แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 14

บทที่14 ทางที่ดีอย่าเล่นลูกไม้อะไรกับผม

กริ่งยังคงดังอยู่ต่อไป แต่นรมนกลับทำเหมือนไม่ได้ยินอย่างนั้น ยังคงนอนอยู่อย่างเกียจคร้าน ในใจเธอคิดว่าจะแก้เผ็ดเขมิกาเสียหน่อย สุดท้ายหล่อนก็ต้องคลานเข่ามาหาเธอ

เมื่อคิดถึงตั้งแต่ต้น หลังจากที่เธอหนีตายไปเกิดใหม่ วันแรกที่เธอตื่นขึ้นมาและต้องเผชิญกับความอับอายบนอินเทอร์เน็ต ภาพถ่ายกับผู้ชายที่ดูน่าอับอายเหล่านั้น เสียงก่นด่าสาปแช่งของคนอื่นจนทำให้เธอสูญเสียความกล้าหาญที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ถ้าไม่ใช่เพราะว่ากำลังใจจากการที่เธอมีกานต์อยู่ บางทีเธอถึงเธอไม่ได้ตายในกองเพลิงนั้น ก็อาจจะตายเพราะว่าน้ำลายของคนอื่น เมื่อเธอได้ทำการตรวจสอบเรื่องราวถึงที่สุดแล้วจึงได้รู้ว่า เรื่องทั้งหมดนี้เขมิกาเป็นคนทำขึ้น

ทำลายการแต่งงานของเธอ แอบมีลูกกับบุริศร์ และยังบังคับให้เธอแบกคำครหาในเรื่องที่เธอไม่ได้ทำ ต่อให้เขมิกาต้องตายอีกหมื่นครั้งหล่อนก็ไม่สามารถชดใช้ให้เธอได้หมด

ต้มกบในน้ำร้อนช่างน่าสนุกจริงๆเลยใช่ไหมล่ะ

คิดแล้วมุมปากนรมนก็ยกขึ้น แต่รอยยิ้มกลับไปไม่ปรากฏในแววตา

บุริศร์กดกริ่งอยู่นาน ด้านในไม่มีความเคลื่อนไหวอันใด ทำให้คนคิดว่าเธอไม่อยู่บ้าน แต่ว่าเขาก็ยังไม่ถอดใจ ยังคงหมกมุ่นอยู่ เขาอยากจะเห็นนรมนที่บ้านของคมทิพย์ด้วยตาของตนเอง

เขาพยายามเคาะประตูต่ออยู่เป็นเวลาสิบกว่านาที จนในที่สุดนรมนก็พาตัวเองออกมา

เธอสวมชุดนอนหลวมๆ แต่ไม่สามารถปกปิดหุ่นอันสวยงามของเธอได้ ผมของเธอยุ่งเหยิง เดินเท้าเปล่าออกมาจากประตู และพูดขึ้นอย่างส่งเดช “ใครกัน ช่างไม่มีมารยาท!”

บุริศร์นิ่งอึ้ง

ท่าทางการเดินทอดน่องของนรมน ทำให้บุริศร์นึกถึงนรมนภรรยาของเขา

“มน…”

เขาพูดออกไปเบาๆโดยไม่รู้ตัว นั่นทำให้นรมนนิ่งชะงักไป

จะเป็นเขาไปได้อย่างไร

แม้ว่าการที่เธออาศัยอยู่ที่บ้านของคมทิพย์อาจจะทำให้เขาสงสัย แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะพบเจอเร็วขนาดนี้

สายตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้นตกใจ ในที่สุดเธอก็ปรับอารมณ์ตัวเองอย่างรวดเร็ว และรีบดึงเสื้อตัวเองอย่างอึดอัด เธอกระแอมขึ้นและพูดว่า “ประธานบุริศร์ คุณมาได้อย่างไร”

เสียงที่พูดว่า “ประธานบุริศร์” ทำให้เขาได้สติกลับคืนมา

ตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย เหมือนกำลังเอกซเรย์เรือนร่างของนรมนอยู่ ราวกับว่าจะมองเธอได้ทะลุปรุโปร่ง

ฝ่ามือของนรมนมีเหงื่อเย็นไหลออกมา แต่เธอฝืนทำเป็นสงบนิ่ง ยิ้มและพูด “ประธานบุริศร์ สายตาของคุณอาจจะทำให้คนเข้าใจผิดได้ ถ้าหากว่าว่าที่นายหญิงของประธานมาเห็นเข้าล่ะก็ ฉันอาจจะซวยเอา”

“คุณเป็นใครกันแน่”

บุริศร์ไม่อยากจะอ้อมค้อมกับนรมน เขาถามออกมาอย่างตรงไปตรงมา สายตาที่แหลมคมนั้นจ้องเข้าไปในดวงตาของนรมน

แต่ก่อนนรมนกลัวการจ้องตาเขามากที่สุด ราวกับว่าเขาสามารถมองผ่านทะลุหัวใจไปได้ หลังจากที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาห้าปี เธอก็ยังคงขวยเขินอยู่ แต่เธอก็พยายามบังคับตัวเองให้สบตาบุริศร์

“ประธานบุริศร์คิดว่าดิฉันเป็นใครล่ะคะ”

รอยยิ้มเธอเหมือนกับดอกไม้ แววตาสดใส แต่เต็มไปด้วยความยั่วยวน

ถ้าหากว่าเป็นผู้หญิงคนอื่น บุริศร์คงหันหลังกลับโดยไม่ลังเล แต่ว่านรมนที่ตรงหน้าทำให้เขารู้สึกสงสัย