แค้นนพิศวาส นิยาย บท 17

"คุณจะช่วยฉันใช่ไหม" ดวงตางามคู่นั้น มีแต่แววตาขอร้องอ้อนวอน ไม่ได้มีความเกลียดชังในแววตานั้นเลย

และมันก็ทำให้เขาใจอ่อน...

"ขอน"

"ครับ"

"นัดวันผ่าตัดได้เลย" คำพูดของมาเฟียหนุ่มสั่งลูกน้อง แต่ดวงตาคมจับจ้องที่ใบหน้าหวาน เพื่อดูปฏิกิริยาว่าเธอจะดีใจไหม และเขาก็ไม่ผิดหวัง เขาเห็นรอยยิ้มของเธอ

"อะไรนะครับ" ตอนนี้ขอนไม้และลูกน้องอีกสามสี่คนที่ยืนกระจายกันอยู่แถวนั้นต่างก็สงสัย ตกลงเจ้านายจะแก้แค้นหรือจะช่วยกันแน่ ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้เขาคงจะยิงทิ้งไปแล้ว

สายตาคมเข้มละจากใบหน้างาม มองไปที่ลูกน้องเพื่อตำหนิ

"ขะ..ครับ" ขอนไม้รีบไปทำตามคำสั่งในทันที ถ้าช้ากว่านี้คงเป็นเขาแน่ที่ถูกยิงทิ้ง

"ขอบคุณนะคะ" วันหนึ่งขอบคุณทันทีที่เขายอมช่วยเหลือ

"กลับ" มาเฟียหนุ่มสั่งลูกน้องแต่สายตาไม่ได้ละจากใบหน้างามเลย

เย็นวันเดียวกัน...

วันนี้ก็เหมือนทุกวันครุฑจะมาขลุกอยู่ที่คลับ

มือซ้ายคีบบุหรี่ มือขวาโอบกอดผู้หญิงบริการ

"ดื่มหน่อยนะคะ" เขมิกาผู้หญิงที่เขาชอบจะคลุกคลีด้วย

ชายหนุ่มรับแก้วเหล้านั้นจากมือเธอแล้วก็ดื่ม

22 : 40 น.

"อ๊อยยส์..อื้ออ..เสียวค่ะ..ไม่ไหวแล้วว..ซี๊ดด"

"อะไรวะกูเลียแค่นิดเดียวครางจะเป็นจะตาย..ออกไป!!"

พอลูกน้องได้ยินเสียงที่เจ้านายตะคอกผู้หญิงที่พาขึ้นห้องด้วย ก็รีบเปิดประตูเข้ามาแล้วลากผู้หญิงคนนั้นออกไป

เช้าวันต่อมา...

"นายจะไปไหนครับ" ขอนไม้เห็นผู้เป็นนายแต่งตัวลงมาแต่เช้า

"ไปโรงพยาบาล"

"นายไม่สบายหรือครับ"

มาเฟียหนุ่มมองตวาดลูกน้องด้วยสายตา แค่นี้ขอนไม้ก็รู้ในทันทีว่าโรงพยาบาลที่เขาจะไปคือที่ไหน

"อ้อ..ได้ครับ" ที่ขอนไม้ไม่คิดว่าเขาจะไปโรงพยาบาลนั้นก็เพราะว่า เขาไม่ยิงทิ้งทั้งปู่และหลานก็บุญมากแล้ว แต่นี่ยังจะไปเยี่ยมเลยเหรอ

[โรงพยาบาล]

"ขึ้นไปดูแล้วลงมารายงาน"

"อะไรนะครับ" ขอนไม้หันกลับไปถามผู้เป็นนายที่นั่งอยู่ด้านหลัง

"สันติ"

"ครับนาย"

"เอาปืนมา"

"ไปแล้วครับ" ขอนไม้หมดความสงสัยในทันทีที่เจ้านายถามหาปืน

เพียงไม่นานขอนไม้ก็กลับลงมารายงาน

"หมอนัดผ่าตัดพรุ่งนี้ตอนเช้าครับ"

"กลับ"

"ครับ" ขอนไม้และสันติต่างก็มองหน้ากัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม เพราะเจ้านายดูแปลกไปมาก

[ครุฑธาคลับ] 21 : 30 น.

"สวัสดีค่ะเสี่ย..วันนี้ทำไมเสี่ยเรียกเขมล่ะคะ"

"น้องเขมไม่ได้มาบริการเสี่ยนานแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ" ธานินทร์คว้าร่างของเขมิกาเข้ามากอดไว้

"ปล่อยให้นายไปคนเดียวแบบนั้นมันจะดีเหรอพี่"

"มึงก็เห็นว่านายอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เดี๋ยวก็ได้กินลูกปืนแทนอาหารเช้า" ขอนไม้กับสันติได้แต่มองตามหลังผู้เป็นนายไป เพราะทั้งสองถูกสั่งให้อยู่ที่รถ

ชายหนุ่มเดินตรงมาที่หน้าห้องผ่าตัด ก็เจอเธอนั่งอยู่ที่นั่นคนเดียว

เขาเดินเข้าไป..แล้วนั่งลงด้านหลังของเธอ โดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

ที่วันหนึ่งนั่งอยู่คนเดียวก็เพราะแม่ของเธอไม่พอใจคำพูดลูกสาวก็เลยหนีกลับไปก่อน

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...

วันหนึ่งยังนั่งอยู่ท่าเดิม สายตาเธอจับจ้องไปที่ห้องผ่าตัดนั้นโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง และไม่รู้ว่าเขามานั่งอยู่ด้านหลัง

"มันทำอะไรของมันครับนาย" ธานินทร์แอบตามขึ้นมากับลูกน้อง

"กูไม่รู้ว่ามันทำอะไร แต่กูรู้ว่ากูจะทำอะไรต่อไป" แค่นี้ธานินทร์ก็รู้แล้วว่าครุฑ สนใจผู้หญิงคนนี้มาก ไม่สิ..อาจจะตกหลุมรักเลยก็ว่าได้

"ผมว่าจัดการมันตอนนี้เลยดีไหมครับนาย"

"มันจะไปสนุกอะไร มึงรอดูแล้วกัน"

"หมอคะ" วันหนึ่งรีบเดินตรงเข้าไปหาหมอที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องผ่าตัด

"เราต้องรอดูอาการคนไข้ก่อน หมอยังบอกอาการตอนนี้ไม่ได้ แต่ก็ถือว่าคนไข้ปลอดภัยแล้วครับ"

"ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ ขอบคุณคุณหมอจริง ๆ" วันหนึ่งไม่รู้จะพูดอะไร ได้ยินแค่นี้เธอก็ดีใจแล้ว

หมอออกมาบอกอาการแล้วก็เดินกลับเข้าไป

หญิงสาวกำลังจะกลับมานั่งที่เดิม สายตาเธอมองไปดูผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านหลัง..เขามาตั้งแต่เมื่อไร?

ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา เธอก็เลยเดินกลับไปนั่งลงที่เดิม

สักพักเธอก็หันกลับมา คิดว่าจะต้องพูดอะไรกับเขาสักคำเพื่อเป็นมารยาท

"???" หันหลังไปก็เจอแต่ความว่างเปล่า ..เขาไปตั้งแต่เมื่อไร?