แค้นนพิศวาส นิยาย บท 29

ตอนนี้วันหนึ่งได้งานทำที่ตลาด เธอเป็นเด็กส่งผัก ให้กับร้านค้าหลายร้านแล้วแต่จะเรียกใช้

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอออกไปแต่เช้าเพื่อทำงาน ส่วนปู่ปล่อยให้แม่ดูแล

"ผกา ฉันอยากจะพบเด็กหนุ่มที่ชื่อครุฑ" พอวันหนึ่งออกจากบ้านไป ปู่ของเธอก็คุยกับแม่

เพราะทวีทรัพย์ดูท่าทางหลานสาวแล้ว เธอคงไม่อยากจะให้เขาพบและพูดคุยกับเด็กหนุ่มคนนั้น ถึงไม่นัดให้สักที

"คุณพ่ออยากจะเจอมันทำไม ไม่รู้เหรอว่าที่เดือดร้อนอยู่ทุกวันนี้เพราะมัน"

"ทำไม"

"ที่ฉันต้องติดการพนันงอมแงมอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะมันนั้นแหละ เอาเงินมาล่อฉันเข้าบ่อนการพนันของมัน" ไม่เคยโทษตัวเองเลยก็มนุษย์โลกที่เห็นแก่ตัวนี้แหละ

"ช่วยนัดไอ้หนุ่มคนนั้นมาหาหน่อยได้ไหม" ได้ยินลูกสะใภ้พูด ทวีทรัพย์ยิ่งต้องรีบพบเด็กหนุ่มคนนั้นให้เร็ว

"ได้..เดี๋ยวฉันนัดให้" ในเมื่อพ่อของสามีอยากจะพบหน้า ผกากรองก็เลยรับปากไปว่าจะช่วย

สาย ๆ ของวันเดียวกัน...

พอตลาดวายแล้ว วันหนึ่งก็ได้ข้าวกล่องกลับมาที่บ้าน เพื่อที่จะให้ปู่กับแม่ได้ทาน

"ข้าวกล่องอีกแล้ว ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นอาทิตย์ ๆ ก็กินแต่ข้าวกล่อง"

"ดีกว่าไม่มีอะไรกินนะแม่ คุณปู่หิวหรือยังคะ"

"แล้วหนูกินข้าวหรือยังล่ะลูก"

"หนึ่งกินมาแล้วค่ะ" ช่วงนี้วันหนึ่งพยายามจะประหยัดที่สุด เพราะอีกไม่กี่วันก็ถึงวันนัดของปู่เธอแล้ว ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเขาจะช่วยค่าใช้จ่ายหรือไม่ เพราะทุกครั้งที่เธอพาปู่ไปโรงพยาบาล ก็มีคนของเขาจ่ายค่ารักษาไว้ก่อนแล้ว

สามวันต่อมา..

พอวันหนึ่งออกจากบ้านเพื่อที่จะไปทำงานในตลาด ปู่ของเธอก็ให้แม่พานั่งแท็กซี่ออกมาจากบ้าน

ถ้าจะนัดมหาเศรษฐีแบบเขามาพบที่บ้านซอมซ่อก็ดูไม่ดี ทวีทรัพย์ก็เลยนั่งแท็กซี่ไปที่บ้านของครุฑพร้อมกับผกากรอง

"มาหาใคร"

ไม่ใช่ว่าจะเข้าพบเขาได้ง่าย ๆ คนของเขากระจายกันอยู่ทั่วบริเวณบ้าน พอรถแท็กซี่มาจอดก็ต้องผ่านด่านแรก

"พ่ออยากจะพูดอะไรกับเขานักหนา เราจะมีชีวิตรอดกลับไปไหมเนี่ย" ผกากรองเริ่มตำหนิพ่อสามี นางก็พยายามจะติดต่อครุฑเพื่อนัดพบ แต่ก็ติดต่อไม่ได้

"ใครมานะ" ขอนไม้รีบเดินออกมาดู เพราะได้รับรายงานจากคนที่อยู่ประตูหน้า

"บอกให้พวกเขารอก่อน เจ้านายยังไม่ตื่น" พอรู้แน่ชัดแล้วว่าเป็นใครที่มาหาเจ้านาย ขอนไม้ก็ให้พวกเขารอก่อน

