ป้าจะเสียงดังทำไมเนี่ย?”

“มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่” เยี่ยเหอฮวาแบมือออกอย่างไม่ยี่หระ “หลานที่แกมีให้ตระกูลจ้านก็อายุตั้งสี่ขวบแล้ว รอแกได้แต่งงานร่วมหอกับจ้านอวี่หานแล้วถ้าแกยังบริสุทธิ์อยู่ แบบนั้นสิถึงจะเรียกว่าโป๊ะแตก!”

“มันไม่ใช่แบบนั้นตั้งนานแล้วค่ะ” เยี่ยชิงชิงปล่อยมือ “หนูจะไปใช้ประโยชน์จากตาแก่หูเผิงนั่นได้ยังไงล่ะ?”

“งั้นก็รีบโทรหาหูเผิงซะสิ” เยี่ยเหอฮวายุยงส่งเสริม “อย่างมากก็แค่นอนกันอีกสักรอบ รอให้แกได้เป็นคุณนายตระกูลจ้านเมื่อไหร่ แกค่อยหาวิธีกำจัดเขาก็สิ้นเรื่อง!”

หลินซวงเปิดเปลือกตาขึ้นในเช้าวันต่อมา

เธอเห็นว่าเหล่าลูกชายทั้งหลายส่งข้อความเข้ามาในกลุ่มแชตครอบครัวสุขสันต์

ไท่หยาง: หม่ามี้ จ้านอวี่หานยังมีลูกชายอีกคนหนึ่ง!

เยว่เลี่ยง: เขาชื่อจ้านอี้ อายุเท่าพวกเราเลย!

ซิงซิง: เห็นว่าแม่เขาคือเยี่ยชิงชิง!

หลินซวงรีบส่งสติ๊กเกอร์ตกใจไปให้ทันที

จ้านอวี่หานกับเยี่ยชิงชิงมีลูกด้วยกันแล้วเหรอ?

งั้นเธอยังจะไปเอาความกับไอ้บ้านั่นทำไมอีก?

คนอย่างหลินซวงปล่อยวางได้อยู่แล้ว!

ไม่สิ เธอไม่ได้ต้องการให้ผู้ชายคนนั้นรับผิดชอบ แค่ต้องการรู้ให้แน่ชัดว่าคนที่ทำให้เธอท้องและต้องเกิดลูกออกมาเมื่อห้าปีก่อน ใช่เขาหรือเปล่า!

ถ้าเป็นเขาจริงๆ แบบนั้นเธอก็ต้องการเลือดของเขาเพื่อมาช่วยชีวิตลูก!

หลินซวงรีบลุกขึ้นทันที เธอตั้งใจว่าจะเอาผมของจ้านอวี่หานกับลูกชายเธอไปตรวจดีเอ็นเอพิสูจน์ความเป็นพ่อลูก

เธอมีผมของลูกชายอยู่ และหาเจอจากบนเตียงเด็กเส้นหนึ่ง

แต่ผมของจ้านอวี่หานล่ะ?

แย่แล้ว เมื่อวานพอดึงผมของผู้ชายคนนั้นแล้ว เธอก็เอามันพับใส่ทิชชูแล้วก็ยัดเข้ากระเป๋ากางเกงยีน

แต่เมื่อวานเธอเอากางเกงยีนไปซักในเครื่องซักผ้าแล้ว!

กรี๊ดดด!

หลินซวงรีบวิ่งไปที่ระเบียง แต่ในกระเป๋ากางเกงยีนตัวนั่นกลับว่างเปล่าไปซะแล้ว

บ้าเอ๊ย! ทำไมถึงได้สะเพร่าขนาดนี้เนี่ย?

การดึงผมมาจากหัวของผู้ชายคนนั้น มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง?

แต่ถึงจะยากเย็นแค่ไหน เธอก็ต้องไปดึงผมจ้านอวี่หานมาเส้นหนึ่งให้ได้!

หลินซวงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก “เช็กให้ฉันหน่อยว่าตอนนี้จ้านอวี่หานอยู่ไหน?”

ไม่นานเธอก็ได้รับคำตอบ “เพิ่งถึงจ้านซื่อกรุ๊ปครับ กำลังประชุมอยู่”

“อืม” หลินซวงกำลังจะกดวางสาย แต่อีกฝ่ายพูดขึ้นเสียก่อน “พี่ใหญ่ อย่าลืมนะครับว่าวันนี้พี่รับปากจะไปรับงาน”

“ดูเวลาก่อนแล้วกัน” หลินซวงกดวางสายอย่างหงุดหงิด จากนั้นก็เรียกแท็กซี่

สี่สิบนาทีต่อมา เธอก็มาถึงหน้าสำนักงานใหญ่ของจ้านซื่อกรุ๊ปที่มีถึงแปดสิบเก้าชั้น

~

เมื่อจ้านอวี่หานประชุมเสร็จก็เข้ามานั่งในห้องผู้บริหาร จากนั้นเลขาของเขาก็เข้ามารายงาน “คุณเยี่ยชิงชิงเอาขนมมาให้ครับ เป็นขนมที่เธอทำเองกับมือ”

จ้านอวี่หานเอ่ยกับเลขาเสียงทุ้ม “ให้เธอเข้ามา”

“อวี่หาน” เยี่ยชิงชิงผลักประตูเข้ามา เธอถือกล่องขนมอยู่ในมือ

เลขากุลีกุจอออกไปพร้อมกับปิดประตูให้ทันที

เยี่ยชิงชิงเป็นคู่หมั้นของคุณชายสามตระกูลจ้าน และเป็นว่าที่คุณผู้หญิงของจ้านซื่อกรุ๊ปด้วยเช่นกัน

ทุกคนจึงเร่งประจบประแจงเธอเข้าไว้

จ้านอวี่หานเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ฉันไม่ได้สนิทกับเธอ!”

“…” เยี่ยชิงชิงรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที สีหน้าของเธอดูอึดอัดมาก แต่ไม่นานใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มด้วยความรวดเร็ว จากนั้นก็ยกกล่องขนมขึ้น “ฉันทำเองค่ะ คุณลองชิมดูสิคะ”

“ที่ให้คุณเข้ามาไม่ใช่เพราะขนม” สายตาดุดันภายใต้สันคิ้วที่เฉียบคมราวกับใบมีดของจ้านอวี่หานจ้องมองไปที่เยี่ยชิงชิง “ใครอนุญาตให้คุณใช้อภิสิทธิ์ตระกูลจ้านไปไล่เด็กสามคนนั้นออกจากโรงเรียน!”

เยี่ยชิงชิงรู้สึกแปลกใจ จ้านอวี่หานรู้เรื่องนี้แล้วเหรอ?

ก็ใช่สิ ไอ้เด็กบ้าสามคนนั่นอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลจ้านนี่ วันนี้ไม่ไปเรียน แค่ถามก็รู้ได้แล้ว

“อวี่…อ้อ ไม่ใช่สิ คุณชายสาม” เยี่ยชิงชิงเอ่ยอย่างลนลาน “เมื่อวานพวกเขาลบหลู่คุณป้า ฉันก็เลยกู้หน้าให้ตระกูลจ้านไงคะ”

ผู้ชายคนนั้นจะไม่ใช่จ้านอวี่หานจริงๆ?

“คุณยังมีอะไรจะพูดอีก?” น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นจากทางด้านหลัง “เส้นผมของผม คงไม่ต้องใช้แล้วใช่ไหม?”

“แต่บัตรธนาคารของคุณล่ะมันยังไง?” หลินซวงหมุนตัวไปอย่างรวดเร็วและมองใบหน้างดงามที่แสนเย็นชาของจ้านอวี่หาน

“มันก็ไม่แน่หรอกนะ” เยี่ยชิงชิงยิ้มหวานออกมา “บางทีคุณชายรองอาจจะเอาบัตรของอวี่หานไปก็ได้ไหม?”

“…” หลินซวงรู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อย

เธอไม่ได้สนใจว่าใครจะเป็นทายาทของจ้านซื่อกรุ๊ป เธอรู้แค่ว่า จ้านอวี่ปิงเป็นผู้ชายเจ้าชู้แสนเสเพลที่เลื่องชื่อที่สุดในเมืองตี้จิง

แต่เธอไม่อยากให้พ่อของลูกเป็นลูกผู้ลากมากดีจอมเจ้าชู้

อีกอย่างหลินซวงก็ต้องการยืนยันให้แน่ชัดว่าพ่อของลูกคือใคร เพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับชีวิตของหลินซิงลูกชายคนที่สามของเธอ

เขาถูกตรวจเจอว่าเป็นโรคเลือดเมื่อตอนอายุหนึ่งขวบ ถึงแม้สองปีมานี้จะมีการปรับตัวอยู่ตลอด แต่เพื่อความปลอดภัย ตรวจดูให้รู้แน่ชัดดีกว่าว่าพ่อของเด็กๆ เป็นใคร จะได้เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้น

ในขณะที่หลินซวงกำลังสับสน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอจึงกดรับอย่างหงุดหงิด

“พี่ใหญ่ ฝั่งโน้นเร่งมา…”

“บอกพวกเขาว่าฉันไม่ว่าง!”

“แต่ว่าพี่ใหญ่…”

หลินซวงปิดโทรศัพท์ใส่ให้มันสิ้นเรื่อง

‘กริ๊งง’ จากนั้นโทรศัพท์ของจ้านอวี่หานก็ดังขึ้น เขาหมุนตัวไปรับ

ปลายสายเอ่ยขึ้น “คุณชายสามครับ จู่ๆ ยอดฝีมือก็ปฏิเสธที่จะมารักษาท่านประธานครับ”

“เป็นแบบนี้ได้ไง?” จ้านอวี่หานขมวดคิ้วมุ่นทันที “ฉันจะไปโรงพยาบาล!”

“แต่ยอดฝีมือปิดเครื่องไปแล้ว พวกเรา…”

“ไม่ว่าพวกนายจะใช้วิธีไหน ต่อให้ต้องคุกเข่าก้มหัวอ้อนวอน หรือเพิ่มเงินค่าวินิจฉัยรักษาเป็นห้าร้อยล้าน ก็ต้องพาตัวยอดฝีมือมาให้ฉันให้ได้ ปู่เหลือโอกาสแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแล้ว!”

“ห้าร้อยล้าน?” อีกฝั่งรีบตอบด้วยความตื่นกลัวทันที “ครับ คุณชายสาม!”

เมื่อจ้านอวี่หานวางสายลงอีกครั้ง หลินซวงก็หายไปแล้ว