แค้นนพิศวาส นิยาย บท 28

"คุณตา!?" นี่มันเรื่องอะไรกัน พวกเขารู้จักกันงั้นเหรอ นี่มันไม่ใช่แค่เห็นเราเป็นตัวตลกแล้วนะ พวกฆาตกรเลือดเย็น!!

หญิงสาวหลับตาลงช้าๆ เพื่อจะตั้งสติไม่ให้มันเตลิด ถ้าเธอควบคุมสติไม่ได้ นั่นมันก็หมายความว่าพวกเขาทำสำเร็จแล้ว

สองขางามค่อย ๆ ก้าวถอยหลังออกมา จังหวะนั้นวันหนึ่งกำลังจะหันไปที่ประตู แต่มันก็ถูกเปิดออกก่อน

ตุ้บ!

"หนึ่ง" นุชนาถตกใจที่เห็นเพื่อนล้มลงไปต่อหน้า

"เธอมายืนอะไรอยู่ตรงนี้ ฉันจะรู้ไหมว่ามีคนยืนอยู่" คนที่เปิดประตูเข้ามาคือเขมมิกาและผู้หญิงอีกคนที่เข้าห้องน้ำด้วยกัน

นุชนาถจึงรีบลุกออกมาช่วยเพื่อน

"ปล่อย" วันหนึ่งไม่ยอมให้ช่วย เธอพยายามจะลุกขึ้นด้วยตัวเอง แต่ก็รู้สึกเจ็บสะโพกที่กระแทกพื้น

"หนูหนึ่งเป็นยังไงบ้าง" อำนาจดูท่าไม่ดี ก็เลยเดินเข้ามาช่วยอีกคน

ทุกคนที่อยู่ในนั้นต่างก็มองหน้ากันแบบงงงวย เพราะส่วนมากอำนาจจะใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศ แต่กลับรู้จักวันหนึ่ง

"อย่าเข้ามาค่ะ" หญิงสาวค่อยๆ ยืนขึ้นด้วยตัวเอง "คุณเก่งมากค่ะ ฉันยอมรับ..พวกคุณเก่งกันทุกคน ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้ฉันมองเห็นอีกด้านหนึ่งของมนุษย์โลก" ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้ดีกว่านี้อีกแล้ว

"มีอะไรกัน" ธานินทร์ออกมาตามวันหนึ่งเพราะเห็นหายไปนาน พอออกมาก็เจอลูกน้องของพ่อ เขาเลยคิดว่าจะเข้ามาทักทายพ่อสักหน่อย

"คุณก็เป็นหนึ่งในแผนการณ์นี้ใช่ไหมคะ" วันหนึ่งหันหน้ามาหาเสี่ยธานินทร์บ้าง

"คุณวันหนึ่งหมายความว่ายังไงครับ"

ตอนนี้ครุฑยังนั่งอยู่ที่เดิมดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร แถมยังยกเหล้าขึ้นดื่ม ส่วนมือก็โอบกอดเขมมิกาที่เพิ่งจะเดินกลับมานั่งที่

"ฉันจะคืนโฉนดบ้านหลังนั้นให้คุณ ฉันไม่เอาบ้านหลังนั้นแล้ว" ขณะที่พูดดวงตางามที่บดบังไปด้วยม่านน้ำตาได้จับจ้องไปที่มาเฟียผู้น้อง เธอพยายามจะกลั้นมันไม่ให้ไหลออกมา

"ส่วนคุณ หนี้ที่แม่สร้างขึ้นมาใหม่ ถ้าชาตินี้ฉันหาเงินมาใช้คุณไม่ได้ ฉันขอใช้คุณในชาติหน้าแล้วกัน" และประโยคต่อมาเธอก็ได้หันมาพูดกับมาเฟียผู้พี่บ้าง 

"และคุณตา ไม่สิ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณเป็นอะไรกับพวกเขา แม่ฉันคงยังไม่เป็นหนี้คุณใช่ไหม"

"ยะ..ยัง" อำนาจถึงกับติดอ่างขึ้นมา เมื่อคำถามนั้นพุ่งตรงมาที่มาเฟียรุ่นใหญ่

สายตางามคู่นั้น หันไปหาเพื่อนสนิท..แต่เธอก็แค่มองหน้าเพื่อน วันหนึ่งรู้ดีว่ามันคืองาน ถ้าเขาเรียกคงจะปฏิเสธไม่ได้

หญิงสาวกลับหลังหันไปที่ประตู สองขาก้าวเดินก่อนที่จะออกจากห้องนั้น เธอได้หยุดแล้วหันกลับมาอีกครั้ง...

"มีอีกเรื่องที่อยากจะพูดกับคุณ เรื่องนี้คุณอาจจะรู้แล้ว แต่ฉันก็อยากจะพูดอยู่ดี" เธอค่อยๆ หันหน้ากลับมาอีกครั้ง สายตาของหญิงสาวตรงไปที่ครุฑมาเฟียหนุ่มคนที่นั่งอยู่แบบไม่ทุกข์ร้อน

"ตอนนี้สิ่งที่คุณทำมันสำเร็จแล้วค่ะ..ฉันท้อง" หญิงสาวพูดทิ้งช่วงไว้ เพื่อจะมองดูหน้าเขาให้เต็มตา ว่าเขาจะมีความรู้สึกยังไงบ้าง แต่ก็ไม่เจออะไรบนใบหน้าหล่อเหลานั้นเลย "ฉันท้องได้เกือบเดือนแล้ว ในเมื่อคุณทำสำเร็จ ชาตินี้เราก็อย่าได้เจอกันอีกเลย"

"ท้อง!!?" คนที่ตกใจก็คือพ่อและพี่ชาย

พอเรื่องทุกอย่างจบลง วันหนึ่งก้าวออกมาจากห้องนั้นแล้วเดินตรงออกมาเรียกแท็กซี่ด้านหน้า แท็กซี่แถวสถานบันเทิงหาไม่ยากอยู่แล้ว เพราะพวกเขาจอดรอรับคนที่มาเที่ยวกลางคืน

01 : 30 น.

"ดึกดื่นค่อนคืนขนาดนี้หนูจะปลุกแม่ทำไม" วันหนึ่งกลับมาถึงบ้านก็รีบตรงไปที่ห้องของแม่

"แม่เก็บของเถอะค่ะ เอาเฉพาะที่จำเป็นเราจะไปจากที่นี่กัน"

"ไปจากที่นี่? หมายความว่ายังไง" ผกากรองที่งัวเงียอยู่ถึงกับตาสว่างขึ้นมา

"แม่ไม่ต้องถามแล้ว! ที่มันเป็นอยู่ทุกวันนี้เพราะใครล่ะ ถ้าไม่เพราะแม่"

"หนึ่งใจเย็นๆ ก่อนสิลูก แม่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย แม่แค่ถามว่าเราจะไปที่ไหนกัน"