แค้นนพิศวาส นิยาย บท 17

"คุณจะช่วยฉันใช่ไหม" ดวงตางามคู่นั้น มีแต่แววตาขอร้องอ้อนวอน ไม่ได้มีความเกลียดชังในแววตานั้นเลย

และมันก็ทำให้เขาใจอ่อน...

"ขอน"

"ครับ"

"นัดวันผ่าตัดได้เลย" คำพูดของมาเฟียหนุ่มสั่งลูกน้อง แต่ดวงตาคมจับจ้องที่ใบหน้าหวาน เพื่อดูปฏิกิริยาว่าเธอจะดีใจไหม และเขาก็ไม่ผิดหวัง เขาเห็นรอยยิ้มของเธอ

"อะไรนะครับ" ตอนนี้ขอนไม้และลูกน้องอีกสามสี่คนที่ยืนกระจายกันอยู่แถวนั้นต่างก็สงสัย ตกลงเจ้านายจะแก้แค้นหรือจะช่วยกันแน่ ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้เขาคงจะยิงทิ้งไปแล้ว

สายตาคมเข้มละจากใบหน้างาม มองไปที่ลูกน้องเพื่อตำหนิ

"ขะ..ครับ" ขอนไม้รีบไปทำตามคำสั่งในทันที ถ้าช้ากว่านี้คงเป็นเขาแน่ที่ถูกยิงทิ้ง

"ขอบคุณนะคะ" วันหนึ่งขอบคุณทันทีที่เขายอมช่วยเหลือ

"กลับ" มาเฟียหนุ่มสั่งลูกน้องแต่สายตาไม่ได้ละจากใบหน้างามเลย

เย็นวันเดียวกัน...

วันนี้ก็เหมือนทุกวันครุฑจะมาขลุกอยู่ที่คลับ

มือซ้ายคีบบุหรี่ มือขวาโอบกอดผู้หญิงบริการ

"ดื่มหน่อยนะคะ" เขมิกาผู้หญิงที่เขาชอบจะคลุกคลีด้วย

ชายหนุ่มรับแก้วเหล้านั้นจากมือเธอแล้วก็ดื่ม

22 : 40 น.

"อ๊อยยส์..อื้ออ..เสียวค่ะ..ไม่ไหวแล้วว..ซี๊ดด"

"อะไรวะกูเลียแค่นิดเดียวครางจะเป็นจะตาย..ออกไป!!"

พอลูกน้องได้ยินเสียงที่เจ้านายตะคอกผู้หญิงที่พาขึ้นห้องด้วย ก็รีบเปิดประตูเข้ามาแล้วลากผู้หญิงคนนั้นออกไป

เช้าวันต่อมา...

"นายจะไปไหนครับ" ขอนไม้เห็นผู้เป็นนายแต่งตัวลงมาแต่เช้า

"ไปโรงพยาบาล"

"นายไม่สบายหรือครับ"

มาเฟียหนุ่มมองตวาดลูกน้องด้วยสายตา แค่นี้ขอนไม้ก็รู้ในทันทีว่าโรงพยาบาลที่เขาจะไปคือที่ไหน

"อ้อ..ได้ครับ" ที่ขอนไม้ไม่คิดว่าเขาจะไปโรงพยาบาลนั้นก็เพราะว่า เขาไม่ยิงทิ้งทั้งปู่และหลานก็บุญมากแล้ว แต่นี่ยังจะไปเยี่ยมเลยเหรอ

[โรงพยาบาล]

"ขึ้นไปดูแล้วลงมารายงาน"

"อะไรนะครับ" ขอนไม้หันกลับไปถามผู้เป็นนายที่นั่งอยู่ด้านหลัง

"สันติ"

"ครับนาย"

"เอาปืนมา"

"ไปแล้วครับ" ขอนไม้หมดความสงสัยในทันทีที่เจ้านายถามหาปืน

เพียงไม่นานขอนไม้ก็กลับลงมารายงาน

"หมอนัดผ่าตัดพรุ่งนี้ตอนเช้าครับ"

"กลับ"

"ครับ" ขอนไม้และสันติต่างก็มองหน้ากัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม เพราะเจ้านายดูแปลกไปมาก

[ครุฑธาคลับ] 21 : 30 น.

"สวัสดีค่ะเสี่ย..วันนี้ทำไมเสี่ยเรียกเขมล่ะคะ"

"น้องเขมไม่ได้มาบริการเสี่ยนานแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ" ธานินทร์คว้าร่างของเขมิกาเข้ามากอดไว้