แค้นนพิศวาส นิยาย บท 29

ตอนนี้วันหนึ่งได้งานทำที่ตลาด เธอเป็นเด็กส่งผัก ให้กับร้านค้าหลายร้านแล้วแต่จะเรียกใช้

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอออกไปแต่เช้าเพื่อทำงาน ส่วนปู่ปล่อยให้แม่ดูแล

"ผกา ฉันอยากจะพบเด็กหนุ่มที่ชื่อครุฑ" พอวันหนึ่งออกจากบ้านไป ปู่ของเธอก็คุยกับแม่

เพราะทวีทรัพย์ดูท่าทางหลานสาวแล้ว เธอคงไม่อยากจะให้เขาพบและพูดคุยกับเด็กหนุ่มคนนั้น ถึงไม่นัดให้สักที

"คุณพ่ออยากจะเจอมันทำไม ไม่รู้เหรอว่าที่เดือดร้อนอยู่ทุกวันนี้เพราะมัน"

"ทำไม"

"ที่ฉันต้องติดการพนันงอมแงมอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะมันนั้นแหละ เอาเงินมาล่อฉันเข้าบ่อนการพนันของมัน" ไม่เคยโทษตัวเองเลยก็มนุษย์โลกที่เห็นแก่ตัวนี้แหละ

"ช่วยนัดไอ้หนุ่มคนนั้นมาหาหน่อยได้ไหม" ได้ยินลูกสะใภ้พูด ทวีทรัพย์ยิ่งต้องรีบพบเด็กหนุ่มคนนั้นให้เร็ว

"ได้..เดี๋ยวฉันนัดให้" ในเมื่อพ่อของสามีอยากจะพบหน้า ผกากรองก็เลยรับปากไปว่าจะช่วย

สาย ๆ ของวันเดียวกัน...

พอตลาดวายแล้ว วันหนึ่งก็ได้ข้าวกล่องกลับมาที่บ้าน เพื่อที่จะให้ปู่กับแม่ได้ทาน

"ข้าวกล่องอีกแล้ว ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นอาทิตย์ ๆ ก็กินแต่ข้าวกล่อง"

"ดีกว่าไม่มีอะไรกินนะแม่ คุณปู่หิวหรือยังคะ"

"แล้วหนูกินข้าวหรือยังล่ะลูก"

"หนึ่งกินมาแล้วค่ะ" ช่วงนี้วันหนึ่งพยายามจะประหยัดที่สุด เพราะอีกไม่กี่วันก็ถึงวันนัดของปู่เธอแล้ว ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเขาจะช่วยค่าใช้จ่ายหรือไม่ เพราะทุกครั้งที่เธอพาปู่ไปโรงพยาบาล ก็มีคนของเขาจ่ายค่ารักษาไว้ก่อนแล้ว

สามวันต่อมา..

พอวันหนึ่งออกจากบ้านเพื่อที่จะไปทำงานในตลาด ปู่ของเธอก็ให้แม่พานั่งแท็กซี่ออกมาจากบ้าน

ถ้าจะนัดมหาเศรษฐีแบบเขามาพบที่บ้านซอมซ่อก็ดูไม่ดี ทวีทรัพย์ก็เลยนั่งแท็กซี่ไปที่บ้านของครุฑพร้อมกับผกากรอง

"มาหาใคร"

ไม่ใช่ว่าจะเข้าพบเขาได้ง่าย ๆ คนของเขากระจายกันอยู่ทั่วบริเวณบ้าน พอรถแท็กซี่มาจอดก็ต้องผ่านด่านแรก

"พ่ออยากจะพูดอะไรกับเขานักหนา เราจะมีชีวิตรอดกลับไปไหมเนี่ย" ผกากรองเริ่มตำหนิพ่อสามี นางก็พยายามจะติดต่อครุฑเพื่อนัดพบ แต่ก็ติดต่อไม่ได้

"ใครมานะ" ขอนไม้รีบเดินออกมาดู เพราะได้รับรายงานจากคนที่อยู่ประตูหน้า

"บอกให้พวกเขารอก่อน เจ้านายยังไม่ตื่น" พอรู้แน่ชัดแล้วว่าเป็นใครที่มาหาเจ้านาย ขอนไม้ก็ให้พวกเขารอก่อน

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป..มาเฟียหนุ่มก็เดินลงมา

เขารู้จากรายงานแล้วว่ามีใครมาขอพบ แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ กว่าจะลงมาได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร

"ครุฑ"

"คุณเรียกใคร" ถามด้วยใบหน้าที่เย่อหยิ่ง

"ครุฑจริง ๆ ด้วย หลานหน้าเหมือนแม่มาก" ที่จริงตอนนั้นทวีทรัพย์ก็คลับคล้ายคลับคลาหน้าตาของครุฑอยู่บ้างแต่กลัวจะทักคนผิด

"คุณหมายความว่ายังไง"

"ตาขอโทษที่เอาหลานไปทิ้งไว้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแบบนั้น แต่มันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยชีวิตหลานได้"