แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 223

บทที่ 223 คุณจะช่วยใครก่อน？

บุริศร์มองเห็นนรมนมีเสน่ห์เช่นนี้ เขาอดใจไม่ไหวต้องการยิ่งขึ้น ทั้งสองกอดรัดกันอย่างรวดเร็ว

อุณหภูมิภายในห้องเพิ่มสูงขึ้นฉับพลัน ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอายที่แตกต่าง

มองเห็นว่ากำลังจะห้ามใจไม่ไหว จู่ๆนรมนก็ผลักบุริศร์ออก ใบหน้าแดงเล็กน้อย

บุริศร์ชะงักงัน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาต้องการจะทำต่ออีกครั้ง กลับถูกนรมนห้ามเอาไว้

“ฉันยังไม่หมดเลย”

เสียงของเธอเบามาก เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่บุริศร์ยังมีปฏิกิริยาตอบสนอง รู้สึกหงุดหงิดทันที

“เหลืออีกกี่วัน？”

“คุณนับเองสิ！”

นรมนผลักเขาออกเดินตรงไปห้องน้ำ เธอรู้สึกอายจริงๆ

ทำไมตนเองถึงเกือบถูกทำให้เคลิบเคลิ้มไปได้นะ？

บุริศร์รู้สึกเหี่ยวแห้ง มองดูร่างกายที่ขึงตึงของตนเอง และถอนหายใจออกมายาวๆ จากนั้นลุกขึ้นไปเทน้ำน้ำตาลทรายแดงให้นรมนถ้วยหนึ่ง

รอนรมนออกมาจากห้องน้ำ บุริศร์จึงส่งน้ำน้ำตาลทรายให้แก่เธอ และกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า：“ดื่มอะไรอุ่นๆสักหน่อย ผมจะไปเข้าห้องน้ำ”

ส่วนจะเข้าห้องน้ำไปทำอะไรนั้น นรมนพอจะเดาออกได้บ้าง

แต่ก่อนก็เคยใช้ชีวิตคู่กับบุริศร์ แต่กลับไม่เหมือนในปัจจุบันที่ไม่สามารถหยุดมันได้ เคยคิดมาตลอดว่าคนเราเมื่อมีอายุมากขึ้น ความต้องการในเรื่องนั้นจะค่อยๆลดลง ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่สำหรับเธอและบุริศร์

นรมนทำท่าเหมือนแอบหลบหนีออกมาจากห้อง ดันเจอเข้ากับพฤกษ์บริเวณทางเดิน

“เกิดอะไรขึ้น？มีเรื่องด่วนหรือ？”

นรมนเพียงแค่ถามออกไปอย่างไม่คิดอะไร แต่พฤกษ์กลับนิ่งไปสักพักและตอบว่า ：“ตระกูลวัชโรทัยเริ่มโต้ตอบแล้ว”

“ตระกูลวัชโรทัย？”

สีหน้าของนรมนไม่สู้ดีนัก

ตระกูลวัชโรทัย ต้องเป็นรเมศแน่ๆ เขาคิดจะทำอะไรอีก？

“เขาทำอะไร？”

นรมนเอ่ยถาม พฤกษ์ตอบเสียงเบาว่า：“ตระกูลวัชโรทัยเริ่มจัดหาเงินทุน ไม่รู้ว่าเงินทุนร่วมมาจากไหน ดูเหมือนถอนสภาพคล่องได้แล้ว แม้กระทั่งที่ดินของพวกเรา ตอนนี้แทบจำไม่มีค่าอะไร กลายเป็นว่าตอนนี้พวกเราเป็นฝ่ายถูกกระทำ”

“อะไรนะ？”

เรื่องที่ดินนั้น นรมนรู้เพียงเล็กน้อย วันนี้ได้ยินพฤกษ์พูดแบบนี้ เดิมทีเข้าใจเรื่องนี้อยู่ในกำมือของบุริศร์ ตอนนี้กลับกลายเป็นฝ่ายถูกกระทำอย่างฉับพลัน ดูเหมือนว่ารเมศจะมีความสามารถจริงๆ

“บุริศร์อยู่ในห้อง รออีกสักพักคุณค่อยเข้าไปหาเขา”

“ครับ”

พฤกษ์ไม่กล้ารบกวนต่อ นรมนมาที่สวนดอกไม้คนเดียว

แสงแดดด้านนอกกำลังดี แต่เธอกลับไม่มีความสุขอย่างยิ่ง

สุดท้ายแล้วยังต้องเป็นศัตรูกับรเมศหรือ？

ในขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้ จู่ๆก็มีข้อความส่งเข้ามือถือของนรมน

นรมนไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อเปิดอ่านดู กลับตกใจทันที

