แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 224

บทที่ 224 ฉันต้องการพักผ่อนกี่วันสองวัน

บุริศร์สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย เพียงแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร แต่กลับลงโทษนรมนด้วยการกัดริมฝีปากอันอวบอิ่มของเธอ

“โอ้ย！ บุริศร์ คุณเกิดปีหมาหรือไง？”

“ผมเกิดปีหมาป่า！”

บุริศร์ปล่อยเธออย่างเหี่ยวแห้ง จากนั้นหันตัวเดินไป เหมือนกับหมาป่าตัวน้อยที่กำลังโกรธสุดๆ

อยู่ดีๆนรมนก็หัวเราะ

เหมือนหมาป่าจริงๆ！

ริมฝีปากโดนกัดจนแตก

นรมนเลียเลือดบนริมฝีปากของเธอ เข้าไปกอดที่ด้านหลังของบุริศร์ กระซิบเสียงเบาว่า：“ในใจของฉันมีเพียงคุณ”

ประโยคนี้ทำให้บุริศร์อารมณ์ดีขึ้นมากอย่างเหนือคำบรรยาย

พูดอีกครั้งสิ

เสียงของเขามีความภาคภูมิใจและความสุข

จู่ๆนรมนก็รู้สึกว่าเขาเหมือนกับเด็กคนหนึ่ง จึงผละออกจากเขา“ไม่พูดแล้ว”

เธอหันตัวกำลังจะเดินออกไป กลับถูกบุริศร์คว้าข้อมือเอาไว้ พลิกตัวหนึ่งทีทำให้เธอติดอยู่ตรงกำแพง

ลมหายใจที่ออกมาจากตรงหน้าเขา มาพร้อมกับกลิ่นอายที่ไม่อาจกีดขวางได้ และทำให้คนถลำเข้าไปในแววตาอันลึกซึ้ง จนทำให้ นรมนรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ

“คุณคิดจะทำอะไร？”

“คุณ！”

บุริศร์ก้มหน้าลง ไม่สามารถอดทนกับความปรารถนาได้อีกต่อไป ความอ่อนโยนที่ซาบซึ้งกินใจ เกือบทำให้นรมนกลายเป็นแอ่งน้ำผุด

เธอไม่รู้ว่าตนเองถูกอุ้มขึ้นมาบนเตียงอย่างไร และไม่รู้ว่าบุริศร์ห่มผ้าให้เธอตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้เพียงเมื่อลมหายใจถี่ของตนเองสัมผัสกับอากาศบริสุทธิ์ บุริศร์กระซิบข้างหูของเธออย่างแผ่วเบา

“พักผ่อนอยู่ในบ้านเป็นเด็กดี เรื่องทั้งหมดยกให้เป็นหน้าที่ของผมนะ ที่รัก”

ประโยคนี้เหมือนกับขนนกปัดผ่านทรวงอก ทำให้นรมนสั่นเทาเล็กน้อย

เมื่อเธอได้สติ บุริศร์ก็ไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว แต่กลิ่นอายที่เป็นของเขายังคงล่องลอยอยู่ในอากาศ

นรมนยิ้ม ไม่รู้ว่าตนเองเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร ความรู้สึกที่หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆนับวันยิ่งรุนแรง ราวกับการแยกจากกันห้าปีไม่เคยมีอยู่ ความรักอย่างดูดดื่มเช่นนี้ ความรู้สึกที่อยากจะอยู่ด้วยกันทุกวันรุนแรงยิ่งกว่าสิ่งใด รุนแรงเสียจนเธอคิดว่าตนเองอาจจะไม่สบาย