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป..มาเฟียหนุ่มก็เดินลงมา

เขารู้จากรายงานแล้วว่ามีใครมาขอพบ แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ กว่าจะลงมาได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร

"ครุฑ"

"คุณเรียกใคร" ถามด้วยใบหน้าที่เย่อหยิ่ง

"ครุฑจริง ๆ ด้วย หลานหน้าเหมือนแม่มาก" ที่จริงตอนนั้นทวีทรัพย์ก็คลับคล้ายคลับคลาหน้าตาของครุฑอยู่บ้างแต่กลัวจะทักคนผิด

"คุณหมายความว่ายังไง"

"ตาขอโทษที่เอาหลานไปทิ้งไว้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแบบนั้น แต่มันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยชีวิตหลานได้"

ปั้ง!!

"มึงบอกมา ว่ามึงเอาผู้หญิงคนนั้นไปซ่อนไว้ที่ไหน! มึงเอาลูกของมันไปซ่อนไว้ที่ไหน!!"

"มึงคิดว่ากูจะกลัวพวกมึงงั้นเหรอ ถ้ามึงสงสัยก็ค้นดูสิ ว่าที่นี่มีเด็กคนนั้นไหม ถ้าไม่มีก็เชิญพวกมึงออกไป" ทวีทรัพย์ก็ไม่ใช่คนกระจอกงอกง่อย สมัยที่เขารุ่งเรืองก็มีลูกน้องมากพอตัว

จนพวกเจ้าพ่อมาเฟียไม่กล้าแตะ พอค้นหาเด็กคนนั้นไม่เจอ พวกเขาก็ถอยออกไป

คนที่บุกเข้ามาหาเรื่องก็คือเพลิง..ตาของธานินทร์ ซึ่งเป็นมาเฟียรุ่นแรก เพราะตาของธานินทร์ไม่อยากให้เด็กคนนั้นรอดชีวิต กลัวว่านายอำนาจลูกเขยจะรักลูกเมียน้อยมากกว่าหลานชายและลูกสาวตัวเอง

จนต้องตามเก็บทุกคนในครอบครัวของผู้หญิงคนนั้น แต่เธอหนีรอดออกมาได้ ก็เลยมาขอความช่วยเหลือจากทวีทรัพย์

และเพียงไม่นานเธอก็ได้คลอดลูกชายที่น่ารักฝากทวีทรัพย์ให้ช่วยคุ้มครอง

...ย้อนกลับไปสิบกว่าปีที่แล้ว...

ตอนนั้นที่ครุฑฆ่ารุ่นพี่ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตาย ช่วงนั้นพ่อของเขากำลังตามหาเขาและก็เจอเพราะเหตุการณ์นั้น

แทนที่ครุฑจะถูกส่งไปสถานพินิจ แต่กลับถูกรับเลี้ยงด้วยมาเฟียผู้มีอิทธิพล นั่นก็คือพ่อแท้ ๆ ของเขา แต่ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่านายอำนาจคือพ่อแท้ ๆ ของตัวเอง เขารู้มาโดยตลอดว่าเขาเป็นลูกบุญธรรม

แต่อำนาจรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าครุฑคือลูกชายคนเล็กของเขาที่มีกับหญิงคนรัก แต่ตอนนั้นเขาไม่สามารถที่จะคุ้มครองเมียและลูกได้

เพราะเพลิงตาของธานินทร์เป็นถึงเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่..ที่อำนาจต้องได้แต่งงานกับแม่ของธานินทร์ก็เพราะของพ่อนาง ถึงแม้แต่งงานไปแล้วแต่นายอำนาจก็ยังไปมาหาสู่กับแม่ของครุฑ เพราะทั้งสองรักกันก่อนหน้านั้นแล้ว จนเกิดมีครุฑขึ้นมาและความลับก็แตก

เพราะพ่อของผู้หญิงที่อำนาจแต่งงานด้วยเป็นถึงเจ้าพ่อมาเฟีย แต่พอเพลิงสิ้นไป..อำนาจและอิทธิพลทุกอย่างก็ตกมาอยู่ที่นายอำนาจมาเฟียรุ่นต่อไป....