แค้นนพิศวาส นิยาย บท 42

หลายวันต่อมา...

ร่างกายครุฑแข็งแรงเร็วมาก จนหมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นที่บ้านได้

ตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลวันหนึ่งไม่ยอมห่างจากเขาเลย ส่วนปู่ เธอไม่เป็นห่วงแล้ว เพราะมีพยาบาลพิเศษค่อยดูแลไม่ห่างเช่นกัน

"วันนี้ฉันจะกลับไปค้างที่บ้านกับคุณปู่นะคะ"

"ไม่"

"เอ้าา ทำไม"

"ไม่ให้ไป ถ้างั้นผมไปด้วย"

"คุณไปด้วยไม่ได้ ถ้าคุณไป คนของคุณก็จะตามไปเป็นขบวน ฉันอึดอัด"

"ไม่" เขาไม่เคยทำตัวงอแงแบบนี้มาก่อน เพิ่งเคยทำกับเธอคนแรก

"ถ้างั้นฉันไม่ไปค้างก็ได้แต่ฉันจะไปเยี่ยมคุณปู่ที่บ้าน แล้วตอนเย็นจะกลับมา"

ร่างหนาพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่

"คุณจะไปไหน" เธอกำลังจะเดินออกไป แต่ต้องได้รีบกลับเข้ามาหาเขาใหม่ เพราะกลัวว่าเขาจะล้ม

"ก็จะกลับบ้านกับคุณไง"

"ฉันจะไปคนเดียว"

"ไหนคุณบอกว่าจะไม่ดื้อกับผมอีกแล้ว"

วันหนึ่งยอมทำตาม..เพราะเธอไม่อยากให้เขาออกมาด้วย ร่างกายก็ยังไม่แข็งแรง

"ทำไมต้องทำอะไรอลังการแบบนี้ด้วย"

"อะไรนะครับ" ขอนไม้พูดพร้อมกับมองกระจกเพื่อถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่เบาะหลัง

ครุฑให้ลูกน้องตามเธอมาเป็นสิบ มีรถวิ่งนำหน้า ตามหลัง..เป็นขบวน

ยังไงเขาต้องให้เธอปลอดภัยไว้ก่อน เพราะศัตรูของพวกเขาไม่ได้มีแค่แก๊งนายอิทธิพล และครุฑก็ไม่รู้ว่าธานินทร์จัดการกับพวกมันยังไง

[บ้านทรัพย์ไพศาล]

{"ถึงบ้านนั้นหรือยัง"}

    {"ถึงแล้วครับ"}

ที่จริงมาเฟียหนุ่มรู้แล้วว่าลูกน้องไปส่งเธอถึงบ้าน เพราะเขารู้ได้จาก GPS ที่ติดรถยนต์ ชายหนุ่มไม่วางใจ ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น โชคดีแค่ไหนแล้วที่เขารับกระสุนนั้นได้ทัน ถ้าเธอโดนเข้าไป ผู้หญิงตัวแค่นี้จะทนความเจ็บปวดได้สักเท่าไรเชียว

{"มีอะไรผิดสังเกตให้รีบโทรมาเลยนะ"}

    {"ครับ"}

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป..

{"เธอทำอะไรอยู่"}

   {"ป้อนข้าวคุณปู่อยู่ครับ"}

{"พยาบาลพิเศษทำอะไร! ทำไมต้องให้เธอป้อนเองด้วย"}

  {"เอ่ออ.."}

สองชั่วโมงผ่านไป..

{"เป็นยังไงบ้างทำไมถึงเงียบกันนัก"}

   {"ท่านจะมาเองมั๊ยครับ..เดี๋ยวผมจะไปรับ"}

{"ได้เหรอ"}

    {"เอ้าา"} ยังไม่รู้อีกว่าเราประชด ขอนไม้ทำได้แค่บ่นอยู่ในใจ เพราะไม่คิดว่าเจ้านายจะเป็นเอามากขนาดนี้

19 : 00 น.

"คุณทานข้าวหรือยังคะ" วันหนึ่งกลับมาถึงบ้าน ก็รีบขึ้นไปหาเขา

แต่พอขึ้นไปก็เห็นว่าเขาหลับอยู่ มือเรียวเขย่าถามเล็กน้อย

"ยังเลย.." ที่จริงครุฑรู้แล้วว่าเธอกำลังเดินทางกลับมา แต่แกล้งนอนหลับตอนที่รถถึงหน้าบ้าน เพราะอยากรู้ว่าเธอจะสนใจเขาไหม

"ทำไมคุณไม่ทานข้าวทานยาก่อนจะนอน ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" วันหนึ่งใช้แรงกระชากคนตัวโตให้ลุกขึ้น แต่เกิดพลาดล้มลงไปทับร่างหนาก่อน

"โอ้ยย"

"คุณเจ็บไหม ฉันขอโทษค่ะ" หญิงสาวพยายามรีบลุกขึ้น แต่ก็ถูกมือของอีกฝ่ายกอดรัดไว้ก่อน 

"คุณจะทำอะไร" หญิงสาวตกใจอยู่ดีๆ เขาก็จับเธอให้นอนหงายลง 

"รู้ไหมว่าผมคิดถึงมากแค่ไหน" เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู มันทำให้คนฟังสยิวขึ้นมาได้

"จะคิดถึงทำไม ก็อยู่ด้วยกันทุกวัน" ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้เขาหมายความว่ายังไง แค่แกล้งพูดไปเรื่องอื่น

"ไม่ได้คิดถึงแบบนั้นสักหน่อย คิดถึงแบบนี้ต่างหาก" ใบหน้าคมค่อยๆ โน้มลงมาที่ริมฝีปาก พร้อมกับประกบจูบลงไปแบบอ่อนโยนและทะนุถนอม

วันหนึ่งรีบหลับตาลง เธอไม่ปฏิเสธจูบจากเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าจะตอบสนองยังไง เพราะยังกลัวสิ่งที่เขาเคยทำไว้กับตัวเอง