เธอรีบปิดใบหน้าอย่างรวดเร็ว พบว่าใบหน้าร้อนผ่าว ช่างน่าอายเหลือเกิน

นรมนไม่รู้ว่าบุริศร์ไปไหน เมื่อเธอตัดสินใจลุกขึ้น มือถือก็ดังอีกครั้ง

เธอรีบหันไปมองอย่างรวดเร็ว

หมายเลขโทรศัพท์เดียวกันทำให้นรมนหัวใจแทบหยุดเต้น

เธอปัดหน้าจอมือถือทันที เปิดข้อความรูปภาพขึ้นมา ในครั้งนี้ยังคงเป็นรูปภาพของพ่อแม่เธอ ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยน้ำตา เหมือนถูกคนทุบตี

ดวงตาของนรมนมีน้ำตาคลอเบ้าทันที

“พ่อ แม่……”

นรมนรีบกดโทรกลับไป แต่ยังคงปิดเครื่องเหมือนเดิม

“แกเป็นใครกันแน่？ แกต้องการอะไร？”

นรมนโยนมือถือลงบนเตียงด้วยความหมดอาลัยตายอยาก

เธอไม่กลัวอีกฝ่ายเสนอเงื่อนไข เพราะเพียงแค่เสนอมา เธอก็จะมีหนทางช่วยพ่อแม่ แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดเจนว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นเกมแมวแกล้งหนู บางทีถ้าเธอยิ่งร้อนรน ยิ่งอยู่ไม่เป็นสุข อีกฝ่ายจะยิ่งได้ใจ？

อยู่ดีๆนรมนก็นึกอะไรขึ้นมาได้

เธอเงยหน้าขึ้นทันที มองไปรอบๆตัว ช่วงนี้มักจะรู้สึกว่ามีดวงตาคู่หนึ่งแอบมองตนเองอยู่ ไม่อย่างนั้นทำไมอีกฝ่ายจึงวางสายไปโดยไม่พูดอะไร？

ยิ่งคิดแบบนี้ นรมนยังรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้

เธอรีบเปิดประตูวิ่งออกไปด้านนอก ค้นหาไปทุกทีเหมือนคนบ้า แม่กระทั้งค้นหาทุกซอกทุกมุมของสถานพักฟื้นร่างกาย ยังคงไม่พบพนักงานที่น่าสงสัยเหมือนเดิม

หรือว่าเธอเดาผิด？

หรืออ่อนไหวเกินไป？

นรมนกลับมาในห้องผู้ป่วยอย่างตื่นตระหนก จึงพบว่ามือถือวางอยู่บนเตียงไม่ได้พกไปด้วย

เมื่อเธอหยิบขึ้นมาจึงพบว่าหน้าจอกระพริบหนึ่งครั้ง เธอรีบเปิดขึ้น ข้อความด้านบนเขียนว่า：“เป็นอะไรไป？ทนไม่ไหวหรือไง？หาฉันเจอหรือยัง？”

นรมนรู้สึกเสียวสันหลังอย่างฉับพลัน

คนๆนี้อยู่ในสถานพักฟื้นจริงๆ？

ไม่อย่างนั้นทำไมจึงรู้การเคลื่อนไหวของเธออย่างชัดเจนแบบนี้？

เธอเงยหน้าขึ้นทันที มองออกไปข้างนอกอย่างสังหรณ์ใจ แต่ด้านนอกไม่มีอะไร

สายลมยังคงสงบนิ่ง ต้นไม้ยังคงตั้งตรง พืชพันธุ์ดอกไม้ก็ผลิบานอย่างมีชีวิตชีวา แต่หัวใจของนรมนกลับรู้สึกไม่เป็นสุข

ถ้าคนนั้นอยู่ในสถานที่พักฟื้นจริงๆ กมล กิจจา คุณนายโตเล็ก แม้กระทั่งความปลอดภัยของเธอจะได้รับผลกระทบ

อีกฝ่ายสามารถลักพาตัวพ่อแม่ของเธอไปอย่างเงียบๆ จะมาลักพาตัวลูกของเธอไปอย่างเงียบๆอีกหรือเปล่า？

แท้จริงแล้วเป้าหมายของอีกฝ่ายคืออะไร

แท้ที่จริงเธอต้องการทำอะไร

นรมนเดาไม่ออก รู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างยิ่ง