ข้อความบนมือถือเป็นข้อความรูปภาพ รายละเอียดด้านในเป็นภาพของพ่อแม่เธอ

พวกเขาถูกมัดไว้กับเก้าอี้ และโดนปิดปาก มองดูแล้วมีการต่อสู้ดิ้นรนที่เจ็บปวดทรมานอย่างยิ่ง

หัวใจของนรมนก็เต้นแรงขึ้นทันที

ใครกัน？

ใครเป็นคนลักพาตัวพวกเขาไป？

ใครเป็นคนส่งข้อความให้เธอ？

นรมนรีบโทรกลับไปทันที แต่อีกฝ่ายไม่รับสาย เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากส่งข้อความกลับไป

“แกเป็นใคร？แกทำอะไรกับพ่อแม่ของฉัน？”

นรมนรู้สึกกระวนกระวายใจ

สำหรับพ่อแม่ของเธอ เธอรู้สึกติดค้าง เพราะห้าปีนี้ทำให้พวกเขาเจอกับความกดดันมากเกินไป และวันนี้ยังทำให้พวกเขาต้องมารับเคราะห์แทนตนเองอีก ความรู้สึกแบบนี้ สำหรับคนที่เป็นลูก คงไม่มีใครรับได้

ฝ่ายตรงข้ามไม่ตอบอยู่นานมาก รอจนนรมนทนไม่ไหวโทรกลับไปอีกครั้ง เขาจึงปิดเครื่อง

นรมนกระวนกระวายใจ แต่รู้ว่าตอนนี้ไม่สามารถใจร้อนได้

เธอกลับมาในห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว มองเห็นบุริศร์กับพฤกษ์กำลังคุยอะไรกันอยู่ เธอจึงไม่เข้าไปรบกวน

คุณนายโตเล็กมาปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เมื่อเห็นนรมนจึงเอ่ยถามเสียงเบาว่า：“เป็นอะไรไป？ มีเรื่องกังวลใจหรือเปล่า？”

นรมนมองเห็นคุณนายโตเล็ก จึงตอบด้วยความไม่สบายใจ：“พ่อแม่ของฉันถูกลักพาตัวไป อีกฝ่ายส่งภาพมา แต่กลับไม่รับสายฉัน และยังไม่ทำอะไรต่อ ตอนนี้ฉันหวาดกลัวมา ไม่รู้จะทำอย่างไร ？”

นรมนกังวลเรื่องนี้มาตลอด จนถึงกับขอให้กิมจิหาคนไปตรวจสอบข่าวของพ่อแม่ แต่จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ข่าวคราวกลับมา คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะมีคนส่งข้อความมาหาเอง กลับยังคงอยู่ในเมฆหมอกเหมือนเดิม ทำให้คนมองเห็นไม่ชัดเจน

คุณนายโตเล็กมองดูรูปภาพจากข้อความ ขมวดคิ้วและกล่าวว่า：“สถานที่นี้ดูไม่เหมือนอเมริกา”

“ฉันเองก็คิดแบบนี้ แต่อาศัยจากภาพด้านหลัง กลับไม่ปรากฏอะไรสักอย่าง ฉันอยากให้บุริศร์ช่วยฉันตรวจสอบว่าหมายเลขโทรศัพท์นั้นอยู่ที่ไหน เพียงแต่ดูเหมือนตอนนี้เขาค่อนข้างยุ่ง”

นรมนเอ่ยเสียงเบา

ตอนนี้บุริศร์มีเรื่องมากมาย เธอจึงไม่อยากขอความช่วยเหลือจากเขา เพียงแต่ทักษะคอมพิวเตอร์ของเขาไม่ธรรมดา เธอแค่เพียงต้องการรู้ตำแหน่งแม่นยำ

คุณนายโตเล็กตบไหลของเธอและเอ่ยว่า：“ไม่เป็นไร มันจะต้องมีเบาะแส บุริศร์น่าจะคุยจบแล้ว เธอเข้าไปหาเขาเถอะ”

คุณนายโตเล็กพูดแบบนี้ นรมนจึงเงยหน้าขึ้น มองเห็นบุริศร์กับพฤกษ์คุยกันจบแล้วจริงๆ พฤกษ์กำลังขอตัวกลับ

นรมนพยักหน้าให้คุณนายโตเล็ก และเดินไปหาบุริศร์

“เป็นอะไรไป？ คุณคุยอะไรกับแม่？”

บุริศร์ลูบศีรษะของเธอด้วยความรักและเอ็นดู รู้สึกยิ่งรักเธอมากขึ้นกว่าเดิมจึงถอนตัวไม่ขึ้น แม้แต่เส้นผมก็เรียบลื่นน่าหลงใหล