แค้นนพิศวาส นิยาย บท 18

หลายวันต่อมา...

"คุณปู่คะ คุณปู่อย่าเพิ่งขยับสิ" หญิงสาวรีบตรงเข้าไปหาผู้เป็นปู่ ตอนนี้ท่านอาการดีขึ้นมากแล้ว

"ผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหน" ชายชราพูดออกมาเสียงแผ่วเบา จนแทบจะไม่ได้ยินเสียง

"คนไหนคะ"

"ครุฑ"

"ใครคะ" หญิงสาวไม่รู้ว่าปู่ถามหาใคร เธอแอบสงสัยว่าปู่อาจจะถามหาหมอหรือเปล่า

"เด็กหนุ่มคนนั้นไง"

วันหนึ่งเพิ่งจะรู้จักชื่อเขาจากปู่ของเธอ เพราะลูกน้องของเขาก็ไม่มีใครเอ่ยชื่อนี้เลย และเธอก็ไม่คิดอยากจะถามด้วย

"คุณปู่รู้จักชื่อเขาได้ยังไงคะ" วันหนึ่งพยายามจะคิดเป็นอื่นไปว่าปู่ไม่ได้ทำอะไรกับตระกูลของเขา แค่เข้าใจผิด..แต่วันนี้หญิงสาวกลัวเหลือเกิน ว่าสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นพูดมาทั้งหมดมันจะเป็นจริง

"ปู่อยากจะพบเขา"

"ปู่พักผ่อนก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวถ้าเขามาหนึ่งจะปลุกนะ" วันหนึ่งไม่อยากจะให้ปู่เผชิญหน้าเพราะไม่รู้ว่าเขาจะมาอารมณ์ไหน ร่างกายของปู่ก็เพิ่งจะฟื้นตัว

ทวีทรัพย์ไม่เคยลืมเด็กคนนั้นเลย...

[บ่อนคาสิโน]

"นายครับ แม่ของเธอกลับมาที่บ่อนอีก" ลูกน้องรีบขึ้นมารายงาน เมื่อเห็นแม่ของวันหนึ่งเข้ามาที่บ่อน

"แต่แปลกนะครับนาย นางมีเงินมาแลกเยอะเลย"

"ไปเช็คดู ว่ามันเอาเงินมาจากไหน" พอลูกน้องมารายงาน เขาก็เปิดดูกล้องวงจรปิด

แม่ของเธอไม่มีปัญญาหาเงินเยอะขนาดนั้นมาเล่นในบ่อนแน่..ถ้าไม่กู้ยืมจากเขา เพราะคงไม่มีใครกล้าให้นางกู้ได้เยอะขนาดนี้

ผกากรองถูกผีพนันเข้าสิงจนไม่เหลือความเป็นคน จะให้นางนั่งนอน อยู่ที่บ้านเฉยๆ ก็ทำไม่ได้ เหมือนคนจะลงแดง วันๆ คิดถึงแต่บ่อนพนัน

วันหนึ่งไปเฝ้าปู่อยู่โรงพยาบาลหลายวัน ผกากรองก็เลยแอบออกมาเล่นการพนัน

[ครุฑธาคลับ]

หลายวันแล้วที่วันหนึ่งติดต่อนุชนาถไม่ได้ คิดว่าจะถามเขาแต่ก็ไม่มีโอกาสได้ถามสักที พอปู่เริ่มแข็งแรงหญิงสาวก็ฝากไว้กับพยาบาล

"ครุฑ" เธอมองดูป้ายคลับนั้น ก็นึกถึงคำพูดของปู่ วันหนึ่งยังไม่ทิ้งความสงสัยว่าทำไมปู่ถึงรู้จักชื่อเขา ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยพูดและเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาชื่ออะไร

แต่วันหนึ่งเก็บเรื่องนั้นไว้ก่อน วันนี้เธอมาเพื่อที่จะถามหาเพื่อน

หญิงสาวเดินตรงเข้าไปด้านใน

"น้องมาแต่งตัวเหรอ" ดาหลันเห็นวันหนึ่งเดินเข้ามาก็รีบลุกขึ้น

"เปล่าค่ะ วันนี้นาฎมาทำงานไหมคะ" วันหนึ่งเริ่มเข้าประเด็น เพราะลูกน้องของเขาไม่ได้อยู่แถวนี้ เธอก็เลยกล้าถาม

"เอ่ออ.." ผู้หญิงหลายคนที่นั่งอยู่ในนั้นต่างก็มองหน้ากัน ไม่มีใครกล้าเล่าให้เธอฟัง

แค่นี้วันหนึ่งก็รู้แล้วว่าต้องเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนเธอแน่

"มีอะไรคะ นาฎเป็นอะไร" หญิงสาวเริ่มใจไม่ดี

"คือตอนนี้.."

"พวกพี่บอกฉันมาเถอะค่ะ"

"นาฎอยู่ที่โรงพยาบาล"

"อะไรนะคะ เพื่อนของฉันเป็นอะไร ทำไมต้องอยู่ที่โรงพยาบาลด้วย"

"พวกพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน..แต่นาฎถูกทำร้ายร่างกาย"

"คุณตอบเรื่องนุชนาถมาเดี๋ยวนี้"

"นั่งลง" ไม่เคยมีผู้หญิงที่ไหนมายืนค้ำหัวและต่อว่าเขาฉอด ๆ แบบนี้ 

"ฉันไม่นั่ง! ตอนนี้นุชนาถอยู่ที่โรงพยาบาลไหน"

"ไม่ต้องไป อีกไม่กี่วันเพื่อนเธอก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว"

เพี๊ยะ! ฝ่ามือเรียวฟาดลงที่ใบหน้าหล่อคมอย่างแรง เพราะแค่นี้ก็เดาได้แล้วว่ามันคงเป็นฝีมือของเขาแน่

ลูกน้องที่อยู่แถวนั้นต่างก็รีบเข้ามา

"ไม่ต้อง" มือหนาถูกยกขึ้นเพื่อห้าม

ในคลับตอนนี้เงียบแทบจะเป็นป่าช้า เพราะไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับมาเฟียแบบเขา ทุกคนต่างก็ลุ้นว่า เธอจะถูกยิงทิ้งตรงนี้..หรือถูกลากออกไปยืนข้างนอก 

"มันเกิดอะไรขึ้น" ขอนไม้คิดว่าคงมีเรื่องอะไรแน่  

"ก็เรื่องนุชนาถนั่นแหละพี่" 

หมั่บ!!

แทนที่มาเฟียหนุ่มจะโกรธ แต่เขากลับกระชากแขนของเธอให้ลงไปนั่งที่ตัก

"ปล่อยนะ!"

"ไหนเธอบอกว่าจะร้องเพลงให้ฉันฟังไง" ใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้

"ร้องเพลง?" อะไรของเขาเมื่อกี้เราตบหน้าเขานะ..วันหนึ่งอุตส่าห์ทำใจไว้แล้วว่าจะต้องโดนแน่

"เอาไมค์มา" เสียงเข้มตะโกนไปสั่งลูกน้อง แต่สายตาคมไม่ได้ละไปจากใบหน้างามของหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักเลย